Στόχος αυτού του εργαστηρίου ήταν να εντοπίσουν τα παιδιά ομοιότητες και διαφορές στους ανθρώπους μέσα από εικόνες αλλά και από την παρατήρηση του εαυτού τους και των συμμαθητών τους!

Αρχικά τα παιδιά έπαιξαν ένα κινητικό παιχνίδι στο οποίο τους μοιράσαμε εικόνες από πίνακες με προσωπογραφίες του Picasso. Αφού βάλαμε έντονη μουσική και τους δώσαμε την οδηγία: «κινούμαι
με τη μουσική ανάμεσα από τους άλλους χωρίς να τους αγγίζω. Όταν συναντάω κάποιον,  ανταλλάσσω την εικόνα μου με τη δική του. Κάθε εικόνα πρέπει να φεύγει γρήγορα από τον έναν στον άλλον». Στόχος ήταν όλοι οι πίνακες να περάσουν από όλα τα παιδιά ή τουλάχιστον να τους δουν όσα περισσότερα παιδιά είναι εφικτό. Κατά τη διάρκεια της κίνησης και της ανταλλαγής των εικόνων χρησιμοποιούσαμε πάλι την
τεχνική της παύσης της μουσικής καθώς αυτό βοηθούσε τα παιδιά να είναι συγκεντρωμένα στη διάρκεια της κινητικής δραστηριότητας και να ακολουθούν οδηγίες. Όταν διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά έχουν καταφέρει να κινούνται με τη μουσική, να περνούν ο ένας ανάμεσα από τον άλλον χωρίς να αγγίζονται και να ανταλλάσσουν τις εικόνες, κάναμε παύση στη μουσική. Σε κάθε παύση τα παιδιά έμεναν ακίνητα εκεί που είναι και η οδηγία ήταν: «Μένω ακίνητος ή ακίνητη. Κοιτάζω προσεκτικά την εικόνα που έχω στα χέρια μου και λέω λέξεις ή ό,τι σκέφτομαι για αυτήν.»
Έπειτα επαναλάβαμε τη δραστηριότητα αρκετέ φορές.

Στην τελευταία παύση μουσικής η οδηγία ήταν: «Αφήνω τις εικόνες στο κίτρινο πανί( που είχαμε τοποθετήσει από πριν στο πάτωμα) και κάθομαι γύρω από αυτό σε κύκλο.». Η νηπιαγωγός πήρε τότε μία εικόνα,  την επέδειξε στην Ολομέλεια και ζήτησε από τα παιδιά να παρατηρήσουν αυτά τα ιδιαίτερα πρόσωπα, να σκεφτούν τι τα εντυπωσιάζει στο καθένα από αυτά και να συζητήσουν για το πόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι και στην πραγματικότητα.
Κάνουμε ερωτήσεις όπως:
• Είναι άντρας ή γυναίκα το πρόσωπο που βλέπεις; Από πού το κατάλαβες;
• Πώς είναι τα μαλλιά της κοπέλας;
• Περιέγραψε τα μάτια της, τι χρώμα είναι; Είναι μικρά ή μεγάλα;
• Τι παράξενο βλέπετε;
• Πόσες μύτες έχει το πρόσωπο; Έχει ένα ή δύο στόματα;

Έπειτα αποφασίσανε να φτιάξουν τα παιδιά τον δικό τους πίνακα ζωγραφικής εμπνευσμένα από τους πίνακες του Πικάσο!

Στην συνέχεια παίξαμε πάλι ένα κινητικό παιχνίδι παρόμοιο με το παραπάνω. Αρχικά μοιράσαμε στα παιδιά εικόνες από πίνακες με προσωπογραφίες της Μάργκαρετ Κιν,  βάλαμε μουσική και τους δώσαμε την οδηγία: «κινούμαι με τη μουσική ανάμεσα από τους άλλους χωρίς να τους αγγίζω. Όταν συναντάω κάποιον, ανταλλάσσω την εικόνα μου με τη δική του. Κάθε εικόνα πρέπει να φεύγει γρήγορα από τον έναν στον άλλον». Στόχος είναι και πάλι όλοι οι πίνακες να περάσουν από όλα τα παιδιά ή τουλάχιστον να τους δουν όσα περισσότερα παιδιά είναι εφικτό. Κατά τη διάρκεια της κίνησης και της ανταλλαγής των εικόνων χρησιμοποιούσαμε πάλι την τεχνική της παύσης της μουσικής καθώς αυτό βοηθά τα παιδιά να είναι συγκεντρωμένα στη διάρκεια της κινητικής δραστηριότητας και να ακολουθούν οδηγίες.
Όταν διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά έχουν καταφέρει να κινούνται με τη μουσική, να περνούν ο ένας ανάμεσα από τον άλλον χωρίς να αγγίζονται και να ανταλλάσσουν τις εικόνες, κάναμε παύση στη μουσική. Σε κάθε παύση τα παιδιά έμεναν ακίνητα εκεί που είναι και η οδηγία ήταν: «Μένω ακίνητος ή ακίνητη. Κοιτάζω προσεκτικά την εικόνα που έχω στα χέρια μου. Το σώμα μου παίρνει τη στάση του σώματος του παιδιού στην εικόνα. Λέω συναισθήματα που μου έρχονται στο μυαλό». Έπειτα επαναλάβαμε τη δραστηριότητα αρκετές φορές.

