Μέ πολύ χαρά παραθέτω το Β’ μέρος επιστολής πρός τόν Οικουμενικό Πατριάρχη του Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ, υπερασπιστού της Ορθοδόξου Αληθείας, ως συνέχεια της Ομολογίας Πίστεως πού υπέγραψε και καταδίκης της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Εν συνεχεία επίσης μία ελπιδοφόρο ορθόδοξο ομολογία εννέα Ιεραρχών εναντίον τής παναιρέσεως τού Οικουμενισμού, μέ σκοπό τήν ανάγκην δημιουργίας Ορθοδόξου Μετώπου γιά τό σταμάτημα τών Συμπροσευχών, τήν απομάκρυνση τής Εκκλησίας τής Ελλάδος από τό Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών», όπως έκαναν άλλες τοπικές ορθόδοξες Εκκλησίες, καί τήν καταδίκη τού Οικουμενισμού.
Έτσι θά παύσει η σύγχυση τής αληθείας καί οι κακόδοξες αιρέσεις (ΠΡΩΤΕΙΟΥ, ΑΛΑΘΗΤΟΥ, ΚΤΙΣΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ).
Τέλος παραθέτω τό θέμα τής αποτειχίσεως εφ’ όσον οι οικουμενισταί δέν επιστρέφουν εις τήν Ορθόδοξο Παράδοση καί πορεία πού περιγράφουν οι Ιεροί Κανόνες κατωτέρω.
Εμήκυνα τον λόγον, Παναγιώτατε Δέσποτα. Επειδή, όμως, ανεφέρθην εις το σοβαρόν πρόβλημα του σκανδαλισμού χιλιάδων πιστών -και πιστεύω ότι εκφράζω εις το κείμενόν μου αυτό τας θέσεις και τους προβληματισμούς των, διότι συχνά τα αφουγκράζομαι- θα παρακαλέσω να μου δώσετε την ευκαιρίαν να αναφερθώ λίαν ακροθιγώς, επιγραμματικώς, και το εις θέμα της αναγκαίας περιχαρακώσεως ημών των Ορθοδόξων εντός των ορίων της αληθούς ορθοδόξου εκκλησιολογίας, της τηρήσεως των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας, της διαφυλάξεως ως κόρην οφθαλμού των δογματικών όρων και της δογματικής διδασκαλίας της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας, της περιφρουρήσεως της Ορθοδόξου ημών Παραδόσεως και της αποφυγής του συγχρωτισμού και της κοινωνίας μετά των αιρετικών, σχισματικών, ετεροδόξων και ετεροθρήσκων εν τη Θεία Λατρεία, και δη εν τη Θεία Λειτουργία.
Πολλοί Ορθόδοξοι πιστοί λυπούνται βαθύτατα, όταν εις την πράξιν εφαρμόζεται η θεωρία των κλάδων και των ισοτίμων Αδελφών Εκκλησιών (παρ’ ότι πρόκειται περί ετεροδόξων κοινοτήτων με αιρετικάς η αιρετιζούσας – πεπλανημένας διδασκαλίας). Και η κοινωνία εν προσευχή εις τον διαθρησκειακόν χώρον ορθοδόξων μεθ’ ετεροθρήσκων, η δια του καινοδιαθηκικού και εκκλησιολογικού όρου προσφώνησις αυτών «Αδελφέ -η», η παρατηρουμένη σύγχυσις εις βασικά και θεμελιώδη θέματα θεολογίας και σωτηριολογίας, αι επιβραβεύσεις ουνιτών, αι προσφωνήσεις γυναικών του προτεσταντικού χώρου, εχουσών δήθεν «ιερωσύνην» (!) ως «Αιδεσιμωτάτων», οσάκις και όπου γίνονται, τραυματίζουν το Σώμα της Εκκλησίας, απομακρύνουν πολλούς χριστιανούς από την πνευματικήν μάνδραν της Εκκλησίας, ψυχραινομένους περί την Ορθόδοξον πίστιν η ακολουθούντας τας ατραπούς των «εκκλησιαστικών» παρασυναγωγών, των σχισμάτων και των αιρέσεων.
Περαίνων την παρακλητικήν μου ταύτην επιστολήν και, επιτρέψατέ μοι να το επαναλάβω, όχι διδακτικήν η ελεγκτικήν, παρακαλώ και αύθις εκ βαθέων Υμάς, Παναγιώτατε, ως Πρωτόθρονον και Οικουμενικόν Πατριάρχην, όπως, προμαχούντες εις τας επάλξεις της Ορθοδόξου πίστεως, εκκλησιολογίας και παραδόσεως, «αληθεύωμεν εν αγάπη», ορθοτομούντες τον Λόγον της Αυτού Αληθείας και διακονούντες φιλοστόργως τον διερχόμενον, ομού μετά της οικονομικής, μεγάλην ηθικήν και πνευματικήν κρίσιν κόσμον.
