ΠΡΩΙΝΕΣ ΟΨΕΙΣ ΧΑΣΙΩΝ

Ξημέρωνε η 22η ημέρα του Φλεβάρη 2010. Όπως είχε δηλωθεί στην Υπηρεσία από τον προηγούμενο μήνα (έγγραφο 9/28.01.10), χειρογράφως διότι δεν διαθέταμε Η/Υ στο Γραφείο των Σχολικών Συμβούλων, σειρά επίσκεψης είχε η απομεμακρυσμένη Τρικοκκιά, παλαιότερα Τσαπουρνιά.

Ο οικισμός ήταν προσφιλής. Πριν από δεκαπέντε και περισσότερα χρόνια είχα λάβει κατόπιν πληρωμής από φιλίστορα βενζινά της Αιανής το βιβλίο του γόνου της Τρικοκκιάς κι αντάρτη του ΔΣΕ Θανάση Ζιανού Δύσκολα Χρόνια. Αργότερα η γνώση επεκτάθηκε με τη δωρεά τρίτομου έργου από Βατολλακιώτη αντάρτη του ΕΛΑΣ. Αυτό που έμεινε έκτοτε απαρασάλευτο στη μνήμη μου κι ενισχύθηκε έπειτα από πολλές εκεί επισκέψεις ήταν η θέση του οικισμού μέσα σε δάσος δρυών.

Ξεκίνησα προς την Τρικοκκιά με το αυτοκίνητο τη χαραυγή. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, αλλά η βροχή δεν είχε καμία ελπίδα. Η άνοιξη πλησίαζε κρυμμένη κάτω από τα ξεβαμμένα πράσινα σταροχώραφα και μέσα στους βωβούς δρύες, αλλά φανερή στις ανυπάκουες αμυγδαλιές και τα νερά, που ενισχυμένα από τη συχνή βροχόπτωση σχημάτιζαν ήρεμες λιμνούλες και προπετή ρέματα εκατέρωθεν της οδού.

Διέσχισα το Καρπερό (Διμινίτσα) και κατηφόρισα προς το αγεφύρωτο πέρασμα του χειμάρρου Σιούτσα (τουρκ. σου = νερό). Πριν από λίγο καιρό είχε παρασυρθεί εκεί δάσκαλος του θεάτρου, που είχε επιλέξει να μείνει και να προσφέρει στην επαρχία. Έτρεχε αρκετό νερό, ήταν όμως διαυγές. Σταμάτησα, άνοιξα το παράθυρο του συνοδηγού κι αφουγκράστηκα το βουητό του. Ήρεμο. Με σταθερή ταχύτητα, 50 περίπου φορές το είχα διασχίσει ως τότε, μπήκα στην τσιμενταρισμένη κοίτη και διάβηκα απέναντι.

Στρίβοντας στο Τριφύλλι (Σίντσα) έριξα ακόμη μια φορά το βλέμμα στη βρύση αριστερά του δρόμου. Το νερό ορμούσε έξω από το σωλήνα, αλλά μόνο τον προηγούμενο χειμώνα είχε στεφανωθεί με κρυστάλλους πάγου.

Απολαμβάνοντας τις δρύες πλησίασα έπειτα από μερικά λεπτά την Τρικοκκιά. Ελάχιστοι ηλικιωμένοι στα καφενεία της πλατείας. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια κι αφήνοντας αριστερά το παλαιό πέτρινο σχολείο, κατευθύνθηκα στο προκατασκευασμένο νέο. Δασκάλα και μαθητές με είδαν από τα παράθυρα και με υποδέχτηκαν πρόσχαροι. Καθαριότητα και τάξη παντού.

Απέθεσα τα οχτώ εκπαιδευτικά λογισμικά του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (βλ. εικόνα), που είχα φέρει μαζί μου, στην έδρα της τάξης κι αρχίσαμε την κουβέντα για τα θέματα της Παιδείας. Έπειτα ανοίξαμε τους δύο ενεργούς υπολογιστές της τάξης, μηχανήματα που παλαιότερα έβλεπε κανείς σε τράπεζες: ο πύργος τους οριζόντιος, οι οθόνες με καθοδικές ακτίνες, οι σκληροί δίσκοι μικροί.

Οι μαθητές κάθισαν μπροστά τους περιχαρείς. Οι ψηφιακοί δίσκοι έμπαιναν ένας ένας στις σιντιέρες και με λιτές οδηγίες τα παιδιά εγκαθιστούσαν το περιεχόμενό τους: Γλώσσα, Εικαστικά, Μαθηματικά, Μελέτη. Η Γεωγραφία που χρειαζόταν περισσότερο χώρο περάστηκε στον υπολογιστή του γραφείου. Έπειτα οι μαθητές στρώθηκαν περιχαρείς στην εξερεύνηση. Ελάχιστες φορές χρειάστηκε να προσφέρω την αρωγή μου.

Τρία λεπτά μετά τις 12 χτύπησε για πρώτη φορά το κινητό μου και σχεδόν αμέσως δεύτερη. Ήταν οι συνάδελφοί μου Σχολικοί Σύμβουλοι των Γρεβενών Αναστάσιος Τασινός και Χρήστος Κεβρεκίδης. Με καλούσαν για συνάντηση συνεργασίας στα Γρεβενά. «Είμαι Τρικοκκιά, τελειώνω κι έρχομαι».

Υποσχέθηκα στους μαθητές και τη δασκάλα ότι θα προσκομίσω κι άλλο ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, χαιρέτισα κι αναχώρησα. Ένταση πάλι της προσοχής στο δρόμο, το έρεισμα στενό και η κίνηση πρωτόγνωρη, καθώς μετά το κλείσιμο των Τεμπών λόγω κατολισθήσεων πλήθος φορτηγών μετακινούνταν μέσω της οδού Γρεβενών -Καλαμπάκας.

Μετά τους Αγίου Θεοδώρους χτύπησε για τρίτη και τελευταία φορά το κινητό. Ήταν ο Δρ. Ιωάννης Κολιόπουλος, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας του ΑΠΘ. Ομιλούσαμε για το προσεχές βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄, την ιστορία της Μακεδονίας του 1500 μέσα από τα οθωμανικά αρχεία και για άλλα περί της Ιστορίας ζητήματα, όταν στις στροφές προς τη γέφυρα Βενέτικου έπεσε η γραμμή. Με ξαναπήρε στην ανηφόρα της θέσης Ξερολάκκια. Θα ερχόταν Παρασκευή στην Κοζάνη κι επιθυμούσε να συναντηθούμε.

Αφίππευσα στα Γρεβενά και προχώρησα προς τους Σχολικούς Συμβούλους. Ανταλλάξαμε νέα κι ομιλήσαμε για τα θέματα της Παιδείας, της Ιστορίας και του Πολιτισμού. Έπειτα συντάξαμε, τυπώσαμε, σφραγίσαμε και υπογράψαμε ένα κοινό έγγραφο, το οποίο προσκομίσαμε σε ιδιωτική ταχυδρομική εταιρεία προς αποστολήν στην Υπηρεσία μας.

Τρεις διάφορες αναγνώσεις είχαν συγκληθεί όπως άλλες φορές και χωρικά σε μία.

Δρ. Θανάσης Καλλιανιώτης

Αφήστε μια απάντηση

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων