Είμαι πεθαμένο, ήμουν παιδί
Είμαι νεκρό με άλλα εκατό.
Πέρασα μέσα από το φούρνο
και τώρα είμαι στον άνεμο.
Υπήρχε χιόνι στο Άουσβιτς
ο καπνός ανέβαινε αργά
στην κρύα χειμωνιάτικη μέρα.
Και τώρα είμαι στον άνεμο.
Στο  Άουσβιτς τόσοι πολλοί άνθρωποι
αλλά μια μεγάλη σιωπή.
Τι  παράξενο δεν έμαθα
να χαμογελάω εδώ στον άνεμο.
Αναρωτιέμαι πώς μπορεί ο άνθρωπος
να σκοτώνει έναν από τους αδελφούς του
κι όμως είμαστε εκατομμύρια
σαν σκόνη εδώ στον άνεμο.
Ακόμα βροντάει  το κανόνι
ακόμα δεν είναι ευχαριστημένο
με αίμα το ανθρώπινο θηρίο
και ακόμα μας ρίχνει στον άνεμο.
Αναρωτιέμαι πότε θα είναι η στιγμή
που  ο άνθρωπος μπορεί να μάθει
να ζήσει χωρίς να σκοτώνει
και ο άνεμος θα καταλαγιάσει.

Francesco Guccini (Modena, 1940) (μετ. Βασ. Σουβατζόγλου)