ΠΗΓΗ: http://math-telos-agras.pblogs.gr/2009/05/eisai-pio-exypnos-apo-ena-10hrono.html
Παρακολούθησα χθες βράδυ, για πρώτη φορά, την εκπομπή του Antenna «Είσαι πιο έξυπνος από ένα 10χρονο;». Ομολογώ ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον, πρώτα ο τίτλος. «Για να δω πως μετριέται η εξυπνάδα;», σκέφτηκα. Γιατί εμμέσως ο τίτλος, αμφισβητεί την εξυπνάδα μεγαλυτέρων ηλικιών; Γιατί ο τίτλος στην ουσία του, θεωρεί χαζούς τους μεγαλύτερους, δηλαδή τη γενιά των γονέων ή και παππούδων ενός 10χρονου; Είμαι υπερβολικός στην ερμηνεία του τίτλου;
Για να δούμε λοιπόν.
Στο ερώτημα: «Είσαι πιο όμορφη από την Α;», τι καταλαβαίνει μια γυναίκα Β;
Μα φυσικά, ότι δεν είναι ομορφότερη απ’ την Α και αν είναι, πρέπει να το αποδείξει (κατά τεκμήριο είναι ομορφότερη η Α).
Στο ερώτημα: «Είσαι καλύτερος καθηγητής απ’ τον Α;», τι καταλαβαίνει ο καθηγητής Β; Μα φυσικά, ότι δεν είναι καλύτερος απ’ τον Α και αν είναι, πρέπει να το αποδείξει (κατά τεκμήριο είναι καλύτερος ο Α).
Θεωρώ λοιπόν ότι ο τίτλος του συγκεκριμένου παιχνιδιού, θέλει καταρχάς να μας πείσει ότι όλοι οι μεγαλύτεροι είμαστε χαζοί. Την σκοπιμότητα δεν μπορώ να τη φανταστώ. Προβληματίζομαι όμως, για την επίδραση που έχει (ο τίτλος) στα παιδικά, αθώα και ανώριμα μυαλά των 10χρονων «εξυπνότερων» ημών.
Είναι σίγουρο ότι αρχίζουν και πιστεύουν, πως είναι εξυπνότερα από έναν μεγαλύτερό τους. Είναι εξυπνότερα απ’ τον πατέρα τους, τη μάνα τους, τον παππού, τη γιαγιά και κάθε άνθρωπο, ηλικίας > 10!
Πάνε στην άκρη η εμπειρία, η γνώση της ζωής! Κυριαρχεί η έννοια της… εξυπνάδας! Και το χειρότερο; Αυτά τα μικρά παιδιά, τείνουν να γίνουν (αν δεν έχουν γίνει) ψώνια, είρωνες, μη ανεκτικοί στα λάθη του άλλου. Εγωίζονται σαν παγόνια ως εξυπνότερα των μεγαλυτέρων. Θυμίζουν εκείνο τον παπαγάλο (στο ποίημα των παιδικών μας χρόνων, του Ζαχαρία Παπαντωνίου νομίζω), που η μόνη λέξη που έμαθε ήταν το «καλημέρα». Πήγε στο συνέδριο των πουλιών, τούς είπε «καλημέρα», τα πουλιά εντυπωσιαστήκαν και τον θεώρησαν… σοφό! (Δείτε στο τέλος της εγγραφής το ποίημα)
Ίσως κριθώ ως υπερβολικός, αλλά για πείτε μου.
