ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον,
οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν,
ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν,
οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν,
ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν,
ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν,
ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται,
τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται,
ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο,
ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν,

οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν

Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν…
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/02/7.html

Με σκοπό την ενότητα όλων τῶν Ορθοδόξων (Πατρώου και Νέου Χώρου) και την επιστροφή όλων εις την Ορθόδοξο Παράδοση, παραθέτω τά κατωτέρω με αφορμή την Κυριακή τῆς Ορθοδοξίας.

Ν.Σ.

Θέματα Εκκλησιολογικά

῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἐν τῷ συνόλῳ Αὐτῆς, πρωτοστατοῦντος τοῦ  Πατριαρχείου  Κωνσταντινουπόλεως, ἐγκαινίασε ἐπίσημα τὴν σχέσι Της μὲ τὴν λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησι τὸ 1920.

῾Ο Οἰκουμενισμός, ὡς Κίνησις τῶν διηρημένων Χριστιανῶν πρὸς ἕνωσιν, ἡ ὁποία πρωτοεμφανίσθηκε στοὺς κόλπους τοῦ πολυδιηρημένου Προτεσταντισμοῦ κατὰ τὸν ΙΘʹ αἰῶνα, ἦταν σαφὲς ἐξ ἀρχῆς ὅτι εἶχε ταυτότητα συγκρητιστική. Δηλαδὴ οἱ διάφορες χριστιανικὲς ῾Ομολογίες παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές τους, στὶς ὁποῖες παραμένουν ἀμετακίνητες, ἀπεφάσισαν νὰ συνεργάζωνται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα γιὰ μία δῆθεν Κοινὴ Μαρτυρία.

Αὐτὴ ἡ συγκρητιστικὴ συνεργασία, ὅπως μάλιστα θεσμοθετήθηκε ἀργότερα μὲ τὴν σύμπηξι τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν» (1948) καὶ τὰ περαιτέρω «ἀνοίγματα» τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἐξ ὀρθοδόξου ἀπόψεως εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν Συνοδικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοσι τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

᾿Εντὸς αὐτοῦ τοῦ συγκρητιστικοῦ πλαισίου ἐτέθη καὶ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου. Τόσο ἡ Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, ὅσο καὶ τὸ λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολι, ἔβλεπαν τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμισι ὡς ἕνα ἐργαλεῖο προσεγγίσεως τῶν Χριστιανῶν. ῾Η υἱοθέτησις ἑνὸς κοινοῦ ἡμερολογίου θὰ ὡδηγοῦσε στὸν συν-εορτασμὸ ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως, θὰ προωθοῦσε δηλαδὴ τὴν ὁμοσπονδιακὴ καὶ βεβαίως κατ᾿ ἐπίφασιν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν.

῞Οταν τὸ 1924 πραγματοποιήθηκε τὸ πρῶτο πρακτικὸ βῆμα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, δηλαδὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ῾Ημερολογίου, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ᾿Ορθοδόξων (καὶ ἐκτὸς ῾Ελλάδος) ἀρνήθηκε τὴν μεταρρύθμισι.

Στὰ ὅρια τῆς πανορθοδόξου αὐτῆς ἀντιδράσεως γεννήθηκε ἡ ᾿Ορθόδοξος Κοινότης τοῦ Πατρίου ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου τῆς ῾Ελλάδος.

῾Η Κοινότης αὐτή, ὅπως καὶ ἡ ἀντίστοιχη τῆς Ρουμανίας, ἀπὸ τοῦ 1924 καὶ ἑξῆς ὑπέστη σφοδρότατες πιέσεις καὶ αἱματηροὺς διωγμοὺς καὶ ἀπανθρώπους ἐξευτελισμοὺς ἀπο τὰ κρατικὰ ὄργανα, τῇ ἐντολῇ προσώπων τῆς λεγομένης ἐπισήμου ᾿Εκκλησίας.

Εἶναι σαφές, ὅτι ἡ οὐσιαστικὴ διαφορά μας μὲ τὴν λεγομένη ἐπίσημη ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἔγκειται κατ᾿ ἀρχὴν στὴν συμμετοχή της στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι καὶ σὲ ὅ,τι τοῦτο συνεπάγεται.

