αγάπη Χριστού

>
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , trackback

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

Πηγή: Ηλεκτρονικό Περιοδικό «Το Γράμμα», Τεύχος 100, σελ. 14. (Από την Ξένια Σώντερς)

Πηγή: Ηλιαχτίδα

>


Κοιτάζω τις φωτογραφίες, διαβάζω το άρθρο και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Για τους μαθητές του Γ3 που σήμερα είχαμε μια παρόμοια συζήτηση. Μιχάλη, Γιάννη, Χαρά, παιδιά μου, σας το αφιερώνω. Αυτή είναι η εκκλησία του Χριστού μας και από αυτή να εμπνέεστε. Όταν κάτι σας απογοητεύει, αναζητήστε αυτό που θα σας δώσει ελπίδα.

Πάτερ Αντώνιος

Πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου

Γεννήθηκε στη Χίο, ζει στον Κολωνό. Από το 1998, με την Κιβωτό του Κόσμου βοηθάει παιδιά, πρόσφυγες και μετανάστες. Πρόσφατα βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ. Γεννήθηκα στη Χίο το ‘71, από πολύτεκνη οικογένεια. Εκεί πέρασα και τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου δεν είχε σχέση με την εκκλησία, ήταν έμπορος. Η μητέρα μου στο σπίτι. Μεγάλωσα στη Δραπετσώνα. Φτώχια πολύ. Από μικρός είχα την τάση να βοηθώ, να συμμετέχω και να συμπονώ καταστάσεις, πίστεψα ότι μπορώ να βοηθήσω περισσότερο μέσα από το σχήμα. Τελείωσα το Παιδαγωγικό και τη Θεολογική Σχολή και ταξίδεψα αρκετά στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές.

Μετά τις σπουδές μου χειροτονήθηκα σε μια περιοχή πολύ δύσκολη, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Άγιο Γεώργιο. Έπεσα σαν αλεξιπτωτιστής στη συγκεκριμένη ενορία, δεν είχα ιδέα πού πήγαινα. Τα προβλήματα τεράστια. Ο Κολωνός έρχεται πρώτος σε ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας, διακίνησης ναρκωτικών, σε παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο. Αυτό που είδα γύρω μου ήταν εγκατάλειψη, παιδιά 16-17 χρόνων που δεν είχαν τελειώσει καν το δημοτικό, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών που υπήρχε μόνο η μητέρα. Και οι δύο να υπήρχαν, τα προβλήματα άλυτα. Κάποιος απ’ τους δύο θα ήταν σε χρήση ή με βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Αναγκάστηκα να βγω προς τα έξω στην ενορία, να πλησιάσω αυτά τα παιδιά, γιατί δεν έρχονταν στην εκκλησία. Γινόταν χαμός.

Σιγά- σιγά με εμπιστεύτηκαν. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες ομάδες υποστηρικτικές να βοηθήσουμε τα μεγαλύτερα παιδιά να ξαναπάνε στο σχολείο. Τουλάχιστον να βγάλουν το γυμνάσιο. Τους βρήκαμε επιδοτούμενα προγράμματα για να αποκτήσουν μια ειδικότητα, να μπορούν να δουλέψουν. Αυτή ήταν η πρώτη μου μέριμνα. Μπορέσαμε και νοικιάσαμε το πρώτο κέντρο που ήταν στην οδό Πύλου, στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ένα πρώην καφενείο, άθλιο. Ήταν δραματική η κατάσταση, υπήρχαν πάρα πολλά παιδιά, αναγκαστήκαμε και νοικιάσαμε και στη Λένορμαν άλλους χώρους για τα μεγαλύτερα παιδιά. Στην αρχή ήμασταν όλοι μαζί, από τα παιδιά του νηπιαγωγείου μέχρι του λυκείου, και προσπαθούσαμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες χωρίς βοήθεια από πουθενά.

Το ρίσκο τεράστιο. Θέλει να έχεις αποφασίσει να πέσεις στο κενό. Λέει σε κάποιο σημείο στο Ευαγγέλιο ο Χριστός: «Δεν χρειάζεται να μιλάς ωραία για να μιλήσεις για μένα, εγώ θα σου βάλω τα λόγια. Μην ψάχνεις τα μέσα, εγώ θα σου τα δώσω τα μέσα» που σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς απ’ τη δική σου τη μεριά, κι από κει και πέρα οι δρόμοι ανοίγουν. Αφού είχαμε καταθέσει τα πάντα, τότε πραγματικά να γινόταν το θαύμα, βρισκόταν κάποιος απ’ το πουθενά και μας στήριζε. Οι εθελοντές δεκάδες. Κι έτσι πάνε έντεκα χρόνια τώρα.

Δεν είχαμε καμία οικονομική βοήθεια από την εκκλησία. Δεν πήραμε ποτέ λεφτά, παρόλο που χτυπάμε συνέχεια πόρτες. Εκκλησία όμως δεν είναι μόνο η διοικούσα, εκκλησία είναι ο απλός ο λαός. Και κάθε φορά που έχανε την εμπιστοσύνη του εμείς είχαμε πολύ περισσότερη βοήθεια, γιατί ο κόσμος έψαχνε να βρει αποκούμπι. Να βρει κάτι καθαρό που να αξίζει, να μην απελπιστεί. Να μη φύγει η ελπίδα.

Το κακό πουλάει περισσότερο, γι’ αυτό και προβάλλεται πιο πολύ. Δύο μόνο καλοί άνθρωποι όμως αρκούν να φτιάξουν μία εκκλησία. Δεν μπορείς να μιλάς για όλους και να το γενικεύεις.