Όταν ο ενήλικος παίκτης αργεί να απαντήσει, γιατί πρέπει να ακούγεται απ’ τον μικρό «έξυπνο» το: «Λίγο ακόμα να αργήσεις και θα γίνω παππούς». Αυτό είναι εξυπνάδα ή ειρωνεία;
Όταν ο ενήλικος παίκτης μιλάει πολύ, γιατί πρέπει να κατακριθεί απ’ την «έξυπνη» μικρή, με χειρονομία ανοιγοκλεισίματος της παλάμης; Αυτό είναι εξυπνάδα ή χειρονομούσα ειρωνεία;
Όταν ο ενήλικος παίκτης (σε ερώτηση για την εποχή που ζουν οι ήρωες κάποιων κινουμένων σχεδίων), δίνει τη σωστή απάντηση «Λίθινη εποχή», γιατί θα πρέπει να εισπράξει την ατάκα: «Αν αργούσες λίγο ακόμα θα μας έπαιρναν με τις πέτρες»! Αυτό είναι εξυπνάδα ή ειρωνεία;. Αυτό είναι εξυπνάδα ή έλλειψη ανοχής;
Μήπως τελικά είναι και θράσος και αμετροέπεια και «εγώ είμαι ο εξυπνότερος, μεριάστε όλοι να διαβώ;»
ΑΠΟΡΙΑ1η: Άραγε, αυτά τα «έξυπνα» παιδιά, πώς αντιμετωπίζουν συμμαθητές τους με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες; Τους προσάπτουν τον τίτλο του… χαζού;
ΑΠΟΡΙΑ 2η: Ο χαζός αντιλαμβάνεται ότι είναι χαζός ή λόγω χαζομάρας νομίζει ότι είναι έξυπνος;
ΑΠΟΡΙΑ 3η : Υπάρχουν πραγματικά χαζοί άνθρωποι ή απλώς είναι άνθρωποι με ακαλλιέργητες δεξιότητες γιατί δεν τους δίνεται η ευκαιρία από το εκπαιδευτικό σύστημα να τις καλλιεργήσουν;
Ας γυρίσουμε όμως στο παιχνίδι.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος ο ενήλικος παίκτης, πρέπει να δηλώσει ότι: «Δεν είμαι πιο έξυπνος από έναν 10χρονο!». Φοβερό συμπέρασμα!
Συμβάλουν όλοι οι παράγοντες του παιχνιδιού δηλαδή, να «ψωνιστούν» τα 10χρονα και να συνεχίσουν τη διαμόρφωση ενός … «ακέραιου» χαρακτήρα!
Το βασικότερο όμως σε αυτό το παιχνίδι, είναι ότι ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ, αλλά μόνο τις ΓΝΩΣΕΙΣ. Άρα εκ των πραγμάτων, ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του παιχνιδιού. Αφόδευσε η φοράδα στ’ αλώνι αν ξέρω ότι κάποιοι ήρωες κινουμένων σχεδίων ζουν στη λίθινη εποχή; Και αν το ξέρω είμαι εξυπνότερος από κάποιον που δεν το ξέρει;
Ε λοιπόν, αυτό πιστεύουν οι 10χρονοι! Όταν έχεις γνώσεις, είσαι έξυπνος! Όσο πιο πολλές γνώσεις έχεις, τόσο εξυπνότερος γίνεσαι, έχοντας το δικαίωμα να είσαι αμετροεπής, είρωνας, εγωιστής, μη ανεκτικός!
Ας κρατήσουμε απ’ όλους τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, τον «μη ανεκτικός».
Είμαι καθηγητής μαθηματικών 20 χρόνια και έχω συναντήσει πολλούς «έξυπνους» και πολλούς ΕΞΥΠΝΟΥΣ μαθητές.
Οι πρώτοι (οι «έξυπνοι»), λένε… «εξυπνάδες», δεν δέχονται την άλλη άποψη, έχουν… ψηλά τη μύτη, επιδεικνύονται, αγωνιούν να απαντήσουν σωστά με ταχύτητα (σημασία γι’ αυτούς, έχει να απαντήσουν γρήγορα και όχι απλώς να απαντήσουν). Ενίοτε, αυτοί οι μαθητές είναι αυτό που λέμε, «καλοί μαθητές». Οι περισσότεροι όμως, νομίζουν ότι είναι!
Οι δεύτεροι (οι ΕΞΥΠΝΟΙ), προσπαθούν να καταλάβουν το βάθος των πραγμάτων, βοηθούν τους συμμαθητές τους, δέχονται την άλλη άποψη, δέχονται τις διορθώσεις. Έχουν μάθει δηλαδή πώς να μαθαίνουν. Οι περισσότεροι από αυτούς, είναι αυτό που λέμε, «καλοί μαθητές». Βεβαίως και σ’ αυτή την κατηγορία, υπάρχουν οι εξαιρέσεις.
