Ἱεροψάλτες ἐνοριῶν Μεγάρων καὶ Νέας Περάμου
ἀπό τὸ 1896 ὡς σήμερα.

1930 Πηγή εικόνας: Απ’ το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο της Μέλπως Μερλιέ
Μεγαρίτες ψάλτες/τραγουδιστές: Δημήτριος Καρώνης (2ος από αριστερά) & Δημήτριος Παπαποστόλης (3ος από αριστερά)

(Τὰ  ὀνόματα μέχρι το νούμερο 39 κατέγραψε και μας έδωσε
ὁ ἱεροψάλτης Νικόλαος Μαργέτης)

1. Αραπάκης Λιάκος (δήμαρχος)
2. Παπαποστόλης Δημήτριος 
3. Μαργέτης Δημήτριος
4. Μενιδιάτης Σωτήριος
5. Σαλματάνης Σπυρίδων
6. Σάλτας Ελευθέριος (Κουμούτσος)
7. Ηλίας Παναγιώτης
8. Χατζής Ιωάννης
9. Καρώνης Δημήτριος
   
10. Ρήγας Ανδρέας
    
11. Δρίτσας Ιωάννης
12. Δρίτσας Παναγιώτης
13. Γκίνης Νικόλαος
    
14. Μπούρης Ράλλης
15. Σταμπόλας Σπυρίδων (ιερεύς)
16. Κωνσταντίνος Καλλιάς
17. Μπέης Νικόλαος (ιερεύς)
18. Σταμέλος Ιωάννης
19. Σάλτας Μελέτιος
    
20. Δρίτσας Κωνσταντίνος
    
21. Παπαγιώργης Σωτήριος
    
22. Μαργέτης Νικόλαος
    
23. Κατρακούλης Δαμασκηνός (ιερεύς)
24. Τσορβάς Γεώργιος (ιερεύς)
25. Λουκάς Ιωάννης (ιατρός)
26. Τσορβάς Παναγιώτης (Θεολόγος, Λυκειάρχης)
27. Παπαποστόλης Ιωάννης
28. Μήτσος Γεώργιος (αγρότης)
    
29. Φραγκούλης Γεώργιος
30. Σάλτας Γεώργιος (διδάσκαλος)
31. Κοντομηνάς Σπυρίδων (ξυλουργός)
    
32. Μήτσος Ιωάννης (Καπνιάς)
33. Ορφανός Σεραφείμ (επίσκοπος)
34. Κουρελιάς Παναγιώτης
    
35. Γκέλης Τιμολέων
    
36. Γκίνης Ιάκωβος (επίσκοπος)
37. Παπαδόπουλος Απόστολος (νυν πρωτοψάλτης Ι. Ν. Μητροπόλεως Αθηνών)
    
38. Αναστασίου Γεώργιος
    
39. Σταμπόλας Δημήτριος (καθηγητής Μαθηματικών)
40. Τζερέτας Ἀντώνιος (διδάσκαλος)
41. Πατέλης Ζήσιμος (στρατιωτικός)
42. Λουκάς Μιμίκος (υπάλληλος)
    
43. Τσαλίδης Δημήτριος (υπάλληλος ΔΕΗ)
    
44. Πλαταράς Αργύριος (ράφτης)
45. Κουλουριώτης Δημήτριος (δικηγόρος)
    
46. Πάνος Μάξιμος (ιερεύς)
47. Κάρκας Ιωάννης (ιερεύς)
48. Γαβαλάς Χρυσόστομος (ιερεύς)
    
49. Δρομπόνης Σωτήριος (διδάσκαλος)
50. Αιγινίτης Δημήτριος (εργάτης)
    
51. Αναγνωστάκης Γεώργιος (Μάγειρας)
52. Κορώσης Ιωάννης (ιδ. υπάλληλος)
    
53. Μαυρονάσος Ιερόθεος
54. Αλεξανδρίδης Γεώργιος
55. Οικονομόπουλος Ιωάννης (καθηγητής Αγγλικών)
    
