Σε λίγα χρόνια θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τον χυμό ή το αναψυκτικό μας και στη συνέχεια να καταβροχθίζουμε τη συσκευασία του, υποστηρίζουν τώρα αμερικανοί ερευνητές από τοΙνστιτούτο Wyss του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Οι ειδικοί ανέπτυξαν τα WikiCells, ένα είδος βρώσιμης σκληρής «μεμβράνης» που προέκυψε από τον συνδυασμό πολυμερούς υλικού και σωματιδίων τροφίμων. Κατάφεραν μάλιστα να κλείσουν μέσα σε αυτήν διάφορα υγρά.
Συγκεκριμένα, έφτιαξαν μεμβράνη με γεύση πορτοκαλιού, τομάτας και σταφυλιού, μέσα στην οποία έκλεισαν χυμό πορτοκαλιού, σούπα γκασπάτσο και κρασί αντίστοιχα.
Οι μεμβράνες που ανέπτυξαν οι επιστήμονες
Βρώσιμα μπουκάλια ενόψει
Μέχρι στιγμής μπορεί να μην έχουν φτάσει σε επίπεδο παρασκευής μιας φιάλης που θα μπορούσε μελλοντικά να φιλοξενεί αναψυκτικά και άλλα ροφήματα, ωστόσο οι επιστήμονες εμφανίζονται ιδιαίτερα αισιόδοξοι και σκοπεύουν σύντομα να δημιουργήσουν ένα πρότυπο βρώσιμου μπουκαλιού.
«Σε λίγο καιρό, δεν αποκλείεται να συναντούμε τα WikiCells ακόμα και σε εστιατόρια, ως γαστρονομική καινοτομία» αναφέρει ο καθηγητής Μηχανικής Βιοϊατρικής Τεχνολογίας και επικεφαλής της προσπάθειας, δρ Ντέιβιντ Εντουαρντς.
Μέσα στα άμεσα σχέδια του ευρηματικού επιστήμονα, μάλιστα, είναι και ένα μηχάνημα το οποίο με τη βοήθεια των WikiCells θα επιτρέπει στους χρήστες – ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο – να δημιουργούν τα δικά τους μπουκάλια χωρίς πλαστικό.
«Η ιδέα πίσω από αυτό, είναι η δημιουργία μπουκαλιών με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που η φύση δημιουργεί “συσκευασίες”. Οι κάτοικοι σε χωριά της Αφρικής θα μπορούσαν να σταματήσουν να βασίζονται στα πλαστικά και να δημιουργούν δικές τους συσκευασίες» τονίζει ο ίδιος.
Ο δρ Εντουαρντς βρίσκεται πίσω και από το AeroShot, έναν «εισπνευστήρα» καφεΐνης. Η συσκευή, σε μέγεθος κραγιόν, προσφέρει στον χρήστη με κάθε εισπνοή δόση καφεΐνης, αντίστοιχη με εκείνη που υπάρχει σε ένα φλιτζάνι καφέ. Το AeroShot κυκλοφορεί ήδη στις ΗΠΑ (Μασαχουσέτη και Νέα Υόρκη) και στη Γαλλία.
Το λιβάνι ήταν ένα από τα δώρα των μάγων σύμφωνα με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο. Η παράδοση λέει ότι το λιβάνι δωρίστηκε από τον Βαλτάσαρ, τον μαύρο βασιλιά της Αιθιοπίας ή του Σαβά, εκπληρώνοντας έτσι την προφητεία του Ησαΐα πως χρυσός και λιβάνι θα προσφερθούν από τους ευγενείς προς τιμή του Ουράνιου Βασιλέα.