Στην τελευταία παύση της μουσικής  η οδηγία ήταν: «Αφήνω τις εικόνες στο γαλάζιο πανί(που έχουμε απλώσει από πριν στο χώρο όπου θα κάνουμε την Ολομέλεια) και κάθομαι γύρω από αυτό σε κύκλο.».  Η νηπιαγωγός πήρε τότε πάλι μία εικόνα και την επέδειξε στην Ολομέλεια καλώντας τα παιδιά να παρατηρήσουν αυτά τα ιδιαίτερα πρόσωπα, να σκεφτούν τι τα εντυπωσιάζει στο καθένα από αυτά και να συζητήσουμε για το πόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι και στην πραγματικότητα.
Κάναμε ερωτήσεις όπως:
• Είναι αγόρι ή κορίτσι στον πίνακα; Από πού το κατάλαβες;
• Η μύτη είναι μικρή ή μεγάλη; Το στόμα είναι μικρό ή μεγάλο;
• Τι φαίνεται πολύ μεγάλο στο πρόσωπο του παιδιού; Περιέγραψε τα μάτια (μέγεθος,
χρώμα, σχήμα).
• Νομίζεις ότι είναι χαρούμενο ή λυπημένο το παιδί; Από πού το κατάλαβες;
• Ποιο σημείο του προσώπου μας δείχνει πώς νιώθουμε;

Αναφέραμε στα παιδιά ότι: «Μπορεί να διαφέρουμε στην εμφάνιση, όμως όλοι έχουμε κάτι κοινό που είναι πιο σημαντικό από όλα: Τα συναισθήματα! Τα συναισθήματα φαίνονται στα μάτια των ανθρώπων ανεξαρτήτου χρώματος και σχήματος» και κατόπιν ακολουθήσε συζήτηση με ερωτήσεις όπως:
Εσείς πότε νιώθετε χαρούμενοι; Πότε λυπημένοι;
Προτρέπουμε τα παιδιά να σχηματίσουν προτάσεις όπως
«Νιώθω χαρούμενος όταν….»
«Νιώθω λυπημένος όταν….»
«Νιώθω θυμωμένος όταν…..»
«Νιώθω άβολα όταν….»
«Νιώθω στενοχωρημένος όταν….»
«Νιώθω θυμό όταν…..»
Ακόμη αναφέραμε στα παιδιά ότι: «Όλοι ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας και φυλής μπορούμε να νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα –χαρά, λύπη, οργή, θυμό, ανυπομονησία κ.ό.κ. Όμως ο
καθένας έχει διαφορετικούς λόγους που του προκαλούν το κάθε συναίσθημα».

Επιπλέον καλέσαμε τα παιδιά να γνωρίσουν μέσω της αναζήτησης στο Διαδίκτυο, παιδιά από διάφορα μέρη του κόσμου. Ένα – ένα, έρχονταν στον υπολογιστή και με τη βοήθεια της νηπιαγωγού, έγραφε και αναζητούσε εικόνες από παιδιά τα οποία κατοικούν στην Αφρική, στην Κίνα, στο Πακιστάν, στην Αγγλία κ.α.

Έπειτα, ρωτήθηκαν για τις ομοιότητες και τις διαφορές που παρατηρούν στους εαυτούς τους και τα παιδιά της φωτογραφίας ή του βίντεο. Κάποιες από τις απαντήσεις τους ήταν:

• Βαγγέλης: Τα παιδιά στην Αφρική, έχουν μαύρο χρώμα στο δέρμα, σγουρά και κοντά μαλλιά και είναι πολύ αδύνατα!
• Μάριος: Τα κορίτσια στο Πακιστάν φοράνε μακριά ρούχα και μαντίλι στο κεφάλι τους, ενώ εμείς όχι!
• Μαριέττα: Τα παιδιά στο Πακιστάν, έχουν καφέ χρώμα στο δέρμα, αλλά όχι τόσο όσο τα παιδιά της Αφρικής!
• Βαγγέλης: Μιλάμε διαφορετικά (έχουμε διαφορετική γλώσσα)
• Σταύρος: Τα παιδιά στην Κίνα έχουν μπεζ – κίτρινο δέρμα.
• Βαγγέλης: Κι έχουν όλα το ίδιο σχήμα στα μάτια. Είναι πολύ μικρά! (Τραβήξαμε όλοι με τα δάχτυλά μας τις άκρες των ματιών μας και γίναμε Κινεζάκια)
• Μαριέττα: Τα παιδιά στην Αγγλία είναι πολύ άσπρα στο δέρμα και με ξανθά μαλλιά!

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι παρά τις διαφορές μας, έχουμε και πολλές ομοιότητες. Όλοι έχουμε μάτια, αυτιά, χέρια κ.τ.λ. Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα, άσχετα με το βάρος μας, το ύψος, τη γλώσσα που μιλάμε και το χρώμα μας!

Τέλος ακολούθησε ομαδική εργασία με θέμα: «Τα παιδιά του κόσμου»

Σε ένα λευκό χαρτόνι, σχεδιάσαμε και ζωγραφίσαμε τη Γη. Γύρω της, τα παιδιά σχεδίασαν το περίγραμμα του χεριού τους και το ζωγράφισαν το κάθε ένα με διαφορετικό χρώμα: Κίτρινο, για το παιδάκι της Κίνας, καφέ για το παιδάκι του Πακιστάν κ.τ.λ.