ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Αιρέσεις καί αιρετικοί υπήρχαν πάντοτε στήν Εκκλησία! Είναι έργο τού διαβόλου! Έτσι πολεμάει τήν Εκκλησία καί προσπαθεί νά τήν αφανίσει. Μέ τίς αιρέσεις καί τούς αιρετικούς κατόρθωσε νά δημιουργήσει πολλές φορές μεγάλες αναστατώσεις στήν Εκκλησία. Τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στή Β? πρός Τιμόθεον, κεφ. 4, στίχ. 3-4, Επιστολή του.
Ο οικουμενισμός στίς ημέρες μας, ως παναίρεσις, εβασίσθη επί τών αιρέσεων τού παπισμού καί τού προτεσταντισμού. Ανεφάνη τό  πρώτον εις τόν Προτεσταντισμόν, ωργανώθη καί προωθήθη υπό τών σκοτεινών δυνάμεων τού Σιωνισμού.Η Οικουμενιστική Εγκύκλιος τού 1920 διά τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον είναι «ιστορικόν γεγονός», διά τήν Εκκλησίαν όμως «γυμνή τή κεφαλή» καί απροκάλυπτα παναίρεσις. Είναι φωνή αντιχριστιανικού ψεύδους, διδαχή αντιεκκλησιαστικής ανομίας καί πορεία απανθρώπου κατευθύνσεως προς τόν ερχόμενον Αντίχριστον καί τήν αιωνίαν απώλειαν. Αποτελεί άρνησιν τής Ορθοδοξίας καί κήρυγμα τής εσχάτης αποστασίας. Δέν κηρύσσει Ορθόδοξον Πίστιν, χριστιανικήν ελπίδα, αγάπην τής αληθείας καί ένωσιν Χριστού, διότι καταργεί όλα αυτά μέ τό πρόσχημα ότι είναι φωνή τής Ορθοδοξίας. Αγνοεί τήν Αγίαν Γραφήν, τάς Οικουμενικάς Συνόδους καί τούς Αγίους Πατέρας ως πηγάς τής αληθείας καί διαβάλλει τούς Αγίους. Δηλαδή ορθόδοξος ομολογία καί Ι. Κανόνες κηρύσσονται «πεπαλαιωμένοι καί απορριπτέοι» χάριν τής κοινωνίας καί ενώσεως μετά τού κόσμου τούτου. Γιά τόν σκοπόν αυτόν η Εγκύκλιος απαριθμεί ένδεκα (11) μέτρα ενώσεως τής εσχάτης αποστασίας.  

1)           Διά τής παραδοχής ενιαίου ημερολογίου πρός ταυτόχρονον εορτασμόν τών μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών τών «Εκκλησιών».
2)           Διά τής ανταλλαγής αδελφικών γραμμάτων.
3)           Διά τής οικειοτέρας συσχετίσεως τών αντιπροσώπων τών «Εκκλησιών».
4)           Διά τής επικοινωνίας τών Θεολογικών Σχολών.
5)           Διά τής αποστολής νέων χάριν σπουδών.
6)           Διά τής συγκροτήσεως παγχριστιανικών συνεδρίων.
7)           Διά τής απαθούς καί επί τό ιστορικώτερον εξετάσεως τών δογματικών διαφορών από τής έδρας καί εν ταίς συγγραφαίς.
8)      Διά τού αμοιβαίου σεβασμού τών κρατούντων ηθών καί εθίμων.
9)           Διά τής παροχής αμοιβαίως ευκτηρίων οίκων καί κοιμητηρίων διά τάς κηδείας.
10)      Διά τού Διακανονισμού τών μικτών γάμων.
11)      Διά τής συνεργασίας στό θέμα τής φιλανθρωπίας. 

Δέν πρέπει νά συγχέουμε τήν «καθαίρεση» ή τόν αναθεματισμό από τήν αποτείχηση. Οι ποινές πού επιβάλλει στούς αιρετικούς κληρικούς η Σύνοδος είναι η «καθαίρεση» καί ο «αναθεματισμός»! Μέ τήν «καθαίρεση» παύει ένας κληρικός νά ιερουργεί. «Αναθεματισμός» είναι ο χωρισμός του από τόν Χριστό. Η «καθαίρεση» ή ο «αναθεματισμός» είναι καθήκον καί υποχρέωση τής Συνόδου τών Επισκόπων τής Εκκλησίας έναντι τών αιρετικών. Η «αποτείχηση» είναι καθήκον καί υποχρέωση τών πιστών, όταν ο επίσκοπός τους κακοδοξεί.Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι η σιγή σέ θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας μετά από τήν άρνηση τού Θεού καί τήν απόρριψη τού Ιησού Χριστού (Γρηγ. Παλαμά, Συγγράμματα, τομ. 2^ος εκδ. Π. Χρήστου Θες/κη 1966, σελ. 482). Οι πιστοί έχουν υποχρέωση νά έχουν «κοινωνία» μέ τόν επίσκοπό τους εφ?όσον ο επίσκοπός τους είναι ορθόδοξος, δηλ. έχει ορθή πίστη καί ορθό βίο. Σέ αντίθετη περίπτωση είναι υποχρεωμένοι νά μήν έχουν «κοινωνία» μέ τόν επίσκοπό τους αυτόν, γιά νά μή θεωρηθεί ότι ταυτίζονται μαζί του. Πρακτική εκδήλωση τής «κοινωνίας» τών πιστών μέ τόν  επίσκοπό τους είναι τρία τινά:
Πρώτον, οι πιστοί νά εκκλησιάζονται σέ ναούς, πού δέχονται τόν επίσκοπο αυτό.