Το λιβάνι παράγεται από το δέντρο βοσουελία (Boswellia) χαράζοντας τον φλοιό του και αφήνοντας τις ρητίνες να εξέλθουν και να στερεοποιηθούν. Υπάρχουν διάφορα είδη και ποικιλίες αυτών των δέντρων. Το καθένα από αυτά παράγουν έναν ελαφρώς διαφορετικό τύπο ρητίνης. Διαφορές στο κλίμα και στο έδαφος δημιουργούν μεγαλύτερη ποικιλία από ρητίνες ακόμη και ανάμεσα στα ίδια είδη.
Τα βοσουελικά οξέα, αποτελούν μια ομάδα πεντακυκλικών τριτερπενίων και αποτελούν τα βασικά βιοδραστικά συστατικάτου λιβανιού. Διάφορες επιστημονικές έρευνες έχουν εστιάσει στις αντιφλεγμονώδεις και αντικαρκινικές ιδιότητες αυτών των φυσικών προϊόντων, παρουσιάζοντας ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Το μύρο αποτελεί το σκληρό έκκριμα ρητίνης που παράγεται από τα δέντρα του είδους Commiphora. Η Σομαλία αποτελεί τον μεγαλύτερο παραγωγό μύρου παγκοσμίως.
Τα είδη Commiphora αποτελούνται από μικρά δέντρα ή θάμνους, με κοντά αγκαθώδη κλαδιά. Στα αραβικά η λέξη murr είναι συνώνυμη του ΄΄πικρός΄΄. Λέγεται οτι οι Έλληνες στρατιώτες δεν πήγαιναν στο πεδίο της μάχης χωρίς να έχουν μαζί τους ένα κατάπλασμα μύρου, το οποίο τοποθετούσαν στις πληγές τους. Σήμερα χρησιμοποιείται στην βιομηχανία αρωμάτων. Έχει την τάση να μην διαλύεται καλά στο νερό.
Το μύρο συνίσταται από τρία μέρη: ένα υδατοδιαλυτό κολλώδες μέρος, ενα ρητινώδες διαλυτό σε αλκόολη και τέλος από ένα πτητικό ελαίωδες μέρος. Το κολλώδες μέρος αποτελείται από πολυσακχαρίτες και πρωτεϊνες, ενώ το πτητικό έλαιο αποτελείται από στεροειδή, στερόλες και τερπένια. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του μύρου οφείλεται στα φουρανοσεσκιτερπένια.
Κατά 12 χιλιοστά ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας στην επταετία 2003-2010
07:02, 14 Φεβ 2012 | tvxsteamtvxs.gr/node/84894
Περίπου 4.200 κυβικά χιλιόμετρα πάγων έλιωσαν και «χάθηκαν» στη θάλασσα, από το 2003 έως το 2010, αυξάνοντας τη στάθμη της 12 χιλιοστά, σύμφωνα με μία έρευνα αμερικανών επιστημόνων, οι οποίοι μελέτησαν μετρήσεις από δορυφόρους της NASA, του προγράμματος Gravity Recovery and Climate Experiment (GRACE).
Όπως προκύπτει από την μελέτη της ερευνητικής ομάδας, επικεφαλής της οποίας είναι ο καθηγητή John Wahr του Τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου του Κολοράντο, τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, περίπου το ¼ της μέσης ετήσιας απώλειας παγετώνων, είχαν οι απώλειες πάγου από τη Γροιλανδία και τη Δυτική Ανταρκτική.
Όπως σημειώνουν οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη μελέτη τους στο περιοδικό «Nature», ο όγκος του νερού μπορεί να βυθίσει τις ΗΠΑ, κάτω από το νερό, 1,5 μέτρο. «Τεράστια ποσότητα πάγου χάνεται στον ωκεανό ετησίως, και τα νέα στοιχεία θα μας βοηθήσουν να δώσουμε απαντήσεις σε σημαντικές ερωτήσεις, σχετικά με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αλλά και την παγκόσμια κλιματική αλλαγή», σημειώνει ο John Wahr.
Η παγκόσμια στάθμη των θαλασσών εκτιμάται ότι έχει ανέβει κατά μέσο όρο περίπου 18 εκατοστά συνολικά από το 1900.
Σύμφωνα με τους αμερικανούς ερευνητές η απώλεια πάγων μόνο από τη Γροιλανδία και την Αρκτική, το διάστημα 2003-2012, ανεβάζει τη στάθμη των νερών κατά 1,1 χιλιοστό το χρόνο. Το υπόλοιπο της μέσης ετήσιας αύξησης προέρχεται από τα άλλα παγόβουνα και παγετώνες του πλανήτη, περίπου 200.000, που επίσης λιώνουν με αυξανόμενο ρυθμό.
Ωστόσο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία των δορυφόρων, οι απώλειες πάγων παγκοσμίως είναι κατά 30% μικρότερες από τις μέχρι τώρα μελέτες.
Μεταξύ άλλων, η νέα μελέτη, σε αντίθεση με προηγούμενες, δείχνει πως ο ρυθμός που λιώνουν τα βουνά στην Ασία, συμπεριλαμβανομένων των Ιμαλαΐων, είναι σημαντικά χαμηλότερος, καθώς, όπως προκύπτει χάνουν 4 δις τόνους ετησίως και όχι 50 δις., όπως ανέφεραν παλαιότερες εκτιμήσεις.
Μάλιστα, τα Ιμαλάια και οι γειτονικές κορυφές τους δεν φαίνεται κατ’ ουσία να έχουν χάσει καθόλου πάγο στην τελευταία δεκαετία, καθώς το νέο χιόνι που πέφτει, παγώνει και σε μεγάλο βαθμό αναπληρώνει τις απώλειες.
η επιστήμη ταράζει συθέμελα τη ρομαντική -και κάπως αφελή- αντίληψη για τον έρωτα, η οποία έχει την καταγωγή της στην τέχνη και η ανθρωπότητα με ευχαρίστηση την έχει ενστερνιστεί. O έρωτας, αυτή η «ανεξήγητη δύναμη» που μας συνεπαίρνει, αυτή η «μαγεία» που μας μετατρέπει σε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε συνήθως, αυτή η «μοίρα» που μας οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια, παύει να είναι τόσο ανεξήγητος. Μέσα σε εργαστήρια βιολόγων και νευρολόγων, τα «ρομαντικά» μας συναισθήματα αναλύονται, παρατηρούνται, ερευνώνται, αποκρυπτογραφούνται και μας αποκαλύπτουν πολλά από τα έως τώρα ανεξιχνίαστα μυστήρια του έρωτα. Αυτό, βέβαια, δεν μας εμποδίζει σε καμία περίπτωση να συνεχίζουμε να ζούμε τον έρωτα με τον ίδιο μαγικό κι εκστατικό τρόπο όπως ανέκαθεν. Αρκεί που γνωρίζουμε πλέον ότι, όσο κι αν μια κόκκινη καρδιά θα είναι το αιώνιο σύμβολο των απανταχού ερωτευμένων, όλη η ιστορία του έρωτα και της αγάπης αρχίζει (και… τελειώνει) μέσα στις ατέρμονες πτυχώσεις του εγκεφάλου μας. Γι’ αυτό, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα βαθιά μυστήρια του ερωτευμένου μυαλού. Ίσως, μάλιστα, καταφέρουμε να πάρουμε απαντήσεις σε κάποια από τα πιο συχνά ερωτήματα σχετικά με τις ερωτικές σχέσεις, όπως για παράδειγμα: «Τελικά σεξ και συναίσθημα πάνε μαζί ή μπορούμε να διαχωρίσουμε εντελώς το ένα από το άλλο;».
Ας φανταστούμε μια απλή και συνηθισμένη ιστορία ερωτικής σχέσης, που ίσως να θυμίζει στον καθένα μας κάτι από τη δική του ιστορία.
