Χωρίς κατηγορία

Έτσι μου έρχεται να κλαίω, να κλαίω συνέχεια. Όταν θα τελειώσει τούτος ο φρικτός χειμώνας, θα γράψω μια τραγωδία που θα αρχίζει έτσι: “Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ”. Ύστερα θα παρουσιάζεται ο χορός. Παιδάκια σκελετωμένα που θα τραγουδάνε μια λέξη, μόνο μία λέξη. Θα τραγουδάνε σε μονότονο ρυθμό “Πεινάω. Πεινάω”. Τίποτα άλλο ως το τέλος, όσο θα κρατάει η τραγωδία. Ο Βίκτορας Ουγκό για να γράψει τους Άθλιους μεταχειρίστηκε χιλιάδες λέξεις. Εγώ θα μεταχειριστώ μόνο μία: το ρήμα πεινάω, που θα τα λέει όλα. Τα παιδάκια μου θα τραγουδάνε και κάθε πεινάω θα είναι και μια εικόνα. Ίσως να χρειαστεί να γράψω πολλούς τόμους, γιατί θα έχει πολλά πεινάω. Δε χρειάζεται να τα γράψω με τη σειρά, δηλαδή πρώτα τούτο το πεινάω κι ύστερα το άλλο το πεινάω. Αν θέλω, αρχίζω από το τέλος. Τώρα εγώ σε ποιο πεινάω βρίσκομαι;
Η κοιλιά μου είναι φουσκωμένη σαν μπαλόνι και πεινάω. Σήμερα λιποθύμησα. Πεινάω, ουφ, έμμονη ιδέα μου έχει γίνει τούτο το ρήμα. Θα παίξω για να περάσει η ώρα. Θα βάλω τα ρήματα στη γραμμή να παραβγούνε στο τρέξιμο. Το πεινάω τερματίζει πρώτο, δεύτερο τερματίζει το κρυώνω, τρίτο το φοβάμαι και σε μεγάλη απόσταση πίσω τους το πονάω, το μισώ, το αγαπώ. Το γελώ, ξεφτίδι, ούτε ξεκίνησε από την αφετηρία.
Ζωρζ Σαρή, Όταν ο ήλιος…

Η τελευταία σκηνή της ταινίας…

Μέσα σε 4 λεπτά όλο το νόημα του μαθήματος…

Φώτισέ με να μοιράζω της Παιδείας το «πρόσφορο», με τρόπο σοφό, ώστε να φτάσει για όλους

 Καλό κουράγιο και κυρίως αγάπη για τα παιδιά….

Αγαπητοί γονείς,

Δεν είναι η πρώτη φορά που εμείς οι εκπαιδευτικοί των παιδιών σας με την έναρξη της σχολικής χρονιάς επικοινωνούμε μαζί σας -ως αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας – για να μοιραστούμε τους φόβους και τις αγωνίες μας για τη Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση που ολοένα και περισσότερο βρίσκεται στο στόχαστρο βίαιων περικοπών, συρρίκνωσης, υποβάθμισης και απαξίωσης.

Οι μνημονιακές πολιτικές αναλγησίας και ισοπέδωσης καταργούν ότι κερδήθηκε με σκληρούς αγώνες τα τελευταία 100 χρόνια, στο βωμό μιας μαύρης τρύπας ελλειμμάτων που δεν έχει πάτο και στην οποία καταβυθίζεται καθημερινά ο Έλληνας μισθοσυντήρητος πολίτης.

Κάθε Σεπτέμβρη, υπάρχουν χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες από έλλειψη προσωπικού.

Το νηπιαγωγείο συνεχίζει να είναι το αποπαίδι της γενικής εκπαίδευσης. Τα παιδιά μας μένουν εκτός του δημόσιου νηπιαγωγείου. Η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή παραμένει γράμμα κενό περιεχομένου.

Υπάρχει συνειδητή υπολειτουργία των Τμημάτων Ένταξης για μαθητές με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες.

Οδηγείται σε κατάργηση  το ολοήμερο σχολείο.

Το παιδί μας, γυρίζει εξουθενωμένο από το σχολείο και πρέπει να ξεκινήσει, αμέσως μετά, ένα μαραθώνιο εξωσχολικών δραστηριοτήτων, που πληρώνονται πανάκριβα.

Η συνεχόμενη μετακύληση των ευθυνών της πολιτείας, μας αναγκάζει να βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη στήριξη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων των παιδιών μας (διδακτικές επισκέψεις, χαρτί φωτοτυπίας, υλικά νηπιαγωγείου).