Υπάρχει και μια πλευρά των βραβείων που θα έλεγα είναι χρήσιμη. Λειτουργούν ως πιστοποίηση, γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί. Υπάρχουν διάφορα άσχημα που έχουν γίνει και ο κόσμος είναι δύσπιστος και δύσκολα αποφασίζει να βοηθήσει. Όμως τα βραβεία βοηθούν. Και δεν είναι μόνο της UNESCO, είναι και των δύο Πρόεδρων της Δημοκρατίας, μας βράβευσε και η Ακαδημία Αθηνών στις 30 Δεκέμβρη, μας κάλεσαν να μιλήσουμε στη Βουλή. Αναγνωρίζεται η προσφορά μας, που όμως προέρχεται κυρίως από τον απλό τον κόσμο, τον φτωχό, και κάποιους λιγοστούς ανθρώπους που έκαναν μια γενναιόδωρη κίνηση και μας βοήθησαν. Από τις προσφορές τους καταφέραμε και ήρθαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο νέο μας κτίριο στη Ζηνοδώρου.

Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος.

Υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν ο παπάς, η εκκλησία με τους μουσουλμάνους ή με τους ξένους. Είχαμε συνηθίσει την εκκλησία να είναι Έλληνες, ορθόδοξοι, όμως δεν είναι σωστό αυτό. Εμείς ανοίξαμε τις πόρτες σε όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν και μας απειλούν. Σ’ αυτούς δεν κρατάμε κακία, τους μιλάμε και ας μη μας καταλαβαίνουν. Απλά λέω ότι αν δεν προσέξουμε όλο αυτόν τον κόσμο που είναι σε απελπισία, που είναι περιθωριοποιημένος, αύριο μεθαύριο θα τον βρούμε στην πόρτα μας.

Το πιο μεγάλο μου όφελος από την ασχολία μου με την Κιβωτό; Πολύ αγάπη. Αν κάποιος το αφουγκραστεί, θα δει ότι είναι μία εκκωφαντικά σιωπηλή αγάπη. Τη νιώθεις, τη βιώνεις. Αισθάνομαι πατέρας πάρα πολλών παιδιών που έχουν μεγαλώσει, που έχουν φύγει και επιστρέφουν να μου πουν «σε αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο, από σένα έμαθα να ζω σωστά». Αυτό το κέρδος δεν μπορέι να να εκτιμηθεί.

Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Είναι τόσο κοντά μας που μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να τον πιάσουμε. Ποιος πάει σήμερα να επισκεφτεί έναν φυλακισμένο; Να του δώσουμε κουράγιο, να του δώσουμε ελπίδα – αυτό είναι ο Θεός. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη καμπάνια υπέρ της πίστης και του Θεού είναι το να προσπαθείς εσύ να μου αποδείξεις ότι δεν υπάρχει που σημαίνει ότι διαμαρτύρεται ο εαυτός σου μέσα σου για χίλια δύο πράγματα…

Η Κιβωτός του Κόσμου προσφέρει καθημερινά συσσίτιο σε 800 ανθρώπους και φροντίζει πάνω από 200 παιδιά. Για βοήθεια μέσω ΟΤΕ: 901 11 170 170 από σταθερό (2,99+ΦΠΑ 19 %). http://www.kivotostoukosmou.org, 210 5141935Διεύθυνση: Ζηνοδώρου 3 & Καλλικλέους Κολωνός – Αθήνα 10442 Τηλέφωνο: 210 5141935, 210 5141953 FAX: 210 9623114 Email: info@kivotostoukosmou.org

>

>
Η ιστορία του μικρού Θεράποντα”

Η πίστη μας είναι τόσο ζωντανή κι ο Θεός στέκει δίπλα μας, ανταποκρινόμενος πάντα στις επικλήσεις μας. Δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις γι αυτό. Το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας στην καθημερινή μας ζωή. Συμβαίνουν, όμως, κάποιες φορές ορισμένα γεγονότα πού επιβεβαιώνουν το πόσο δίπλα μας βρίσκεται ο Θεός. Γεγονότα πού έρχονται να μας γλυκάνουν το δύσκολο δρόμο της καθημερινότητάς μας… Μικρά και μεγάλα θαύματα.

