Στην αρχή ήμασταν διστακτικοί. Ξεκινήσαμε μια βόλτα στην παραδοσιακή περιοχή της Μυτιλήνης Σουράδα που πήρε το όνομα της από τις δαντελωτές ακτές της όπως οι πιέτες «σούρες» του υφάσματος. Χάρτης μας ήταν μια προπολεμική φωτογραφία της περιοχής. Και ξαφνικά έγινε κάτι μαγικό τα εντυπωσιακά κτίρια της περιοχής άρχισαν να μας μιλάνε. Ανέκδοτες ιστορίες των οικογενειών της περιοχής και η ιστορία στην πάροδο των δεκαετιών άρχισαν να αναβιώνουν. Η φωνή που χρησιμοποίησαν τα κτήρια ήταν του συνταξιούχου Διευθυντή της τεχνικής εκπαίδευσης Αντώνη Χατζηχαραλάμπους που ως κοντοπαντέλονος  πιτσιρικάς έπαιζε μέσα σε όλα τα σπίτια αυτά. Είναι παράξενο πως από τους κεντρικούς δρόμους αυτούς περνάμε αρκετές φορές την ημέρα ωστόσο χωρίς ποτέ να σταθούμε και να αναλογιστούμε την ιστορία ή ποτέ να μπούμε στους παράδρομους και στα αδιέξοδα. Η βόλτα στην ιστορία τελείωσε γρήγορα όχι γιατί κουραστήκαμε όχι γιατί βαρεθήκαμε αλλά γιατί μας βρήκε η νύχτα και πια δεν μπορούσαμε να βλέπουμε. Αλλά υποσχεθήκαμε σύντομα να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Και όποιος αναζητά το νόημα σε όλα αυτά ίσως πρέπει να μας ακολουθήσει την επόμενη φορά για να μπορέσει να καταλάβει την ματαιότητα των τζακιών και των περιουσιών αφού πολύ εύκολα αυτά αλλάζουν χέρια αρκεί μερικά λάθη ζαριών ή τυχαίων γεγονότων όπου αρχόντισσες πέθαιναν στην ψάθα ή χτυπιόταν από αρρώστιες και κακοτυχίες. Το ευχαριστώ που είπαμε στον κ. Χατζηχαραλάμπους ίσως να είναι πολύ λίγο αλλά αφού εκείνος όλα αυτά που ξέρει αρνείται να τα καταγράψει πρέπει να αναλάβουμε δράση εμείς ως σύγχρονοι βιογράφοι του.