56. Μπούρης Ανδρέας
57. Παπαηλίας Χρήστος
58. Τσίγκρης Νικόλαος (υπάλληλος)
59. Γεωργακής Ευάγγελος (καθηγητής Χημικός)
60. Γαβαλάκης Εμμανουήλ (υπάλληλος ΟΤΕ)
    
    Βοηθοί Ἱεροψάλτες
61. Κασουλίδης Eυριπίδης (Κύπριος)
62. Μπακαούκας Γεώργιος
63. Μπακαούκας Σαράντης (μοναχός)
64. Μωραΐτης Αναστάσιος (οικοδόμος)
    
65. Καλογεράκης Χαράλαμπος (δημ. υπάλληλος)
    
66. Πέγκος Αντώνιος
67. Ηλίας Γεώργιος
68. Τσολιάκος Οδυσσέας
    
69. Αγγελακόπουλος Ανδρέας (Εργολάβος οικοδομών)

Πλαταράς Ἀργύριος (1926 – 2012)
Ιεροψάλτης Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Θεολόγου (Μελί Μεγάρων)

Ο Αργύριος Πλαταράς τέλειωσε το δημοτικό και πήγε να μάθει ράφτης στο ραφείο του Λουκά Μπεναρδή. Αργότερα έκανε δικό του μαγαζί. Εξάσκησε το επάγγελμα του ράφτη όλη του τη ζωή. Από μικρός αγαπούσε την εκκλησία και την ψαλτική. Το 1969 πήγε στην Αμερική για έξι χρόνια. Εκεί πήγαινε τρεις φορές την εβδομάδα στον Έλληνα ιεροψάλτη Σάββα Σάββα (κάνοντας κάθε φορά μια διαδρομή 1 ½ ώρας με το τραίνο) όπου έμαθε και τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική. Όταν γύρισε στα Μέγαρα ανέλαβε ψάλτης στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου στην Ιερά Μονή της Αγίας Βαρβάρας (3χλμ. βόρεια των Μεγάρων). Μετά από αρκετά χρόνια ανέλαβε ιεροψάλτης στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Μελί Μεγάρων, όπου και τελείωσε την ιεροψαλτική του πορεία, μετά από είκοσι και πλέον χρόνια διαρκούς προσφοράς στο αναλόγιο.

Μήτσος Γεώργιος (1926 –  )
Ιεροψάλτης Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Μεγάρων