Σ’ αυτά τα γεγονότα συγκαταλέγεται και η ιστορία του μικρού Θεράποντα Mihaj. Αυτήν με κάθε δυνατή συντομία θα καταγράψω στις πιο κάτω γραμμές. Ο Θεράπων γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 2000 στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης από γονείς αλβανικής καταγωγής. Κατά τη γέννησή του διαπιστώθηκε ότι έχει σοβαρή αναπνευστική δυσχέρεια. Σε ηλικία τριών ημερών νοσηλεύτηκε στην Α΄ Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Α’ Νεογνικού Τμήματος του Νοσοκομείου Παίδων “Αγία Σοφία” στην Αθήνα, όπου διεγνώσθη «στικτή χονδροδυσπλασία πιθανώς ριζομελικού τύπου». Πρόκειται για ένα αναπνευστικό σύνδρομο, κατά το όποιο, εάν το παιδί καταφέρει κι επιζήσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του, μπορεί στη συνέχεια να εξελιχθεί ομαλά η κατάστασή του. Οι γιατροί, όμως και στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης και στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία” στην Αθήνα, απεφάνθησαν ότι ήταν απίθανο να επιζήσει.
Σε ηλικία περίπου δύο μηνών ο Θεράπων εισήχθη στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης με βαριά αναπνευστική δυσχέρεια. Ήταν συνέχεια στο οξυγόνο. Κανείς δεν πίστευε ότι θα επιζητούσε και για το λόγο αυτό τοποθετήθηκε σε μοναχικό δωμάτιο.
Στην απογευματινή βάρδια του παιδιατρικού τμήματος εκείνο το απόγευμα, δούλευε η Σταυρούλα, μέλος της Συντροφιάς Νέων του Αγίου Θεράποντα. Ο πνευματικός μας, ο π. Αθανάσιος της είχε συστήσει σε περιστατικά όπου το παιδάκι ήταν αμφίβολο αν θα επιζούσε ή όχι και ήταν αβάπτιστο, να τελούσε το γνωστό «αεροβάπτισμα», έτσι ώστε στο παιδί να εξασφαλίζεται η Βασιλεία των Ουρανών. Δεν της είχε τύχει, όμως, μέχρι εκείνη τη στιγμή όσα χρόνια υπηρετούσε σε αυτό το πόστο, κάποιο περιστατικό ανάλογο. Εκείνο το απόγευμα, δίστασε να πάρει την πρωτοβουλία και να αεροβαπτίσει το μικρό βρέφος, δεδομένου ότι οι γονείς του ήταν αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι. Όταν επέστρεψε στο σπίτι και κατά τη διάρκεια της βραδινής της προσευχής, η Σταυρούλα δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Στο μυαλό της γύριζε η σκέψη του μικρού παιδιού και το γεγονός ότι θα μπορούσε εκείνο το βράδυ να φύγει από τη ζωή αβάπτιστο… Άφησε την προσευχή της στη μέση κι επικοινώνησε με τον πνευματικό της πατέρα, ο οποίος τη συμβούλευσε, εάν μπορούσε, να επιστρέψει εκείνη την ώρα στο Νοσοκομείο και να αεροβαπτίσει το παιδί κι εάν επιζούσε θα μπορούσε εκείνος την επόμενη ημέρα να το βαπτίσει κανονικά. Της πρότεινε να το ονομάσει Θεράπων σε περίπτωση που οι γονείς δεν είχαν ήδη επιλέξει κάποιο άλλο όνομα. Η Σταυρούλα ακολουθώντας τη συμβουλή του πνευματικού της, επέστρεψε στο Νοσοκομείο και πολύ διακριτικά πήγε στο θάλαμο του παιδιού. Πρότεινε στους γονείς του, αν δεν είχαν αντίρρηση, να κάνει μία προσευχή για το παιδί τους κι εκείνοι δέχθηκαν. Τους είπε, επίσης, πως αν εκείνο επιζούσε θα τους το βάπτιζε εκείνη ως νονά, ανάδοχος. Της απάντησαν θετικά, αφού πρώτα της εκμυστηρεύτηκαν ότι προτού γεννηθεί το μωρό τους, υπήρχε υποψήφιος νονός, ο οποίος μετά τη γέννηση του μωρού και τη διαπίστωση της κατάστασής του, δεν ήθελε πλέον να το βαπτίσει! Η προσευχή της Σταυρούλας εκείνο το βράδυ ήταν να αεροβαπτίσει το μικρό άρρωστο βρέφος κανονικά «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», δίνοντάς του το όνομα «Θεράπων».
Το παιδάκι με τη χάρη του θαυματουργού Αγίου μας, επέζησε και την επόμενη ημέρα συνεχίστηκε κανονικά το Μυστήριο του Βαπτίσματος και στο θάλαμο, όπου νοσηλευόταν, του προσφέρθηκε το Ιερό Χρίσμα και η Θεία Μετάληψη. Ειλικρινά, η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική και η ατμόσφαιρα ιδιαίτερα φορτισμένη. Την ίδια ημέρα, μετά από την επίμονη μεσολάβηση της Σταυρούλας στην αρμόδια παιδίατρο, ο Θεράπων ταξίδεψε και πάλι για το Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία” στην Αθήνα, όπου θα νοσηλευόταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κι όπου η υγεία του θα περνούσε από πολύ μεγάλες δοκιμασίες. Η παιδίατρος στην Αθήνα δεν μπορούσε με σιγουριά να αποφανθεί για το μέλλον. Συνήθως, εάν επιζήσουν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, μετά εξελίσσονται ομαλά.
Κι ο Θεράπων επέζησε τον πρώτο χρόνο της ζωής του και τον δεύτερο και τον τρίτο και πήγε μέχρι τον έκτο έχοντας για αναπνευστική δίοδο μία τραχειοτομή, την οποία εξέταζαν τακτικά στο αθηναϊκό νοσοκομείο και την οποία προσπάθησαν να κλείσουν προκειμένου να αναπνεύσει από μόνος του ο Θεράπων, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Στα έξι του χρόνια ο Θεράπων ταξίδεψε μ’ έξοδα του ΟΓΑ στην Αγγλία στο Θεραπευτήριο GREAT ORMOND STREET HOSPITAL FOR CHILDREN NHS TRUST Nuffield World. Εκεί πέρασε από δύο χειρουργεία, κατά τα οποία ανακατασκευάστηκε ριζικά ο λάρυγγάς του. Η τραχειοτομή έκλεισε κι ο Θεράπων πάει καλά. Σήμερα διανύει το όγδοο έτος της ηλικίας του και είναι ένα πανέξυπνο παιδί.
Ο Άγιος Θεράπων το μικρό συνονόματό του δεν τον εγκατέλειψε… Είναι άξιο παρατήρησης ότι οι αλλοεθνείς γονείς του θεωρούν καθαρά πως το παιδί τους έζησε χάρη στον Άγιό μας και για το λόγο αυτό κάθε χρόνο στη μνήμη του Αγίου μας (14 Μαΐου) φέρνουν το μικρό Θεράποντα στον πάνσεπτο Ναό του, εδώ στη Μυτιλήνη.

