ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Σύγχρονοι θεολόγοι θεωρούν ως μέλη της Εκκλησίας κάθε ορθόδοξο, επειδή κάποτε βαπτίστηκε. Δέν τούς ενδιαφέρει σέ ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκονται σήμερα τά άτομα αυτά. Οι οικουμενιστές μάλιστα, θεωρούν ως μέλη της Εκκλησίας κάθε υποτιθέμενο Χριστιανό, πού λέει ότι πιστεύει στό Θεό, ακόμη κι?άν δέν πιστεύει στήν Αγία Τριάδα!
         Τό «μυστήριο της Πεντηκοστής» επαναλαμβάνεται κάθε φορά, πού ένας πιστός δέχεται τό Άγιο Πνεύμα στήν  καρδιά του. Εκεί μέσα στήν καρδιά τό Άγιο Πνεύμα αρχίζει νά προσεύχεται «στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8,26). Μαζί μέ τό Άγιο Πνεύμα προσεύχεται κι?η καρδιά τού πιστού «αδιαλείπτως» (Α? Θες. 5,17). Αυτό είναι τό τελευταίο σκαλοπάτι στή κλίμακα «τού φωτισμού». Από εκεί καί πέρα, πρέπει ο πιστός ν?ανέλθη όλα τά άλλα σκαλοπάτια, κι?άν θέλει ο Θεός, νά φτάσει καί στή θέωση.
         Στήν Αρχαία Εκκλησία οι πιστοί, δέχονταν τήν επίσκεψη τού Αγίου Πνεύματος, συνήθως μετά τό βάπτισμά τους. Τό Άγιο Πνεύμα ερχόμενο στόν πιστό, τόν «χρίει». Αυτό είναι τό «βάπτισμα Πνεύματος» κι?αποτελεί τό γνωστό μυστήριο τού χρίσματος. Γι?αυτό, τό μυστήριο αυτό είναι «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Αυτό είναι η σφραγίδα του Χριστού. Έτσι ο πιστός αποκτά τή Θεία Χάρη καί τά Χαρίσματά Της. Τότε μόνο γίνεται Σώμα Χριστού καί Ναός τού Αγίου Πνεύματος. Αισθητό σημείο τής ελεύσεως τού Αγίου Πνεύματος στόν πιστό είναι η «Νοερά Προσευχή». Η «μυστική τού νοός ιερουργία κατά τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Σινα?τη. Πολή ορθά τονίζει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου (Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, σελ.83), όταν γράφει: «Εκείνος πού αποκτά τό χάρισμα τής νοεράς προσευχής αισθάνεται τήν ενέργεια τής Χάριτος μέσα του, η οποία γίνεται καθαρτική, φωτιστική, μυστική. Αυτή είναι η εσωτερική ιερωσύνη καί η εσωτερική Θεία Λειτουργία. Όσοι φθάνουν σ?αυτήν την κατάσταση είναι ιερείς. Ιερατείο αληθινό είναι η καρδιά πού ενεργείται υπό του Πνεύματος χωρίς λογισμούς».
         Έτσι γίνονταν στήν πρώτη Χριστιανική Εκκλησία ένας πιστός «βασίλειον ιεράτευμα» (Α?, Πέτρου 2,5) μέλος τής Εκκλησίας. Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης τονίζει τά εξής: «Λα?κός είναι εκείνος ο οποίος έχει μέν βαπτισθή, αλλά δέν έχει ακόμα κληθή άνωθεν, ώστε νά γίνη βασίλειον ιεράτευμα, δηλ. κληρικός. Ως κληρικός εθεωρείτο ο Θεόκλητος, εκείνος που είχε δεχθή στήν καρδιά του τήν επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος καί πού τό Πνεύμα είχε αρχίσει νά προσεύχεται μέσα του» (Πατερική Θεολογία σελ. 103-104).
         Οι Φράγκοι, εξαιτίας του Αυγουστίνου, δέν δέχθηκαν αυτή τήν Παράδοση τής Εκκλησίας. Πιστεύουν ότι όλοι όσοι είναι βαπτισμένοι έχουν «γενική» ιερωσύνη καί όχι «πνευματική» ιερωσύνη (Ορθοδοξία), οι δέ χειροτονημένοι κληρικοί έχουν «ειδική» καί όχι «τελεστική» πού αποτελεί τό μυστήριο τής «Ιερωσύνης» στήν Ορθοδοξία.
