[…] Σιδερένιος κύκλος πέρασε γύρω από το κεφάλι του, του το’ σφιγγε και τον πόναγε. Τα μάτια του έκαιγαν. Δάκρυα έρρεαν από αυτά, σαν ποτάμι γεμάτο τύψεις… Τα ανοιγόκλεισε βιαστικά προσπαθώντας να συνέλθει. Η συνείδησή του τον είχε στοχεύσει, όπως ο ίδιος πριν από λίγο τον άλλο στρατιώτη. Έσκυψε πάνω του και πίεσε τα χέρια του πάνω στην πληγή. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έσκισε το χιτώνιό του και έδεσε γερά το τραύμα, για να σταματήσει η αιμορραγία. “Συγχώρεσέ με, αδελφέ μου… Δεν ήξερα τι έκανα… Ήμουν τυφλός! Συγγνώμη… Θα γίνεις καλά! Σε παρακαλώ, μείνε μαζί μου…” . Οι ώρες κυλούσαν μέσα στον πόνο. Ο ένας στρατιώτης πονούσε στο σώμα και ο άλλος στην ψυχή.
Το ξημέρωμα τους βρήκε μαζί, ζωντανούς και τους δύο. Τότε, ένας νέος φόβος κατέκλυσε το νου του: οι συστρατιώτες του σίγουρα θα είχαν αρχίσει την αναζήτησή του και πιθανόν να αιχμαλώτιζαν τον ξένο στρατιώτη. Τον σήκωσε αμέσως στην πλάτη του και άρχισε να κατευθύνεται προς τις εχθρικές γραμμές. Καθώς περπατούσε, δε σκεφτόταν ούτε στιγμή τον κίνδυνο που διέτρεχε η δική του ζωή. Μόνη του έγνοια ήταν να σώσει τον αδελφό του, που το μόνο κακό που είχε κάνει ήταν να φοράει διαφορετική στολή.
Όταν άκουσε ομιλίες σε μια ξένη γλώσσα, απέθεσε με προσοχή το σώμα του πληγωμένου στρατιώτη κάτω. “Καλή τύχη, φίλε μου”, είπε στη δική του γλώσσα, μα ήταν σίγουρος ότι ο άλλος τον είχε καταλάβει. Αφού απομακρύνθηκε μερικά μέτρα, έριξε μια τουφεκιά στον αέρα, ώστε να αναγκάσει τους ξένους στρατιώτες να κινηθούν προς το μέρος, όπου είχε αφήσει τον φίλο του.
Ο ίδιος, ωστόσο, δεν πρόλαβε να κρυφτεί, όπως αρχικά υπολόγιζε. Η εχθρική περίπολος ήταν κοντά και έφτασε άμεσα. Μονομιάς είδε να στρέφονται εναντίον του οι κάνες των όπλων τους. Στάθηκε ήρεμα απέναντί τους και έχοντας πλέον ήσυχη τη συνείδησή του ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει τη μοίρα του. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ένας από αυτούς παρατήρησε ότι το ύφασμα που έδενε την πληγή του συντρόφου τους ήταν από τη στολή του νέου στρατιώτη και το έδειξε στους υπόλοιπους. Οι κάνες τότε χαμήλωσαν… Τα πρόσωπα και οι καρδιές μαλάκωσαν… Ο επικεφαλής της εχθρικής περιπόλου έτεινε το χέρι του για χειραψία. Ο νέος στρατιώτης το έσφιξε δυνατά με το δικό του.
Ένας στριγκός ήχος διέκοψε τη στιγμή. Στράφηκαν όλοι προς τον ασυρματιστή, που έσπευσε να απαντήσει στην κλήση. Είχαν κυριευτεί από αγωνία και φόβο για το περιεχόμενο της συνομιλίας με το αρχηγείο τους. Ο νέος στρατιώτης, νιώθοντας ακόμα τη ζεστασιά της χειραψίας, έμεινε να παρατηρεί τις εκφράσεις του ασυρματιστή. Φαινόταν χαρούμενος. Τα νέα μάλλον ήταν καλά για το εχθρικό στρατόπεδο -και άσχημα για το δικό του… Ο ασυρματιστής τερμάτισε με τρεμάμενο χέρι την επικοινωνία και με διεσταλμένα από τον ενθουσιασμό μάτια μετέφερε στους συστρατιώτες του το μήνυμα που μόλις είχε λάβει. Οι ξένοι στρατιώτες κοιτάχτηκαν έκπληκτοι μεταξύ τους και αμέσως ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, ρίχνοντας τα όπλα τους στο έδαφος. Βλέποντας το γεμάτο απορία πρόσωπο του νέου στρατιώτη, ρίχτηκαν στην αγκαλιά του κλαίγοντας από χαρά. Η διαφορετική γλώσσα δεν τον εμπόδισε να καταλάβει τι είχε συμβεί: ο απάνθρωπος πόλεμος είχε πια τελειώσει!
Αφήστε μια απάντηση