skokkineli's blog

4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Ημέρα αφιερωμένη στα ζώα που βρίσκονται μόνα τους στους δρόμους, χωρίς να φταίνε τα ίδια , αλλά γιατί κάποιοι άνθρωποι που τα πήραν στο σπίτι τους , τα έπαιξαν σαν ένα παιχνίδι και όταν το βαρέθηκαν ή τους κούρασε το πέταξαν στο δρόμο.  Παρακολουθήστε μαζί με τα παιδιά το μήνυμα από το Φιλοζωϊκό Σωματείο Άρτας:

…Γιατί και τα ζωάκια  έχουν δικαιώματα και ανάγκες τις οποίες δε μπορούν να μας τις πουν με λέξεις ,αλλά μπορούν να μας τις δείξουν με τη συμπεριφορά και τις κινήσεις τους. Διαβάστε λοιπόν στα παιδιά το “Δεκάλογο ενός σκύλου”

Ο Γούβι είναι ένα σκυλάκι που θα μας πει τι αισθάνεται.Ακούστε το

ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΕΓΑΝ ΓΟΥΒΙ – Ντέμη Ρούσσα

Ώρα για παιχνίδι . Προσπαθήστε να φτιάξετε το παζλ.Κάντε κλικ πάνω στο κάθε κομμάτι και με πατημένο το ποντίκι τοποθετήστε το στη σωστή θέση. Για να δείτε πώς είναι η εικόνα πατήστε το εικονίδιο με το φαντασματάκι.( κάτω αριστερά). Ξεκινήστε πατώντας το κυκλάκι. Καλή διασκέδαση!!!

Τώρα ας παίξουμε συμπληρώνοντας το σταυρόλεξο με τις ανάγκες που έχει ένα αδέσποτο ζωάκι.

(Οδηγίες για το πώς θα παίξετε το σταυρόλεξο θα βρείτε κάνοντας κλικ στη Βοήθεια-λαμπίτσα πάνω αριστερά).

Καλή επιτυχία!!

Το υπέροχο μήνυμα του Peter Sventina:

“Εκεί που μένω, οι θάμνοι πρασινίζουν αργά τον Απρίλη ή νωρίς τον Μάη και σύντομα γεμίζουν με κουκούλια από πεταλούδες. Αυτά τα κουκούλια μοιάζουν με μπαλίτσες από βαμβάκι ή με κουφέτα και οι νύμφες τους καταβροχθίζουν φύλλο το φύλλο μέχρι που οι θάμνοι απογυμνώνονται. Όταν όμως οι νύμφες γίνουν πεταλούδες και πετάξουν, οι θάμνοι δεν είναι κατεστραμμένοι. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι, ξαναγίνονται πράσινοι πάλι και πάλι.

Έτσι μοιάζει ο συγγραφέας, έτσι μοιάζει ο ποιητής. Κατασπαράζονται, μένουν κατάστεγνοι από ιστορίες και ποιήματα, που, όταν ολοκληρωθούν, πετούν μακριά, μπαίνουν μέσα σε βιβλία και βρίσκουν τους αναγνώστες τους. Αυτό γίνεται πάλι και πάλι.

Και τι συμβαίνει ν΄εκείνα τα ποιήματα και τις ιστορίες;

Ξέρω ένα αγόρι που έπρεπε να κάνει κάποια εγχείρηση στο μάτι του. Για δύο εβδομάδες μετά την εγχείρηση, έπρεπε να ξαπλώνει μόνο από τη δεξιά πλευρά και μετά δεν έπρεπε να διαβάζει τίποτα για έναν μήνα. Όταν γελικά ξαναπήρε στα χέρια του ένα βιβλία έπειτα από ενάμισημήνα, ένιωσε σαν να κατάπινε λέξεις μ’ ένα κουτάλι από μια γαβάθα. Σαν να τις έτρωγε. Πραγματικά τις έτρωγε.

Ξέρω κι ένα κορίτσι που, όταν μεγάλωσε, έγινε δασκάλα. Μου είπε: “Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τους διάβασαν παραμύθια έχουν στερηθεί κάτι σημαντικό”.