(πηγή “Ιστοσελίδα του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντα στην Μυτιλήνη”)
σύνδεσμος : http://www2.aegean.gr/therapontas/main.php?goto=4&sub=463&val=463

>Τις τελευταίες ημέρες προβληματίζομαι πολύ… Αναρωτιέμαι. Σε λίγο τα σχολεία θα κλείσουν,τα παιδιά της Γ Γυμνασίου, ίσως να μην τα ξαναδώ, μπορεί και τα υπόλοιπα, αν βρεθώ σε άλλο σχολείο του χρόνου… Πώς μπορώ να δώσω σε αυτά τα παιδιά, ερεθίσματα να μη χάσουν τς αξίες τους, άραγε; Σκέφτηκα λοιπόν να προσθεσω, μια νέα ενότητα, με ομιλίες του π. Ανδρέα Κονάνου, ομιλίες άμεσες και βαθύτατα ανθρώπινες, στήριγμα μεγάλο… Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη ιστοσελίδα του www.atheatapersmata.com
Τα μηνύματα και γράμματά σου με συγκινούν και με ξυπνούν, γιατί βλέπω πόσο αγώνα κάνεις να πλησιάσεις το Θεό, μέσα στην τόσο δύσκολη εποχή μας, με τους πειρασμούς σου, τα αδιέξοδά σου, τα μαθήματα που χρωστάς, τις ποικίλες δυσκολίες σου… Ο Χριστός να σε δυναμώνει σε όσα σε απασχολούν και να λύνει όλα τα προβλήματά σου… Το εύχομαι μ’ όλη μου την ψυχή στη φτωχή μου προσευχή. Προσεύχομαι για σένα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για την ψυχή σου, κι αυτό λειψό. Μάθε με να προσεύχομαι. Όχι με λόγια, μα με τον τρόπο σου, με τη στάση σου. Θέλω να μάθω να προσεύχομαι για σένα, όχι να σου μιλώ πολύ, ούτε να λέω πολλά. Η προσευχή βοηθά πιο πολύ απ’ τα λόγια, πίστεψέ το. ‘Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, δεν λέω και λίγα!.. Έλεγε ένας γέροντας σε κάποιον που παραπονιόταν ότι δεν μιλάνε πολύ: αν η προσευχή μου δεν σε βοηθά, ούτε τα λόγια μου θα σε βοηθήσουν. Η εποχή μας γέμισε ομιλίες, λόγια, βιβλία, εξυπνάδες… Λείπουν όμως τα βιώματα, η πράξη, η σιωπή που φέρνει το θαύμα και κινεί το Θεό σε επέμβαση. Ας γίνουμε μια παρέα που θα μιλά πιο πολύ στο Θεό, για να είναι και οι μεταξύ μας κουβέντες λίγες και καλές. Σύντομες, μα καρδιακές, απλές μα θαυματουργές. Χαίρομαι πολύ όταν ξέρω ότι λες συνέχεια το όνομα του Χριστού, το, Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με… Την ώρα που το λες εσύ, να το λέω κι εγώ, να το λένε κι οι άλλοι της παρέας μας, να το λέμε όλοι. Κι όπως αναπνέουμε την ίδια ώρα όλοι ταυτόχρονα, έτσι να νιώθουμε ότι χαράζουμε στην καρδιά μας ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ ΟΛΟΙ : ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ…

>

Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη των Η.Π.Α. και ήμουν νέος, ευάλωτος και ευαίσθητος. Αντικατέστησα τον πόνο του να σε απορρίπτουν με τον θυμό, πού πυροδοτούσε μια γενιά. Απέρριψα το κατεστημένο, πού υπαγόρευε να πάω πανεπιστήμιο και να βρω δουλειά. Καθώς οι φίλοι μου αποφάσιζαν σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάνε, εγώ αποφάσισα να ζήσω έντονα και να πεθάνω νέος («LIVE FAST, DIE YOUNG»)· Τα επόμενα δύο χρόνια παρέμεινα στη μικρή πόλη δίνοντας και παίρνοντας σωματική και ψυχολογική βία. Ή αποξένωση πού επακολούθησε με οδήγησε σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, για να κοίμηση τον πόνο πού ένιωθα. Κανείς δεν θα μπορούσε να με πληγώσει ξανά…

Το Μάιο του 1980, την ίδια μέρα ακριβώς μετά την άποφοίτησί μου, ξεκίνησα για το SAN JOSE για τα αξιοθέατα της Βόρειας Καλιφόρνιας. Από προηγούμενα ταξίδια είχα ήδη την πρώτη μου επαφή με τους Πανκ (PUNK) του SAN FRANCISCO. Εκεί, σε ένα ξενοδοχείο, έκοψα τα μαλλιά μου και έγινα ΡUNK.

Μέχρι το φθινόπωρο του 1982 είχα μετακομίσει στο PORTLAND του OREGON με 40 δολάρια και 40 κονσέρβες με σούπα. Ή πόλη ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Είδα πολλούς νέους ανθρώπους να ζουν με διαφορετικές νοοτροπίες και για πρώτη φορά ένιωθα αποδεκτός! οι ιδέες ήταν τελείως διαφορετικές από τις —όπως εμείς θεωρούσαμε— βαρετές και ξεπερασμένες δεκαετίες του ‘60 και 70. Το να πηδάμε από τραίνα και από ένα κάδο στον άλλον και να κλέβουμε μπίρες ήταν μονάχα ρομαντικές αντιλήψεις και η αυτοκακοποίησι είχε αίγλη. Δεν καθίσαμε να σκεφτούμε το βαρύ τίμημα πού θα επέφερε αυτό το κοινωνικό στίγμα του μηδενισμού στο σώμα μας, στην ψυχή και στο πνεύμα μας. Σ’ αυτό το σημείο ήταν που θα έπαιρνα την πρώτη γεύση της ζωής μου σαν ναρκομανής.

Κάποιο βράδυ ένας φίλος όρμησε μέσα στο διαμέρισμα πού έμενα. Είχε κάνει διάρρηξη σ’ ένα φαρμακείο της γειτονίας και γέμισε τρεις μεγάλες σακούλες από ηρεμιστικά, βαρβιτουρικά και ναρκωτικά. Σε κλάσματα δευτερολέπτων, χωρίς καν να σκεφτώ τι έπραττα, άφησα το φίλο μου να βάλει τη σύριγγα στο χέρι μου. Ή ζεστασιά απλώθηκε σε όλο μου το σώμα και για μια στιγμή νόμιζα πώς ήμουν στον παράδεισο. Μετά λιποθύμησα… Όταν συνήλθα το επόμενο πρωί, ο φίλος μου με πληροφόρησε ότι έκανε λάθος στην ποσότητα και πήρα υπερβολική δόσι. Με κράτησε ξύπνιο, ώστε να μη με πάρη βαθύς ύπνος και πεθάνω. Μου έδωσε εκατοντάδες χάπια – χαλαρωτικά κ.τ.λ. και με πήγε στο σταθμό. Ή επόμενη εβδομάδα ήταν μια απόλυτη θολούρα, ένα μπλακάουτ, που κατέληξε στο να σπάσω το παράθυρο από ένα μικρό σούπερ μάρκετ για να κλέψω μπίρα, λιποθυμώντας μπροστά στο μαγαζί. Ξύπνησα μέσα στο κελλί της φυλακής, ή μύτη μου έτρεχε από το συνάχι της στερήσεως, κάτι πού θα το αντιμετώπιζα για πολύ καιρό. Το μόνο πράγμα πού είχα στο μυαλό μου ήταν το πώς θ’ αποκτούσα κι άλλη ηρωίνη…

