Θεωρία για το σχηματισμό των παραθετικών δευτερόκλιτων και τριτόκλιτων επιθέτων ΕΔΩ
Παρατηρήσεις: 1. Το θέμα των δευτερόκλιτων επιθέτων λήγει σε –ο αν πριν από τις καταλήξεις – τερος και –τατος η συλλαβή είναι μακρόχρονη φύσει ή θέσει. 2. Το –ο εκτείνεται σε –ω αν πριν από αυτό η συλλαβή είναι βραχύχρονη. 3. Αν η συλλαβή πριν το –τερος ή –τατος έχει δίχρονο τότε 4. α) Γενικά τα επίθετα έχουν αυτό το δίχρονο βραχύ οπότε τα παραθετικά τους γράφονται με –ω. β) Έχουν το δίχρονο μακρό και κατά συνέπεια τα παραθετικά τους γράφονται με –ο τα ακόλουθα: 1. τα επίθετα:ἰσχυρός, ἀνιαρός, ψιλός, λιτός, τρανός, φλύαρος. 2.όσα επίθετα λήγουν σε:-τιμος, -θυμος, -χυμος, -κυρος, – κίνδυνος, -νικος, -λυκος, -ψυχος. 5. Θέσει μακρά λέγεται μια συλλαβή, η οποία έχει βραχύ ή δίχρονο φωνήεν, αλλά μετά απ’αυτό ακολουθούν δύο ή περισσότερα σύμφωνα ή ένα διπλό σύμφωνο:στεγνός, πεζός, δόξα, ἔκοψα, ἔνδοξος.
Παραθετικά επιθέτων και επιρρημάτων
1. Έχουν βραχύχρονο το δίχρονο της παραλήγουσας όσα λήγουν σε: -ιος, -ιμος, -ικος, ινος (οξύτονα), -ακος, -αλος, -αρος, -ατος, ανος και το ἄνισος
Εξαιρούνται: ἀνιαρός, φλύαρος, τρανός, ἀνίατος, αξιοθέατος
2. Έχουν μακρόχρονο το δίχρονο της παραλήγουσας όσα έχουν ως δεύτερο συνθετικό τις λέξεις: θυμός, κῦρος, λύπη, νίκη, τιμή, φῦλον, κίνδυνος, ψυχή
|