Σύγγνωτέ μοι δια την καταπόνησίν Σας εκ της αναγνώσεως του μακροσκελούς αυτού κειμένου.
Επί δε τούτοις κατασπαζόμενος την Υμετέραν Πατριαρχικήν Δεξιάν μετά του φιλοχρίστου Ποιμνίου μου, διατελώ,
Ο Μητροπολίτης
† Ο Κυθήρων Σεραφείμ
Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4509:2010-03-17-09-47-49&catid=13
ΜΗΤΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ:
(Εγκύκλιος Κυριακής της Ορθοδοξίας του 2008)
«Τρεις φοβερές αιρέσεις λυµαίνονται στην εποχή µας την Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού: Ο Παπισµός, ο Προτεσταντισµός, και η παναίρεσις του Οικουµενισµού».
*************************************************
ΜΗΤΡ. ΡΑΣΚΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ:
(Από την εισήγησή του στο Συνέδριο για τον Οικουμενισμό το 2004)
«…Το ζήτημα του Οικουμενισμού να παρατηρηθεί από διάφορες όψεις, πράγμα που θα βοηθήσει πολύ όλες τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες να λάβουν τη σωστή θέση εναντίον αυτής της επικίνδυνης εκκλησιαστικής αίρεσης, την οποία ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς αποκαλεί Παναίρεση, αφού μέσα της συμπεριλαμβάνει όλες τις διαμέσου της ιστορίας της Εκκλησίας γνωστές αιρέσεις».
Σημ.: Ο κ. Αρτέμιος «καρατομήθηκε» πρόσφατα (Σερβία)
**************************************************
ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ:
(Από άρθρο και εισήγηση)
«Μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες διακρίνονται από τον τραγικό διαχριστιανικό και διαθρησκειολογικό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας…»1
«…Πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως το θέμα της διεισδύσεως του “πνεύματος” του οικουμενισμού μέσα στην ζωή της Εκκλησίας μας»2.
1. «Εκκλησ. Παρέμβαση», Δεκ. 2002
2. Στο Συνέδριο για τον Οικουμενισμό το 2004
ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ:
(«Θεοδρομία», τευχ. 2 – 2009)
«Μετά πολλής πνευματικής χαράς και ψυχικής αγαλλιάσεως έλαβον και διεξήλθον απνευστί το περισπούδαστον και εμπνευσμενον κείμενον: “Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού”. Συμφωνώ καθ’ άπαντα τα σημεία της Ορθοδόξου ταύτης ομολογίας και εκθύμως “όλη ψυχή και καρδία” την προσυπογράφω…»
************************************************
ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:
(Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2010)
«Ανησυχούμε, διότι βλέπομε ότι και στην Ορθόδοξη πατρίδα μας υπάρχει αποϊεροποίηση της ζωής, θυσία αρχών και διαχρονικών αξιών μέσα στο κλίμα της Παγκοσμιοποίησης, …του πανθρησκειακού και συγκρητιστικού πνεύματος, του Οικουμενισμού».
************************************************
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ:
«Στα θέματα της Πίστεως επιχειρείται κάποια νοθεία. Είδαμε τους τελευταίους καιρούς συμπροσευχές, εναγκαλισμούς, ασπασμούς μεταξύ κορυφαίων εκπροσώπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον Παπισμό… Πρέπει να μελετούμε για να δούμε πως θα αποφύγουμε αυτή την πανούκλα που λέγεται Οικουμενισμός· διότι περί πανούκλας πρόκειται».
(Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 2-10-2009)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΜΟΥ κ. ΕΥΣΕΒΙΟΣ:
«Μαζί με τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, ενέσκηψαν στην Ποίμνη του Χριστού και οι Οικουμενιστές, όσοι δηλαδή απαρνώνται τα βασικά γνωρίσματα της Ορθοδόξου Πίστεως…».
(Εγκύκλιος την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2009)
ΜΗΤΡΟΠΟΛ. ΑΙΤΩΛΙΑΣ κ. ΚΟΣΜΑΣ:
«Όλη ψυχή τε και καρδία και διανοία και χείλεσιν, ομολογώ και προσυπογράφω την «Ομολογίαν πίστεως κατά του Οικουμενισμού» …Δεν θα προδώσωμεν τα ιερά και τα όσια της αγίας Ορθοδοξίας ημών, χάριν μιας ψευδοευγενείας και αγαπολογίας των οικουμενιστών».