Μια ρομαντική ανταλλαγή φερομονών
Ένας άνδρας και μία γυναίκα συναντώνται στο σπίτι ενός κοινού φίλου. Από την πρώτη στιγμή και οι δύο αισθάνονται ότι «κάτι συμβαίνει» μεταξύ τους. Ξανά και ξανά, βρίσκουν αφορμές για να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον και φεύγουν έχοντας καθένας τους «αποθηκευμένο» στο κινητό του το τηλέφωνο του άλλου. Μια μικρή παύση εδώ και μια ματιά στα «παρασκήνια». Τι έχει παιχτεί μέχρι τώρα στο «χημικό εργαστήριο» του σώματός τους; Από την πρώτη κιόλας συνάντηση, χωρίς οι ίδιοι να υποψιάζονται τίποτα, τα σώματά τους έχουν ήδη ανταλλάξει πάρα πολλές και σημαντικές πληροφορίες. Αυτό οφείλεται στις περίφημες φερομόνες, τις χημικές ουσίες που προέρχονται από το πολύ μακρινό παρελθόν του είδους των θηλαστικών. Κάτω από το δέρμα μας, σε σημεία πολύ «κρίσιμα», όπως κάτω από τις μασχάλες, στα γεννητικά όργανα και το στήθος, βρίσκονται μικροσκοπικοί αδένες που εκκρίνουν αυτές τις «άτακτες» ορμόνες. Κι επειδή τίποτα δεν τις σταματά, στοχεύουν και βρίσκουν τον άλλον κατευθείαν στο κέντρο της όσφρησής του. «Χτυπούν την πόρτα» στο πιο πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου του και αφήνουν εκεί ανεξίτηλα την προσωπική, μοναδική τους σφραγίδα. Και με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή; Γιατί ορισμένοι μπαίνουν «με το έτσι θέλω» κι αφήνουν τη σφραγίδα τους, ενώ άλλοι προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν; Γιατί τελικά «τρελαινόμαστε» με εκείνον που ίσως δεν πληροί τις προδιαγραφές μας (αισθητικές, κοινωνικές, ηλικιακές κλπ.); Η αμιγώς βιολογική εξήγηση είναι ότι μέσα στον εγκέφαλό μας υπάρχει ένα σύστημα «αποκωδικοποίησης» των πληροφοριών που μας δίνουν οι φερομόνες του άλλου. Το σύστημα αυτό μας κάνει να επιλέγουμε το σύντροφο που το γενετικό του προφίλ ταιριάζει καλύτερα στο δικό μας. Σκοπός όλης αυτής της διαδικασίας είναι η διασφάλιση των καλύτερων προϋποθέσεων για γερούς απογόνους και για τη διαιώνιση του είδους. Ακόμη, λοιπόν, κι αν εμείς ούτε το σκεφτόμαστε να αποκτήσουμε απογόνους, ο πιο «πρωτόγονος» εαυτός μας δουλεύει για να εξασφαλίσει το μέλλον του Homo sapiens. Φαίνεται μάλιστα πως οι γυναίκες, επιφορτισμένες πρωτίστως με την ευθύνη της αναπαραγωγής, είναι καλύτερα εξοπλισμένες για την αποκωδικοποίηση των γενετικών πληροφοριών των ανδρικών φερομονών. Eίναι, δηλαδή, πιο «εις βάθος» επιλεκτικές.