Δεύτερο, νά συμμετέχουν οι πιστοί στά μυστήρια. Καί ιδιαίτερα τής Θείας Ευχαριστίας, πού τελεί είτε ο ίδιος ο επίσκοπος, είτε οι υπαγόμενοι σ?αυτόν κληρικοί.
Καί τρίτον, στίς λατρευτικές συνάξεις τών πιστών νά μνημονεύεται τό όνομα τού Επισκόπου, αλλά καί άλλων επισκόπων, πού βρίσκεται σέ «κοινωνία» ο επίσκοπος αυτός.
«Αποτείχηση» είναι η επιβαλλόμενη από τήν Αγία Γραφή καί τούς Πατέρας στάση στούς πιστούς στήν περίπτωση, πού ο επίσκοπός τους είναι αιρετικός. Ένας επίσκοπος υπάρχει κίνδυνος νά μεταδώση τήν «λοιμική» νόσο τής κακοδοξίας του καί στά λοιπά μέλη τής Εκκλησίας. Σήμερα αποφεύγεται η χρήση τής «αποτείχισης», αυτού τού τόσο αποτελεσματικού καί δοκιμασμένου όπλου στή ζωή τής Εκκλησίας. Άν γίνονταν χρήση τού όπλου αυτού, η Εκκλησία δέν θά έφτανε ποτέ στό σημερινό κατάντημά της. Σήμερα, οι πιστοί παραπληροφορούνται από εκκλησιαστικούς ηγέτας, ότι όποιος αποτειχίζεται από τούς αιρετικούς ποιμένες του, Οικουμενιστάς καί Λατινόφρονας, αποκόπτεται δήθεν από τήν Εκκλησία! Δέν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ?αυτό! Τούς διαψεύδουν καί τούς αποστομώνουν οι πατέρες τής πρωτοδευτέρας Συνόδου, οι οποίοι ορίζουν ότι όσοι αποτειχίζονται από τέτοιους αιρετικούς επισκόπους, όχι μόνο δέν αποκόπτονται από τήν Εκκλησία, αλλά είναι άξιοι τιμής καί επαίνου, γιατί αποκόπηκαν από ψευδοεπισκόπους, όπως τούς ονομάζουν!
Σημείωσις: Τήν εποχή τών αιρέσεων, οι αποτειχιζόμενοι είχαν «κοινωνία» καί μνημόνευαν τούς αποτειχιζόμενους επισκόπους, καί όχι τούς αιρετικούς, πού κατείχαν τούς θρόνους. Στήν Κωνσταντινούπολη π.χ. όταν Πατριάρχης ήταν ο αρειανός Δημόκλητος οι «αποτειχισμένοι» ορθόδοξοι μνημόνευαν τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ο οποίος ήταν επίσκοπος Ναζιανζού! Η ύπαρξη αιρετικού επισκόπου στήν Εκκλησία είναι κάτι πού τήν ενδιαφέρει άμεσα.Όταν κάποιος επίσκοπος, ή άλλος κληρικός αρχίζει νά δημοσιοποιεί τό αιρετικό φρόνημά του, ή Εκκλησία έχει υποχρέωση νά κινήσει είτε αυτεπάγγελτα, είτε κατόπιν καταγγελίας, τή διαδικασία γιά τήν παραπομπή τού επισκόπου αυτού στή Σύνοδο νά δικαστεί γιά τήν πτώση του.
Η «αποτείχιση» πού κάνουν οι πιστοί, είναι μια τέτοια καταγγελία. Η Σύνοδος τών επισκόπων πρέπει νά εξετάσει άν τά καταγγελόμενα σ?αυτή είναι αληθινά. Άν απο
δειχθεί ότι είναι πράγματι αληθινά, καταδικάζει τόν υπαίτιο. Έτσι, δικαιώνονται οι αποτειχισμένοι. Άν αποδειχθεί ότι ο επίσκοπος, ο οποίος καταγγέλθηκε ως αιρετικός, είναι ορθόδοξος, τότε οι αποτειχισμένοι οφείλουν νά επαναλάβουν τήν παυθείσα «κοινωνία», μέ τόν επίσκοπό τους. Ο καθηρημένος επίσκοπος ή πρεσβύτερος, μόλις καθαιρεθεί, παύει νά είναι κληρικός καί νά ιερουργεί ο,τιδήποτε τό ιερατικό.Ο καταγγελόμενος ως αιρετικός επίσκοπος από τούς «αποτειχισμένους» γιά τήν Εκκλησία παραμένει «εν ενεργεία» επίσκοπος, άσχετα από τό ότι οι «αποτειχισμένοι» δέν πρέπει νά έχουν «κοινωνία» μαζί του!