Στις αρχές του 1984 ή Δυτική Ακτή είχε πλημμυρήσει με φτηνή μεξικάνικη ηρωίνη. Ή καθημερινή χρήσι της επί τρεις μήνες τερμάτισε την περίοδο της πρώτης μου απλής επαφής με τα ναρκωτικά, και άρχισε ή κατρακύλα. Το αστυνομικό τμήμα του PORTLAND αναδιωργανώνταν λόγω της διαφθοράς της αστυνομίας και δεν είχε καθόλου έλεγχο του τι γινόταν στους κεντρικούς δρόμους. Δεν ήταν σπάνιο να βλέπεις ανθρώπους να «φτιάχνονται» (να παίρνουν τη δόση τους) ακριβώς στο πεζοδρόμιο πάνω σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Εκατοντάδες πρεζάκια- έμποροι ήταν αραδιασμένοι στους δρόμους σε τρία τετράγωνα, πουλώντας το προϊόν τους στα νιάτα του PORTLAND. Εκείνο το καλοκαίρι πολλά παιδιά «μεγάλωσαν» πρόωρα. Μερικά ούτε καν είδαν το έτος 1985.

Το Μάρτιο του 1985, φορτωμένος με έναν εθισμό στην ηρωίνη —100 δολάρια ημερησίως—, πήγα για θεραπεία για πρώτη φορά. Ήταν ένα θεραπευτικό κέντρο παλιού τύπου σε μια μικρή πόλη στην ακτή του ΟREGON. Ό σύμβουλος μου ήταν ένας σωματώδης Ιταλός, πολύ εξτρεμιστής. Καθώς είχε θανατική ποινή για πολλαπλούς φόνους, ανακάλυψαν ότι είχε ένα ανεύρυσμα πού τον ταλαιπωρούσε μέχρι παραφροσύνης.

Δέκα χρόνια σε προγράμματα εργασίας και νηφαλιότητας μπόρεσε και απέκτησε χάρι και ήταν ελεύθερος να βοηθάει τους άλλους σ’ αυτό το θεραπευτικό πρόγραμμα. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ μ’ αυτά τα περί Θεού, στα όποια βασίζονται αυτά τα προγράμματα των «Δώδεκα Βαθμίδων», οπότε μου έδωσε μια πέτρα, πού είχε στο γραφείο του, λέγοντας μου, ότι αυτή η πέτρα ήταν ο πρώτος του «Θεός». Έπρεπε να την κουβαλάω μαζί μου, και να την χρησιμοποιώ ως «ανωτέρα δύναμη μου».

Φεύγοντας από το κέντρο μετακόμισα από την πόλη και πήγα προς την ακτή, και ξεκίνησα ξυλουργική και surfing. Ωστόσο η έλλειψη ενός προσωπικού Θεού με (οδήγησε σε ένα δυσβάστακτο κενό, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού επέστρεψα στην «πρέζα» (ναρκωτικά). Διατήρησα τον εθισμό των 100 δολαρίων ημερησίως για τον επόμενο χρόνο, και ακόμα κατόρθωσα να πάρω δάνειο και ν’ ανοίξω ένα μαγαζί με skateboard στο Ρortland. Ήταν πάντα το όνειρο μου, αλλά σύντομα το σαμποτάρισα με το να κλέβω από το ταμείο. Άφησα τον συνέταιρο μου να το δουλεύει και ξαναμπήκα για θεραπεία.

Παρότι κατάφερα να μείνω αυτή τη φορά καθαρός για οχτώ μήνες, αντιστεκόμουν ζωηρά σ’ αυτό το πράγμα της «ανωτέρας δυνάμεως». Ζούσα σ’ ένα κέντρο απεξαρτήσεως και πάλευα καθημερινά με την ανάλυση ουρών και την καθοδήγηση. Όταν έκανα υποτροπή, ήταν αστραπιαία- έβαζα τη σύριγγα στο χέρι πριν καλά – καλά καταλάβω τι γινόταν. Ήταν αδύνατον να αποχωριστώ τον ναρκομανή εαυτό μου.

Έκανα χρήση για αρκετούς μήνες και οι δυνατότητες μου ήταν τεράστιες. Μπορούσα να κάνω χρήση ξοδεύοντας εκατοντάδες δολάρια καθημερινώς, και να φαίνομαι νηφάλιος, χωρίς να ξέρη κανείς. Τελικά, καθώς ή υγεία μου κατέρρεε, ο συνέταιρος μου τα παράτησε. Μου είπε ότι μ’ αγαπούσε και δεν ήθελε να με βλέπει να σκοτώνω τον εαυτό μου. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος και ή ένοχη πού ένιωθα ήταν δυσβάστακτη. Τα παιδιά πού ήταν στην ομάδα του μαγαζιού βασίζονταν σ’ εμένα, άλλα ήξεραν ότι θα ήμουν πάντα ένας χρήστης και ότι ή ηρωίνη ήταν ή ζωή μου…

Στους τρεις μήνες, πού ακολούθησαν, λεηλάτησα 30,000 δολάρια από το λογαριασμό του μαγαζιού για τη συνήθεια μου και τελικά φαλίρισα την επιχείρηση. Την πούλησα όσο – όσο και αποχώρησα χωρίς φράγκο στο όνομά μου. Χωρίς εισόδημα και με μία καταστροφική συνήθεια, είχα μπλέξει άσχημα.