Δηλαδή, τὸ Ζήτημα τοῦ ῾Ημερολογίου εἶναι ἕνα ἐπὶ μέρους ζήτημα. ῎Αλλωστε,  ἐξ αἰτίας ἀκριβῶς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν κοινωνοῦμε οὔτε καὶ μὲ ἐκεῖνες τὶς Τοπικὲς ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες, οἱ ῾Οποῖες διακρατοῦν μὲν τὸ Πάτριο ῾Ημερολόγιο (῾Ιεροσόλυμα, Ρωσία, Γεωργία, Σερβία, ῞Αγιον ῎Ορος, Σινᾶ, κ.ἄ.), ἀλλὰ συμμετέχουν στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι, εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως.

Οἱ ᾿Ενιστάμενοι (1985 καὶ ἑξῆς), ὑπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη ᾿Ωρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανό, εἶναι οἱ μόνοι οἱ ὁποῖοι διεχώρισαν εὐθῦνες ἀπὸ τοὺς λοιποὺς τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου γιὰ λόγους ἀποκλειστικῶς ἐκκλησιολογικούς.

῾Η ῾Ιερὰ Σύνοδος τῶν ᾿Ενισταμένων ἔχει τεκμηριώσει θεολογικὰ τὴν ἄποψι, ὅτι οἱ καινοτόμοι Οἰκουμενιστές, ἐφ᾿ ὅσον ἀκόμη δὲν ἔχουν κριθῆ, ἀποτελοῦν νοσοῦντα μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. Τὸ ὑγιαῖνον μέρος τῆς ᾿Εκκλησίας, δηλαδὴ οἱ ᾿Αντι-οικουμενιστές, ἐνίσταται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔχει διακόψει κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἄχρι καιροῦ.

῾Η θέση τῶν Οἰκουμενιστῶν στὴν ᾿Εκκλησία πρέπει νὰ θεωρηθεῖ μέσῳ τοῦ θεολογικοῦ ζητήματος τῆς θέσεως τῶν ἀκρίτων αἱρετικῶν στὴν ᾿Εκκλησία…

Δηλαδή, τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ νοσήσουν, δηλαδή νὰ πλανηθοῦν περὶ τὴν Πίστιν… ῾Ως νοσοῦντα ὅμως ἀκόμη μέλη, δὲν εἶναι νεκρὰ καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀνήκουν καθιδρυματικὰ στὸ Σῶμα…

῾Η νέκρωση τῶν νοσούντων μελῶν καὶ ἡ ὁριστικὴ ἀποξένωσή τους ἀπὸ τὸ Σῶμα ἐπέρχεται μὲ δύο τρόπους: εἴτε διὰ Σχίσματος, ὁπότε ἀποκόπτονται μόνα τους ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ συγκροτοῦν μίαν σαφῶς διακεκριμένη αἱρετικὴ Κοινότητα, εἴτε διὰ κρίσεως Συνοδικῆς, ὁπότε κατόπιν συγκεκριμένης διαδικασίας ἐξωθοῦνται τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἀνιάτως νοσήσαντα.

᾿Εν προκειμένῳ: οἱ καινοτόμοι Οἰκουμενιστές, ἐφ᾿ ὅσον ἀκόμη δὲν ἔχουν κριθεῖ, ἀποτελοῦν τὰ νοσοῦντα μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας… Τὸ ὑγιαῖνον μέρος τῆς ᾿Εκκλησίας δὲν πρέπει ὅμως νὰ ἔχει κοινωνία μαζί τους, ὀφείλει νὰ ἀποτειχισθεῖ.