Τι θα συμβεί, όμως, όταν τα πράγματα αρχίζουν να μην αλλάζουν πια τόσο ραγδαία; Με το χρόνο, η συνήθεια (που είναι και βιολογική συνήθεια των νευρώνων) ρίχνει τα επίπεδα της ντοπαμίνης και δεν νιώθουμε πια την ίδια ευχαρίστηση όταν είμαστε με τον άλλον. Για να τη διαφυλάξουμε και να την αναβιώνουμε, χρειάζεται να διατηρούμε τη σχέση μας σε «κίνηση», να βάζουμε τη φαντασία μας να δουλέψει και να επιστρατεύουμε τη δημιουργικότητά μας. Όπως ένας καλλιτέχνης που έχει διαστήματα χωρίς έμπνευση, αλλά δεν σταματά να είναι «γόνιμος» και να καλλιεργεί συνεχώς τη φαντασία του. Άλλωστε, η οξυτοκίνη δεν μας αφήνει ποτέ: μπορεί να επανέλθει κάθε στιγμή και να «ξανανάψει τη φλόγα». Και μετά έρχεται η σεροτονίνη, ορμόνη υπεύθυνη για τον ύπνο και την καλή μας διάθεση και, σύμφωνα με τους νευροβιολόγους, το θεμέλιο της αληθινής σχέσης. Το ζευγάρι πλέει τώρα στα πελάγη της ώριμης αγάπης…
Πάρτι αμφεταμινών
Σύντομα -πολύ σύντομα- τηλεφωνούνται και ξαναβρίσκονται. Μεταξύ τους αναπτύσσεται ένας έντονος έρωτας. Η ματιά του! Το χαμόγελό της! Η φωνή του! Το άγγιγμά της! Καθετί στον άλλον έχει τη δύναμη να τους ανεβάσει στον έβδομο ουρανό, να κάνει την καρδιά να χτυπά δυνατά και όλο το «είναι» τους να νιώθει τεράστια ευφορία. Φυσικά, δεν έχουν μυαλό για τίποτε άλλο και δεν τους απασχολεί τίποτε άλλο. Oύτε οι νουθεσίες των φιλενάδων της ότι εκείνος δεν έχει ακόμη χωρίσει εντελώς με την πρώην του, ούτε οι φήμες ότι εκείνη είναι ανυπόφορα ζηλιάρα. Oι δυο τους είναι «κουφοί και τυφλοί» για όλα αυτά και το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν το πάθος τους. Εννοείται ότι και στο σεξ αισθάνονται πως έχουν βρει το άλλο τους μισό.
Παίρνουμε «αναβολικά»; Γιατί τόση ευφορία; Τίποτα πιο φυσικό από αυτό. Μια «εκτόξευση» αδρεναλίνης ενεργοποιεί στο έπακρο τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες και μας κάνει να είμαστε σε υπέροχη φόρμα! Αισθανόμαστε θαυμάσια και ο άλλος μας βρίσκει μαγευτικούς! Η φαινυλεθυλαμίνη, η εγκεφαλική μας αμφεταμίνη (που παρεμπιπτόντως υπάρχει και στη σοκολάτα!), είναι υπεύθυνη για όλα αυτά τα καταπληκτικά συναισθήματα, για το ότι δεν πεινάμε, δεν διψάμε, δεν νυστάζουμε και νιώθουμε εκστατικοί και πλήρεις. Και όλα αυτά τα παράγει το συναίσθημα, η «ρομαντική», ας πούμε, πλευρά του έρωτά μας και όχι, όπως ίσως τείνουμε να πιστεύουμε, το σεξουαλικό πάθος. Ταυτόχρονα, συμβαίνει και κάτι άλλο. Η έντονη ερωτική επιθυμία για τον άλλο μας «τυφλώνει». Αποδεδειγμένα. Όταν θέλουμε πολύ τον άλλον, τότε κάποιες ζώνες του εγκεφάλου μας «ανάβουν» και κάποιες «σβήνουν», αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο για να παραδοθούμε στο πάθος μας. Η λογική σκέψη αφοπλίζεται, γι’ αυτό και κανένα επιχείρημα, καμιά προειδοποίηση, όσο λογικά κι αν ακούγονται, δεν μπορούν να αναχαιτίσουν την προσπάθειά μας να τον κατακτήσουμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι, σε αυτή την περίπτωση, σεξουαλική επιθυμία και συναίσθημα δουλεύουν μαζί. Αυτό το «σβήσιμο της λογικής» γίνεται ταυτόχρονα και από το σεξουαλικό και από το συναισθηματικό κέντρο του εγκεφάλου. Όταν, λοιπόν, νιώθουμε αποκλειστικά σεξουαλικό ενδιαφέρον για κάποιον ή αν κάποιος μας συγκινεί μόνο συναισθηματικά, αλλά όχι σεξουαλικά, τότε δεν «τυφλωνόμαστε» και η λογική εξακολουθεί να έχει τη δύναμη να μας συμμορφώσει!
