ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Πολλοί Ιεράρχαι τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος, ακόμη και μερικοί από τους αντιπαπικούς και αντιοικουμενιστάς επισκόπους, πρεσβεύουν ότι η αλλαγή τοῦ ημερολογίου οφείλεται σε αστρονομικούς λόγους και ότι οι αδελφοί τοῦ πατρίου εορτολογίου προκάλεσαν σχίσμα στην Εκκλησία, κάτι το οποίο δεν είναι αληθές. Προκειμένου οι επίσκοποί μας να γνωρίσουν εις βάθος την παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ, την αιτία τοῦ ημερολογιακοῦ σχίσματος και ποιοί το δημιούργησαν, είναι ανάγκη να μελετήσουν ιστορικά στοιχεῖα για το θέμα αυτό.

Πρέπει να τονισθεῖ ότι εκτός από την αλλαγή τοῦ ημερολογίου, υπάρχουν και άλλες εκκλησιαστικές παραβάσεις τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος τις οποῖες απέρριψαν ως αίρεση οι πιστοί που διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί Της. Μία απ’ αυτές είναι η τέλεση μικτῶν γάμων την οποία η Εκκλησία τῆς Ελλάδος επέβαλλε να εφαρμόζεται, αρνούμενη την Ορθοδοξία και συμβάλλοντας στην δημιουργία τῆς πανθρησκείας τοῦ Αντιχρίστου. Οι μικτοί γάμοι άρχισαν να εφαρμόζονται στην Εκκλησία τῆς Ελλάδος από το δεύτερο ήμισυ τοῦ 19^ου αιῶνος, αρκετά χρόνια προ τοῦ Σχίσματος τοῦ 1924. Όμως στους εν Ελλάδι αδελφούς μας τοῦ παλαιοῦ ημερολογίου η τέλεση μικτῶν γάμων απαγορεύεται, συνεχίζοντας την Ορθόδοξη Παράδοση (72^ος Ιερος Κανών τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου κ.λπ.). Επομένως, ο ισχυρισμός πολλῶν επισκόπων, θεολόγων κ.λπ. ότι «με τους παλαιοημερολογίτες έχουμε την ίδια πίστη», δεν ευσταθεῖ καθόλου.

Με το πολύ σοβαρό θέμα τῶν μικτῶν γάμων θα ασχοληθοῦμε συν Θεῶ άλλη φορά.

Σχετικά με το ημερολογιακό ζήτημα αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια μερικά σημαντικά ιστορικά στοιχεῖα προ τοῦ 1924 που παραθέτει ο Καθηγητής κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου στο άρθρο του «Τήν 10-3-1924 οἱ Ὀρθόδοξοι ἐγνώριζον ὅτι τό νέον ἑορτολόγιον ἔθιγε τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας».  

«…ἀπό τό 1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον ἀνέκαθεν τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. … Τά κείμενα πού παραθέτω, μικρόν μόνον δεῖγμα ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν, φανερώνουν ἐπίσης ὅτι ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, θίγοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς ἑνότητός της.

Πρῶτον, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β’ τοῦ Τρανοῦ πρός τόν πρίγκηπα τῆς Βενετίας Νικόλαον Νταπόντε τό ἔτος 1583, διαβάζουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἠρνήθη νά ἐνδώσῃ εἰς τάς ἀξιώσεις τοῦ «πάπα» διά τήν ἀποδοχήν τοῦ ν.ἑ., διαβλέπουσα τά «ὅσα σκάνδαλα ἔχουσι γενέσθαι διά τά νέα ταῦτα ὡρολόγια», καθώς καί τήν σύγχυσιν καί «τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶν ἀκουομένων δέκα ἡμερῶν» (Ἰωάννου Βελούδου, Χρυσόβουλλα καί Γράμματα τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, Φοῖνιξ, Βενετία 1893, σελ. 12-19). Ἀξίζει νά σημειωθῇ ὅτι αὐτό πού χαρακτηρίζεται εἰς τήν ἐπιστολήν ὡς «παγκόσμιον σκάνδαλον» δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, πού συνεπάγεται ἡ υἱοθέτησις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, …, ἀλλά ἡ ἀφαίρεσις τῶν 10 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.