(«Θεοδρομία», τεύχ. 2 – 2009)
**************************************************
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ:
«Η απάντησίς μου εις το οξύ ζήτημα της παναιρέσεως τού Οικουμενισμού και της αιρέσεως τού Παπισμού δεν ημπορεί να είναι άλλη από την αιώνιον και αδιάπτωτον θέσιν Πνευματοφόρων Αγίων Πατέρων». («Ορθόδοξος Τύπος», 6-7-2007)
«Προάγομαι διά του παρόντος, όπως διαπέμψω Υμίν την αποσταλείσαν μοι υφ’ Υμών “Ομολογίαν πίστεως κατά του Οικουμενισμού” υπογεγραμμένην υπό της ελαχιστότητός μου, συγχαίρων άμα Υμάς εκ βάθους ψυχής, διά την Υμετέραν εξαίρετον πρωτοβουλίαν, ήτις καλύπτει μέγιστον κενόν της ποιμαινούσης Εκκλησίας εντός της συγχρόνου χοάνης του συγκρητισμού»
(«Θεοδρομία», τεύχ. 2 – 2009 )
**************************************************
Πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=10099
Πότε, η μη τήρηση των εντολών του Θεού, είναι λόγος διακοπής της «κοινωνίας»
Αδιαμφισβήτητα, λόγοι «δικαιοσύνης»,κατά τον 31ο Αποστολικό Κανόνα, υπάρχουν κατά κύριο λόγο, όταν ένας επίσκοπος, αλλοιώνει τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ως προς την τήρηση των εντολών του Θεού. Όταν δηλ. διδάσκει διαφορετικά απ’ την Αγία Γραφή κι’ απ’ ό,τι δίδαξαν οι Πατέρες, για την παράβαση των θείων εντολών. Όταν κάνει «θεολογία» τις πτώσεις του, απαλλάσσοντας τον εαυτό του, ή τους άλλους, από την ευθύνη της αμαρτίας. Όταν «νομοθετεί» τις πτώσεις του ως αρετή, δηλ. εξωραΐζει την αμαρτία, ως «θεάρεστη» πράξη, ή, έστω, αδιάφορη, για τη σωτηρία του ανθρώπου! Κατ’ αυτό τον τρόπο, δογματίζει ότι οι παραβάσεις των εντολών του Θεού, δεν είναι αμαρτία, ούτε εμπόδιο στον άνθρωπο για τη σωτηρία του!
Αυτό το πράγμα, είναι διαστροφή της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Είναι έργο του διαβόλου, όπως ήταν τα λόγια του στους Πρωτοπλάστους, για να τους πείσει να φάνε τον απαγορευμένο καρπό. Η περίπτωση αυτή εμπίπτει στην πρόβλεψη του 31ου Αποστολικού Κανόνα, ως λόγου «δικαιοσύνης», για παύση της «κοινωνίας» από επίσκοπο, που διδάσκει τέτοια πράματα
4. Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου
Α. Πότε η παύση της «κοινωνίας» με τον επίσκοπο επαινείται
Η Πρωτοδευτέρα Σύνοδος συγκλήθηκε το έτος 861, από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ, γιο του εικονομάχου Θεοφίλου.
Ο 15ος Κανόνας της Συνόδου αυτής, είναι ένας άλλος Κανόνας, που προβλέπει την παύση ή διακοπή της «κοινωνίας» από τον επίσκοπό του. Ο Κανόνας αυτός είναι πολύ σημαντικός. Αναφέρεται όμως, μόνο σε μία ειδική περίπτωση. Όταν κάποιος επίσκοπος κηρύττει δημόσια αίρεση, καταδικασμένη από Συνόδους και Πατέρες.
Στη περίπτωση αυτή ο Κανόνας λέει, πως όποιος παύει την «κοινωνία» από τον επίσκοπο, που κηρύττει αίρεση, προτού ακόμα αποφασίσει η Σύνοδος, αυτός όχι μόνο δεν πρέπει να τιμωρείται, αλλ’ απεναντίας να επαινείται, γιατί έπαψε την κοινωνία» από ψευδεπίσκοπο και ψευδοδιδάσκαλο, όπως αποκαλεί τον αιρετικό επίσκοπο, και δεν τεμάχισε την Εκκλησία, αλλ’ απεναντίας την έσωσε από σχίσματα.
Β. Ποιες αιρέσεις αφορά ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου
Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας είναι ειδικός Κανόνας. Από όλες τις περιπτώσεις, που οι πιστοί μπορούν να διακόπτουν τη «κοινωνία» από τον επίσκοπό τους, ρυθμίζεται μόνο μία. Είναι η περίπτωση, που επίσκοπος δημοσία διδάσκει απροκάλυπτα μία αιρετική διδασκαλία, καταδικασμένη είτε από Συνόδους, είτε από Πατέρες.
Ο 15ος Κανόνας δεν καταργεί τον 31ο Αποστολικό Κανόνα, αλλά τον συμπληρώνει. Ενεργεί δηλ. παράλληλα με αυτόν. Είναι λάθος, λοιπόν, να νομίσει κάποιος ότι μόνο στην περίπτωση του 15ου Κανόνα επιτρέπεται διακοπή της «κοινωνίας», δηλ. «αποτείχιση» από τον διδάσκοντα κακοδοξίες επίσκοπο.
Τού Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου-νομικού
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.