Ο Μήτσος Γεώργιος ή μπαρμπα-Γιώργης, όπως συνήθως τον φωνάζουν οι Μεγαρίτες συμπολίτες του, γεννήθηκε στα Μέγαρα το 1926. Ήταν αγρότης στο επάγγελμα. Είναι παντρεμένος με την Κα Κατερίνα κι έχει τρία θαυμάσια παιδιά και πολλά εγγόνια.
Από μικρός πήγαινε στην εκκλησία. Οκτώ ετών έψαλλε το «Χριστός ανέστη» κι μεγάλοι τον θαύμαζαν. Τα πρώτα του ψαλτικά βήματα τα έκανε στον Ιερό Ναό του αγίου Δημητρίου κοντά στον δεξιό ιεροψάλτη κ. Σωτήριο Παπαγιώργη από το 1939 ως το 1952. Πήγαινε στις ακολουθίες, άκουγε τα ψαλλόμενα και επέστρεφε στο σπίτι του για να κάνει πολλές ώρες εξάσκηση ώστε να τα μάθει καλά και να τα λέει όπως οι μεγάλοι ψάλτες. Κατόπιν άρχισε να πηγαίνει στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής. Έψαλλε σαν βοηθός κοντά στον αριστερό ψάλτη Δημήτρη Καρώνη. Μετά από ένα χρόνο ο αριστερός ψάλτης αποσύρθηκε και ο μπαρμπα-Γιώργης ανέλαβε το αριστερό ψαλτήρι, το οποίο υπηρέτησε από το 1953 μέχρι και το 1994. Δηλαδή για 41 συναπτά έτη ήταν ο αριστερός ιεροψάλτης του Ιερού ναού της αγίας Παρασκευής Μεγάρων. Είχε μάθει και τη Βυζαντινή Μουσική κοντά στο Μεγαρίτη ιερέα π. Νικόλαο Μπέη. Του άρεσε να ψάλλει κι ευχαριστιόταν που ο κόσμος του έλεγε ότι έχει ωραία φωνή. Είχε μεγάλη έκταση φωνής κι έψαλλε άνετα και στα πολύ χαμηλά και στα πολύ ψηλά. Έψαλλε σωστά, χωρίς να φαλτσάρει κι φωνή του είχε ωραίο μέταλλο.
Οι αρετές του μπαρμπα-Γιώργη είναι πολλές. Σαν άνθρωπος είναι απλός, καλοσυνάτος, υπομονετικός, πολύ εργατικός, συζητήσιμος σε οποιοδήποτε θέμα, τίμιος και ειλικρινής, αγνός και άδολος Ισραηλίτης, όπως θα λέγαμε στην εκκλησιαστική γλώσσα.
Στο σχεδόν μισό αιώνα που υπηρέτησε το αναλόγιο της Αγίας Παρασκευής σαν απλός και ταπεινός εργάτης του, υπήρξε ο καλύτερος δάσκαλος της πρακτικής ψαλτικής και του εκκλησιαστικού ήθους (που πρέπει να διακρίνει τους “ἐπὶ τῷ ψάλλειν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις παραγινομένους”), των αμέτρητων συμπολιτών του που πήγαιναν να μάθουν να ψάλλουν δίπλα του. Με υπομονή και αγάπη τους συμβούλευε πώς πρέπει να ψάλλουν, πώς πρέπει να συμπεριφέρονται μέσα στην εκκλησία ακόμη και πώς να ντύνονται ευπρεπώς δείχνοντας έτσι το σεβασμό και την ευλάβειά τους στο σπίτι του Θεού. Τους έβαζε στην αρχή να διαβάζουν πολύ απλά εκκλησιαστικά κείμενα, όπως π.χ. το «Πάτερ ἡμῶν», μετά τους έδινε να ψάλλουν κάτι εύκολο π.χ. ένα απολυτίκιο και όταν τα μάθαιναν αυτά, τους έδινε να ψάλλουν πιο δύσκολα μαθήματα. Δεν τους πίεζε ούτε τους μάλωνε όταν έκαναν λάθη αλλά με αγάπη τους δίδασκε το σωστό. Έτσι όλοι κάθονταν κοντά στον μπαρμπα-Γιώργη και μάθαιναν. Σχεδόν όλοι όσοι πέρασαν από τα χέρια του είναι σήμερα ιερείς και ιεροψάλτες στην περιοχή των Μεγάρων κι όλοι τον αγαπούν κι έχουν ένα καλό λόγο να πουν γι’ αυτόν που τους έμαθε να ψάλλουν και να υμνούν το Θεό με ευλάβεια.
Η τοπική μας εκκλησία του απένειμε κατά καιρούς πολλούς επαίνους, εκφράζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη της και αναγνωρίζοντας την πολύχρονη προσφορά του στο ψαλτήρι.
Ευχόμαστε από καρδιάς να του δίνει ο Θεός υγεία, δύναμη και μακροημέρευση. 

Λουκάς Ιωάννης (17/7/1921 – 3/6/1997)
Ιεροψάλτης Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεγάρων

Ο Λουκάς Ιωάννης ήταν στο επάγγελμα μαιευτήρας – γυναικολόγος. Παντρεύτηκε την Κα Μαρία Τσάκωνα με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: Τον Θανάση (οδοντίατρος), την Κατερίνα (φιλόλογος) και τη Μαρίνα (δημοσιογράφος).
Έψαλλε από μικρός αλλά πρακτικά. Δεν ήξερε τα μουσικά (Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική). Του άρεσε όμως πολύ να ψάλλει, γιατί το ένοιωθε μέσα του, το είχε σαν μεράκι. Πήγαινε στην εκκλησία στους εσπερινούς και σε άλλες ακολουθίες, που δεν ήταν υποχρεωμένος να πάει, επειδή πίστευε στον Θεό κι αγαπούσε την εκκλησία και την ψαλτική την οποία δε θεωρούσε επάγγελμα.
Έψαλλε ως αριστερός ιεροψάλτης στον μητροπολιτικό ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεγάρων (Παναγία) τριάντα εννέα χρόνια, από το 1950 έως το 1989. Λίγο πριν αναλάβει τη θέση αυτή, του είχε πει ο μακαριστός μητροπολίτης Κλεόπας: «Κύριε Γιάννη τώρα θα σε επιστρατεύσει η εκκλησία για να την υπηρετείς ψάλλοντας».
Πολλές φορές, λόγῳ του επαγγέλματός του, πήγαινε στο σπίτι του ξενυχτισμένος από τη δουλειά του και κατ’ ευθείαν έφευγε για την εκκλησία επειδή ήταν κάποια γιορτή κι είχε θεία λειτουργία. Είχε πάντα την έννοια του να μη λείψει από την εκκλησία και κάθε τόσο έλεγε: «Δόξα τώ Θεώ. Μου τα ’φερε βολικά και δεν έλειψα από την εκκλησία μου. Δεν έλειψα από το καθήκον μου».
Ήταν αγαπητός στον κόσμο. Είχε ωραία, σωστή, μελωδική και μεταλλική φωνή. Γνώριζε τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική παράδοση των παλαιοτέρων ιεροψαλτών και τις «θέσεις» που έπρεπε να κάνει σε κάθε τροπάριο.
Τις πληροφορίες μας έδωσε η σύζυγός του Κα Μαρία την οποία και ευχαριστούμε θερμά.

Κοντομηνάς Σπυρίδων (1930 – )
Ιεροψάλτης Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Νέας Περάμου