῾Η διακοπὴ αὐτὴ τῆς κοινωνίας, ἡ ᾿Αποτείχισις, ἔχει πολὺ συγκεκριμένους στόχους: Νὰ μὴν νοσήσουμε κι ἐμεῖς… Νὰ εὐαισθητοποιήσουμε τὰ λοιπὰ μέλη τοῦ Σώματος, ὥστε νὰ διακόψουν ἐπίσης κοινωνία γιὰ νὰ μὴ νοσήσουν… Νὰ βοηθήσουμε φιλάδελφα στὴν μετάνοια καὶ θεραπεία τῶν νοσούντων μελῶν…

Νὰ συμβάλουμε στὴν σύγκληση τοῦ ἁρμοδίου Συνοδικοῦ ᾿Οργάνου τῆς ᾿Εκκλησίας, γιὰ νὰ ληφθοῦν τὰ κατάλληλα μέτρα μὴ μεταδόσεως τῆς νόσουαἱρέσεως στὸ ὅλον Σῶμα…

῾Η ᾿Ορθόδοξος ῎Ενστασις ἀποβλέπει στὴν ἀφύπνισι τῆς συνοδικῆς συνειδήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίση τὴν καινοτομία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ ἐπανενωθῆ ἡ διηρημένη ᾿Εκκλησία ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ τῆς Πίστεως.

᾿Εν κατακλεῖδι: διαφοροποιούμεθα ἀπὸ τὶς ἄλλες Κοινότητες τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου ἐπειδὴ θεμελιώνουμε τὸν ἀντι-οικουμενιστικό μας ἀγῶνα σὲ διαφορετικὴ ἐκκλησιολογικὴ βάσι.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

῾Η ῾Ιερὰ Σύνοδος τῶν ᾿Ενισταμένων ἔχει πλήρη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὶς ἀντι-οικουμενιστικὲς Κοινότητες τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου στὴν Ρουμανία, Βουλγαρία καὶ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Λαύρου.

Σημειωτέον, ὅτι ἀπὸ τὴν κανονικὴ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἡ Κοινότης τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου ῾Ελλάδος ἔλαβε τὴν ᾿Αρχιερωσύνη κατὰ τὰ ἔτη 1960 καὶ 1962.

Ταυτόχρονα ὅμως, ἡ ῾Ιερὰ Σύνοδος τῶν ᾿Ενισταμένων ἔχει ἀναπτύξει ἕνα εὐρύτατο φάσμα ἱεραποστολικῶν Κοινοτήτων τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου στὴν Εὐρώπη (᾿Ιταλία, Αὐστρία, Σουηδία, Τσεχία), τὴν ᾿Αφρικὴ (Κένυα, Κονγκό, Κονγκὸ-Μπραζαβίλ, Ν. ᾿Αφρική), ᾿Αμερικὴ (Η.Π.Α., Καναδᾶ), τὴν Αὐστραλία καὶ τὴν Γεωργία.

Τὸ μεγάλο αὐτὸ πλέγμα δραστηριοτήτων, τὸ ὁποῖο συνεχῶς καὶ διευρύνεται, συμβάλλει καθοριστικὰ στὴν πανορθόδοξη ἀφύπνισι τοῦ ᾿Αντι-οικουμενισμοῦ  καὶ  τὴν  ἀνατροπὴ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ status, τὸ ὁποῖο τείνει νὰ καθιερώση καὶ  ἑδραιώση  τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ περαιτέρω τὸν Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμὸ ἐντὸς τῆς Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

῎Αλλωστε, αὐτὴ ἡ διεθνοποίησις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ενστάσεως, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἀγώνας μας ἐξέρχεται ἀπὸ τὰ ὅρια ἑνὸς στείρου δεκατριμερισμοῦ καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν Οἰκουμενισμὸ μὲ σοβαρὸ καὶ ὑπεύθυνο τρόπο, ἔχει προκαλέσει μεγάλη ἀνησυχία στοὺς καινοτόμους Οἰκουμενιστὲς σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο.

Τὸ ῞Οραμα τῶν ᾿Ενισταμένων εἶναι σαφὲς καὶ σταθερό: ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Εκκλησίας.

Αποσπάσματα από τα κείμενα «Θέματα Εκκλησιολογικά, Νομικά και Ποιμαντικά» και «᾿Αντι-οικουμενισμός: ῾Η Μεγάλη Πρόκληση τῶν ᾿Ορθοδόξων» τῆς Ιεράς Συνόδου τῶν Ενισταμένων στις ιστοσελίδες:
http://www.synodinresistance.org/Theology_el/3a3007Themata.pdf

http://www.synodinresistance.org/Theology_el/3a3a006Anti-oikoumenismosProklesis.pdf