ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Ο Απόστολος Παύλος στήν πρός Ρωμαίους επιστολή του λέγει: «Θέλεις δέ νά μή φοβήσαι τούς εν τή εξουσία άρχοντες; Πράττε κάθε τι πού συντελεί εις τό καλόν τής κοινωνίας καί θά έχης έπαινον από τούς άρχοντες (κεφ. 15, στίχ. 3). Εάν όμως πράττης τό κακόν, τότε νά φοβήσαι. Διότι δέν φορεί ματαίως τήν μάχαιραν. Τήν φορεί διότι είναι υπηρέτης τού Θεού, πού έχει εντολήν καί δικαίωμα νά επιβάλλη τιμωρίας εις κάθε κακοποιόν (στίχος 4)».
Ερωτάται; Είναι όπως τήν θέλει ο Θεός η εξουσία σήμερα; Δέν είναι σχιζοφρένεια καί δέν κινδυνεύει ο πολίτης νά γίνη σχιζοφρενής όταν δέχεται εντολές από τήν πολιτική αντίθετες από τόν Θεόν καί τήν Εκκλησίαν Του;
          Είναι δυνατόν νά δεχθούμε ότι η πολιτική εξουσία είναι εκτός τού Θεού οπότε επιτρέπεται νά λειτουργή ερήμην τού Θεού; Μπορεί η κάθε εξουσία νά παραβαίνει τον νόμον τού Θεού, νά διαστρέφη τούς πολίτας καί νά υπακούη η Εκκλησία καί ο Λαός τού Θεού; «Πειθαρχείν» δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις  (Πραξ. 6, 29). Υπάρχουν δύο πηγές εξουσίας, μία αυθύπαρκτη πού αντλεί απ?ευθείας τήν εξουσία της από τόν Θεόν χωρίς τήν εγκαθίδρυσή της από τήν Εκκλησία (Ευχολόγιον τής Εκκλησίας διά τήν άσκησιν τής εξουσίας τών αρχόντων) καί μία εκκλησιαστική; Δέν παραχωρείται ως διακονία η πολιτική εξουσία από τόν Θεόν διά τής Εκκλησίας; Δέν είναι αλλοίωσις τής Ορθοδόξου Πίστεως η παραδοχή δύο εξουσιών ? εκκλησιαστικής καί πολιτικής ? ωσάν νά αντλούν η κάθε μία χωριστά, απευθείας τήν εξουσία από τόν Θεόν;
        Είναι αναγκαία η διαφώτισις τού Θέματος γιά τό ήθος καί τήν πνευματική ακεραιότητα τών Χριστιανών, γιά νά μή μετατραπεί τό ευσεβές έθνος μας σέ δορυφόρο καί υποτελή τών αθεϊστικών καί παγκοσμιοποιημένων σκοτεινών κέντρων.
          Είναι ανάγκη οι Λειτουργοί τής Εκκλησίας μας νά επιβλέπουν, ελέγχουν, καθοδηγούν καί νά καταγγέλουν εγκαίρως στόν Λαό τού Θεού, τούς πολιτικούς εκείνους, πού νομοθετούν καί ζούν αντίθετα μέ τίς οδηγίες τού Θεού καί τής Εκκλησίας Του, καί συντελούν στόν κοινωνικό εκτροχιασμό.
         Είναι καιρός νά αντιληφθούν οι Λειτουργοί τής Εκκλησίας, ότι άφησαν νά εκτραφή ή εξέθρεψαν ένα «λύκον βαρύν» τήν πολιτικήν εξουσία, εις τρόπον ώστε αυτή πλέον νά «μή φείδεται τού ποιμνίου», νά καταδυναστεύη καί νά καταληστεύη τόν λαό, νά αποχαυνώνη τήν ψυχή του. Είναι απαραίτητο νά καταλάβουμε τήν τεραστία διαφορά μεταξύ τής αμαρτίας πού διαπράττει ο άνθρωπος από αδυναμία, καί τής αμαρτίας ως αποτέλεσμα αισχρής διαστροφής τού λαού από τήν διαπαιδαγώγηση τών «βαρέων λύκων» τής πολιτικής, μέ τίς αθεϊστικές-αμοραλιστικές πολιτικές των.
         Η εξέγερσις όλων τών κληρικών είναι αναγκαία εναντίον τής Βαυαροκρατικής πολιτειοκρατείας η οποία μάς ταλανίζει επί διακόσια χρόνια τώρα. Μέ εξαίρεση τόν κυβερνήτη Καποδίστρια, γκρέμιζαν καί γκρεμίζουν ότι θέλει νά κτίση η Εκκλησία. (π.χ. ο π.Υπουργός Παιδείας υπέρ τής ομοφυλοφιλίας μέ ιστοσελίδα).
         Έναν εχθρό τής Εκκλησίας μας εντός τών τειχών τής Πατρίδος μας έστησαν οι Βαυαροί, ώστε νά μήν υπάρχη ανάγκη άλλου εχθρού. Καί μόνο η διατύπωση Εκκλησία καί Πολιτεία, φανερώνει ξεκάθαρα πώς έχουμε στήν πράξη αποδεχθεί ότι η Πολιτεία είναι εκτός τής Εκκλησίας.

         Η Πατρίδα μας πορεύεται (εκπαίδευση, εργασία, κομπίνες, ανωμαλίες, υγεία, οικονομία) από τούς πολιτικούς. Ποιοί παραβαίνουν τό καθήκον τους νά συμβουλεύουν, νά καθοδηγούν, νά ελέγχουν τούς πολιτικούς; Ο Λαός περιμένει τήν Εκκλησία, τούς πνευματικούς Πατέρες νά φωνάζουν τό «ουκ έξεστι» στούς πολιτικούς. Τά εγκλήματα τών πολιτικών δέν είναι μόνον ποινικώς κολάσιμα αλλά πρωτίστως καί πνευματικά πού επισύρουν επιτίμια εκ μέρους τής Εκκλησίας. Δέν είναι δυνατόν μία μειοψηφία νά καταστήση τήν Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, άθεη, ανίερη σύμφωνα μέ τίς υπαγορεύσεις ξένων κέντρων καί εντοπίων.

         Είναι ανάγκη η αχώριστη συνεργασία κλήρου καί λαού εκτός τής λατρείας νά καλύπτει τόν χώρο τής πολιτικής, η οποία απευθύνεται σέ όλους τούς τομείς τής καθημερινής ανθρωπίνης δραστηριότητος. «Ο Έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Εν τέλει, τέρμα η θεοποίησις τής πολιτικής εξουσίας. Τέρμα οι πρακτικές τής αιρετικής Δύσεως. Εφαρμογή τών Ιερών Κανόνων τής Εκκλησίας στούς Πολιτικούς.

(Διασκευή από τό περιοδικό «Ενοριακή ΕΥΛΟΓΙΑ»)