ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

          Ο Ορθ. Τύπος 9-6-2006 μέ τόν τίτλον «Βαίνομεν ολοταχώς πρός προδοσίαν τής Πίστεως» έγραψε τά εξής σημαντικά:«Η Ιεραρχία τής Ελλάδος έχει πλέον μεγάλας ευθύνας. Τό ίδιον καί ο πιστός λαός, ο οποίος οφείλει εις τήν συνείδησίν του νά διαγράψη τούς Επισκόπους – Υπηρέτας τού Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών – καί νά τούς αποδοκιμάση. Ο δέ Ιερός Κλήρος νά παύση τό μνημόσυνον τών συμπλεόντων μέ τάς προτεσταντικάς αιρετικάς κοινότητας καί τό «Κράτος τού Βατικανού», πού «εβαπτίσθησαν» υπό τής Διοικούσης Ορθοδόξου Εκκλησίας «Εκκλησίαι» καί «Ομολογίαι».»
            Παρόμοιον κείμενον πρός τό τού «Ο.Τ.» είχε γράψει ήδη από τό 1964 τό Άγιον Όρος μέ τίτλον «Προκήρυξις Αγιορειτών πατέρων πρός τόν Ελληνικόν Λαόν», υπογραφόμενον υπό Καθηγουμένων, Ιερομονάχων καί Μοναχών, όπου μεταξύ τών άλλων ετονίζετο:
«Εάν οι παπικοί καί λοιποί αιρετικοί θέλουν νά επιστρέψουν εις τήν Ορθοδοξίαν, νά έλθουν αυτοί προσπίπτοντες καί ζητούντες τό έλεος, ασπαζόμενοι εις τό ακέραιον τά δόγματα καί παραδόσεις τής αμωμήτου Ορθοδόξου ημών Πίστεως, καί όχι νά τρέχωμεν ημείς οι Ορθόδοξοι πρός τούς Αιρετικούς. Ποιούμεν έκκλησιν πρός τόν Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην νά παύση εξακολουθών τάς φιλενωτικάς του ενεργείας, καθ?όσον, εάν συνεχίση, θ?αποκηρύξωμεν καί αυτόν».
         «…Κοίταξε, θά τό πίστευες άν σου έλεγα ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήτανε μασόνος; Ούτε κι εγώ τό πίστευα, μέχρι πού μου έδειξαν έγγραφα, τά οποία πιστοποιούσαν τούς βαθμούς του στή μασονία καί τίς αποδείξεις τών συντάξεων πού έπαιρνε ως μασόνος.»
«?Δέν είναι δυνατόν νά αποσιωπηθεί τό γεγονός ότι στή Ρώμη υπάρχει πολλή μασονία καί σιωνισμός, ότι υπάρχει μεγάλη διαφθορά καί κοσμικό πνεύμα…» (Οδοιπορία στό Άγιο Όρος (Λορέντζο Ντιλέττο, παράρτημα Οι συναντήσεις μέ τόν πατέρα Πα?σιο, σελ. 292).
       Τό σημερινόν δράμα τής Ορθοδοξίας δέν οφείλεται μόνον στούς κακοδόξους Επισκόπους της (Ο καθηγ. Κορναράκης επισημαίνει τό έλλειμμα Ορθοδοξίας τού Μητροπολίτου Ιωαννίνων, Ο.Τ. 21-12-2007) αλλά καί στήν πλειονότητα τών κληρικών, μοναχών καί λα?κών της, πού ανέχονται σιωπηρώς τά τελούμενα. Δεκαετίες τώρα, από τήν εποχή τού Αθηναγόρα, διαπιστώνουν τήν προδοσίαν, απειλούν θεατρικώς τούς προδίδοντας καί τελικώς τούς ακολουθούν διά τό …… καλόν τής ειρήνης καί αγάπης! Νομίζουν ότι είναι αρκετή μία έγγραφη καί δειλή ? καί αυτή σπανίως καί από ελαχίστους γινομένη ? διαμαρτυρία. Κατόπιν τούς είναι αρκετόν καί ευχάριστο ν?ασχοληθούν μέ πανηγύρεις καί θυρανοίξια – …. πρός τό συμφέρον τών ψυχών…Τήν εν λόγοις μόνον αγωνιστικότητα ψέγων ο Μέγας ομολογητής Μελέτιος γράφει:

