ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους

Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν:

ΠΑΡΕΣΙΩΠΗΣΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑΝ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
(Για το πλήρες άρθρο βλ. Ορθ. Τύπος, 2 Δεκ. 2011, http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1904.pdf)

Καὶ ἀπέκρυψε κατὰ τὴν ὁμιλίαν του εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅσα φοβερὰ διεπράχθησαν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας εἰς τὸ πλαίσιον τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως

• Ἀναίρεσις τῆς ἐπιχειρηματολογίας ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴν τὴν ὁμιλίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν.
• Ἐχρησιμοποίησε τὴν ἀγαπολογίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, ἐνῶ παρεσιώπησε τὴν ἀξίαν τῶν δογμάτων τῆς πίστεως. Ἡ Πατριαρχικὴ ὁμιλία εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος, παρὰ τὰς διαβεβαιώσεις, διὰ τὸ ἀπαρασάλευτον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, μαρτυρεῖ εἴτε ἄγνοιαν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, «εἴτε ἀνεξήγητη λησμοσύνη τῶν φοβερῶν πτώσεων τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν σὲ ἔγγραφη ἀρνησιπιστία ἤ ἑτεροδοξία».
• Αἱ ἀποφάσεις εἰς τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε ἀσεβοῦν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κατὰ τῶν δογμάτων τῆς πίστεως. Παρὰ ταῦτα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὑποστηρίζει τὰ ἀντίθετα. Ἡ μεταπατερικὴ Θεολογία καὶ ἡ λατινογενὴς «μετα – συνοδική» Ἐκκλησιολογία τοῦ Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου.
• Ὅσοι συμμετέχουν εἰς τὴν οἰκουμενικὴν κίνησιν καὶ εἰς τοὺς διαλόγους φαίνεται νὰ ἔχουν «ξεβάψει» εἰς τὴν συνείδησίν των τὴν ἔννοιαν τῆς διακρίσεως μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως. Ἡ Σύναξις τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν ἀναιρεῖ καὶ τὴν ἐπιχειρηματολογίαν τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου περὶ τῆς ὑπακοῆς, ἐπισημαίνουσα ὅτι μὲ βάσιν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν: «ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς δὲν ἐφαρμόζεται ἐπὶ θεμάτων πίστεως, οὔτε προκρίνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας ἡ ὁμόνοια, ὅταν αὐτὴ εὐνοῆ τὴν αἵρεσιν. Ἡ ἐπίκρισις τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Προεστώτων ἐπιτρέπεται κατ᾽ ἐξαίρεσιν, ὅταν αὐτοὶ ἀφίστανται τῶν ἀρχῶν ἐκείνων, χάρη στὶς ὁποῖες καὶ εἶναι ποιμένες».

……………………………………………………

ΣΤ. ΣΥΝΟΨΗ

Τὸ κείμενο αὐτό, ἀφοῦ παρουσίασε τὴν ἐπιχειρηματολογία ποὺ χρησιμοποίησε ὁ Οἱκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σὲ ὁμιλία του στὴν Ἱ.Μ. Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μὲ σκοπὸ τὴν ὑποστήριξη τῶν ἀτερμόνων οἰκουμενικῶν διαλόγων καὶ τὴν ἐπίπληξη τῶν ἀντιδρώντων, προέβη σὲ ἐνδεικτικὴ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας αὐτῆς. Κατεδείχθη, μὲ βάση τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, ὅτι ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς δὲν ἐφαρμόζεται ἐπὶ θεμάτων Πίστεως, οὔτε προκρίνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἡ ὁμόνοια, ὅταν αὐτὴ εὐνοεῖ τὴν αἵρεση. Ἡ ἐπίκριση τῶν ἐκκλησιαστικῶν Προεστώτων ἐπιτρέπεται κατ’ ἐξαίρεση, ὅταν αὐτοὶ ἀφίστανται τῶν ἀρχῶν ἐκείνων, χάρη στὶς ὁποῖες καὶ εἶναι Ποιμένες.

Ἀποδεικνύεται ὅτι οὔτε τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου συνδιαλεγομένου μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, οὔτε τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος δικαιολογοῦν καὶ στηρίζουν τὸ σημερινὸ τρόπο διενεργείας τῶν διαλόγων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἐκτὸς ἐὰν παρερμηνευθοῦν. Ἐξηγοῦνται ὀρθῶς οἱ φράσεις ποὺ παρερμηνευόμενες ἔχουν ἐπικρατήσει ὡς «συνθήματα» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλ. τὸ «ἵνα πάντες ἓνὦσι» καὶ τὸ «ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», καὶ δεικνύεται ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως δὲν εἶναι κοινὴ ἀναζήτηση Ὀρθοδοξίας καὶ ἑτεροδοξίας, ἀληθείας καὶ πλάνης, ἀλλὰ ἀπ’ ἀρχῆς κτῆμα τῆς Ἐκκλησίας.

Περαιτέρω διευκρινίζεται ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ γίνει παραδεκτὴ ἕνωση μὲ τοὺς ἑτεροδόξους μετὰ ἀπὸ ἐπίτευξη κοινῆς πίστεως, ἀλλὰ ἐπὶ τῆς ὀρθοδόξου, μόνης ἀληθοῦς, Πίστεως, ὡς κοινῆς βάσεως ἑνώσεως.

Ἑρμηνεύεται ἡ σημασία τῆς καλῆς συμπεριφορᾶς πρὸς τοὺς  αἱρετικούς – τὴν ὁποίαν ἀστόχως ἐπικαλέσθηκε ὁ Πατριάρ χης – ὄχι ὡς ἀθωώσεως τῆς αἱρέσεως, ἀλλ’ ὡς ἐπισημάνσεως τῆς αἱρέσεως σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν αὐτονόητη καλὴ ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς αἱρετικούς. Μετὰ ταῦτα ἐπισημαίνεται ὅτι – βάσει σχετικῶν δεσμεύσεων στοὺς οἰκουμενικοὺς διαλόγους καὶ ἀντιθέτως πρὸς τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ κ. Βαρθολομαίου- οἱ διάλογοι δὲν ὁδήγησαν, οὔτε μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν κάποιον ἑτερόδοξο στὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια, προσέτι δὲ διαγράφεται ἡ φοβερὴ αἰώνια εὐθύνη γιὰ ὅσους συντελοῦν στὴ συσκότιση τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, σχετικῶς μὲ τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς Ἁγίας. Τέλος, παρουσιάζονται ἐνδεικτικῶς μερικὲς μόνον ἀπὸ τὶς ἐκκλησιολογικὲς αἱρέσεις ποὺ ἔχουν ἐπισήμως διατυπωθῆ ἢ ὑπογραφῆ διμερῶς στὸ  πλαίσιο τῆς οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος, ὥστε νἀ ἀποδειχθεῖ πόσο ζημιογόνοι εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία οἱ «οἰκουμενικοὶ διάλογοι», ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς διάλογοι· ὡς δεῖγμα λαμβάνεται τὸ κοινῶς συμφωνηθὲν κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καὶ μία λατινίζουσα ἐκκλησιολογικὴ θέση τοῦ Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου.

Γιὰ τὴν Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν
14ῃ Νοεμβρίου 2011 Μνήμη Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ
Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου.
Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος. Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς.
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου.
Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος  Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 2 Δεκ. 2011