Πρέπει να παραδεχτούμε ευθύς εξαρχής ότι δεν υπάρχει ιστορικό αφήγημα που να μην είναι ιδεολογικοποιημένο. Που να είναι δηλαδή ”αντικειμενικό”.

Η κατασκευή ελλοχεύει παντού. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί. Από τον Θουκυδίδη έως τον Μισελέ ή τον Τόϊνμπι. Ακόμη κι η λεγόμενη ”κοινωνική” ιστορία είναι άκρως ιδεολογικοποιημένη και … καλά κάνει. Γιατί η κάθε ιστορική καταγραφή επηρεάζεται από

• την εποχή,
• τις εκάστοτε συνθήκες,
• τις νέες αντιλήψεις ή θεωρίες κ.λπ.

Άλλωστε, ιστορία είναι εκείνο το κείμενο που σταθερά αναθεωρείται, που ξαναγράφεται στο διηνεκές. 

Άρα, εμείς τι οφείλουμε να διδάσκουμε; Οφείλουμε να διδάσκουμε με μετριοπάθεια αλλά και υπερηφάνεια το αφήγημα που μάς συγκρότησε ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα. Όλα όσα απορρέουν από την συνείδηση του συνανήκειν. Απ’ το κοινό, αξιακό σύστημα. Και τι επιδιώκουμε; Να προκαλέσουμε συγκίνηση και προβληματισμό στον μαθητή και στη μαθήτρια. Για να αποκτήσει πάλι αυτή η κοινωνία δεσμούς και σημεία αναφοράς. Σύμβολα και ήρωες. Σε βάθος χρόνου. Λόγους να χαίρεται και να λυπάται. Να εορτάζει και να πενθεί. Όχι τυπολατρικά και επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Υπαρξιακά. Γιατί η ιστορία ένα μόνο πράγμα απαγορεύεται να είναι: βαρετή.