               «Ουκ έστι τις θεοφιλής, έως ενός ουκ έστι,
               πάντες ομού σφαδάζουσι κατά τής αληθείας,
               ει δέ τίς εστιν ευσεβής, αλλά τή γλώσση μόνη,
               εν λόγοις μόνοις ευσεβεί, ταίς πράξεσι προσπταίων,
               αλλ? ο Θεός ως πού φησίν, Βασίλειος ο Μέγας,
               ουδένα πάντως ευσεβείν εξ ημισείας θέλει…»

         Μερικοί μάλιστα επίσκοποι, ενώ σιωπούν, όταν καθημερινώς τούς προκαλεί ο χορός τών παποδούλων συναδέλφων τους (Μητρ. Μεσσηνίας, συμπροσευχή μέ παπικό στό Μπάρι τής Ιταλίας, περ. Bolletino di San Nikola, Μάρτιος-Ιούνιος 2007) καί η μασονία καί οι ποικίλοι αδιάφοροι καί άπιστοι, αυτοί οι επίσκοποι γίνονται λαλίστατοι, όταν πρόκειται νά αντιμετωπίσουν αυτούς πού αγωνίζονται διά τήν αλήθειαν τής Πίστεώς μας. Η προσπάθεια νά τρομοκρατηθούν οι επίσκοποι καί οι ιερείς καί νά απομονώσουν όσους υποστηρίζουν τήν Ορθοδοξία δέν θά αποδώσει.Τούς ανωτέρω επισκόπους ακολουθούν δυστυχώς (χωρίς μαχητικότητα μεγάλη κατά τών προδοτών τής πίστεως), αδελφότητες Χριστιανικές, καθηγηταί τής Θεολογίας, πλήν εξαιρέσεων, καθώς καί λόγιοι τού Μοναχισμού.
         «Καί ενώ ο εσμός τών αιρετικών σαρώνει τά μέτωπα τής Ορθοδοξίας, αυτοί είναι πάντοτε διαθέσιμοι γιά φιέστες καί ταξίδια στίς συναγωγές τών πονηρευομένων καί εχθρών τού Θεού (Μητρ. Δημητριάδος)», (περ. Άγιος Αγαθάγγελος, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2007, σελ. 29), αδιαφορούντες γιά τόν σκανδαλισμόν τών πιστών καί τήν προσβολήν τών Αγίων πού μαρτύρησαν γιά τήν Πίστη, πού αυτοί αφήνουν από καιρό σκοπίμως ανυπεράσπιστη.
         Εν τώ μεταξύ «οι βαρείς λύκοι» πού λυμαίνονται τήν Εκκλησίαν τού Χριστού, Πατριάρχαι (Κων/λεως) καί Αρχιεπίσκοποι, δέν ανησυχούν καθόλου από τίς διάφορες κατ?αυτών διαμαρτυρίες, αφού συνεχίζεται η κοινωνία καί υπαγωγή τών διαμαρτυρομένων μαζί τους. Καί τούτο, διότι τό Σάββατον μπορεί νά γράφουν άρθρο κατά τού επισκόπου τους (Μητρ. Σύρου, Ορθ. Τύπος 1-12-2006), ή ο επίσκοπος κατά τού Πατριάρχου, τήν Κυριακήν όμως θά ψάλλουν τήν φήμη τους, ως «ορθοτομούντων τόν λόγον τής αληθείας»… Έτσι ο λαός παραμένει στό σκότος τής αγνοίας, αφού όλοι κοινωνούν μεταξύ τους καί ουδείς ο διά πράξεως διαφωνών. Γιά όλα αυτά καί τίς ψυχές πού χάνονται εξαιτίας των, θά ζητηθή λόγος τήν ημέραν τής Κρίσεως, διότι καί τίς παραβάσεις εγνώριζαν, καί τόν πατερικόν λόγον πού προτρέπει εις διακοπήν κοινωνίας δέν αγνοούσαν, (15^ος Κανών τής ΑΒ Συνόδου) αλλ? απλώς αδιαφορούσαν!
         Είναι γνωστόν ότι ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στους Εβραίους γράφει: Όταν διαβάζουν τήν Παλαιάν Διαθήκην ένα «κάλυμμα» «επί τήν καρδίαν αυτών κείται» πού δέν τούς επιτρέπει νά εννοήσουν τίς Γραφές καί νά δεχθούν τόν Χριστόν. Αυτό τό «κάλυμμα» θά φύγη μόνον, όταν ο Ισραήλ επιστρέψη πρός Κύριον. Δυστυχώς τό αυτό συμβαίνει σήμερα μέ τους λεγομένους «συντηρητικούς» κληρικούς, μοναχούς καί λα?κούς. Καίτοι μελετούν τούς ιερούς κανόνας καί τούς Αγίους Πατέρας, αδυνατούν νά εφαρμόσουν τήν διδαχή τους γιά τούς εξής λόγους:

– Διότι απουσιάζει τό πνεύμα τής θυσίας καί αυταπαρνήσεως βάσει τού οποίου καί μόνον επιτυγχάνεται η ομολογία.
– Διότι τό πνεύμα τού αιώνος τούτου, πνεύμα φιλαυτίας καί εφησυχασμού, έχει παραλύσει τίς δυνάμεις τής ψυχής των, αφού εξ?αρχής δέν αντιμετώπισαν τό θέμα αγνώς, αλλά μέ υπολογισμούς.
– Διότι εις πολλούς εξ?αυτών έχει επιδράσει τό πνεύμα καί η στρατηγική τών αγαπητών θρησκευτικών οργανώσεων.
– Διότι η επικράτηση μεταξύ εγγάμων ιερέων καί μοναχών «τού θεσμού», τών Αρχιμανδριτών «καριέρας», έχει φέρει μεγάλη αλλοίωσιν εις τό φρόνημα καί εις τήν αρχέγονον αποστολήν των (π. Φιλόθεος Ζερβάκος, π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος κ.λπ.) μέ υποστολή τής ορθοδόξου ομολογίας.

         Όταν ξεπεράσουν τά εμπόδια αυτά, τότε τό «κάλυμμα» πού τούς κρατά σέ κοινωνία μέ τή αίρεση θά σηκωθή, καί θά δούν τήν τραγική τους θέση.
Άν όμως εφαρμόσουν τους Ιερούς Κανόνας καί τήν σχετικήν πατερικήν διδασκαλίαν, αυτά θά τούς διδάξουν καί τά υπόλοιπα πού θά πρέπει νά πράξουν.
Όσο καθυστερούν τόσο τό χειρότερο γι?αυτούς, διότι καθημερινώς χάνονται ψυχές, καί τούς καθιστά η στάσις των συνυπευθύνους μέ τούς κήρυκας τής αιρέσεως (Πατριάρχην Κων/λεως), καί σύμφωνα μέ τόν 25^ον Κανόνα τής εν Αγκύρα Συνόδου, υπόκεινται εις τό αυτό επιτίμιον μέ αυτούς!
            Άς μή επαναπαύονται, επίσης, στήν σκέψη, ότι άν διακόψουν τό μνημόσυνον θά σταματήση η διακονία καί προσφορά τους πρός τούς πιστούς, λόγω καθαιρέσεως κ.λπ. ΤΟΤΕ θά έχουν προσφέρει τό μέγιστον καί κάλλιστον στό ποιμνιό τους καί τήν ψυχήν τους, αφού θά έχουν ομολογήσει καί κακοπαθήσει, προκειμένου ο λαός τού Θεού νά μάθει τήν αλήθειαν. Ο Άγιος Μελέτιος είναι επί τού προκειμένου σαφέστατος:

                Τού καταγγέλλειν άπασι θεσμούς Ευαγγελίων,
                καί τού διδάσκειν λογικώς τάς προσταγάς τού Κτίστου,
                κατά πολύ λαμπρότερον, σεμνότερον καί κρείττον,
                το περικλείεσθαι φρουραίς υπέρ τής αληθείας,
                και το δεσμοίς προσομιλείν υπέρ αυτής παντοίοις.                                                                                                                                          (Ρνδ)