Ο Κοντομηνάς Σπυρίδων είναι Μεγαρίτης. Γεννήθηκε το 1930 και είναι σήμερα 91 ετών. Είναι παντρεμένος με την Κα Κατερίνα με την οποία έχει αποκτήσει τρία θαυμάσια παιδιά: τη Γρηγορία, τον Γιάννη και τον Παναγιώτη. Στο επάγγελμα ήταν ξυλουργός.
Πριν τον πόλεμο του 1940 καθόταν με τους γονείς του στην Πάχη. Κάθε Κυριακή, όταν ήταν ακόμη 5-6 ετών, η μητέρα του τον έπαιρνε και πήγαιναν με τα πόδια στα Μέγαρα (3χμ.) στην Παναγία για να εκκλησιαστούν. Έτσι του μετέδωσε την αγάπη για την εκκλησία και την ψαλτική. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά: «Στη μάνα μου οφείλω την αγάπη μου για την εκκλησία και το ότι έγινα ψάλτης».
Δώδεκα ετών άρχισε να πηγαίνει κοντά στον δεξιό ψάλτη της Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγία) τον μπάρμπα-Γιάννη Χατζή και να μαθαίνει την ψαλτική τέχνη. Μέχρι είκοσι χρονών (1950) ήταν στην Παναγία ως βοηθός ψάλτης και πήγαινε στις καθημερινές λειτουργίες, στις λειτουργίες του Σαββάτου που γίνονταν στους αγίους έξι μάρτυρες και σε όλα τα μυστήρια (γάμοι, βαπτίσεις, κηδείες). Αυτό το συνέχισε και αργότερα για άλλα είκοσι χρόνια, αν και είχε γίνει επίσημος ψάλτης σε ενορίες.
Δάσκαλός του στη Βυζαντινή Μουσική ήταν ο ιεροψάλτης Νίκος ο Μαργέτης που τον δίδαξε για τρία χρόνια και του έμαθε το Αναστασιματάριο. Όμως ο Σπύρος συμβουλευόταν και τον τότε αριστερό ψάλτη της Παναγίας Σπύρο Κατρακούλη, (μετέπειτα αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό (παππού), ιδρυτή της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρυνού) για διάφορες απορίες που είχε πάνω στη Βυζαντινή Μουσική. Μας είπε: «Όταν διάβαζα μουσικά και είχα απορίες, έπαιρνα το ποδήλατο και πήγαινα στο σπίτι του Σπύρου που ήταν φίλος μου και μεγαλύτερος από μένα και τον ρωτούσα, γιατί αυτός ήξερε καλύτερα.
Το 1950 ως το 1954 έγινε δεξιός ψάλτης στον ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Μελί Μεγάρων. Το 1955 δούλεψε για αρκετό καιρό σαν Μαραγκός στην Κεφαλονιά (διότι τότε εκεί ζητούσαν μαραγκούς για την επισκευή των σπιτιών που είχαν καταστραφεί από τον μεγάλο σεισμό του 1953 που έγινε στα επτάνησα) και στο διάστημα αυτό έγινε για 7 μήνες δεξιός ψάλτης στον Άγιο Γεράσιμο.
Τον Αύγουστο του 1956, παραμονή της Παναγίας, ανέλαβε δεξιός ψάλτης στον Άγιο Γεώργιο Νέας Περάμου κι έμεινε σ’ αυτήν τη θέση μέχρι το 2012 (56 χρόνια) όπου μια ασθένεια τον ανάγκασε να σταματήσει. Όταν έγινε καλά συνέχισε να ψάλλει μέχρι και σήμερα στην Αγία Τριάδα στον Λουτρόπυργο (παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου).
Το 2003 η ενορία του Αγίου Γεωργίου του έδωσε έπαινο για τα πενήντα και πλέον χρόνια προσφοράς του στο αναλόγιο.
Ως επίσημος ψάλτης ψάλλει από το 1950 μέχρι σήμερα, δηλαδή 67 χρόνια. Πάντα του αρέσει να διαβάζει τη Βυζαντινή Μουσική, ακόμα και τώρα που είναι 87 ετών.
Η φωνή του είναι λεπτή, μεταλλική, κατανυκτική κι έχει μεγάλη έκταση. Μπορεί να ψάλλει άνετα και σε χαμηλά και σε ψηλά ίσα. Έχει ωραία βυζαντινά διαστήματα, δε φαλτσάρει ποτέ κι ούτε φεύγει από το ίσο. Είναι βαθύς γνώστης της ψαλτικής βυζαντινής μουσικής παράδοσης της περιοχής των Μεγάρων και όχι μόνο.
Είναι άνθρωπος πιστός, απλός, καλοσυνάτος, με το χαμόγελο στα χείλη και την αισιοδοξία στο πρόσωπό του. Συνεπής στις υποχρεώσεις του (ψαλτικές και επαγγελματικές) και πολύ εργατικός. Πάντα ήταν και είναι αγαπητός απ’ όλους (κληρικούς, λαϊκούς, επιτρόπους).
Κύριε Σπύρο, ευχόμαστε ολοψύχως και με τις πρεσβείες του Αγίου Γεωργίου, που τόσα χρόνια με πίστη, αγάπη και αυτοθυσία υπηρέτησες στον ναό του, να σου δίνει ο Χριστός δύναμη και υγεία για να Τον υμνείς και να Τον δοξάζεις για πολλά χρόνια ακόμη εφαρμόζοντας στην πράξη το στίχο του προφητάνακτος Δαβίδ: «Αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου^. ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω».  

Αιγινίτης Δημήτριος (1963 – 2021)
Ιεροψάλτης Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Μεγάρων

