Μια φορά κι έναν καιρό
(ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – BERTOLT BRECHT
ΜΤΦ. ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ)
Μια φορά κι έναν καιρό
ζούσε ένα παιδί φτωχό
Που το πότιζαν φαρμάκι
κι είχε μείνει τ’ ορφανό
Δίχως φαί, δίχως νεράκι
Παιδί παιδάκι της οχιάς
Παιδί παιδάκι μου καρτέρα
Κάποτε θα ‘ρθει μια μέρα
Όπου θα φας, όπου θα πιείς
Όπου θα βρεις άλλη μητέρα
Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
(ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ)
Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Και μυρσίνη εσύ, δοξαστική
Μη παρακαλώ σας μη
Μη λησμονάτε τη χώρα μου
Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά
Στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
Και τα σπίτια πιο λευκά
Στου γλαυκού το γειτόνεμα
Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό
Τα γυρίζω πίσω απ’ τον Καιρό
Τους παλιούς μου φίλους καλώ
Με φοβέρες και μ’ αίματα
Τα λουστράκια
(ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ – ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ)
Δουλειά και χαμαλίκι και βρώμα κι απλυσιά
Μαζεύτηκαν οι λύκοι να μπουν στην εκκλησιά
Κοιμάμαι στο χαλίκι, χορταίνω από βρισιά
Και μ’ έχει σαν σκουλήκι του κόσμου η μπαμπεσιά
Που θα πάμε,που θα πάμε, τι θα φάμε, τι θα φάμε;
Έκλεψα μια λαμαρίνα, με ζεστή, ζεστή φαρίνα
Σώπα, σώπα, σώπα, σώπα,
δεν μου το πες δεν σου το ’πα
πάψε, πάψε, πάψε, πάψε,
κι ότι βρεις μπροστά σου χάψε
Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι
(ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ – ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ)
Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι
Στην ερημιά φτεροκοπά ένα αηδόνι
Πετούν τα παλιομάχαιρα με χαρές και πάνε
Πετούν τα παλιομάχαιρα γειτονιές αχολογάνε
Γελά ο Θεός στο φως του Αποσπερίτη
Χαμογελά στο δρόμο για το σπίτι
Πετούν τα παλιομάχαιρα με χαρές και πάνε
Πετούν τα παλιομάχαιρα με χαρές αχολογάνε
Άμα τελειώσει ο πόλεμος
(ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ)
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
Κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
Άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Χαρά του κόσμου έλα στην πύλη
Ν’ αγκαλιαστούμε μες στο δρόμο
Να φιληθούμε στην πλατεία
Στο λατομείο ν’ αγαπηθούμε
Στο θάλαμο των αερίων
Στη σκάλα στα πολυβολεία
Έρωτα μες το μεσημέρι
Σ΄ όλα τα μέρη του θανάτου
Ώσπου ν’ αφανιστεί η σκιά του
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
Κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
Άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Λίγο ακόμα
(ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ)
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τα μάρμαρα να λάμπουν
Να λάμπουν στον ήλιο
Τη θάλασσα να κυματίζει
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα
Άσπρα καράβια
(ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ – ΣΩΤΗΡΗ ΣΚΙΠΗ)
Άσπρα καράβια τα όνειρα μας
Για κάποιο ρόδινο γιαλό
Άσπρα καράβια τα όνειρα μας
Θα κόβουν δρόμο κι έναν δρόμο
Μυριστικό κι ευωδιαστό
Θα κόβουν δρόμο κι έναν δρόμο
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
Το φεγγαράκι το χλωμό
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
Και θ’ αρμενίζουν ω χαρά μας
Ίσα στο ρόδινο γιαλό
Άσπρα καράβια στα όνειρα μας
Γέλαγε η Μαρία
(ΜΙΜΗ ΠΛΕΣΣΑ – ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ)
Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής
Άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία
Άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς
Τίναζες το χέρι κάτω η τζαμαρία
Γέλαγε η Μαρία, η Μαρία…
Κόβαμε διχάλες απ’ τη μυγδαλιά
Είχαμε ρημάξει την φτωχή πλατεία
Έβαζες σημάδι γλόμπους και πουλιά
Και του κυρ-Αλέκου τη χοντρή κυρία
Γέλαγε η Μαρία, η Μαρία…
Πάνω στο πατίνι με τα ρουλεμάν
Τρέλαινες τον κόσμο, απ’ τη φασαρία
Οι νοικοκυραίοι φώναζαν <<αμάν!>>
Λέγαν θα καλέσουν την αστυνομία
Γέλαγε η Μαρία, η Μαρία…
Λαός
(ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ)
Μικρός λαός και πολεμά,
δίχως σπαθιά και βόλια
Για όλου του κόσμου το ψωμί,
το φως και το τραγούδι
Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί,
τους βόγγους και τα ζήτω
Κι αν κάνει πως τα τραγουδεί,
ραγίζουν τα λιθάρια
Λεβέντης
(ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ)
Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
Τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
Με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
Λεβέντης εροβόλαγε
Στα μάτια του ένα σύννεφο
Μες την καρδιά του σίδερο
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
Κι ο Χάρος εροβόλαγε
Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές
Σφαλούν τα παραθύρια
Μετά χιμάει κι ο Χάροντας καβάλα
Κι εκείνος χαμογέλαγε
Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη
Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
(ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ – ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ)
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα γραψες καλά
δες ο Έλληνας τι κάνει
για να ανέβει πιο ψηλά
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
Πάρε μαύρο γιαταγάνι
Κι έλα στη ζωή μας πίσω
Το στραβό να κάνεις ίσο
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
Δεν μας τα γραψες καλά
Το φιλότιμο δεν φτάνει
Για να πάει κανείς μπροστά
Σαν τον καραγκιόζη
(ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ)
Κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει
Είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
Φίλους και εχθρούς στις φρικτές μου πλάτες
Όμορφα να σήκωνα σα να ‘ταν επιβάτες
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει;
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε που να πάει, που να πάει
Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
Κάρα σκουπιδιάρικα, φεύγουν οι χειμώνες
Κι αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω
Έλα στην παράσταση να σε γιουχαίσω
Μες στο μουσείο
(ΝΙΚΟΥ ΚΥΠΟΥΡΓΟΥ – ΜΑΡΙΑΝΙΝΑΣ ΚΡΙΕΖΗ)
Μες στο μουσείο, μες στο μουσείο
Μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ
Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε
Απ’ το μουσείο δεν θέλω να βγω
Τρέχω , τρέχω μες στα δωμάτια
Μ’ όλου του κόσμου τους θησαυρούς
Που δεν τους χωράει ανθρώπου νους
Αχ το μουσείο, αχ το μουσείο
Φεγγοβολάει σαν άστρο χρυσό
Δεν θέλω μπάλα, ούτε τραμπάλα
Δεν θέλω ούτε να παίξω κουτσό
Θέλω-θέλω-θέλω μουσείο
Θέλω να βλέπω τους θησαυρούς
Που δεν τους χωράει ανθρώπου νους
Μην με τραβάτε, μην μου κολλάτε
Απ’ το μουσείο δεν θέλω να βγώ
Μες στο μουσείο, μες στο μουσείο
θέλω να γίνω πορτραίτο κι εγώ
Ο μικρός ήρωας
(ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ ΚΕΛΑΗΔΟΝΗ)
Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί
Θα ‘ναι απ’ την μέση ανατολή, απ’ τ’ αρχηγείο
Θα σου αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
Μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ τον Χ-2
Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά
Όπως κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες
Χωρίς τον Σπίθα ίσως θα ‘ταν πιο καλά
Παρ’ όλα αυτά εσύ τον συγχωρούσες
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
Καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση;
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
Καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση;
Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
Είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
Κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές
Θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει
Όταν ακούω να μιλάνε για Αφρική
Για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι
Σκέφτομαι, λέω, που να ‘ξεραν μερικοί
Πως σε όλα αυτά τα μέρη έχω ζήσει
Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή
Μέσα στο κρύο μες στις σφαίρες μες στην πείνα
Με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
Μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα
Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
Καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση;
Όπου κι αν είσαι θα ‘χεις γεράσει
Μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση
Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ….
