Ομοιοκαταληξία (ή ρίμα στην καθαρεύουσα) αποκαλούμε το χαρακτηριστικό δύο ή περισσότερων στίχων  στροφής ενός ποιήματος να τελειώνουν σε ομόηχες  λέξεις ή συλλαβές (ακούγονται το ίδιο) .

Χρησιμοποιήθηκε στην ποίηση από τους αλεξανδρινούς χρόνους, ωστόσο οι αρχαίοι Έλληνες προτιμούσαν τη χρήση του μέτρου στην ποίησή τους, δίνοντας ρυθμό με τι ς συλλαβές,

 Είδη της ομοιοκαταληξίας 

Ζευγαρωτή : Ο πρώτος στίχος ομοιοκαταληκτεί με τον δεύτερο, ο  τρίτος με τον τέταρτο κ. τ. λ.

Πλεκτή: Στο ίδιο τετράστιχο ο πρώτος ομοιοκαταληκτεί με τον τρίτο στίχο, ο δεύτερος με τον τέταρτο.

Σταυρωτή : Μέσα στο τετράστιχο, ομοιοκαταληκτούν ο πρώτος με τον τέταρτο και ο δεύτερος με τον τρίτο.

Ζευγαροπλεκτή: Μέσα σε ένα εξάστιχο ο πρώτος με τον δεύτερο, ο τρίτος με τον έκτο, ο τέταρτος με τον πέμπτο