Πάνος Βασιλόπουλος

 Ευγένιου Αρανίτση

Ελευθεροτυπία  11-1-2009

Το κείμενο που ακολουθεί, σκοπίμως βασισμένο, ως έναν βαθμό, σε υλικά προγενέστερων δημοσιεύσεων, φιλοδοξεί να επισημάνει, αν μη τι άλλο, πως όχι μόνον πολλοί από μας είχαμε προαισθανθεί το επερχόμενο κύμα της διαμαρτυρίας αλλά, επίσης, ότι τα σχετικά με τον «απρόβλεπτο» ή «ανερμήνευτο» ή και «προβοκατόρικο» χαρακτήρα της ανήκουν στην λανθασμένη οπτική ή στην κακοπιστία.

Κάθε πέντε ώρες, ίσως και πιο συχνά, πεθαίνει το τελευταίο άτομο ενός τουλάχιστον σπάνιου ζωικού είδους. Σ’ αυτά τα χαμένα είδη, όπου να ‘ναι, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε το παιδί. Μάλιστα, η υστερία που εκδηλώνεται στους κόλπους της μοντέρνας δυτικής κοινωνίας γύρω απ’ το υποτιθέμενο αίτημα φροντίδας της σωματικής υγιεινής των παιδιών, δεν αποκλείεται να ισοδυναμεί με έναν αποενοχοποιητικό ελιγμό ώστε να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι οι ενήλικοι έχουν αρπάξει απ’ τα παιδιά την παιδικότητα τους. Συνειδητοποιώντας κανείς τον ολότελα άψυχο ρεαλισμό μιας ταινίας σαν το Elephant, θα μάθει κάτι που γνώριζε ήδη: ότι τα παιδιά εξαφανίζονται σταδιακά απ’ τη σκηνή του δυτικού κόσμου, αφήνοντας, στη θέση τους, έναν λαό από ίσκιους.

Αυτό ήταν, ασφαλώς, αναμενόμενο. Στην εξαφάνισή του, το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας συμπαρασύρει ό,τι απέμεινε απ’ την παιδική ηλικία και, μαζί, τα τελευταία υπολείμματα αυθόρμητης επιθυμίας για την αυτονόητη κριτική των θεσμών που οι ενήλικοι εξακολουθούν να παριστάνουν ότι σέβονται μολονότι, ολοφάνερα, οι θεσμοί, επί της ουσίας, έχουν εκλείψει. Τα παιδιά μεγαλώνουν αποστηθίζοντας πληροφορίες, σε μια γλώσσα της οποίας οι έννοιες έχουν εκμηδενιστεί, αρχής γενομένης από τον αστερισμό των μεγάλων ιδεών ? Θεός, πατρίδα, οικογένεια, αλήθεια, αγάπη κ.λπ., περιλαμβανομένου εννοείται του σχολείου, που έχει σιγήσει και αποσυρθεί υπέρ των φροντιστηρίων. Η αναζωπύρωση της συζήτησης γύρω απ’ τα όρια της δυνατότητας να είσαι παιδί προδίδει ότι το νόημα που ενσαρκωνόταν σ’ αυτή τη δυνατότητα έχει αποσυντεθεί. Όπου να ‘ναι, θα χαθούν και τα ίδια τα παιδιά, καθώς θα θεωρούνται πλέον σαν πιστές μικρογραφίες ενηλίκων, τουτέστιν ατόμων που έχουν αποδεχτεί, μοιρολατρικά, την ανάθεση του σκέπτεσθαι στις μηχανές. Θα ψηφίζουν από τα 11, θα επιδίδονται στο σεξ απ’ τα 12 και θα σπουδάζουν απ’ τα 13, μόνον που δεν θα πρόκειται ούτε για ψήφο ούτε για σεξ ούτε για σπουδές αλλά για προσποιητές αναπαραγωγές στερεοτύπων συμπεριφοράς προσανατολισμένων στην αμιγή διεκπεραίωση, όπως η γυμναστική, ο περιορισμός των θερμίδων της διατροφής και η εκπαίδευση στα σήματα της τροχαίας. Κάποτε, ο ρόλος των γονέων ήταν να διδάσκουν τους δεκάχρονους να υπάρχουν ακριβώς σαν υποδειγματικοί δεκάχρονοι. Τώρα πρέπει να τους διδάξουν να επωμίζονται την ανώνυμη ατομικότητα μιας δίχως σύνορα οικουμένης όπου οι πάντες καλούνται να αποδείξουν ότι είναι εξίσου επιδέξιοι στον χειρισμό υπολογιστών και όπου η υποκειμενική ζωή, με μια λέξη η ζωή του ψυχισμού, αντικαθίσταται από ένα ευμετάβλητο πλέγμα αναγνωρισμένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