Άρχισα να «φτιάχνομαι» με crystal methadone για να ξεφύγω από τη συνήθεια της χρήσεως, και κατέληξα να πάθω μόλυνση σταφυλόκοκκου. Έμοιαζα σαν λεπρός, καθώς είχα πληγές και κρουστές από τις πληγές σ’ όλο μου το σώμα. Κρύφτηκα στο διαμέρισμα ενός φίλου και έπαθα τα στερητικά μου. Μόνο ένας χρήστης ηρωίνης μπορεί να γνωρίσει τον έντονο πόνο πού περνάει κανείς —τις κράμπες, τη ναυτία και τους εμετούς—, τον εφιάλτη αυτό πού είναι ή στέρησι. Επί τέλους κοιμήθηκα την ενδέκατη ήμερα. Τρεις εβδομάδες αργότερα επέστρεψα στον κόσμο και, βλέποντας ότι οι περισσότεροι φίλοι μου με αποκήρυξαν, απεφάσισα να επιστρέψω στη μικρή πόλη της καταγωγής μου…

Ή οικογένεια μου πάντα με στήριζε, αφού αποδέχθηκε την εξάρτιση μου ως κάτι δεδομένο. Έμεινα στο σπίτι τους για περίπου έξι μήνες προσπαθώντας απλώς «να μη μπαίνω στα πόδια τους». Ωστόσο σ’ αύτη τη μικρή πόλη, στο κέντρο της ερήμου του ανατολικού WASHINGTON γνώρισα κάποιους αλλοδαπούς εργάτες πού είχαν την καλύτερη ηρωίνη από το Μεξικό πού είχα δοκιμάσει. Σε λίγες μέρες ήμουν κάτω από την επήρεια της ηρωίνης· έκλεβα ακόμα και τις πιστωτικές κάρτες της μητέρας μου, για να αποκτήσω κι άλλη ηρωίνη. Αποφάσισα να επιστρέψω στην πόλη και ν’ αρχίσω την κατρακύλα.

Πουλούσα ηρωίνη στο δρόμο για τον έμπορα, κουβαλώντας μπαλονάκια με ηρωίνη στο στόμα μου. Αν ή αστυνομία με έπιανε, θα τα κατάπινα… Στους επόμενους 4 μήνες χτυπήσαμε 20 – 30 σπίτια, λιώνοντας το χρυσό και το ασήμι για τα αναγκαία χρήματα. Ή ένοχη ήταν αβάστακτη, αλλά μας άφηνε αναίσθητους χάρι στις καταστροφικές μας συνήθειες. Σε κάποια φάση κάναμε 500 δολάρια ηρωίνης ημερησίως, αρκετή για να σκοτώσει ένα άλογο. Εγώ επίτηδες έπαιρνα μεγαλύτερες δόσεις, ελπίζοντας πώς θα γλίτωνα από τη μιζέρια. Τελικά ή αστυνομία, ή οποία μας κυνηγούσε για αρκετούς μήνες, με έπιασε σημαδεύοντας με, με το όπλο.

Καθώς θα περίμενα τη δίκη, με έβαλαν σε επιτήρηση μεθαδόνης και αφέθηκα ελεύθερος με εγγύηση. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου λέγοντας της, ότι ήταν πιθανόν να έμπαινα φυλακή ή ακόμα σε αναμορφωτήριο για μερικά χρόνια. Ένας γνωστός, πού είχε χρόνια να δη τη μητέρα μου, την επισκέφθηκε. Την παρηγόρησε και της είπε για μια εκκλησία στην Αλάσκα, που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει. Εγώ δεν ήθελα να πάω, αλλά οι επιλογές μου ήταν ελάχιστες. Ό δικαστής αποφάσισε, ότι αυτά άρμοζε ως θεραπεία και θα μπορούσα να πάω εκεί μέχρι να επιστρέψω για τη δίκη. Έφυγα και ετοιμάστηκα για την Αλάσκα…

Ό πατέρας μου ήρθε στο Ρortland για να πάμε μαζί στην Αλάσκα. Ζήτησα να μου δανείσει 20 δολάρια. Μου τα έδωσε καταλαβαίνοντας, αλλά δεν ρώτησε γιατί. αφού πήρα την τελευταία μου δόση, ένιωθα παράξενα ειρηνικός. Ευχαριστώ το Θεό πού δεν είχα περισσότερα χρήματα, γιατί σίγουρα θα έκανα υπερβολική χρήση.

Ή βραδινή πτήση έφτασε στο ANCHORAGE και ήμουν καλά «φτιαγμένος» (με ηρωίνη). Με πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς την κοινότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μου έδωσαν ένα δωμάτιο φιλοξενίας στο «Μεγάλο Σπίτι», ένα τεράστιο κτήριο που ήταν κάποτε καθολικό μοναστήρι και τώρα το κέντρο της κοινότητος. Το επόμενο πρωί ήρθαν δύο ιερείς και μας πήγαν για πρωινό. Ό νεώτερος ιερέας ήταν πολύ θερμός, χωρίς να νιώθει αηδία για τα ράκος ενός ανθρώπου που είχε μπροστά του. Ό μεγαλύτερος ιερέας ήταν ο εφημέριος της κοινότητος, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Καθώς συζητούσαμε τρώγοντας το πρωινό μας, άρχισα ν’ ανακατεύομαι από τη στέρησι. Μια φορά ακόμα οι παρενέργειες της στερήσεως θα με συνόδευαν.

Ό εφημέριος μου έκανε πολλές ερωτήσεις για τον εαυτό μου. Γιατί ήρθα εδώ εάν ήθελα να ‘έρθω. Κι αν πίστευα ποτέ στο θεό… Ό πατέρας μου απαντούσε στις ερωτήσεις. Εγώ αισθανόμουν ανίκανος ν’ απαντώ. Έφυγα εκείνο το πρωινό με τη σκέψη ότι τον συμπάθησα πολύ αυτό τον ιερέα. Τα λόγια του ήταν ουσιώδη, άκαμπτα και περιεκτικά. Ήταν ο πρώτος Χριστιανός που γνώρισα πού φαινόταν πραγματικά ζωντανός.

Τις επόμενες 6-7 μέρες δεν βγήκα άπα το δωμάτιο φιλοξενίας, γιατί βρισκόμουν στα βάθη της κολάσεως. Μόνος σ’ ένα ξένο τόπο, δεν είχα καν την παρηγοριά από τους ήχους των δρόμων να με καλμάρουν. Ή ησυχία ήταν ανυπόφορη. Επί τέλους κοιμήθηκα…

Όταν ξύπνησα, ο πυρετός, οι κράμπες και το ρίγος είχαν εξαφανιστεί. Ήταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή ήμερα, και είχα επιζήσει. Δεν ήμουν σίγουρος εάν έχω συνέλθει τελείως από το σύνδρομο στερήσεως, και πέρασε από το μυαλό μου ή σκέψη της αυτοκτονίας. Οι άνθρωποι που διέμεναν στο «Μεγάλο Σπίτι» με φρόντιζαν πολύ καλά – με τάιζαν και μου κρατούσαν συντροφιά. Ήμουν έκπληκτος με το πόσο φιλικοί ήταν μαζί μου, αλλά ωστόσο δεν προσπαθούσαν να μου μιλήσουν για το Θεό ή να με προσηλυτίσουν.

Για τους επόμενους τρεις μήνες, πού θα ήμουν εκεί, αποφασίστηκε ότι θα εργάζομαι με τον επιστάτη, καθώς ήταν επίσης και ο υπεύθυνος του «Μεγάλου Σπιτιού». Ήταν ένας ένθερμος άνθρωπος, και δούλευε σκληρότερα από όλους τους ανθρώπους πού είχα γνωρίσει. Στο τέλος της πρώτης ημέρας εργασίας κουράστηκα, και το μυαλό μου άρχιζε να ραδιουργεί. Τηλεφώνησα στον έμπορο μου στο PORTLAND , και συμφώνησε να μου στείλει αεροπορικώς λίγη ηρωίνη. Θα αργούσε 2 μέρες…

Το επόμενο βράδυ όλοι έφυγαν από το σπίτι. Ολομόναχος στο σαλόνι του «Μεγάλου Σπιτιού» κοιτούσα την ομορφιά της Αλάσκας. Απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Άλλα ωστόσο οι πόνοι από την στέρησι της ηρωίνης δεν με άφηναν ήσυχο. Έψαξα για αλκοόλ, αλλά δεν έβρισκα. Σε όλο το σπίτι οι εικόνες του Χριστού και των αγίων του με κοιτούσαν επίμονα. Ένιωθα ότι με παρακολουθούσαν…

Ξαφνικά, ένα πελώριο κύμα από φόβο με επισκίασε. Ένιωθα ότι εισχώρησε μέσα μου όλος μαζί ο φόβος δέκα χρόνων πού δεν είχα νιώσει άλλοτε. Ένιωσα μικρός, αδύναμος και τελείως παράλυτος. Κανείς δεν ήταν τριγύρω, καθώς πλησίαζαν τα μεσάνυχτα. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου και τη σήκωσα από το κρεβάτι. Έκλαψα και της είπα ότι θέλω να πεθάνω. Με παρηγόρησε και μου είπε να γονατίσω και να προσευχηθούμε μαζί. Έκλεισα το τηλέφωνο, βγήκα τρέχοντας από το «Μεγάλο Σπίτι» και πήγα στην εκκλησία.

Γονάτισα και παρακάλεσα το Θεό λέγοντας· Εάν είσαι εκεί, αφαίρεσε αυτό το φόβο και τον πόνο. Όσο ξαφνικά ήρθε αυτός ο φόβος, τόσο ξαφνικά και έφυγε. Μία αίσθηση ειρήνης με κατέλαβε, και ξάπλωσα εκεί πεσμένος στο ναό για πολλή ώρα. Επιτέλους έφυγα από την εκκλησία και πήγα στη μπροστινή βεράντα παρατηρώντας την ωραιότητα του οίκου του Θεού. Εφ’ όσον κατέρρευσα και νικήθηκα, ήταν η μοναδική στιγμή που ο Θεός μπορούσε να έρθει σ’ εμένα, και να τον ακούσω. Άρχισα να σιγοκλαίω και για πρώτη φορά ευχαρίστησα το Θεό που μ’ αγαπούσε…

Μερικούς μήνες νωρίτερα η μητέρα μου είχε δει ένα όνειρο. Ένα μεγάλο πουλί, με φτερά τριάντα μέτρα σε πλάτος, πέταξε πάνω από τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Βρισκόταν σε ένα λιβάδι. Στην αρχή το πουλί ήταν απειλητικό, αλλά μετά τους ζύγωσε, προστατεύοντας τους με το φτερό του. Κατόπιν το πουλί είπε στη μητέρα μου, ότι ο γιος της θα γίνει καλά.

Κάποιους μήνες αργότερα αποκαλύφθηκαν κι άλλες κατηγορίες για ληστείες, και επέστρεψα στο ΡORTLAND για να πάω στην επαρχιακή φυλακή. Είχα ξαναμπεί φυλακή πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά τώρα ήμουν Χριστιανός, και δεν ήμουν εξαρτημένος. Ο φόβος ήταν πάντα αισθητός-άλλα ή χάρις του Θεού ήταν πάντα εκεί

Έμπαινα στον πειρασμό για ναρκωτικά, άλλα δεν υπέκυπτα, οι συγκροτούμενοι με κορόιδευαν, έσχιζαν τις σελίδες από την αγία Γραφή και έφτιαχναν τσιγάρα. Η στήριξη πού είχα απ’ έξω ήταν αξιοθαύμαστη – καθημερινή επικοινωνία και επισκέψεις από ορθοδόξους ιερείς. Και μέσα, πάντα ένιωθα την παρουσία του Σωτήρος. Οι νέες κατηγορίες θα έφερναν δύο πεντάχρονες καταδίκες στο αναμορφωτήριο του OREGON.