Ο Αιγινίτης Δημήτριος γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1963 και ήταν ο πρωτότοκος γιος της πολύτεκνης οικογένειας του Ιεροθέου και της Νίκης Αιγινίτη. Στο επάγγελμα ήταν εργάτης. Παντρεύτηκε την Ιωάννα Κρυώνη με την οποία έζησε αγαπημένα ως το τέλος της ζωής του.
Από μικρός πίστεψε κι αγάπησε τον Χριστό και την εκκλησία Του. Εκκλησιαζόταν ανελλιπώς στην ενορία του, τον Άγιο Δημήτριο Μεγάρων, όπου έζησε τα πρώτα χριστιανικά του βιώματα και διαποτίστηκε με τα νάματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως τα οποία έβαλε κι έκρυψε βαθιά στην καρδιά και την ψυχή του σαν πολύτιμο θησαυρό. Με βάση αυτά προσανατόλισε όλη την πορεία της επίγειας ζωής του.
Δάσκαλο στην ψαλτική τέχνη είχε τον τότε δεξιό ιεροψάλτη του ναού, Νικόλαο Μαργέτη, έμπειρο ιεροψάλτη και άριστο γνώστη της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής και του τυπικού. Έμαθε τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική και το τελετουργικό τυπικό των ακολουθιών κι έψαλλε εκτελώντας σε κάθε τροπάριο τις σωστές και παραδοσιακές θέσεις που αρμόζουν στο ιεροπρεπές, ορθόδοξο χριστιανικό ύφος και ήθος και την ιεροψαλτική μουσική παράδοση της περιοχής των Μεγάρων.
Από τη νεανική του ηλικία ανέλαβε το αναλόγιο του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου, ως αριστερός ιεροψάλτης, το οποίο και υπηρέτησε με αγάπη, ταπεινοφροσύνη, αυταπάρνηση και αμείωτο ζήλο, χωρίς διακοπή, για σαράντα περίπου χρόνια. Επίσης διακόνησε και ως επίτροπος του Ιερού Ναού επί σειρά πολλών ετών.
Ο Δημήτριος ήταν ένας βιοπαλαιστής και άνθρωπος του καθημερινού αγώνα και μόχθου για μια τίμια και απλή κοινωνική ζωή στην κοινωνία των Μεγάρων. Σαν χαρακτήρας ήταν απλός, ταπεινός, λιγομίλητος, πιστός και ζεστός χριστιανός. Στα τόσα χρόνια της διακονίας του στο ψαλτήρι λειτούργησε με πολλούς ιερείς κι έψαλε με πολλούς ιεροψάλτες. Ποτέ δεν τον είδαμε να τσακώνεται ή να αρνείται τη συνεργασία με οποιονδήποτε ιερέα ή άλλον ιεροψάλτη. Ακόμα κι όταν είχε κάποιο παράπονο ή αδικείτο από τη συμπεριφορά άλλων ανθρώπων δεν οργιζόταν. Έκανε υπομονή και προσπαθούσε να ξεπεράσει τη δύσκολη στιγμή. Στις εντολές ή υποδείξεις των ιερέων ή του δεξιού ψάλτου σε τυχόν λάθη του, έκανε αμέσως απόλυτη υπακοή διορθώνοντας τον εαυτό του με χαρά και χωρίς δυσφορία ή γογγυσμό. Ήταν πάντα παρών στις ακολουθίες, στα ιερά μυστήρια, στις αγρυπνίες και γενικά σε κάθε λειτουργική πράξη της ενορίας προσφέροντας με προθυμία και αγάπη τις υπηρεσίες του. Πολλές φορές πήγαινε στη διακονία του στην εκκλησία από το πρωί και γύριζε στο σπίτι του το βράδυ.
Η φωνή του ήταν σωστή και όταν έψαλλε δεν έφευγε από το «ίσο». Ακολουθούσε πάντα το ίσο και τη χρονική αγωγή που του έδινε ο δεξιός ψάλτης. Ήταν ο ιδανικός, απλός, ταπεινός και παραδοσιακός ιεροψάλτης που με την ψαλμωδία του η οποία ήταν γι’ αυτόν ταυτόχρονα και προσευχή που έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς του, υμνούσε ακατάπαυστα τον «ἐν μονάδι Τριαδικόν Θεόν μας, (Πατέρα, Υἱὸ καὶ Ἅγιον Πνεῦμα)», τον Πλάστη και δημιουργό των απάντων.
Ο Αιγινίτης Δημήτριος ήταν με άλλα λόγια ένα ζεστό, ζωντανό, ενεργό μέλος της ενορίας του αγίου Δημητρίου Μεγάρων που ανδρώθηκε κι έζησε μέσα σ’ αυτήν και γι’ αυτήν. Έζησε με τον Χριστό και τον άγιο Δημήτριο και τώρα, που κοιμήθηκε εν Κυρίῳ, πήγε με τον Χριστό και τον άγιο Δημήτριο στη θριαμβεύουσα εκκλησία να χαίρεται αιώνια εκεί όπου «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός».
Αγαπητέ και αξέχαστε φίλε, Δημήτριε Αιγινίτη, προσευχόμαστε ολοψύχως ο δικαιοκρίτης Κύριος να κατατάξει την ψυχή σου μετά των αγίων Του. Αυτόν αγάπησες και πόθησες σε όλη τη ζωή σου, Αυτός σε υποδέχεται τώρα στην αιώνια βασιλεία Του. Είμαστε βέβαιοι ότι στον παράδεισο, την των πραέων χώρα, που πας, θα υμνείς κι εκεί τον Θεό ψάλλοντας μαζί με τους αγίους αγγέλους Του στο ουράνιο, αγγελικό ψαλτήρι.

