Ένα μάθημα που απαιτεί και αυτό ιδιαίτερους παιδαγωγικούς χειρισμούς είναι αυτό της θυσίας του Αβραάμ. Για αυτό το λόγο είναι ίσως απαραίτητες κάποιες αποσαφηνήσεις και ερμηνευτικά σχόλια πάνω στους χαρακτήρες-πρωταγωνιστές αυτού του περιστατικού.

Ο Ισαάκ

Παρουσιάζεται ως ένα φρόνιμο, υπάκουο παιδί. Η αιτία πρέπει να είναι η τυπολογική εξήγηση του ρόλου που παίζει: στη χριστιανική σκέψη ο Ισαάκ είχε γίνει ένα από τα πιο σπουδαία πρότυπα του πάσχοντος Χριστού. Η αντίσταση και η ανταρσία δεν ταιριάζουν στο χαρακτήρα του.

Ο Αβραάμ

Σε αντίθεση με τον Αγαμέμνονα που μπορεί και να αρνηθεί να θυσιάσει την κόρη του για το κοινό καλό, ο Αβραάμ δεν είναι ικανός να διαλέξει υπέρ του γιου του. Ερωτήματα όπως πως φτάνει ένας άνθρωπος να θυσιάσει το παιδί του; Τι είδους άνθρωπος είναι; Πως ένιωσε όταν άκουσε το θέλημα του Θεού και που βρήκε τη δύναμη να πάρει το γιο του να τον θυσιάσει; Η βιβλική ιστορία δε βοηθά πολύ. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν την ιστορία αυτή προεικόνιση της θυσίας του Χριστού.

 Η Σάρρα

Μερικές θρησκευτικές ομιλίες παρουσιάζουν τη Σάρρα με ένα πλασματικό θρήνο. Ένα θρήνο δηλαδή που θα είχε πει αν ήταν ενήμερη για τη θέληση του Θεού (Ομιλίες Ευφραίμ Σύρου και Γρηγορίου Νύσση). Και ο Ρωμανός ο Μελωδός στο κοντάκιο του  Εις τον Αβραάμ, παρουσιάζει τη Σάρρα σε τέτοιες περιστάσεις.

Αν θέλαμε να κάνουμε ένα συσχετισμό με την τραγωδία θα μπορούσε να πει κάποιος πως οι τραγικοί ήρωες είναι ενεργητικοί και η τραγωδία δείχνει συνήθως τον αγώνα του ανθρώπου για να επιβάλλει τη θέλησή του (Οιδίποδας) ή για να κυνηγήσει το τρελό του όνειρο (Μακβέθ) άσχετα από την ηθική έννοια του καλού και του κακού ενώ η θυσία του Αβραάμ κηρύσει την τυφλή υπακοή στο λόγο του Θεού και εξάρει το θείο έλεος.

(Στοιχεία αντλήθηκαν απο το Βakker-Gemert (1996), Η θυσία του Αβραάμ)