Η σχέση ανθρώπου φύσης περνάει ίσως σήμερα τη σημαντικότερη κρίση στην ιστορία της. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου ,η κλιματική αλλαγή , η μείωση του στρώματος του όζοντος στην ατμόσφαιρα , οι όξινες βροχές , τα βιομηχανικά λύματα , η καταστροφή τεράστιων δασικών εκτάσεων , η εξάντληση των φυσικών πηγών ενέργειας , η απάνθρωπη ζωή στις περισσότερες σύγχρονες μεγαλουπόλεις αποτελούν μερικές μονό από τις συνέπειες της ανθρώπινης ανάπτυξης όπως αυτή έχει τελεστεί . .Γιατί όμως ο άνθρωπος κατέληξε να υιοθετήσει αυτή την κυριαρχική και καταστροφική στάση απέναντι στη φύση ?
Έτσι η υπερανάπτυξη της τεχνολογίας και της βιομηχανίας έχει ως φυσικό επακόλουθο την αλματώδη άνοδο του βιοτικού επιπέδου σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο και κατά επέκταση τη δημιουργία ενός τύπου ανθρώπου ο όποιος είναι ανίκανος να αντισταθεί σε οποιοδήποτε υλικό πειρασμό , καταναλώνει αλόγιστα και εκλαμβάνει τη φύση ως πηγή κατάλληλη , μόνο για εκμετάλλευση.
Είναι εύκολο λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι η κυριότερη αιτία που οδήγησε τον άνθρωπο να υιοθετήσει μια τέτοια σχέση με το περιβάλλον είναι η καταναλωτική του νοοτροπία και μανία . Αυτό συμβαίνει επειδή το μόνο πράγμα που τον απασχολεί είναι να ικανοποιήσει και να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφέροντα του , αδιαφορώντας εντελώς για το αν βλάπτει ποικιλότροπα τη φύση. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως η ιδέα του ανθρώπου ότι μπορεί να κυριαρχήσει και να επιβληθεί έχει οδηγήσει στο τεράστιο σημερινό οικολογικό πρόβλημα , το οποίο είναι απόρροια του μηχανιστικού πρότυπου σύμφωνα με το οποίο η φύση μπορούσε και έπρεπε να δαμαστεί για να προαχθούν τα ανθρώπινα συμφέροντα . Μάλιστα στο πνεύμα τον ατομικισμού η φύση έγινε κυριολεκτικά ατομική ιδιοκτησία με όλα όσα αυτή η σχέση ανθρώπου – φύσης συνεπάγεται .
Επιπλέον στα όρια της δραστηριότητας του ανθρώπου απουσιάζει ο κοινωνικός προγραμματισμός. Επικρατεί η αντίληψη ότι η φύση είναι ανεξάντλητη και για αυτό κάθε άτομο ή φορέας τη βλέπει ως μέσο εύκολου και γρήγορου πλουτισμού , διότι έχει τη λανθασμένη εντύπωση ότι η φύση μπορεί να επουλώσει όλες τις πληγές που προκαλεί η ανθρώπινη παρέμβαση .
Ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι η αδράνεια που παρουσιάζει το κράτος στη λήψη μέτρων και θέσπιση νόμων που θα απαγορεύουν την αλόγιστη εκμετάλλευση .Ωστόσο η οικολογική καταστροφή είναι ένας τρόπος για αυτούς να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα και να στηρίξουν συγχρόνως τα οικονομικά .
Τελευταία αλλά εξίσου σημαντική ώθηση προς το δρόμο της αποξένωσης του ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον είναι η μονόπλευρη πνευματική ανάπτυξη του . Αυτή η κατάσταση επικρατεί εξαιτίας του μονομερούς και χρησιμοθηρικού προσανατολισμού του εκπαιδευτικού συστήματος που προωθεί την αποστήθιση και έχει οδηγήσει την γνώση να γίνει αυτοσκοπός . Οι νέοι δεν ενεργοποιούνται αφού δεν δέχονται μηνύματα και ερεθίσματα .
Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψιν καλό θα είναι να προβληματιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον για μια βιώσιμη ανάπτυξη . Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και φιλοσοφία ζωής .Μπορούμε να πάψουμε να είμαστε απαθείς μπροστά στα κοινωνικά προβλήματα και να συμπεριφερόμαστε προς τη φύση , όπως ο δούλος που έγινε ξαφνικά αφέντης και έχει θεοποιήσει το <<έχειν>> και αδιαφορεί για το <<είναι>> . Ας σταματήσουμε να έχουμε αυτοκαταστροφικές τάσεις υιοθετώντας ακραίες και ανηλεείς συμπεριφορές . Οι αλλαγές αυτές μπορούν να πετύχουν μόνο αν γίνει στόχος όλων μας αλλά συγχρόνως και νιώσουμε την αίσθηση του μέτρου .Έτσι λοιπόν απαιτείται να έχουμε τη γνώση της αλήθειας που κρύβεται από τη φράση <<το περιβάλλον δεν το κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας αλλά το χρωστάμε στα παιδιά μας .