Κάτω από: Χωρίς κατηγορία | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Το ανάκτορο της Κνωσσού σε 3D
Δείτε το ανάκτορο της Κνωσού σε 3D αναπαράσταση. Μας το προσφέρει ο John Carline, δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών.
Κάτω από: 20ος αιώνας,Βιογραφίες | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ελευθέριος Βενιζέλος
Κάτω από: Ορισμοί | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Πατρωνεία και πελατειακά συστήματα
Η σχέση πελατείας είναι μία σχέση εκούσιας διπολικής ανταλλαγής ανάμεσα σε κοινωνικούς φορείς άνισης κοινωνικής και οικονομικής ισχύος, που στηρίζεται στην αμοιβαία ανάληψη υποχρεώσεων παροχής ορισμένων διαφορετικών υπηρεσιών, χωρίς το πλέγμα αυτό των υποχρεώσεων να εντάσσεται σ’ ένα δεδομένο έννομο ή οπωσδήποτε θεσμοποιημένο σύστημα αξιολογικών κανόνων συμπεριφοράς και αντιστοίχων κυρώσεων.
Κάτω από: 19ος αιώνας,Βιογραφίες | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τρικούπης vs Δηλιγιάννης
Στις περίφημες εκλογές της 16ης Απριλίου του 1895 το αποτέλεσμα δίνει νίκη στον λαϊκιστή Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης ηττάται κατά κράτος (δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής) και αποχωρεί από την πολιτική …
Κάτω από: Φύλλα Εργασίας | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Εθνικός Διχασμός
Ο Εθνικός Διχασμός (1915-1917) υπήρξε μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονται στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελευθερίου Βενιζέλου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα κύρια γεγονότα της διένεξης αφορούν διαδοχικά την παραίτηση του Βενιζέλου, τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους με πρωτοβουλία του στην Βόρεια Ελλάδα με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά από στρατιωτική παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ. Η διένεξη αυτή χώρισε την χώρα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία μέχρι τη δικτατορία του Μεταξά. Κάποιες επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το 1974 και την έκπτωση της μοναρχίας στην Ελλάδα. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια του Εθνικού Διχασμού.
Κάτω από: Θεωρία | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Υπάρχει “ντεμοντέ” ιστορία;
Κάτω από: Θεωρία | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τι ιστορία διδάσκουμε;
Πρέπει να παραδεχτούμε ευθύς εξαρχής ότι δεν υπάρχει ιστορικό αφήγημα που να μην είναι ιδεολογικοποιημένο. Που να είναι δηλαδή ”αντικειμενικό”.
Η κατασκευή ελλοχεύει παντού. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί. Από τον Θουκυδίδη έως τον Μισελέ ή τον Τόϊνμπι. Ακόμη κι η λεγόμενη ”κοινωνική” ιστορία είναι άκρως ιδεολογικοποιημένη και … καλά κάνει. Γιατί η κάθε ιστορική καταγραφή επηρεάζεται από
- την εποχή,
- τις εκάστοτε συνθήκες,
- τις νέες αντιλήψεις ή θεωρίες κ.λπ.
Άλλωστε, ιστορία είναι εκείνο το κείμενο που σταθερά αναθεωρείται, που ξαναγράφεται στο διηνεκές.
Άρα, εμείς τι οφείλουμε να διδάσκουμε; Οφείλουμε να διδάσκουμε με μετριοπάθεια αλλά και υπερηφάνεια το αφήγημα που μάς συγκρότησε ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα. Όλα όσα απορρέουν από την συνείδηση του συνανήκειν. Απ’ το κοινό, αξιακό σύστημα. Και τι επιδιώκουμε; Να προκαλέσουμε συγκίνηση και προβληματισμό στον μαθητή και στη μαθήτρια. Για να αποκτήσει πάλι αυτή η κοινωνία δεσμούς και σημεία αναφοράς. Σύμβολα και ήρωες. Σε βάθος χρόνου. Λόγους να χαίρεται και να λυπάται. Να εορτάζει και να πενθεί. Όχι τυπολατρικά και επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Υπαρξιακά. Γιατί η ιστορία ένα μόνο πράγμα απαγορεύεται να είναι: βαρετή.