Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…

Πριν από λίγα χρόνια, μας φαινόταν φυσιολογικό και ανθρωπιστικό να “υιοθετούμε” ένα παιδάκι από μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, να ψωνίζουμε στα χριστουγεννιάτικα bazzar, να ενισχύουμε ΜΚΟ, και το κάναμε με  άνεση γιατί γιατί πολύ απλά “αυτά συνέβαιναν μακριά”. Σήμερα, πεινάνε τα παιδιά της διπλανής πόρτας και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, όχι απαραίτητα γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε αλλά γιατί φοβόμαστε, τι ακριβώς, δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι ο Φάμπιαν και η Ερμιόνη πεινάνε και η ευκατάστατη γειτόνισσα δεν τα βοηθάει γιατί είναι από την Αλβανία!!! Πόσο ακόμα θα αποκτηνωθούμε;;;