Το Μικρό και το Μεγάλο
(ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ–ΜΑΡΙΑΝΙΝΑΣ ΚΡΙΕΖΗ)
Το Μικρό και το Μεγάλο μια ανοιξιάτικη αυγή
Πιάστηκαν από το χέρι να γυρίσουνε την γη
Μπρος να πάμε κάνει ζέστη, πίσω κρύο τσουχτερό
Πάγωσε και το Μεγάλο, έβρασε και το Μικρό
Έτσι μπήκανε τα δυο τους μ’ ένα βάζο τραχανά
Σ’ ένα χαμηλό σπιτάκι πάνω στα ψηλά βουνά
Και με κλάματα και γέλια πέσανε στον καναπέ
Κι έμειναν εκεί για πάντα δεν σηκώθηκαν ποτέ
Κι από το παραθυράκι αγναντεύανε μαζί
Μια την ασημένια νύχτα, μια τη μέρα τη χρυσή
Το Μικρό και το Μεγάλο κάνανε κι ένα μωρό
Που δεν ήτανε μεγάλο αλλά ούτε και μικρό
Και πιασμένα από το χέρι ζήσανε πολύ καιρό
Το χοντρούλι το Μεγάλο και τ’ αδύνατο Μικρό
Ο κηπουρός
(ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΕΡΜΑΝΟΥ)
Θα θελα να ‘μουν κηπουρός
Σ’ ένα κοραλένιο κήπο στο βυθό
Γεροπουρός, θαυματοποιός
Με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ
Θα θελα να ‘μουν παπουτσής
Το χρόνο να μετρώ με το σφυρί
Το γυάλινο γοβάκι της
Να κρύψω και κανείς να μην το βρει
Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
Γέλα κι εσύ αγαπούλα χρυσή
Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
Το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό
Θα θελα να ‘μουν κυνηγός
Χαμένος σ’ ένα δάσος μαγικό
Σαν τον Ορφέα το μουσικό
Από τις μάγισσες να φαγωθώ
Μα αφού δεν είμαι κυνηγός
Ας ήμουν της αγάπης μας φρουρός
Μα αφού δεν είμαι κυνηγός
Ας ήμουν στην ποδιά σου ναυαγός
Η συνέλευση των ζώων
(ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ – ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ)
Είμαι ο ιπποπόταμος της ζούγκλας το καμάρι
Όσο και να με τσιμπούν δεν παίρνω εγώ χαμπάρι
Στον κόσμο ετούτο το χοντρό το δέρμα το σκληρό
Είναι το πιο πολύτιμο και πιο ακριβό αγαθό
Είμαι εγώ ο γάιδαρος με τη φωνή τη μπάσα
Σαν γκαρίζω δυνατά μου κόβεται η ανάσα
Έχω μια υπομονή γαιδουρινή μεγάλη
Δε θυμώνω δεν μιλώ και σκύβω το κεφάλι
Η κυρα Μάρω είμαι εγώ η αλεπού η πονήρω
Όλους τους κορόιδεψα, τους χόρεψα ένα γύρο
Σαν ξυράφι το μυαλό τα πάντα ακονίζει
Πάνω κάτω το ντουνιά αναποδογυρίζει
Λα-λα-λα-λα πώς να ‘ναι αυτός
με ποιόν μοιάζει ο αρχηγός
θα μοιάζει άραγε με μένα
ή δεν θα μοιάζει με κανένα
με ποιόν να μοιάζει ο αρχηγός
Σαλίγκαρο με λέν’ εμένα και σάλια πάντα βγάζω
Γλείφοντας και σούρνοντας καλούτσικα τη βγάζω
Με τα χαρίσματα αυτά και με τα κέρατα μου
Κάνω τη δουλίτσα μου γεμίζω την κοιλιά μου
Λα-λα-λα-λα πώς να ‘ναι αυτός…
Τζι-τζι-τζι-τζι τζίτζικας, τα δέντρα τριγυρίζω
Μια δουλειά δεν έκανα και κόπο δεν γνωρίζω
Όλη μέρα τζι-τζι-τζι, ζαλίζω το κεφάλι
Κι αν πεινάσω κάποτε, ας είν’ καλά οι άλλοι
Λα-λα-λα-λα πώς να ‘ναι αυτός…
Μέλισσα, κυρ-μέλισσα θυμάρι και λουλούδια
Φίλησα και γέμισα τον κόσμο με τραγούδια
Του κόσμου όλες τις χαρές εγώ μόνο γνωρίζω
Ευωδιές και χρώματα το σώμα μου τυλίγω
Λα-λα-λα-λα πώς να ‘ναι αυτός…
Φωτοβολίδα
(ΟΡΦΕΑ ΠΕΡΙΔΗ)
Μια φωτοβολίδα μες την νύχτα σκάει
Κι η καρδιά μου σπάει, μες το φως σε είδα
Γίναν τα κομμάτια μια καινούργια αρχή
Μες στην αλλαγή βλέπω μ’ άλλα μάτια
Όλα είναι ίδια αν δε τ’ αγαπάς
Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας
Κι όλα αυτά που είναι, γίνονται ξανά
Μέσα απ’ την δικιά σου τη ματιά
Μια φωτογραφία κομματάκια δυο
Έχω να σε δω, χρόνια αστεία, αστεία
Πιάνω την κολλάω, την ξανακοιτώ
Πιο όμορφη θαρρώ, δείχνεις μ’ όσο πάω
Όλα είναι ίδια….
Στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά
Κι από την ματιά ένα φως που ρέει
Σα φωτοβολίδα μες στην νύχτα σκάει
Κι ας ξαναγυρνάει πίσω η σελίδα
Σαν φωτοβολίδα….
Όλα είναι ίδια….
Ανεκδοτάκι
(ΜΑΝΟΥ ΛΟΙΖΟΥ – ΓΙΑΝΝΗ ΝΕΓΡΑΠΟΝΤΗ)
Τα τρία μερμηγκάκια, μπαμπάς, μαμά, παιδί
Περνάνε ποταμάκι χαρούμενοι κι τρείς
τι ωραία, τι ωραία, τι καλά
περάσαμε κι εφτά
λέει το μερμηγκάκι, τρελό από χαρά
Γιατί λέτε παιδάκια, το μερμηγκάκι λέει
Απτά αντί για τρείς, επτά αντί για τρείς
Γιατί το μερμηγκάκι δεν ξέρει να μετρά
Όπως μετράμε εμείς, όπως μετράμε εμείς
Όπως μετράμε εμείς!
Είναι το γέλιο σου
(ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑ – ΕΛΙΝΑΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ)
Απ’ τα μαλλάκια σου κρατιέμαι στη ζωή
Πριγκίπισσα μου εσύ, Μαρία και Ελένη
Στις μαύρες μπούκλες σου γερά έχει πιαστεί
Η μοίρα που ζητά η ψυχή ήσυχα ν’ ανασαίνει
Είναι το γέλιο σου που γράφει μουσική
Είναι το γέλιο σου που τη χαρά ανασταίνει
Απ’ το χεράκι σου κρεμιέμαι σαν παιδί
Πατώ στο βήμα σου κι εκείνο με πηγαίνει
Σε παραλίες που δεν έχω ξαναδεί
Και σαν ιπτάμενο χαλί στους ουρανούς με φέρνει
Είναι το γέλιο σου…..