Μια σχέση αγάπης με… οξυτοκίνη
Το ζευγάρι αρχίζει να γνωρίζεται καλύτερα. Και η έκσταση δεν κρατά πάρα πολύ. Μόλις τη νιώθουν να πέφτει, θέλουν άλλη μια «δόση», να τηλεφωνηθούν, να μιλήσουν, να βρεθούν, να ξανανιώσουν αυτή την υπέροχη ευφορία… Ώσπου έρχεται η στιγμή που το σώμα δεν πάλλεται πια με τον ίδιο τρόπο, η καρδιά δεν χτυπά τρελά, τα πράγματα ησυχάζουν… για ορισμένους, μάλιστα, είναι η στιγμή «να την κάνουν» και να ψάξουν την έκσταση κάπου αλλού. Για όσους, όμως, παραμένουν στις επάλξεις της σχέσης, μια καινούργια φάση αρχίζει, αυτή της αγάπης και του δεσίματος, της βαθύτερης γνωριμίας και των «ώριμων» συναισθημάτων. Αναπτύσσεται οικειότητα και συντροφικότητα, ενώ στιγμές ευφορίας κάλλιστα μπορούν να υπάρξουν, παρόλο που είναι σπανιότερες και λιγότερο έντονες. Το ίδιο το ζευγάρι τις χαρακτηρίζει «πιο βαθιές». Από χημική άποψη, πρόκειται για τη φάση ενός ορμονικού «κοκτέιλ» πιο ανθεκτικού στο χρόνο, που περιέχει ντοπαμίνη φυσικά, για ευτυχία και τόνωση, και οξυτοκίνη, την κατεξοχήν ορμόνη της αγάπης! Την έκκρισή της προκαλεί μια τρυφερή κουβέντα, αλλά και ο ήχος της αγαπημένης φωνής, η αναπόληση μιας ωραίας στιγμής. Η οξυτοκίνη είναι η υπεύθυνη ορμόνη για τις ωδίνες του τοκετού, αλλά και για το πρώτο συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ μητέρας και νεογέννητου, και τα επίπεδά της μέσα στον οργανισμό μας ανεβαίνουν όταν αισθανόμαστε σιγουριά κι εμπιστοσύνη. Το «κοκτέιλ» αυτό είναι απαραίτητο συστατικό της κοινής μας ζωής, της μόνιμης σχέσης, των κοινών στόχων, της επιθυμίας για παιδιά…
Αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε και μας κάνει πολύ συχνά να απογοητευόμαστε και να εγκαταλείπουμε, φαίνεται πως η αντίληψη ότι όταν ο έρωτας σβήνει, δεν ξανανάβει, δεν είναι και τόσο σωστή. Το ερωτικό πάθος, αν και λιγότερο έντονο από ό,τι στην αρχή, μπορεί να αναβιώσει ξανά και ξανά σε μια σχέση στην οποία έχει αναπτυχθεί εμπιστοσύνη και οικειότητα. Διότι, επίσης αντίθετα με αυτό που πιστεύεται, δεν είναι η σεξουαλική επιθυμία που τροφοδοτεί το ερωτικό συναίσθημα, αλλά τα τρυφερά συναισθήματα που ξυπνούν την επιθυμία για τον άλλον.
