Μιλώντας μια μέρα για τη φιλία, διαβάσαμε  τον “Επίλογο”  του Jorge Bucay από την “ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ Σ”. Θα μπορούσε να ονομαστεί και “το ποίημα της συγγνώμης”…..

Επίλογος

Γράφοντας χωρίς «σ»

μπορώ να μιλάω μέχρι να κουραστώ

για το δικό μου, για μένα

γι’ αυτό που έχω

γι’ αυτό που μου ανήκει….

Μπορώ ακόμα να γράφω γι’ αυτόν

και για τον άλλον.

Αλλά χωρίς το «σ»

δεν μπορώ να μιλάω για σας

για σένα

για το δικό σας.

Δεν μπορώ να μιλάω για το δικό τους

για το δικό σου

ούτε για το δικό μας.

Έτσι μου συμβαίνει…

Μερικές φορές χάνω το «σ»…

και δεν μπορώ  να πια να σου μιλάω

να σε σκέφτομαι, να σε αγαπώ, να σου λέω.

Χωρίς «σ» εγώ μένω αλλά εσύ εξαφανίζεσαι…

Και χωρίς να μπορώ να σε ονομάσω,

πώς θα μπορούσα να σε απολαύσω;

όπως στην ιστορία… Αν εσύ δεν υπάρχεις

καταδικάζομαι να βλέπω τη χειρότερη εικόνα μου

να αντανακλάται αιώνια

στον ίδιο

ακριβώς ίδιο

ανόητο

 καθρέφτη.