Στο μεταξύ, αφού η σύγχρονη κοινωνία πανηγυρίζει για την απόκτηση πανεπιστημιακών πτυχίων από προικισμένους έφηβους, αντί να ανησυχεί, και αφού αγαλλιάζει στη θέα των νηπίων που αναλαμβάνουν χρέη τηλεπαρουσιαστών, αντί να φρίττει, οι δεκατριάχρονοι δολοφόνοι δεν μπορεί παρά να βρίσκονται καθ’ οδόν. Και σ’ αυτούς ακόμη αναγνωρίζουν έμμεσα ένα κατόρθωμα, μια και ο κερδισμένος χρόνος δεν παύει να είναι χρήμα. Αναπόφευκτα, στις ΗΠΑ ενισχύεται η τάση να προσάγονται οι ανήλικοι εγκληματίες σε δικαστήρια ενηλίκων και αυτό ειδικά αναμένεται και εδώ από λεπτό σε λεπτό. Το ζητούμενο, για τα παιδιά, είναι να εξελίσσονται, από βιολογική και νομική άποψη, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όπως οι γέροι, απ’ τους οποίους η κοινωνία ζητάει να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα, στην καλύτερη περίπτωση με ευθανασία, ώστε να μην επιβαρύνονται οι προϋπολογισμοί των ασφαλιστικών εταιρειών. Δεν επιτρέπεται να είσαι αντιπαραγωγικός.  Έτσι, όσο πιο ισχνοί γίνονται οι δισταγμοί απέναντι στη γενική διάθεση να κριθούν τα παιδιά σαν αναλώσιμα υλικά σ’ ένα παγκόσμιο πείραμα επίσπευσης των εξελίξεων, τόσο πιο δυναμικά προπαγανδίζεται ο κυνισμός σαν το φάρμακο κατά της τρυφερότητας. Η τελευταία δεν χαίρει καμίας εκτίμησης και λογοκρίνεται παντού, ενώ οι ενήλικοι φέρονται σαν να τη θεωρούν χάσιμο χρόνου. Σε αντιστάθμισμα, σκηνοθετούν, υποκριτικά, τελετές τιμητικής αποστρατείας της παιδικότητας σε κακόγουστα τηλεοπτικά σόου, όπου η λατρεία του μωρουδίστικου κιτς ατενίζει τολμηρά τον οπερατέρ. Επομένως δεν είναι άξιον απορίας ότι πληθαίνουν τα πιο απίθανα μέτρα πολιτικά ορθής μέριμνας ούτως ώστε να προστατεύονται πάντοτε τα παιδιά ως πολίτες και ποτέ η παιδικότητα, της οποίας η βαθύτερη, μυστική αλήθεια είχε ανέκαθεν σύμμαχο την τεμπέλικη κλίση στον ρεμβασμό, απ’ όπου η δική μου γενιά (η τελευταία) πρόλαβε να αντλήσει την αίσθηση των διακυμάνσεων του εσωτερικού χρόνου. Οι διακυμάνσεις εκείνες υπολογίζονται πλέον σαν αναχρονισμός και τα παιδιά γαλουχούνται στην ακαριαία «επικοινωνία» μέσω των SMS και των ψεκασμών αδρεναλίνης, Με τη σειρά της, η γειτονιά εξαφανίστηκε, οι αλάνες σώζονται σαν ντεκόρ του περασμένου αιώνα και η φιλία τείνει να συμπέσει με τη βαθμολόγηση των στιγμιαίων επαφών μέσω Διαδικτύου. Παράλληλα, τα παιδιά έπαψαν να μαθαίνουν, στα σχολεία, τι σημαίνει μάθηση. Απαντώντας πριν σκεφτούν, έπαψαν να σκέφτονται. Φυσικά, η ηθική δήθεν αντιπαλότητα ανάμεσα στη λογική της εκπαίδευσης και στα πρότυπα ψηφιακής διασκέδασης που κυριαρχούν είναι εκατό τοις εκατό πλαστή. Σχολείο και ηλεκτρονική ψυχαγωγία συνεταιρίζονται στην κοινή περιφρόνηση του χρόνου, που καθίσταται εμπόδιο και πρέπει να παρακαμφθεί ή να κονιορτοποιηθεί σε αμέτρητα μικροκαθήκοντα εξοικείωσης με τον τρόμο της ρευστότητας. Ενημέρωση και βιντεοπαιγνίδι συγκροτούν το ίδιο μέτωπο στη μάχη υπέρ της αποστήθισης. Παντού επικρατεί ένα κλίμα υποτονικού πολεμικού πανικού. Εξειδίκευση και θεάματα, αθλητισμός και διαφήμιση, εθελοντισμός και στατιστική, κινητή τηλεφωνία και λατρεία της συναίνεσης, σεξουαλική απελευθέρωση και συλλογική απάθεια, επαγγελματικός προσανατολισμός και χημικό ντοπάρισμα, multiple choice και καλλιέργεια των ανακλαστικών για την κεραυνοβόλο ανταπόκριση στις αμέτρητες εφήμερες μόδες, όλ’ αυτά είναι όψεις μιας κοινής φυγόκεντρου: τα παιδιά εξορίζονται όσο μακρύτερα γίνεται απ’ τον «μεταφυσικό» πυρήνα της παιδικής ηλικίας. Η παλιά, ειρωνική υπεροχή της ευαισθησίας τους έναντι εκείνης των ενηλίκων έχει βουβαθεί  αποζημιώθηκε με την ίδρυση της Βουλής των Εφήβων.

