Έχει περάσει πια αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από το σχολείο και τη δια ζώσης μάθηση κι ακόμη υπάρχει αβεβαιότητα κι επιφυλάξεις για την επιστροφή, πολύ περισσότερο για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Μικροί και μεγάλοι, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, βιώσαμε και βιώνουμε μεγάλες αλλαγές στον τρόπο που γνωρίζαμε την εκπαίδευση και ο καθένας μας τις αντιμετωπίζει όπως μπορεί.
Έχοντας τους δικούς μου προβληματισμούς, δουλεύοντας και ξενυχτώντας ατέλειωτες ώρες προκειμένου να ανταποκριθώ επάξια στον ρόλο μου ως εκπαιδευτικός, με αμφιβολίες -αν μη τι άλλο- για τη συμμετοχή των μαθητών, σκέφτηκα να ανεβάσω τη σημερινή ανάρτηση. Αφορμή στάθηκε το σχόλιο ενός μαθητή μου: «… κυρία δε μ’ αρέσει όλο αυτό. Θέλω να πάω για μπάσκετ με την ομάδα μου και για μπάνιο στη θάλασσα» και το “μάγκωμα” που μ’ έκανε να νιώσω.
Το ίδιο σχεδόν “μάγκωμα” που ένιωσα και όταν διάβασα το παρακάτω άρθρο που στάλθηκε από την αρθρογράφο και στο mail μου και το οποίο έχει αναρτηθεί και στην εκπαιδευτική σελίδα αλφαβήτα. Γράφει η Βίλμα Μενίκη, Καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ΜA στην Ειδική Αγωγή.
“Δημόσια κτίρια σχολείων που βούιζαν από φωνές, γέλια και φασαρία, στέκουν τώρα άδεια , βουβά μα κυρίως πεντακάθαρα.
Παντού η απώλεια του σώματος από τον δημόσιο χώρο. Μεγάλη ανισορροπία ….. ”
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