Δεύτερον, εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916 ), διαβάζουμε τά ἑξῆς: «Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ’. ἐπιδημήσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». Ἀξίζει καί πάλι νά σημειωθῇ ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1583 δέν ξεχώρισε καί ἀπέρριψε μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά ὁλόκληρον τό «Καλενδάριον» τοῦ «πάπα».

Τρίτον, εἰς τό βιβλίον τοῦ ἀγωνιστοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου Φωνή Ὀρθόδοξος καί Σπουδαία εἰς Ἀνακάλυψιν τῆς κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπιβουλῆς, Ἀθῆναι 1849, σελ. 100, διαβάζουμε τά ἑξῆς γιά τόν Παπισμόν: «Διά δέ τήν κατάργησιν πάλιν τῶν καθ’ ἡμᾶς ἑορτασίμων καί πανηγυρικῶν ἡμερῶν, ἐκτός τῆς Κυριακῆς, ἐπενόησε καί ἐνεργεῖ πολλά ἄλλα σκάνδαλα. Πρῶτον μέν ἐνεργεῖ πολυτρόπως ἵνα εἰσάξῃ διά νόμου εἰς τά ὀρθόδοξα Κράτη, τό νέον λεγόμενον ἔτος τῆς Δύσεως, καθ’ ὅ αὐτοί προτρέχουσι 12 ἡμέρας, ὥστε ὅταν ἡμεῖς ἔχωμεν πρώτην τοῦ μηνός, αὐτοί μετρῶσι 13. Δι’ αὐτῆς τῆς καινοτομίας ἐλπίζει ἵνα συγχύσῃ καί ἀνατρέψῃ τάς ἑορτασίμους ἡμέρας καί εἰσάξῃ καί ἄλλους νεωτερισμούς». Βλέπομεν καί πάλιν ὅτι κατακριτέα δέν ἦτο μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ἀκόμη πιό σπουδαῖον εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης δέν ἔγραφε μόνον βιβλία, ἀλλά ἦτο δημοδιδάσκαλος τοῦ γένους καί περιήρχετο τήν Ἑλλάδα διδάσκων τόν λαόν νά προφυλάσσεται ἀπό τά ξενόφερτα δόγματα καί ἔθιμα (http://www.inkefalonia.gr/koinonia/51088-kosmas-flamiatos-enas-dimodidaskalos-tou-genous-apo-ta-poulata). Αὐτό σημαίνει ὅτι τοὐλάχιστον ἀπό τόν 19^ον αἰῶνα ἀκόμη καί οἱ ἁπλοῖ Ἕλληνες χωρικοί ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» των! Ὅσοι λέγουν τό ἀντίθετον ψεύδονται.

Τέταρτον, εἰς τό δημοσιογραφικόν ὄργανον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» τῆς 24/11/1895 (σελ. 312-314), διαβάζουμε τά ἑξῆς: «ἡ ἀπότομος λοιπόν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά ἰσοδυνάμει εἰς τά ὄμματα τοῦ λαοῦ πρός ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν Πατέρων του, πρός αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν»! Βλέπομεν ἐδῶ τήν ἐπίσημον μαρτυρίαν ὅτι τό 1895 ὁ λαός ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» τῶν Ὀρθοδόξων! Ὅσοι ἰσχυρίζονται τό ἀντίθετον ψεύδονται ἀσυστόλως.

