Είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70 σ’ ένα γυμνάσιο επαρχιακής πόλης του Βορρά.  Η κυρία των Νέων Ελληνικών είναι από τους ανθρώπους που περνούν απαρατήρητοι. Ίσως με μία σβελτάδα στην κίνηση, κι ένα αεράτο περπάτημα. Σχεδόν πάντα χαμογελαστή ,σου έδινε την εντύπωση ενός ισορροπημένου ανθρώπου. Παραπάνω δεν θα είχε κάτι να προσθέσει κάποιος. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος η κυρία των Νέων Ελληνικών.

Όχι ακριβώς

Μερικοί άνθρωποι έχουν το χάρισμα να μεταμορφώνονται. Το πώς γίνεται αυτό είναι ένα μυστήριο. Έμπαινε στην τάξη η κυρία των Νέων Ελληνικών και αφού μας καλημέριζε, έπαιρνε παρουσίες  και καθόταν στην έδρα για το μάθημά της. Σχεδόν πάντα ξεκινούσε τυπικά την παράδοσή της. Από το κείμενο της ημέρας. Στην πορεία έκανε κάποιες ερωτήσεις για να δει αν προσέχουμε και αν καταλαβαίνουμε αυτά που μας λέει και συνέχιζε μέχρι που… κάτι γινόταν. Μπορεί να έφταιγε το φως από τα παράθυρα που χτυπούσε στο πρόσωπό της, μπορεί κάτι άλλο , αλλά ξαφνικά η κυρία των Νέων Ελληνικών θαρρείς και φωτιζόταν.

Σηκωνόταν όρθια, βημάτιζε μέσα στην τάξη, πολλές φορές μάλιστα με τα χέρια σταυρωμένα πίσω και ξεδίπλωνε την σκέψη της ορμώμενη από κάποιο σημείο του κειμένου. Εκεί ήταν που άρχιζε η μαγεία. Δεν ακουγόταν τσιμουδιά και όλη η τάξη ταξίδευε στις χώρες , στους τόπους και τους χρόνους που ζωντάνευαν από τα λόγια και τις κινήσεις της κυρίας των Νέων Ελληνικών. Χώρες εννοιών, τόπους νοημάτων, χρόνους συνειρμών.

Κάτι πρέπει  να συνέβαινε τότε στα μυαλά και στις καρδιές μας. Κάποιοι υποδοχείς να ενεργοποιούνταν , κάποιες συνάψεις να συναρμονίζονταν, κάποιες νευρικές οδοί να διανοίγονταν. Φαντασία αχαλίνωτη  και λογική στέρεα μαζί, ποιητική διάσταση του κόσμου και πραγματισμός πλάι πλάι, ονειροπόληση και εγρήγορση ταυτόχρονα.

Αναμφίβολα η κυρία των Νέων Ελληνικών «το είχε» που θα λέγαμε σήμερα. Μας έκανε κοινωνούς της σκέψης της με τρόπο αβίαστο, χαλαρό, απολαυστικό. Μας αιχμαλώτιζε με τα λόγια της για να ελευθερώσει την σκέψη μας. Κάτι τέτοιο συνέβαινε, τόσο ευγενικά , τόσο διακριτικά, τόσο καθοριστικά. Όπως ήταν φυσικό , στην πορεία ξεχνούσαμε από πού είχαμε ξεκινήσει. Πιθανόν να μην θυμόταν και η ίδια.

Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ταξίδι. Έτσι δεν λένε;

Και η κυρία των Νέων ήξερε να ταξιδεύει γενναιόδωρα. Κρατούσε θέση για όλους μας. Δεν άφηνε κανέναν πίσω. Φρόντιζε τα λόγια της να μας αγγίζουν όλους. Μιλούσε απλά, πολύ απλά, και φωτεινά, πολύ φωτεινά.

Ξέφευγε, θα έλεγε κάποιος. Άφηνε το μάθημα της ημέρας, θα έλεγε κάποιος άλλος. Αλήθεια ήταν αυτό. Η κυρία των Νέων ξέφευγε και άφηνε στην άκρη το μάθημα της ημέρας. Στην πραγματικότητα το μάθημά της κρατάει δεκαετίες τώρα. Και κάπως έτσι τελείωνε η ώρα μ’ ένα χαμόγελο.

«Αυτά που δεν προλάβαμε σήμερα, θα τα πούμε την άλλη φορά παιδιά»

Μαξιμιάδης Σίμος                                                                                                                                                                                                        

8ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης