Στην Αυστραλία, η Pauline Gibbons έχει δώσει μια ιδιαίτερα σαφή περιγραφή της διαφοράς μεταξύ αυτού που ονομάζει γλώσσα του διαλείμματος και γλώσσα της τάξης:
Η γλώσσα του διαλείμματος περιλαμβάνει τη γλώσσα που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να κάνουν φίλους, να παίρνουν μέρος στα παιχνίδια και να συμμετέχουν σε μια σειρά καθημερινών δραστηριοτήτων μέσα από τις οποίες αναπτύσσουν και διατηρούν τις κοινωνικές επαφές. Συνήθως αυτή η γλώσσα παρουσιάζεται στη διαπροσωπική επαφή και επομένως εξαρτάται πάρα πολύ από τα σωματικά και οπτικά συμφραζόμενα (visual context), τις χειρονομίες και τη γλώσσα του σώματος. Η άνεση σε αυτού του είδους τη γλώσσα αποτελεί σημαντικό μέρος της γλωσσικής ανάπτυξης. Χωρίς αυτή ένα παιδί είναι απομονωμένο από τη φυσιολογική κοινωνική ζωή του διαλείμματος .
Η γλώσσα της σχολικής αυλής είναι πολύ διαφορετική από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι μέσα στην τάξη και από τη γλώσσα που προσδοκούν να μάθουν να χρησιμοποιούν τα παιδιά. Η γλώσσα του διαλείμματος δεν είναι η γλώσσα  των Μαθηματικών. Η κατάσταση του διαλείμματος κανονικά δεν προσφέρει στα παιδιά τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν γλώσσα του τύπου ορολογίας μαθημάτων. Ούτε απαιτεί συνήθως γλώσσα που συνδέεται με ανώτερες νοηματικές ικανότητες (higher order thinking skills), όπως η υπόθεση, η αξιολόγηση, η εξαγωγή συμπερασμάτων, η γενίκευση, η πρόβλεψη ή η κατηγοριοποίηση. Ωστόσο, αυτές είναι οι γλωσσικές λειτουργίες που σχετίζονται με την μάθηση και την ανάπτυξη της νόησης (cognition), λειτουργίες που απαιτούνται σε όλες τις περιοχές του σχολικού προγράμματος και χωρίς αυτές το μορφωτικό δυναμικό ενός παιδιού δεν μπορεί να αξιοποιηθεί (J. Cummins,Ταυτότητες υπό διαπραγμάτευση)

Ετικέτες: , , , ,