Πέμπτον, εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐμπρός»     τῆς 15 Μαρτίου 1899, ὁ Μελέτιος Α. Χρυσοχοΐδης γράφει: «Τὸ ζήτημα τῆς ἀφομοιώσεως τῶν ἡμερολογίων Ἰουλιανοῦ καὶ Γρηγοριανοῦ περὶ τοῦ ὁποίου γίνεται λόγος κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας εἶναι ἴσον τῷ ζητήματι τῆς ἑνώσεως τῶν δύω Ἐκκλησιῶν» (Ν. Μάννη, Ἑλληνική Ἀσπίς κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου: Τό Ἡμερολογιακό Ζήτημα στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή κατά τά Ἔτη 1581-1901, Ἀθήνα 2016, σελ. 257-263). Πόσον πιό ξεκάθαρα θά ἠδύνατο ἄραγε νά γραφῇ ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἐπεδιώκετο χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον, λοιπόν! Βεβαίως, οἰ ἀρνητικές ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν. Δυστυχῶς, τήν ὀρθήν αὐτήν θέσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1904 ἀνέτρεψεν ἐκ βάθρων ἡ ἄκρως οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἡ ὁποία, ὅμως, ἐκρατήθη ἀρχικῶς μυστική ἀπό τόν λαόν.

Ἕβδομον, εἰς ἄρθρον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γρηγορίου Παπαμιχαήλ μέ τίτλον «Ἐπί τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως», διαβάζουμε τά ἑξῆς σημαντικά: «Ἡ ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ’ τῷ 1582 ἐπενεχθεῖσα ἡμερολογιακή μεταρρύθμισις ἀνέκαθεν ἤ μᾶλλον εὐθύς ἀμέσως ἐθεωρήθη ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνατολῇ ὡς κ α ι ν ο τ ο μ ί α  ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή καί θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή καί ὡς μία ἐκ τῶν συνήθων τάσεων τῆς κρατούσης ἐν τῇ Δύσει ἐκκλησιαστικῆς ἀπολυταρχίας, τό ὄνειρον τῆς ὁποίας ἦν καί ἔστι καί ἔσται ἡ ἐπέκτασις τῆς ἐπιρροῆς αὐτῆς ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἐθεωρήθη, ἄλλαις λέξεσι, νέα παπική ἐκστρατεία κατά τῆς ἐν Ἀνατολῇ Ὀρθοδοξίας. Ὡς τοιαύτη θεωρηθεῖσα καί ἐκτιμηθεῖσα ἡ καινοτομία αὕτη ἀμέσως κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως … Ἡ δέ οὐσία τοῦ περί οὗ ὁ λόγος ζητήματος τούτου ἔγκειται ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ μή ‘τ ῆ ς  μ ι ᾶ ς  π η γ ῆ ς   τ ῆ ς   ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ῆ ς   δ ι κ α ι ο δ ο σ ί α ς’, ἄλλαις λέξεσιν, ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ ἀποκρούσει τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθῶς ἄρα ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀπεφήνατο κατά τῆς καινοτομίας ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς δογματικῶν λόγων [σ.σ. ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι ἐξακολουθοῦν νά γράφουν ὅτι τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν]. … Ἐκ πασῶν τούτων τῶν ἐπισήμων γνωμῶν καί ἀποφάνσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὁ κ. Σοκολώφ συνάγει, ὅτι αὗται οὐ μόνον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἀπεφάνθησαν, ἀλλά καί κατά παντός οὐδετέρου ἤ ἐν γένει διωρθωμένου ἡμερολογίου» (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον, Πάνταινος, 1910, ἀρ. 39, σελ. 624-628, http://digital.lib.auth.gr/record/146308/files/5471_1.pdf). Ἀξίζει καί ἐδῶ νά σημειωθῇ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν ἀπέρριπτον μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ὅπως μᾶς λέγουν πληθωρικῶς οἱ «νεο-αποτειχισμένοι», ἀλλά καί κάθε διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο οὐραγός τῆς παπικῆς αἱρέσεως. Ἀξίζει ἐπίσης νά τονισθῇ τό γνωστόν γεγονός ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπέρριψεν τό ν.ἑ. «ΕΠΙ Τῌ ΒΑΣΕΙ ΚΑΘΑΡΩΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ»!

