Την Κυριακή το απόγευμα, έφυγε απροσδόκητα και άδικα ένας νέος άνθρωπος, η Αντριάνα.
Την γνώριζα από το 1995, όταν πρωτοήλθα στην Πάτρα και συμμετείχαμε κα οι δύο σε ένα σεμινάριο που αφορούσε τις βιολογικές καλλιέργειες. Θυμάμαι τις συζητήσεις και τα γέλια μας στους διαδρόμους, τα όνειρα που κάναμε για το μέλλον μας.Ήμασταν και οι δυο στο ξεκίνημά μας. Στην πορεία χαθήκαμε, για να συναντηθούμε δέκα χρόνια αργότερα, εγώ μητέρα και εκείνη δασκάλα ζωγραφικής στο σχολείο της κόρης μου. Όλο αυτό το διάστημα που είχε μεσολαβήσει, φάνταζε ανύπαρκτο καθώς τα βλέμματά μας συναντήθηκαν στη σχολική αίθουσα. Αγκαλιαστήκαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά και από τότε βλεπόμασταν τακτικά, κάθε φορά που πήγαινα τη Φωτεινή στο μάθημα της ζωγραφικής.
Ευγενική, καλόκαρδη και υπομονετική, μετέδιδε τις γνώσεις της στους μικρούς της ζωγράφους και εκείνοι, της το ανταπέδιδαν με την αγάπη τους και τα σπουδαία τους έργα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε το σχολείο μας έγινε ομορφότερο χάρη στην Αντριάνα και οι τοίχοι πλημύρισαν με χρώματά και σχέδια. Κάθε φορά που τους κοιτούσα, ταξίδευα σε θάλασσες και εποχές… στροβιλιζόμουν σε αέναους κύκλους… γαλάζιους…
Θυμάμαι τα δάχτυλά της, λεπτά ,γεμάτα χρώματα, να τα σκουπίζει στο τέλος της ώρας με ένα μαντηλάκι και τα θαύμαζα για το ταλέντο τους.
Σήμερα το μεσημέρι, την αποχαιρέτησα για τελευταία φορά. Το καβαλέτο της στεκόταν εκεί. Δίπλα της… Σιωπηλό, θλιμμένο και μοναχικό. Η Αντριάνα δε θα το συντρόφευε πια.
Ντυμένη στα άσπρα με υπέροχα ροζ τριαντάφυλλα τριγύρω της. Τα αγαπημένα της…
Ο κόσμος πολύς…ήταν νέα, μπήκε στο νοσοκομείο Παρασκευή,για μερικές εξετάσεις και την Κυριακή κατέληξε, αναπάντεχα και μόνη. Λίγη ώρα πριν είχε φροντίσει να στείλει τα τελευταία μηνύματα, για να ενημερώσει ότι δεν θα μπορούσε, να είναι στο μάθημα της Δευτέρας… γιατί ήταν στο νοσοκομείο…

Καλό ταξίδι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, Αντριάνα και είμαι σίγουρη ότι η ευγενική ψυχή σου, δεν είναι μόνη αλλά κοντά στο Θεό. Ας προσευχηθούμε καλέ μου αναγνώστη, για την Αντριάνα, να είναι στα δεξιά του Θεού και να απολαμβάνει την αγάπη Του. Αντριάνα μου, προσευχήσου κι εσύ για μας…Το χρειαζόμαστε…

Σταυρούλα