ΠΩΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΡΑΜΑΖΑΝΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Μόλις έδυσε ο ήλιος, ο Ασλαφ, ο Μοχάμεντ και ο Ατεφ ύστερα από μια σκληρή ημέρα εργασίας ετοιμάζονται, αφού απολαύσουν το πρώτο γεύμα της ημέρας, να προσευχηθούν… Κατεβαίνουμε μαζί τους λιγοστά σκαλιά και βρισκόμαστε σε ένα από τα περίπου 60 αυτοσχέδια τζαμιά της πρωτεύουσας. (Αραβική κοινότητα των Αμπελοκήπων), γράφει η διακριτική ταμπέλα στην είσοδο.
Ωρα προσευχής σε ένα από τα 60 αυτοσχέδια τζαμιά της πρωτεύουσας Η εποχή αυτή για τους μουσουλμάνους είναι ξεχωριστή. Βρισκόμαστε στο Ραμαζάνι, στον μήνα που ο προφήτης Μοχάμεντ αφιέρωσε στη νηστεία και την προσευχή. Την εποχή που γίνεται πιο έντονη για τους μουσουλμάνους της Αθήνας η νοσταλγία για την πατρίδα, αλλά και πιο αισθητή η ανάγκη για ένα τζαμί.
Ο Ασλαφ, που είναι από την Αίγυπτο, ζει είκοσι χρόνια στην Ελλάδα και εργάζεται σε ναυτιλιακή εταιρεία, μας ξεναγεί στον χώρο που επισκέπτεται κάθε βράδυ για να προσευχηθεί, αλλά και για να δειπνήσει και να συζητήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. «Εχουμε μέλη από την Αίγυπτο, το Σουδάν, τη Συρία και την Ασία», μας λέει και συνεχίζει: (Κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού μαζευόμαστε πολλοί για την τελευταία προσευχή της ημέρας. Οι πάντες είναι ευπρόσδεκτοι, δεν τους γνωρίζω όλους, είναι όμως καλά παιδιά. Το βράδυ ερχόμαστε για την προσευχή και το πρωί καθένας βρίσκεται στη δουλειά του. Εγώ ήμουν τυχερός, ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα λόγω της θρησκείας μου, όταν έρχεται η ώρα της προσευχής. Εμείς, βλέπετε, προσευχόμαστε πέντε φορές την ημέρα, το κάνω με ελευθερία… Ενα παράπονο έχω: αναγκαζόμαστε εδώ στην Ελλάδα να μαζευόμαστε και να προσευχόμαστε σε υπόγεια. Εμείς συντηρούμε αυτούς τους χώρους.

Τις Παρασκευές βγάζουμε ένα κουτί και ο καθένας συνεισφέρει με όσα μπορεί, 2, 5, 10, 20 ευρώ, και στο τέλος του μήνα μαζεύουμε με δυσκολία το ενοίκιο. Οταν πήραμε τον χώρο αυτόν ήταν χάλια, δεν υπήρχαν ούτε νερό ούτε φως και αποχέτευση. Εμείς τον διαμορφώσαμε. Στην πολυκατοικία μάς σέβονται. Συμβουλεύουμε τα παιδιά να μη σταθμεύουν άσκοπα έξω από τον χώρο, μετά την προσευχή ο καθένας να παίρνει τον δρόμο του. Είμαστε εδώ τρία χρόνια και ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα. Εχουμε μόνον ένα όνειρο και περιμένουμε από εσάς να μας το εκπληρώσετε. Ενα τζαμί, όπως υπάρχουν παντού στην Ευρώπη).

Η μικρούλα Φατμά χαίρεται που συναντά φίλους και παίζουν όλοι μαζί Ο Μοχάμεντ είναι μάγειρας και εδώ και δεκατρία χρόνια ζει στην Ελλάδα. (Η κοινότητα είναι για μένα το μεγάλο σπίτι), τονίζει και προσθέτει με έμφαση: Για μένα είναι σημαντικό ότι υπάρχει ένας τέτοιος χώρος. Εδώ μιλάμε μεταξύ μας, συζητάμε. Κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού περνάω πολλές ώρες στην κοινότητα, κάνουμε την προσευχή μας, τρώμε. Είμαι περήφανος για τη θρησκεία μου και το όνομά μου. Πολλές φορές στη δουλειά μου μού πρότειναν να με φωνάζουν με άλλο όνομα, ξέρω εγώ, Μάρκο. Ομως, εγώ τους λέω «είμαι ο Μοχάμεντ, έτσι θέλω να με φωνάζετε.