Ὄγδοον, εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἀνθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, μέ τίτλον «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ», τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη τό 1922, ἤτοι δύο ἔτη πρό τῆς ἀλλαγῆς, διαβάζουμε τά ἑξῆς (βλ. σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ): «ὅτι διά τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου, ἐπιτυγχανομένης τῆς ἑνοποιήσεως αὐτοῦ, θέλει ἀναμφισβητήτως ἐπιτελεσθῆ τό πρῶτον σπουδαῖον βῆμα πρός ἐπίτευξιν τῆς μελετωμένης καί ὑπό τῶν πραγμάτων ἐπιτακτικῶς ἐπιβαλλομένης Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν». Τό κείμενον αὐτό, ἐν συνδυασμῷ μάλιστα μέ τήν κατά τό αὐτό ἔτος (1922) ἀναγνώρισιν τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (Β. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ Ἀρχῆς Μέχρι Σήμερον, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Β’ Ἔκδοσις, Ἀθῆναι, 1959, σελ. 711), ἐφανέρωσεν εἰς πάντα ἐνδιαφερόμενον αὐτό πού ἐπιμελῶς ἀπεκρύβη μέ τήν μή διάδοσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἤτοι τόν οἰκουμενιστικόν οἶστρον πού ἐπεκράτει εἰς τά ἀνώτατα ἐπίπεδα τῆς Ἱεραρχίας ὀλίγον πρό τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, τήν ὁποίαν ἀνέκαθεν οἱ συνήγοροι τῶν Οἰκουμενιστῶν ἤθελαν νά παρουσιάσουν ὡς ἕν ἀστρονομικόν τάχα θέμα, μή ἁπτομένου τάχα τοῦ δόγματος καί ἀγνώστου τάχα εἰς τόν εὐσεβῆ λαόν!

Τά παραπάνω ἐξηγοῦν πλήρως γιατί ἀμέσως μετά τήν πραξικοπηματικήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. ὁ εὐσεβής λαός ἐκραύγαζεν «μᾶς φράγκεψαν!» Τό γνωστόν, ἀλλά ψευδέστατον, ἐπιχείρημα τῶν συνηγόρων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι ὁ λαός δῆθεν δέν ἐγνώριζεν τούς προεκτεθέντας δογματικούς λόγους πού ἐκρύπτοντο ὄπισθεν τοῦ ν.ἑ., ἐπειδή ὀλίγοι μόνον εἶχαν διαβάσει τέτοια βιβλία καί ἄρθρα μέχρι τό 1924, δέν εὐσταθεῖ ἐπιστημονικῶς. Διότι, πρῶτον, συμφώνως μέ τήν ἐπικρατοῦσαν θεωρίαν διαμορφώσεως προσδοκιῶν, τήν «θεωρίαν τῶν ὀρθολογικῶν προσδοκιῶν», ἀρκεῖ πολύ ὀλίγοι μόνον, οἱ εἰδήμονες, νά γνωρίζουν μίαν πληροφορίαν. Αὐτοί θά τήν διαδώσουν καί στούς ἁπλοϊκούς, συνήθως ἐπ’ ἀμοιβῇ, ἄν καί εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ἀμοιβή πού ἀνεμένετο δέν ἦτο χρηματική καί δέν ἀνεμένετο ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπό τόν Θεόν. Διό καί πολλοί Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐξῆλθον τότε τοῦ Ἄθωνος καί ἐδίδασκον τόν λαόν, ἐλειτούργουν κ.λπ. Δεύτερον, ὅπως προανεφέρθη, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης καί ἄλλοι ἀγωνισταί εἶχον πρό πολλοῦ καταγγείλει εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τόν δόλιον σκοπόν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τό ὡς ἄνω ψευδές ἐπιχείρημα χρησιμοποιεῖται κατά κόρον ἀκόμη καί σήμερον ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τῶν κρυπτο-οικουμενιστῶν, προκειμένου αὐτοί νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι δῆθεν τό 1924 δέν ὑφίστατο λόγος ἀποτειχίσεως καί συνεπῶς νά συκοφαντήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ὡς σχισματικούς.

Συμπερασματικῶς, τό ν.ἑ. εἶναι αἵρεσις, πρῶτον διότι ἔγινε χάριν τῆς ἀδογματίστου ἑνώσεως μέ τόν «πάπαν» καί τούς Προτεστάντας, δηλαδή χάριν τῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καί, δεύτερον, διότι ἀνεμένετο νά θίξῃ τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τό ἔθιξε. Αὐτό δέν θά συνέβαινε ἄν, ἀντί τοῦ προαναφερθέντος οἰκουμενιστικοῦ οἴστρου, ἐπεκράτει τότε ἡ σύνεσις. Ὅπως κατέθεσαν ἀρκετοί Ἱερᾶρχαι εἰς τήν Σύνοδον τῆς 24-12-1923, ὁ εὐσεβής λαός ἀνθίστατο σθεναρῶς εἰς τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἑ. καί μέ δάκρυα παρεκάλει τούς ἐπισκόπους του νά μήν προβοῦν εἰς αὐτήν (Ἀρχιμ. Θ. Στράγγα, Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν: 1817-1967, Τόμ. Β´, σελ. 1194-96). Εἰκάζω ὅτι αὐτοί, περιφρονοῦντες τίς παραπάνω μαρτυρίες, ἀπαντοῦσαν ὅτι «δέν πειράζει, τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν»! Σήμερον, 94 ἔτη ἀργότερον, ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα ἔχουν ἐπιβεβαιώσει, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι τό θέμα ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν κήρυξιν καί τήν ἐπικράτησιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ὡς ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, … οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄλλους νεο-αποτειχισμένους ἐξακολουθοῦν νά διατείνωνται ὅτι δέν εἶναι, νά κρατοῦν τό ν.ἑ. καί ν’ ἀπευθύνουν τήν δεινήν συκοφαντίαν τοῦ «σχισματικοῦ» πρός τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. Ὁποία διαστροφή τῆς ἀληθείας!»
(https://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/06/10-3-1924.html)

Στοιχεῖα γύρω από το Σχίσμα τοῦ 1924 και μετά το Σχίσμα, που επίσης αποδεικνύουν την επίγνωση τοῦ λαού ότι η αλλαγή τοῦ ημερολογίου σήμανε το πρῶτο βήμα για την υποδούληση τῶν ορθοδόξων στην αιρετική Δύση, αναφέρονται σε άρθρα τοῦ ιστολογίου «Εν Τούτω Νίκα» με τίτλο ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ”ΠΡΩΤΟΙ” ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; Παραθέτουμε τα εξῆς αποσπάσματα:

«Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος (τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως διηρωτάτο:

«Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;»

(https://www.scribd.com/document/46933045/%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A6%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3-%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%95%CE%9D-%CE%9A%CE%A9%CE%9D-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%99-%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A1%CE%98%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%9E%CE%9F%CE%A5-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE%94%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5-10-5-8-6-1923).

Έγραφεν το περιοδικόν ”ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ” Κων/πόλεως το 1923:

«Ο Αθηνών Χρυσόστ. Παπαδόπουλος εξέφρασε δια γράμματος θερμάς ευχαριστίας προς τον Μητροπ. Δυρραχίου Ιάκωβον, διότι εν τη αντιπροσωπεύσει της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τω Πανορθοδόξω Συνεδρίω σπουδαιοτάτην παρέσχε συμβολήν εις το έργον και την επιτυχία του σκοπού αυτού». Ούτος ήτο και δεινός οικουμενιστής. Απ΄ αυτού δέ του ενθρονιστηρίου λόγου του διεκήρυσσεν ότι: «Πρός συνεργασίαν και αλληλεγγύην με τας ετεροδόξους Εκκλησίας και χριστιανικάς κοινότητας δεν είναι αναγκαία προυπόθεσις η δυσεπίτευκτος, δυστυχώς, δογματική ένωσις, διότι αρκεί η ένωσις της αγάπης της Χριστιανικής, ήτις άλλως τε δύναται να προλειάνη την οδό πρός τελείαν ένωσιν». (http://entoytwnika.blogspot.com/2011/04/7.html#ixzz4kWjiTVRl)

«Το 1923 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σε εισήγησή του επί του ημερoλογιακού που εδημοσιεύθη στο περιοδικό ”Εκκλησία” 1/7/1923 αναφέρει ότι:

……..

Το 1927 απέστειλεν ούτος εις το Άγιον Όρος τον δεινότερον πρωταίτιον και προαγωγόν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου, τον Μαρωνείας Άνθιμον (πρώην Βιζύης), δια να «παράσχη συστάσεις, συμβουλάς και εντολάς περι εφαρμογής και εν Αγίω Όρει της περι ημερολογίου αποφάσεως, περι μνημοσύνου του Πατριάρχου και περι Συλλόγου ( Συνδέσμου) των Ζηλωτών». Ούτος εις την απο 7.4.1927 απόρρητον Έκθεσίν του, προς τον αποστείλαντα αυτόν, συν τοις άλλοις, έλεγεν:

«… Οι Αγιορείται, έχοντες υπ΄ όψει τας εν τω «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩ ΚΗΡΥΚΙ» της αρχιεπισκοπής Αθηνών δημοσιευθείσας προ ετών γνώμας της Υμ. Παναγιότητος περί επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων τη Εκκλησία και τω κλήρω, ως και το Πατριαρχικόν διάγραμμα περι των εργασιών της μελλούσης Οικουμενικής Συνόδου, θεωρούσι την προκειμένην περι ημερολογίου ενέργειαν της Μεγάλης Εκκλησίας, ως πρόδρομον και άλλων επικειμένων μεταρρυθμίσεων, δια λόγους ευνοήτους φρονούσιν ότι η ψυχική αυτών σωτηρία επιβάλλει την στερράν και ακλόνητον εμμονήν εις πάντα ανεξαιρέτως τα παρά των Πατέρων ημών παραδοθέντα… Η περί ημερολογίου απόφασις της Μεγάλης Εκκλησίας εχαρακτηρίσθη καινοτομία επιβληθείσα μάλιστα εις την Εκκλησία υπο της πολιτείας… πολύ κακώς ήχησε παρά τοίς πλείστοις των Αγιορειτών και προυκάλεσε δυσμενέστατα σχόλια κατά της Μεγάλης Εκκλησίας… Προς αποτροπήν εφαρμογής της προκειμένης αποφάσεως εν Αγίω Όρει, άλλοι μεν πρόθυμοι είναι, άλλοι δέ και εύχονται την ευκαιρίαν ίνα μαρτυρήσωσιν… Υμετέρα Παναγιότης χαρακτηρίζεται ως Ωριγενιστής και Νεωτεριστής… θεωρείται δέ φρονούσα ότι δήθεν ουδέν ουσιώδες διαχωρίζει την Μ. Εκκλησίαν απο της Παπικής και Αγγλικανικής Εκκλησίας· διό και υπεραμύνεται της μετ΄ αυτών ενώσεως…». (http://entoytwnika.blogspot.com/2011/04/7.html#ixzz4kWkXwD7C) …..».

(ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ”ΠΡΩΤΟΙ” ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; (2)  http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/06/2.html)

«Εις την Εφημερίδα «Σκρίπ» της 6/6/1930 διαβάζουμε:


…..». (ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ”ΠΡΩΤΟΙ” ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; (8)  http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/08/8.html)

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο παραπάνω ισχυρισμός πολλῶν επισκόπων τῆς Ελλαδικῆς Εκκλησίας για τους αδελφούς τοῦ πατρίου εορτολογίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά απόδειξη τοῦ αποπροσανατολισμοῦ και τῆς «πλύσης εγκεφάλου» που υπέστησαν από αιρετικούς οικουμενιστάς συνεπισκόπους τους, και ότι οι ίδιοι ουδέποτε έχουν ασχοληθεῖ με το ημερολογιακό σχίσμα που προκάλεσαν το Πατριαρχεῖο Κων/λεως και η Εκκλησία τῆς Ελλάδος.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος