“Το δικό μου βέβαια και το δικό σου αδερφό, αν εσύ δεν θέλεις· γιατί δεν θα κατηγορηθώ ότι τον πρόδωσα.”

Μέσα στον πρόλογο στους στίχους 45-46 ο Σοφοκλής αναφέρεται στον διάλογο των δύο αδερφών σχετικά με την ταφή του Πολυαγαπημένου τους αδερφού Πολυνείκη και στην αυστηρή διαταγή του Κρέοντα που απαγορεύει την συγκεκριμένη ταφή εξαιτίας της προδοσίας του απέναντι στην πατρίδα.

Στον στίχο 46 μέσα από την φράση “ου γάρ δή προδουσ’ αλώσομαι” η Αντιγόνη μειώνει την αδερφή της. Η Ισμήνη θα προδώσει τον αδερφό της. Η Αντιγόνη δεν είναι ψύχραιμη. Έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο. Τίποτα δεν θα μπορέσει να την εμποδίσει από την εκτέλεση του χρέους της απέναντι στα αγαπημένα της πρόσωπα, ούτε η διαταγή του Κρέοντα. Η Ισμήνη προσπαθεί να εμποδίσει την αδερφή της τονίζοντας τις συνέπειες που, θα έχει η πράξη της, πιέζοντας την να σκεφτεί με σύνεση και φρόνηση. Η Αντιγόνη κατά την Ισμήνη εδώ κινείται στην σφαίρα του παράλογου, ενώ η ίδια ωθείται στα λόγια της από εκείνη τη λογική που αποδέχονται όλοι. Όμως η Ισμήνη δεν μπορεί να συλλάβει τον ιδεολογικό χώρο μέσα στον οποίο εντάσσεται η σκέψη της Αντιγόνης.

Στην σημερινή εποχή η αδερφική αγάπη αν και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον θεσμό της οικογένειας υπάρχουν πολλές φορές αντιπαραθέσεις και ρήξεις ανάμεσα στα αδέρφια με αποτέλεσμα να απομακρύνονται μεταξύ τους

Στην συνέχεια ο ενταφιασμός ενός πολυαγαπημένου ατόμου μέσα στην οικογένεια αποτελεί σημαντικό χρέος των συγγενών του, συγκεκριμένα χρέος που έχει τις ρίζες του στην θρησκευτική πίστη, στην παράδοση και στην ηθική αγωγή του ατόμου, δεν χωρούν αναστολές, ούτε περιορισμοί που στηρίζονται στην κοινή και ψυχρή λογική.

Όλγα Τριανταφύλλου,B4