Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταπονημένο,
Έφτασε οο Χριστός στο μέγαρο του Ο.Η.Ε.
Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του ανέργου,
Το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα,
Τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου,
Τη ματωμένη καρδιά του νέου.

Δεν ήταν συστημένος από κανένα.
Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί.
Χτυπά την πόρτα. Αλλά γι αυτόν υπήρχε το <>.
Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Τον άφησαν μόνο Του.
Στο κατώφλι του πολιτισμένου κόσμου βρήκε τη βαρβαρότητα.

Διάβασε σε μια πινακίδα:
<>. Και κυριεύτηκε από συμπόνια.
Από κάτω ήταν γραμμένα:
<>,
αλλά μια χήρα πολέμου Του λέει πως κανείς δεν τη σκέφτεται.
<>,
αλλά ένας Κύπριος άρχισε να κλαίει.
<>,
αλλά τότε ακούστηκαν οι φωνές των εξόριστων, των αδικούμενων.
Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου.
Όταν το πλήθος του ζήτησε τα αποτελέσματα της επίσκεψής Του
ο Χριστός άπλωσε τα χέρια:
ήταν ακόμα σταυρωμένος,
σαν τη Μεγάλη Παρασκευή.

Τότε το πλήθος διαλύθηκε.
Έβρεχε
Και ο Χριστός έμεινε κάτω από τη βροχή, όπως τόσοι άλλοι.
Μόνος και πικραμένος…

Πιέρ Τορρεζίν