         Στό θέμα τής χειροτονίας τών κληρικών από τό Άγιο Πνεύμα, αναλύει θαυμάσια ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, στήν επιστολή του «Περί εξομολογήσεως». Παραθέτουμε σέ μετάφραση μερικά αποσπάσματα:«Πρίν, οι Αρχιερείς μόνοι έπαιρναν τήν εξουσίαν τού «δεσμείν καί λύειν», κατά διαδοχή από τούς Θείους Αποστόλους. Όμως, καθώς περνούσαν τά χρόνια καί οι Αρχιερείς αχρειώνονταν, δόθηκε η φρικτή αυτή επιχείρηση σέ ιερείς μέ βίο άμωμο καί αξιουμένους Θείας Χάριτος. Αργότερα, όταν καί αυτοί οι ιερείς καί αρχιερείς ανακατεύθηκαν καί εξομοιώθηκαν, μέ τόν υπόλοιπο λαό καί πολλοί απ?αυτούς, όπως γίνεται καί τώρα, έπεσαν σέ πνεύματα πλάνης καί μάταιες κενοφωνίες καί χάνονταν, η εξουσία τού «δεσμείν καί λύειν» μεταφέρθηκε, όπως ειπώθηκε, στόν εκλεκτό λαό τού Θεού, τούς μοναχούς, όχι επειδή αφαιρέθηκε από τούς ιερείς καί αρχιερείς, αλλά γιατί εκείνοι οι ιερείς καί αρχιερείς, αποξένωσαν τόν εαυτόν τους από τήν χάρη αυτή… Από τότε πού αυτοί πού κατείχαν τούς Θρόνους τών Αποστόλων κατήντησαν σαρκικοί καί φιλήδονοι καί φιλόδοξοι, καί εξέκλιναν σέ αιρέσεις, τούς εγκατέλειψε η Θεία Χάρη…
         Απλώς, έτσι γιά μόνο τή χειροτονία καί τήν αξία της, δόθηκε απ?τό Θεό η εξουσία νά συγχωρούν τίς αμαρτίες; Όχι! Σ?αυτούς είναι συγχωρεμένο μόνο νά ιερουργούν. Νομίζω δέ, ότι στούς περισσοτέρους από αυτούς, ούτε αυτό, γιά νά μή κατακαούν σάν το χορτάρι! Αλλά, είναι δοσμένο (τό χάρισμα νά συγχωρούν αμαρτίες) μόνο σ?εκείνους από τούς ιερείς καί αρχιερείς καί μοναχούς, πού συγκαταριθμούνται στούς χορούς τών μαθητών τού Χριστού» (Ιωαν. Δαμασκηνού, Περί εξομολογήσεως καί περί τής εξουσίας τού δεσμείν καί λύειν. P.G. 95, 284 επ.).
         Η μείωση τού αριθμού τών προφητών σέ συνδυασμό μέ τήν εξάπλωση τού Χριστιανισμού είχαν σάν αποτέλεσμα νά εκλέγονται επίσκοποι καί πιστοί, πού ήταν μόνο στό στάδιο του «φωτισμού». Μέχρι τότε πιστοί πού βρισκόνταν στό στάδιο τού «φωτισμού» εκλέγονταν ιερείς. Όσοι ήταν στό στάδιο τού «φωτισμου», δέν είχαν καταστήσει βίωμα τους τά δόγματα. Γι?αυτό ο υποψήφιος επίσκοπος, στήν περίπτωση αυτή υποχρεωνόταν, κατά τήν «Χειροθεσία» του, νά διαβάζει ομολογία τής πίστεως του, τόν λεγόμενο «λίβελο ορθής πίστεως».
         Πρόβλημα στήν Εκκλησία άρχισε νά δημιουργείται μεταγενέστερα, όταν άρχισαν νά γίνονται επίσκοποι, άτομα, πού τήν εποχή τών πρώτων Χριστιανών θά ήταν «ιδιώτες», ή «άπιστοι»! Δέν είχαν δηλαδή, τήν «άνωθεν»χειροτονία. Δέν ήταν «κληρικοί» «χειροτονημένοι» από τό Θεό. Ήταν «λα?κοί», γιατί δέν είχαν λάβει τό Άγιο Πνεύμα. Αυτούς τους «κληρικούς» πού έλαβαν χειροτονία μόνο από ανθρώπους, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος τούς αποκαλεί «κλέπτες καί ληστές»! Γιατί θεωρεί ότι δέν τούς έχει χειροτονήσει ο Θεός, γιά νά καταστούν προφήτες.
         Αυτός είναι καί ο λόγος πού εμφανίστηκαν στή ζωή τής Εκκλησίας οι αιρέσεις. Τό ότι δηλ. «εχειροθετούντο» επίσκοποι, άτομα, πού ποτέ δέν απέκτησαν τήν εμπειρία τού «φωτισμού» καί τής «θέωσης», ώστε νά έχουν ως βίωμα τους τά δόγματα τής Εκκλησίας. Αιρετικός δέν είναι μόνο εκείνος πού εισάγει νέα δόγματα στήν Εκκλησία,  αλλά καί όποιος δέν έχει φτάσει στό «φωτισμό» ή στή «θέωση». Όποιος δηλαδή, δέν είναι μέλος τής Εκκλησίας. Αυτός δέν είναι Ορθόδοξος!         Σέ κάθε τοπική Εκκλησία, τούς πρώτους αιώνες, υπήρχαν πολλοί προφήτες, πού είχαν τήν «άνωθεν» χειροτονία. Όντως ευλογημένη εποχή. Στήν Κόρινθο π.χ. πρέπει νά υπήρχαν τουλάχιστον πέντε προφήτες (Ι. Ρωμανίδου, Ρωμαίοι Πατέρες, σελ.7). Ήταν δηλαδή επίσκοποι, χωρίς όμως νά ασκούν τά καθήκοντα τής «μυστηριακής» ιερωσύνης. Αυτά τά ασκούσε μόνο ένας Προφήτης, στόν οποίο ανέθεταν οι άλλοι προφήτες νά ενεργεί τό έργο αυτό. Η εκλογή αυτή είναι η «χειροτονία»! Αυτό πού εμείς σήμερα λέμε «χειροτονία», τότε τό έλεγαν «χειροθεσία».
         Συμπερασματικά πρέπει νά μάς απασχολεί τό άν είμαστε πράγματι μέλη τής Εκκλησίας. Θά πρέπει όλοι μας νά κάνουμε αυτή τήν εξέταση. Άν είμαστε τίμιοι μέ τόν Θεό καί τόν εαυτό μας, είναι βέβαιο ότι θά «χάσουμε τόν ύπνο μας» (π. Ιωαν. Ρωμανίδης, προπατορικόν αμάρτημα, Πατερική Θεολογία σελ. 217 κ.ε.).

*Αναφορά πρός τούς επισκόπους