>Πόσος πόνος υπάρχει πίσω από μια κλειστή πόρτα… Χτυπάς και μπαίνεις και γίνεσαι κι εσύ μέρος του…γιατί εισαι άνθρωπος και ο αδελφός σου, δε θέλεις να νιώθει ότι δίνει μόνος τη μάχη.
Πριν λίγες μέρες η Χρυσούλα, μαθήτριά μου, μου μετέφερε την έκκληση του ιερέα, στην κυριακάτικη λειτουργία.
<>.
– Να βοηθήσουμε εμείς, κυρία, φώναξαν όλα τα παιδιά στην τάξη με μια φωνή.
-Ναι παιδιά μου, εμείς.
Εκδόσαμε λοιπόν ένα μικρό περιοδικό και τα χρήματα που συγκεντρώσαμε,350 ευρώ, τα προσφέραμε σήμερα στον πατέρα του Θανάση, τον κύριο Αντώνη, άνθρωπο πονεμένο, φτωχό αλλά πάνω από όλα αξιοπρεπή.
-Δεν έπρεπε…πώς το μάθατε;…τα παιδιά μάζεψαν τα χρήματα για το Θανάση μου;
-Ναι, κύριε Αντώνη, τα παιδια του 22ου Γυμνασίου Πατρών, από το υστερημα των γονιών τους. Κι ας μη ζουν σε πλούσιες συνοικίες οι γονείς, και ξέρεις, οι πιο πολλοί, δεν κάνουν κάθε μέρα μεροκάματο.Άλλοι πάλι, είναι άνεργοι μήνες, αλλά έχουν καρδιά, φιλότιμο και πονάνε στον πόνο του άλλου.
Στο τέλος ΄μας αποχαιρέτησε σφίγγοντας με θέρμη το χέρι και μιλώντας μόνο με την καρδιά μας εξομολογήθηκε ότι πριν 20 χρόνια και ο ίδιος είχε βοηθησει να μαζευτουν χρήματα για να χειρουργηθεί το παιδί ενός άλλου…
Καλή δύναμη Θανάση και θα βγεις Νικητής!
θα έρθουμε να σε γνωρίσουμε και από κοντά, μόλις βγεις από την εντατική.
Θα είσαι στις προσευχές μας και είμαι σίγουρη ότι ο Θεός και η Παναγία μας, θα τις ακούσει. Εκπέμπουμε στη συχνότητα της ΑΓΑΠΗΣ…