Γαβαλάκης Εμμανουήλ, ιεροψάλτης Ι. Ν. Αγ. Τριάδος
(Υδροβιότοπος Βουρκάρι Μεγάρων Αττικής)

Ο Εμμανουήλ Γαβαλάκης γεννήθηκε στην Κρήτη στο χωριό Τσιβαρά Χανίων το 1941. Σήμερα είναι συνταξιούχος αλλά στην επαγγελματική του ζωή ήταν υπάλληλος στον ΟΤΕ.
Ο κ. Μανώλης αγάπησε τον Χριστό και την εκκλησία Του από μικρό παιδάκι. Εκκλησιαζόταν ανελλιπώς στην εκκλησία του χωριού του. Μικρό παιδί ντυνόταν παπαδάκι και υπηρετούσε στο ιερό βοηθώντας τον ιερέα. Πήγαινε και στο αναλόγιο κι έψαλλε. Από τον ψάλτη του χωριού του  διδάχθηκε την ψαλτική τέχνη. Στην αρχή του έδιναν κι έλεγε το «Πάτερ ἡμῶν», το «Πιστεύω» και αργότερα το «Ἄσπιλε ἀμὀλυντε» στους χαιρετισμούς της Παναγίας. Έτσι σιγά σιγά έμαθε να ψάλλει. Από τη μεγάλη του αγάπη για την εκκλησία και το ψαλτήρι έγινε ιεροψάλτης. Μοναδικός σκοπός του ήταν και είναι να υμνεί εκ βάθους καρδίας τον Τριαδικό Θεό μας, την Παναγία μητέρα Του και όλους τους αγίους Του.
Ψάλλει όλη του τη ζωή πάντα με την ίδια αγάπη, πίστη, κέφι και μεράκι και μάλιστα αφιλοκερδώς. Εφαρμόζει δηλαδή στην πράξη τον στίχο από τον 145^ο ψαλμό του προφητάνακτος Δαβίδ: «Αἴνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον^. αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου^. ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω».
Ψάλλει πρακτικά, απλά κι ανεπιτήδευτα. Η φωνή του είναι διαπεραστική, σωστή και δε φεύγει από το ίσο. Η άρθρωσή του είναι καθαρή και ακούγονται ξεκάθαρα όλες οι λέξεις και τα νοήματα των τροπαρίων, πράγμα που ευχαριστεί ιδιαίτερα τους πιστούς. Λάθη, διαφωνίες και όποιες άλλες δυσκολίες τυχόν παρουσιασθούν κατά τη διάρκεια της ακολουθίας τα ξεπερνάει πάντα με καλοσύνη, υπομονή και χαμόγελο, σαν αληθινός χριστιανός και γνήσιος Κρητικός που είναι.
Όταν εγκαταστάθηκε στην περιοχή των Μεγάρων έψαλε για τέσσερα χρόνια στο εξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου στο Κουλουριώτικο μονοπάτι (περιοχή ΒΑ των Μεγάρων Αττικής). Τα τελευταία είκοσι χρόνια ψάλλει στο ιστορικό εξωκλήσι της Αγίας Τριάδος στον υδροβιότοπο Βουρκάρι (περιοχή ΝΑ των Μεγάρων  Αττικής) μαζί με τον πολύτιμο, ακούραστο και σχεδόν συνομήλικό βοηθό του κ. Ανδρέα Αγγελακόπουλο με τον οποίο έχει άριστη συνεργασία και μαζί αποτελούν ένα πολύ ταιριαστό και δυνατό δίδυμο. Οι ύμνοι βγαίνουν από τα χείλη τους με απλότητα, πίστη και αγάπη με αποτέλεσμα να δημιουργείται κατά την ώρα της ακολουθίας μια ωραία, κατανυκτική ατμόσφαιρα που προδιαθέτει τους πιστούς στην προσευχή και την ανάταση της ψυχής προς τον Θεό και τα ουράνια αφήνοντας πίσω τα γήινα και τις βιοτικές μέριμνες.
Ευχόμαστε ο Άγιος Θεός να τους δίνει δύναμη και υγεία ώστε να τον υμνούν για πολλά χρόνια ακόμη με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αγάπη προς Αυτόν, τους αγίους Του, την εκκλησία και τους πιστούς που εκκλησιάζονται στον ιστορικό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στον υδροβιότοπο Βουρκάρι της περιοχής Μεγάρων Αττικής.  