Το χιόνι είναι η πιο όμορφη και εντυπωσιακή μορφή υετού σε στερεά κατάσταση. Απαραίτητες προϋποθέσεις για να χιονίσει είναι η παρουσία ψυχρών νεφών, καθώς επίσης και η επικράτηση πολύ χαμηλών θερμοκρασιών κοντά στην επιφάνεια του εδάφους. Ωστόσο κάποιες φορές, αν η ατμόσφαιρα είναι αρκετά ξηρή, μπορεί να εκδηλωθεί χιονόπτωση ακόμα και με θερμοκρασίες της τάξεως των 5-6 βαθμών Kελσίου.
Ο σχηματισμός των χιονονιφάδων απαχόλησε τους επιστήμονες εδώ και αρκετούς αιώνες αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους παίρνουν συνήθως τόσο όμορφα συμμετρικά σχήματα. ∆ύο είναι οι βασικοί τρόποι σχηματισμού τους μέσα στα σύννεφα. Σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, μικρότερες από -40 βαθμούς Κελσίου, οι υδρατμοί μέσα στον αέρα συμπυκνώνονται κατευθείαν σε παγοκρυστάλλους, μια διαδικασία που είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Η πιο συνηθισμένη διαδικασία σχηματισμού παγοκρυστάλλων και στη συνέχεια νιφάδων χιονιού παρατηρείται όταν η θερμοκρασία του αέρα κυμαίνεται μεταξύ –5 και –40 βαθμών Κελσίου. Τότε οι υδρατμοί συμπυκνώνονται αρχικά σε μικρές σταγόνες γύρω από μικροσκοπικά σωματίδια που υπάρχουν σε αφθονία μέσα στην ατμόσφαιρα και ονομάζονται πυρήνες συμπύκνωσης, όπως κόκκοι σκόνης, κόκκοι άμμου, ηφαιστειακή σκόνη, ενώ στη συνέχεια λόγω των αρνητικών θερμοκρασιών οι σταγόνες αυτές παγώνουν αμέσως σχηματίζοντας τους παγοκρυστάλλους. Όσο περισσότεροι υδρατμοί συγκεντρώνονται πάνω σε κάθε παγοκρύσταλλο τόσο αυτός μεγαλώνει, βαραίνει και αρχίζει να πέφτει, συγκρούεται και επικολλάται σε άλλους παγοκρυστάλλους, σχηματίζοντας τελικά τις νιφάδες χιονιού.
Η καταπληκτική συμμετρία που βλέπουμε στις νιφάδες χιονιού οφείλεται στην εσωτερική οργάνωση ή αλλιώς κρυσταλλοποίηση των μορίων νερού μέσα στη νιφάδα. Τα άτομα υδρογόνου και οξυγόνου που αποτελούν το νερό διατάσσονται σε μικροσκοπικό επίπεδο σε τρίγωνα, δίνοντας τελικά τη συμμετρική μορφή που μπορούμε να παρατηρήσουμε με ένα μικροσκόπιο ή ένα ισχυρό μεγεθυντικό φακό μέσα στις χιονονιφάδες. Η απάντηση αυτή δόθηκε πλέον τον 20ο αιώνα όταν με σύγχρονες μεθόδους κρυσταλλογραφίας και με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μικροσκοπίων μπόρεσαν οι επιστήμονες να διαπιστώσουν τη θαυμαστή αυτή δομή του μικροκόσμου μέσα στις νιφάδες. Τα κρυσταλλικά συσσωματώματα των νιφάδων του χιονιού είναι κατά το πλείστον διαφανή με στιλπνές έδρες που αντανακλούν το φως και παρουσιάζουν λευκή μάζα. Το μέγεθος των κρυστάλλων τους είναι 0.25 – 13 χιλιοστά (mm) και πέφτουν μεμονωμένα ή ενωμένοι σε νιφάδες που σχηματίζονται συνήθως σε ήρεμη χιονόπτωση με θερμοκρασία εδάφους 0 °C (32 °F) ή χαμηλότερη. Τα λίαν ψυχρά νέφη σχεδόν πάντα είναι ξερά σε αντίθεση με τα θερμότερα νέφη (τα χαμηλότερα) που περιέχουν περισσότερη υγρασία και έχουν την τάση να παρασκευάζουν τους μεγαλύτερους, ταχέως αυξανόμενους και διακλαδιζόμενους κρυστάλλους.