Καθώς έμπαινα στο δικαστήριο για να ‘έρθω αντιμέτωπος με το δικαστή, αντίκρισα τους ρασοφόρους ιερείς. Με επιτυχία ζήτησαν από το δικαστή την άποφυλάκισί μου με ανταλλαγή να πάω στην εκκλησία της Αλάσκας. Για πέντε χρόνια θα ήμουν κάτω από αστυνομική επιτήρηση και θα κατέβαλλα 28.000 δολάρια αποζημίωση.

Εάν έκανα υποτροπή, θα με δίκαζαν για δέκα ολόκληρα χρόνια. Ευχαριστώ το θεό για τα πλούσια και άφθονα ελέη του.

Πριν το Πάσχα του 1989, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, έγινα δεκτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μυστηριακά εξαγνισμένος από τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής μου. Η χαρά, που πάντα προσπαθούσα να καταστρέφω μέσα μου, τώρα με νίκησε…

Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, έχω μείνει καθαρός. Όχι μέσα από τα προγράμματα με τις «Δώδεκα Βαθμίδες», ούτε από τη σύγχρονη ψυχολογία, άλλα με το να είμαι βυθισμένος (όσο μπορώ) στην αρχαία, υπερκόσμια ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας «Ό Παράδεισος με άνέστησε όπως τον αντιλήφθηκα, με εμπλούτισε καθώς τον συλλογιζόμουν.

Ξέχασα τη φτωχή μου κατάστασι, διότι με μέθυσε με την εύωδία του. «Έγινα άλλος άνθρωπος, γιατί με αναζωογόνησε με όλη την ποικίλη φύση του» (αγ. Εφραίμ ο Σύρος).

Μονάχα με τη χάρι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και με την άπειρη αγάπη του για την ανθρωπότητα είμαι ζωντανός σήμερα. Δίνω δόξα στους αγίους, των οποίων οι πρεσβείες σώζουν τις ζωές μας καθημερινώς. Έφτασα στην Αλάσκα στις 26 Σεπτεμβρίου, την ήμερα πού η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του ευαγγελιστού Ιωάννου, ο όποιος είναι ο προστάτης άγιος της εκκλησίας στην οποία έγινε ή μεταστροφή μου. Στην αγία Γραφή ο ευαγγελιστής Ιωάννης συμβολικά εμφανίζεται ως αετός – ο ίδιος πού παρηγόρησε τη μητέρα μου στο όνειρο της. Στις 6 Οκτωβρίου τιμούμε τη μνήμη του αποστόλου και απίστου Θωμά.

Είναι επίσης η ημέρα της μεταστροφής μου, και ονομάζομαι Θωμάς. Νιώθω ενωμένος μ’ αυτούς τους αγίους, πού οι προσευχές τους είναι ευάρεστες στο Θεό· του αγίου Ιωάννου για τη μεγάλη του αγάπη προς τα παιδιά και του αγίου Θωμά πού έδειξε απιστία όπως οι περισσότεροι κάνουν. Αυτοί οι αρχαίοι άγιοι είναι οι πρόγονοι των «επαναστατών» που συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας. Αυτοί είναι οι αληθινοί ριζοσπάστες, των οποίων τους βίους μπορούμε να μιμηθούμε, γεμίζοντας το πνευματικό κενό πού μας πλήττει σήμερα.

Μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε την οδό της σύριγγας και της «πρέζας» (των ναρκωτικών) και να έχουμε το τέλος τόσων ανθρώπων πού βρέθηκαν νεκροί από υπερβολική χρήση των ναρκωτικών. Ή να πάρουμε το μονοπάτι της αποξενώσεως και απογνώσεως πού οδήγησε τόσους άλλους στο τραγικό τέλος της αυτοκτονίας. Ή μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Σταυρού, που έχει αγιαστεί με το αίμα των μαρτύρων και τους κόπους των δικαίων και οδηγεί σε αιώνια δόξα…

+ Θωμάς

Άγιοι απόστολοι Ιωάννη και Θωμά, πρεσβεύσατε στο Θεό για μας!

***

Σχόλιο από Άπαντα Ορθοδοξίας:

Η μάστιγα των ναρκωτικών καθημερινά απλώνεται, καθώς οι άνθρωποι πού ζητούν τη χαρά και την πληρότητα χρησιμοποιούν την ψυχολογική και σωματική βία για να βγουν από το αβάσταχτο κενό πού η σημερινή κοινωνία τους προσφέρει. Η έλλειψη όμως ενός προσωπικού Θεού τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Συνεχίζοντας την αναφορά μας σε προσήλυτους στην Ορθοδοξία παρουσιάζουμε μεταφρασμένη από το περιοδικό «THE ORTHODOX WORD» (τ. 183, σσ. 190-199), μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός νέου των Η.Π.Α., πού έφθασε στα πρόθυρα της κολάσεως, ώσπου ή σωτήρια και στοργική επέμβαση του Θεού, στην πιο κατάλληλη ώρα της ζωής του, τον οδήγησε να βρή το Χριστό, την Εκκλησία, την Ορθοδοξία. Ό νέος αυτός βαπτίστηκε, παίρνοντας το όνομα Θωμάς και σήμερα είναι υποδιάκονος, έγγαμος με έξι παιδιά, και πιστό μέλος μιας ενορίας στο νομό WASHINGTON των Η.Π.Α. Επίσης ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία οι γονείς και η αδελφή του.

Πηγή: μετάφραση Ι. Μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΠΙΘΑ

Αναδημοσίευση από Άπαντα Ορθοδοξίας