Αγωνιζόμαστε:

 Να λειτουργήσουν τα σχολεία με πλήρες προσωπικό και για ουσιαστική λειτουργία των ολοήμερων τμημάτων,

Ενιαία δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες χωρίς αποκλεισμούς και κατηγοριοποιήσεις

Ενιαία 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή

Μείωση των μαθητών ανά τμήμα στο 1:20 και 1:15 στο νηπιαγωγείο

Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία

Αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που να εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, την κριτική σκέψη και την ολόπλευρη γνώση.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ  ΕΚΠ/ΣΗΣ

               ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

Με υγεία, υπομονή και πάνω απ’ όλα ΑΓΑΠΗ.

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του σχολείου μας και ειδικά στα καμαράκια της Ε1.

Καλό καλοκαίρι….

Καρατάσος Στυλιανός

Χάρη Σακελλαρίου- Α. Καψάσκη
το τραγούδι περιέχεται στο cd “Αν όλα τα παιδιά της γης”.
Πιάνο: Ιουλία Τζαννετουλάκου
Ακορντεόν, φλάουτο, μεταλλόφωνο, κρουστά: Σπύρος Λάμπρου
Παραγωγή: Μικρή Πολιτεία” 2011-

Το γράμμα μιας μητέρας προς το παιδί της, έχει συγκινήσει τον κόσμο του διαδικτύου και όχι άδικα βέβαια. Το περιεχόμενό του συγκινητικό, αληθινό, βγαλμένο μέσα από την ίδια τη ζωή….

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ…

Αγαπημένο μου παιδί
την ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα
– κι αυτό φοβάμαι πως δεν θα αργήσει να γίνει –
κάνε υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις…

Μπορεί τα χρόνια μου να πέρασαν.
Μπορεί οι ρυτίδες να χάραξαν το πρόσωπό μου…

Όμως ούτε η καρδιά μου έχασε την τρυφερότητά της,

ούτε τα μάτια μου την καλοσύνη τους…
Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου

και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου!

Και όταν το θαύμα έγινε, από την ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!
Στα χρόνια που πέρασαν ήμουν δίπλα σου με την αγάπη που σου άξιζε και την τρυφερότητα που χρειαζόσουν!

Όμως ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι αλλαγές επάνω μας είναι ορατές…
Γι’ αυτό αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω ή εάν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση…
Θυμήσου με πόση υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες να σε βοηθώ!

Όταν μιλάμε, εάν επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα δύο και τρεις φορές μην με παρεξηγείς. Άκουσέ με.
Όταν ήσουν μικρό παιδί έπρεπε να σου λέω πολλές φορές την ίδια ιστορία μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.
Όταν δε θέλω να κάνω ντους μη θυμώνεις… Θυμήσου τις χιλιάδες δικαιολογίες που έβρισκες προκειμένου να με πείσεις νη μην σε λούσω…

Όταν διαπιστώνεις την άγνοιά μου πάνω στη νέα τεχνολογία δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο να προσαρμοστώ και μην με κοιτάς με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο…
Όταν συζητάμε και ξεχνάω κάτι, δώσε μου χρόνο να το θυμηθώ. Και αν δεν μπορώ μην εκνευρίζεσαι.
Το πιο σημαντικό δεν είναι η ίδια η συζήτηση αλλά η χαρά να είμαστε μαζί και να συζητάμε..

Σου δίδαξα τόσα πολλά πράγματα! Να τρως σωστά… Να ντύνεσαι σωστά…
Να αντιμετωπίζεις τη ζωή με θάρρος…
Όταν δε θέλω να φάω μην με πιέζεις…

Ξέρω πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι…
Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου δεν μου επιτρέπουν να περπατώ μην στεναχωριέσαι. Φυσικό είναι! Δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ.
Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα…

Το ξέρω ότι η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να είμαι τόσο δραστήρια όσο θα ήθελα. Ωστόσο τα καταφέρνω να επιβιώνω. Κάποια μέρα θα καταλάβεις τι εννοώ…
Κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι παρά τα λάθη μου, πάντα ήθελα το καλύτερο για σένα…
Και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να ετοιμάσω το δρόμο σου!

Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησέ με να τελειώσω το δρόμο μου με υπομονή, αγάπη και ειρήνη.
Κι εγώ θα σου το ξεπληρώσω με ένα χαμόγελο και με την απέραντη αγάπη που έχω μέσα μου για σένα…

Σ΄αγαπώ…
Η μαμά σου…

ΥΓ. Αφιερωμένο σε ένα αστεράκι που αύριο κλείνει το πρώτο χρόνο της ζωής της……Σ’ αγαπώ…

ο μπαμπάς

Μια μάνα που ‘χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το ‘βαλε,
πάει να το ρεματίσει.

Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:

-Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ’ αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;

Και στην ποδιά της το ‘βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:

-Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλικάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.