Γενικά τα σχήματα των κρυστάλλων του χιονιού ανήκουν στον εξαγωνικό σύστημα με επικράτηση των αστεροειδών μορφών με έξι ακτίνες. Η ομορφιά και ο πλούτος τους έλκυσε τη προσοχή και το θαυμασμό των μελετητών του χιονιού από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και σήμερα και αποδεδειγμένα θεωρείται ότι υπερτερούν σε τελειότητα και ποικιλία των κρυστάλλων οποιουδήποτε ορυκτού είδους.
Ένας αγρότης από το Vermont των Η.Π.Α., ο Wilson Bentley, ξεκίνησε το 1885 με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής (μικροσκόπιο και φωτογραφική μηχανή) να φωτογραφίζει νιφάδες και κατάφερε να αφήσει στις επόμενες γενιές μια μοναδική κληρονομιά φωτογραφιών από νιφάδες χιονιού.
Ο ίδιος δήλωσε το 1925
” Παρατηρώντας στο μικροσκόπιο βρήκα ότι οι νιφάδες χιονιού είναι θαύματα ομορφιάς και είναι κρίμα που αυτή η ομορφιά δεν μπορεί να ειδωθεί από άλλους. Κάθε κρύσταλλος είναι ένα σχεδιαστικό αριστούργημα και κανένα σχέδιο δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο. Όταν η νιφάδα λειώνει το σχέδιο αυτό χάνεται για πάντα.Τόση ομορφιά χάνεται χωρίς να αφήνει κανένα ίχνος πίσω της…”
Οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας που επικρατούν μέσα στον αέρα επιδρούν τελικά και στην κρυσταλλική μορφή που θα αποκτήσει η κάθε νιφάδα. Σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες (από 0 ως –5 βαθμούς Κελσίου) η συνηθέστερη κρυσταλλική μορφή είναι πεπλατυσμένη. Σε λίγο χαμηλότερες θερμοκρασίες οι νιφάδες έχουν τη μορφή κυλίνδρου ή βελόνας (κούφιες ή συμπαγείς) ενώ μεταξύ –10 και –20 βαθμών Κελσίου οι δενδρίτες είναι η επικρατέστερη κατηγορία, αποτελούν δε και τις πιο όμορφες μορφές που βλέπουμε στους παγοκρυστάλλους, με έξι κλάδους συμμετρικά αναπτυγμένους. Φυσικά πέφτοντας προς το έδαφος οι νιφάδες συναντούν διαφορετικές θερμοκρασιακές συνθήκες ενώ ταυτόχρονα συγκρούονται και ενώνονται μεταξύ τους οπότε παρατηρούνται τυχαίες αλλαγές και παραμορφώσεις στο σχήμα τους, επιβεβαιώνοντας τον Bentley που υποστήριζε ότι δεν παρατήρησε ποτέ δύο κρυστάλλους ίδιους μεταξύ τους.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Οι μεμβράνες που ανέπτυξαν οι επιστήμονες
Το λιβάνι ήταν ένα από τα δώρα των μάγων σύμφωνα με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο. Η παράδοση λέει ότι το λιβάνι δωρίστηκε από τον Βαλτάσαρ, τον μαύρο βασιλιά της Αιθιοπίας ή του Σαβά, εκπληρώνοντας έτσι την προφητεία του Ησαΐα πως χρυσός και λιβάνι θα προσφερθούν από τους ευγενείς προς τιμή του Ουράνιου Βασιλέα.