Οι λέξεις στα ποιήματα και στις ιστορίες είναι τροφή. Όχι τροφή για το σώμα, όχι τροφή που μπορεί να γεμίσει το στομάχι σου. Τροφή όμως για το πνεύμα και τροφή για την ψυχή.

Όταν πεινάει κάποιος ή διψάει, το στομάχι του γουργουρίζει και το στόμα του στεγνώνει. Οι πεινασμένοι γυρεύουν να φάνε κάτι, ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο ρύζι ή δημητριακά, λίγο ψάρι ή μια μπανάνα. Όσο περισσότερο πεινούν, τόσο στενεύει ο οπτικός τους ορίζοντας, ώσπου παύουν να βλέπουν ό,τι δεν είναι τροφή για να τους χορτάσει.

Η πείνα για λέξεις εκδηλώνεται διαφορετικά. Μοιάζει με θλίψη, με λήθη, με αυθάδεια. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιου είδους πείνα δε νιώθουν πως η ψυχή τους τρέμει από το κρύο κι ότι προσπερνούν τους εαυτούς τους χωρίς να το προσέχουν. Ένα μέρος του κόσμου τους εξαφανίζεται χωρίς να το γνωρίζουν.

Αυτού του είδους η πείνα χορταίνεται με ποίηση και ιστορίες.

Υπάρχει όμως ελπίδα για όσους δεν έχουν ποτέ αφεθεί ν’ απολαύσουν  τις λέξεις, για να χορτάσουν αυτή την πείνα;

Υπάρχει! Το αγόρι που είπαμε διαβάζει κάθε μέρα. Το κορίτσι έγινε δασκάλα και διαβάζει στους μαθητές της. Κάθε Παρασκευή. Κάθε βδομάδα. Αν κάποια φορά το ξεχάσει, της το θυμίζουν τα παιδιά.

Και τι γίνεται με τον συγγραφέα και τον ποιητή; Καθώς έρχεται το καλοκαίρι, θα πρασινίσουν πάλι. Και πάλι θα στεγνώσουν από ιστορίες και ποιήματα, που θα πετάξουν μακριά προς κάθε κατεύθυνση. Πάλι και πάλι.”

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που υπάρχουν, είναι το βιβλίο του Silverstein Shel ” Το δέντρο που έδινε” το οποίο αγγίζει το συναισθηματικό κόσμο των παιδιών, μαθαίνοντάς τους την αξία του “δίνω” και του “ανταποδίδω με αγάπη”.

Φέτος στο 5ο Νηπιαγωγείο Άρτας ,στα πλαίσια του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου 1940 , ασχοληθήκαμε με το θρυλικό τραγούδι “IMAGINE” του Τζον Λένον το οποίο ακούσαμε και είδαμε εικονογραφημένο στο ομότιτλο βιβλίο. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τα παιδιά φαντάστηκαν τη δική τους ΕΙΡΗΝΗ και την αποτύπωσαν στις ζωγραφιές τους.

Ένα από τα καινοτόμα προγράμματα που πραγματοποιήσαμε στο σχολείο μας ήταν το  “Γνωρίζοντας τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία του τόπου μας”. Σκοπός μας ήταν να γνωρίσουν τα παιδιά την ιστορία του τόπου μας και την αξία των βυζαντινών μνημείων στο πέρασμα των χρόνων. Στο παρακάτω βίντεο παρουσιάζουμε ενδεικτικά κάποιες από τις εργασίες των παιδιών.

Φέτος το ολοήμερο τμήμα του σχολείου μας ,του 5ου  Νηπ/γείου  Άρτας , εγώ και η συνάδελφός μου κ. Α. Βασιλάκη έχουμε αναλάβει να δουλέψουμε το θέμα “ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ”. Μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί με τους εξής μύθους:

Οι αξίες της ζωής περνάνε πολύ πιο εύκολα μέσα από τον Αίσωπο στα παιδιά!!!!!!

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!