Ο Άγιος Γεώργιος, από τους δημοφιλέστερους Αγίους σε όλο τον χριστιανικό(και μη)  κόσμο,  γνωστός στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως Τροπαιοφόρος και Μεγαλομάρτυς. Στο νεανικό πρόσωπο του μεγαλομάρτυρα αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του «καβαλάρη αγίου της Ρωμιοσύνης», όπως τον έχει χαρακτηρίσει, καθώς και τον άγιο Δημήτριο, ο Φώτης Κόντογλου, αποτυπώνεται όλη η αγιότητα της ωραίας ψυχής του, της αφιερωμένης εξ ολοκλήρου στον Χριστό. Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανά στην περιοχή της Αρμενίας, γόνος πλούσιας οικογένειας Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Γιορτάζει στις 23 Απριλίου ή  για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με του Ιουλιανό ημερολόγιο, αν η μέρα συμπέσει πριν το Πάσχα μετατίθεται την Δευτέρα της Διακαινησίμου.

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής και των πτωχών υπερασπιστής,
ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος,
τροπαιοφόρε, μεγαλομάρτυς Γεώργιε,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ
σωθήναι τα ψυχάς ημών.

Πίστη και Παράδοση για τον Άγιο Γεώργιο

Ως πολεμικός άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και τη σωτηρία της βασιλοπούλας.

Μύθοι παρόμοιοι μ’αυτόν του Χριστιανισμού υπάρχουν πάρα πολλοί σε όλες τις Μυθολογίες και παραδόσεις. Ο πολεμιστής που σκοτώνει το δράκο για να απελευθερώσει μια κόρη. Το θαύμα αυτό αποδίδεται στην επιβίωση ενός πανάρχαιου εθίμου, της προσφοράς ανθρωποθυσιών στους δαίμονες, που καραδοκούσαν στις πηγές των υδάτων. Ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης το θεωρεί ως αναβίωση του αρχαίου μύθου του Περσέα, που έσωσε την Ανδρομέδα από τέρας. Ο μύθος ήταν ακόμη ζωντανός στην περιοχή της Καππαδοκίας, όπου έδρασε και μαρτύρησε ο Γεώργιος. Η Δρακοκτονία του Αγίου Γεωργίου δεν αναφέρεται στους αρχικούς Βίους του Αγίου, γι’ αυτό και μέχρι τον 12ο αιώνα η εκκλησιαστική εικονογραφία τον παρουσιάζει πεζό και όχι επί λευκού ίππου να διατρυπά με το δόρυ του τον δράκο, όπως επικράτησε να εικονίζεται αργότερα. Επίσης μπορεί να γίνει αναφορά στο Μέγα Αλέξανδρο και τον καταραμένο δράκο. Η ιδέα του έργου στηρίζεται στο μοτίβο της δρακοκτονίας, προσφιλές θέμα των παραμυθιών και του θεάτρου σκιών με πολλές παραλλαγές, από τις οποίες οι πιο γνώριμες είναι «Ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι» του Παναγιώτη Μιχόπουλου και «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος όφις» του Σωτήρη Σπαθάρη. Η μήτρα αυτής της παράδοσης ανάγεται στην ελληνική μυθολογία, όπου ο Απόλλωνας σκοτώνει το Δράκο στους Δελφούς και ιδρύει το Μαντείο, ως μνημείο και χώρο λατρείας της επικράτησης του φωτός και της γνώσης επάνω στο σκοτάδι και την άγνοια.

Αυτό που θα θέλαμε να τονισθεί εδώ είναι σύνδεση της πίστης με την παράδοση του ελληνικού λαού.  Τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν υμνήσει και δοξάσει τον Θεό και τους Αγίους της Εκκλησίας μας με τρόπο συγκινητικό. Χαρακτηριστικό παραδοσιακό τραγούδι περιγράφει ” Τ’Αϊ-Γεωργιού τη βραδινή τ’Αϊ Γεωργιού τη σχόλη, Βασιλοπούλα αρμάτωνε ολόχρυση φρεγάδα, Βάζει σκουτιά μεταξωτά, πανιά μαλαματένια…”

Η αλληγορία του θρύλου έχει έντονα θεολογικά στοιχεία:

Ο Άγιος Γεώργιος, πρότυπο των Μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας που έδωσαν το αίμα τους φόρο τιμής στον Ιησού Χριστό απέναντι σε τυράννους, αυτοκρατορίες, αιρέσεις, ιδεολογίες, θεωρίες, κλπ. Ενώ από την άλλη μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ένας ήρωας ο οποίος, κάποια στιγμή, θα πρέπει να δώσει τη μάχη με την ερπετόμορφη σκιά του, για να γίνει φως και να απελευθερώσει την κόρη- ψυχή του.

Η βασιλοπούλα σύμβολο της Εκκλησίας, της Νύμφης του Χριστού που δέχεται τα πυρά του Όφεως και των εντεταλμένων οπαδών του.

Ο δράκος, συμβολίζει τον αρχέκακο Όφι, το διάβολο, το κακό και την πονηριά.( « Και εβλήθη ο δράκων, ό όφις ό μέγας ό αρχαίος, ό καλούμενος Διάβολος και ό Σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλην, εβλήθη εις την γήν, και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν»,’Αποκ. ΙΒ’ 9).

Η πάλη ανάμεσα στον Άγιο και το δράκο την καθημερινή πάλη απέναντι στο φόβο εσωτερικό ή και εξωτερικό, σα δράκος για να σταματήσει κάθε προσπάθειά μας.

Ο φόβος απέναντι στο δράκο είναι η έλλειψη πίστης και η άγνοια. Αν εξαλειφθούν αυτά κανένας δράκοντας δεν θα έχει υπόσταση.

Οι πρόγονοί μας ανατράφηκαν με τέτοια ιερά άσματα και αφηγήματα και υπήρξαν θεματοφύλακες της πίστης και της παράδοσης. Σήμερα, ίσως για πρώτη φορά, εμφανίζονται τόσο πολλοί δράκοι όσο ποτέ άλλοτε και κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση και συνέχισή του ελληνικού Γένους, με πρώτο αίτημα να διαγραφεί η παράδοση και κατ΄επέκταση η ίδια η ορθόδοξη πίστη

Παρακάτω ένα παραδοσιακό κυπριακό ποιήμα σε δισκευή. Το χτες με το σήμερα, η παράδοση με το μοντέρνο μπλέκονται και μας δίνουν τέτοια όμορφα αποτελέσματα αποτελέσματα.
<a href="http://“>