Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου Γυμνασίου Συκεών διαλέγονται με τους ποιητές: Αναγνωστάκης, Καβάφης, Βογιατζής, Δελτσίδη, Μικροπούλου, Σουγιελτζή…
Η σύνθεση και η δραματοποίησή για την ημέρα Ποίησης αφορά σε αποσπάσματα από τα ποιήματα όλων των παραπάνω, με την συνδρομή των σπουδαστών τού Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και τη Διεύθυνση δ/θμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα τελετών του ΠΑΜΑΚ, στις 20 Μάρτη, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης…
1ο Γυμνάσιο Συκεών: απολαύστε τους σε μια παρτίδα σκάκι που “νίκησε ο στρατιώτης”
…Γιατί αν η ζωή φαντάζει με σκακιέρα
τότε κι εσύ κι εμείς
με λέξεις που ο ποιητής μας τις διαλέγει
παίζουμε όλοι σε τούτη την παρτίδα
Έχουμε την πένα της ποίησης και τον κοντυλοφόρο της επιθυμίας
Παίζουμε σκάκι για των ιδεών τη νίκη
Και δεν αφήνουμε την παρτίδα, έτσι, όπως να ‘ναι να τελειώσει…(Ευδοξία Θεοδωρίδου, φιλόλογος)
Επιμέλεια κειμένων: Ευδοξία Θεοδωρίδου και Ελευθερία Μπέντση
Έγραψαν ποιήματα οι μαθητές/τριες: Αναστασία Δελτσίδη, ΝαούμΒογιατζής, Αθανασία Σουγιελτζή, Θεοδώρα Μικροπούλου
Κωνσταντίνος Καβάφης (Το Πιόνι)
Πολλάκις, βλέποντας να παίζουν σκάκι,
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά-σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν
οι απολαύσεις του κ’ οι αμοιβές του.
Πολλές στον δρόμο κακουχίες βρίσκει.
Λόγχες λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με τες πλατειές των
γραμμές· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώσει·
κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.
Αλλά γλιτώνει απ’ τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!
Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,
για να την αναστήσει από τον τάφο
ήλθε να πέσει στου σκακιού τον Άδη.
Μανόλης Αναγνωστάκης (Το Σκάκι)
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.