Ο Νίκος Μπακουνάκης στο ΒΗΜΑ της 2ας Δεκεμβρίου 2013, στο ένθετο για τα βιβλία, έκανε την παρουσίαση ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου του Σταύρου Ζουμπουλάκη, επί χρόνια διευθυντή της “Νέας Εστίας”. Το βιβλίο έχει τίτλο “Η αδερφή μου” (εκδ. Πόλις) και γράφτηκε με αφορμή το θάνατο της αδερφής του συγγραφέα Γίουλας Ζουμπουλάκη τον περασμένο Αύγουστο.
Όπως επισημαίνει ο Μπακουνάκης “στο βιβλίο ο Ζουμπουλάκης αφηγείται τη σχέση του με την αδερφή του και την ασθένεια της”. Είναι μία αυτοβιογραφική εξομολόγηση, που τη χαρακτηρίζει συνταρακτική – με απόλυτη επίγνωση ότι αυτή η λέξη μπορεί να ακούγεται υπερβολική και μελοδραματική.
Και συνεχίζει:
“Η διαφορά με άλλα αυτοβιογραφικά βιβλία είναι ότι στην περίπτωση του Ζουμπουλάκη “αυτοβιογραφικό” δε σημαίνει “προσωπικό”, δηλαδή κάτι που μένει στον στενό κύκλο του ιδιωτικού χώρου. Ο συγγραφέας περνά από το προσωπικό δράμα στο στοχασμό για την αρρώστια, τον πόνο, τον θάνατο, την πίστη, τη χαρά, την ευτυχία, έτσι ώστε στο τέλος της πυκνής αφήγησης των 69 σελίδων ο αναγνώστης να αισθάνεται λυτρωμένος – γιατί αναγνωρίζει και δικές του εμπειρίες ή δικές του απόψεις”.
“Ο συγγραφέας δηλώνει καθαρά ότι δεν πιστεύει στην εξαγνιστική λειτουργία της μεταφυσικής του πόνου. Πιστεύει όμως ότι όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός άνθρωπος. Και αντίθετα, όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά, μπορεί να γίνει φθονερός και μνησίκακος. Συνομιλώντας με τον Καμύ, ο Ζουμπουλάκης γράφει ότι η αρρώστια είναι το κύριο φιλοσοφικό ερώτημα, γιατί μας βάζει μπροστά στο ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους… Και συνομιλώντας με τη Σιμόν Βέιλ γράφει για την ιδέα του ανήμπορου Θεού που δεν μπορεί να πολεμήσει το κακό”.
Χωρίς να συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις του Ζουμπουλάκη, όπως παρουσιάζονται βέβαια από τον Μπακουνάκη, (αφού δεν έχω προλάβει να διαβάσω το βιβλίο), τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες. Σε μια εποχή που η σκέψη μας ρηχαίνει και οι νοητικές μας λειτουργίες υποχωρούν καταταλαιπωρούμενες καθημερινά από την υπερβολή της δήθεν πληροφόρησης, αλλά και του εξυπναδίστικου και συνομωσιολογικού εξυπναδικισμού ένιωσα ότι αυτές οι λίγες γραμμές μπορούν μέσα από την ανθρωποκεντρική τους προσέγγιση να επαναφέρουν τη σκέψη μας σε πιο “ουσιαστικά” μονοπάτια.