Σάλτας Γεώργιος (1918 – 2000),
Ιεροψάλτης Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Νέας Περάμου

Γεννήθηκε στα Μέγαρα το 1918. Μετά το Γυμνάσιο σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία κι έγινε δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο. Ως δάσκαλος υπηρέτησε το 1940 – 41 σε χωριό της Φλώρινας, στη συνέχεια στην Αταλάντη, στη Νέα Πέραμο (Μεγάλο Πεύκο) και τέλος στα Μέγαρα. Νυμφεύτηκε τη δασκάλα Γεωργία Ταγκαλάκη εξ Αραχώβης και απέκτησαν δυο παιδιά, την Πηνελόπη και τον Κωνσταντίνο.
Από παιδί αγαπούσε την εκκλησία. Του άρεσε να ψάλλει και πήγαινε κοντά στο ψαλτήρι. Άρχισε να ψάλλει ως ψάλτης από τα έτη των σπουδών του. Μοναδικό κίνητρο της ψαλμωδίας του η απέραντη αγάπη του στον Χριστό και την εκκλησία.
Την ψαλτική τέχνη και την Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική έμαθε κοντά στον θείο του Νεόφυτο, μοναχό της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνος αλλά και από τον αείμνηστο δεξιό ιεροψάλτη της  μητροπόλεως Αθηνών Σπυρίδωνα Περιστέρη, διότι φοίτησε στην Σχολή Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών της οποίας ο Περιστέρης ήταν καθηγητής.
Έψαλε σε όλα τα χωριά που υπηρέτησε ως δάσκαλος και επί τρία χρόνια στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νέας Περάμου (τη δεκαετία του ’60).
Η φωνή του ήταν σωστή, γλυκιά και κατανυκτική έτσι ώστε προέτρεπε τους πιστούς στην προσευχή, χωρίς να τους κουράζει με δυνατές κραυγές και φωνητικές επιδείξεις, πράγματα τα οποία άλλωστε δεν ταίριαζαν με τον ήπιο, σεμνό κι ευγενικό χαρακτήρα του ως ανθρώπου. Φυσικό αποτέλεσμα ήταν το σεμνό και κατανυκτικό ύφος της ψαλμωδίας που έβγαινε από τα χείλη του να μετατρέπεται σε αγνή και εκ βάθους καρδίας προσευχή προς τον πλάστη των απάντων, τον Ένα, Τριαδικό Θεό μας.
Είχε μεγάλη ευλάβεια και αγαπούσε ιδιαιτέρως τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (ίσως και διότι ο άγιος αυτός είναι προστάτης των δασκάλων, των μαθητών και των Σχολείων, όπως και οι τρεις Ιεράρχες). Και το θαυμαστό και άξιον προσοχής είναι ότι ο ιεροψάλτης Γεώργιος Σάλτας κοιμήθηκε εν Κυρίω στις 24 Αυγούστου, ημέρα της μνήμης του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.