Δεν κατακρίνω τα μικρά παιδιά που συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι γνώσεων και όχι εξυπνάδας, το ξανατονίζω. Αυτά είναι η «βιτρίνα» οικογενειών που επιβεβαιώνονται μέσα απ’ τα παιδιά τους. Νομίζω δηλαδή ότι τα πράγματα είναι χειρότερα. Νομίζω ότι «κατασκευάζονται» μικροί «έξυπνοι», που μέσω της τηλεόρασης και με την ανοχή των γονιών τους, γίνονται… φίρμες και ιδανικοί αυτόχειρες της αυτογνωσίας, που πρέπει να διακατέχει κάθε ΕΞΥΠΝΟ άνθρωπο.
Κάτι ήξερε ο Σωκράτης με το «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Δηλαδή «ένα πράγμα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα»
Αλήθεια, πώς θα αντιμετωπιζόταν σήμερα ο Σωκράτης απ’ τους μικρούς «έξυπνους», όταν θα άκουγαν τα παραπάνω λόγια;
Αν καταλάβαιναν τι ήθελε να πει, θα ήταν έξυπνοι φαντάζομαι χωρίς « ».
Αν δεν καταλάβαιναν τι ήθελε να πει, θα έλεγαν ότι λέει… βλακείες.
Αν απλώς ήξεραν να λένε «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα», τότε απλώς θα ήταν… εξυπνότεροι απ’ τον ενήλικο παίκτη του παιχνιδιού και η περηφάνια των γονιών τους, που… «γέννησαν τόσο έξυπνα παιδιά!!!»
Συμπλεγματικοί (κομπλεξικοί νεοελληνιστί) γονείς όλου του κόσμου ενωθείτε!
Στείλτε τα παιδιά σας στην τηλεόραση!
Αυτή αναγνωρίζει την αξία τους!
Γίνετε κι εσείς ψώνια, γονείς ψώνιων παιδιών!
Αποδείξτε στο γείτονα, τι παιδιά… καλύτερα από τα δικά του έχετε!
Μήπως έχετε να χάσετε τίποτα; Δεν άκουσα. Είπατε όχι;
Θεέ μου! Είπατε ΟΧΙ!
Δηλαδή μόνο κέρδος βρίσκεται από όσα έχω αναφέρει έως τώρα;
Μήπως τελικά δεν είμαι πιο έξυπνος από ένα γονέα (κτήτορα καλύτερα) ενός 10χρονου;
Μήπως πρέπει να περιμένω άλλα δύο χρόνια για να γίνω (γονέας 10χρονου);
ΥΓ: Οι όροι «χαζός», «έξυπνος», «βλακεία», χρησιμοποιήθηκαν με βάση την εννοιολογική τους προσέγγιση απ’ τον μέσο καθημερινό (και άρα σοφό) άνθρωπο και δεν είναι κατ’ ανάγκη αποδεκτοί, απ’ την παιδαγωγική επιστήμη.
«Ο παπαγάλος» του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά
«είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά
τι κάθομαι εδώ πέρα!»
Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει
την πράσινη ζακέτα του φορεί
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Ξεροβήχει κοιτάζει λίγο πέρα
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Και τους λέει «καλησπέρα»
Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ
Τι διαβασμένος, λεν, ο παπαγάλος
θα ‘ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί κι ανθρώπινα μιλεί
Απ’ τις Ινδίες φερμένος ποιος το ξέρει
Πόσα βιβλία μαζί του να ‘χει φέρει
Με τι σοφούς θα μίλησε και πόσα
Θα ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα
Κυρ-παπαγάλε, θα ‘χουμε την τύχη
Ν’ ακούσουμε τι λες και παραπέρα
Ο παπαγάλος βήχει ξεροβήχει
Μα τι να πει, ξανάπε «καλησπέρα»