Θα μπορούσε, άραγε, κανείς να αναρωτηθεί για το πού βρίσκεται σήμερα η παιδική ηλικία που αφαιρέθηκε απ’ τα παιδιά; Η απάντηση είναι ότι την κρατούν οι ενήλικοι υποθηκευμένη στο βάθος ενός πένθους που δεν συντελέστηκε, δηλαδή του πένθους για τη δική τους παιδική ηλικία, η οποία πέρασε κατευθείαν στη λήθη πριν ωριμάσουν οι συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσαν να την κατανοήσουν και να αποχωριστούν. Οι συγκινήσεις έμειναν αδιευκρίνιστες, οι συγκρούσεις πάγωσαν μπροστά στην ανέφικτη συμμόρφωση προς τον αιωνίως εκπρόθεσμο εκσυγχρονισμό της τεχνολογίας και των ηθών απότομα, ο κόσμος κατοικήθηκε αποκλειστικά από καταναλωτές. Οι παλιές εφηβικές επαναστάσεις ματαιώθηκαν με τρόπο που δεν ευνόησε την αντήχηση τους στο σύμπαν των αναμνήσεων και οι ντουλάπες γέμισαν σκελετούς. Ξαφνικά, όλα άρχισαν να μοιάζουν πρόωρα και συνάμα καθυστερημένα, φουτουριστικά και συνάμα παλιομοδίτικα. Το δοκιμαστικό ζύγισμα των σχέσεων με τους γονείς, ο ίλιγγος των πολιτισμικών καινοτομιών και η ορμητική εισβολή ενός πρωτόγνωρου μοντέλου «λειτουργικής»/«δυσλειτουργικής» οικογένειας, όλ’ αυτά παίχτηκαν στην κόχη μιας στιγμιαίας ευφορίας και κατόπιν σαρώθηκαν εν μιά νυκτί από την κατάθλιψη και το άγχος των «προκλήσεων» της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Ήταν  μια μεταβατική εποχή που δεν είχε προηγούμενο. Οι άνθρωποι διδάχτηκαν την Ιστορία από την τηλεόραση. Αυτή τους έσπρωξε στο σημείο φυγής όπου, έκτοτε, η σχέση τους με τη φύση διαμεσολαβείται απ’ τον τουρισμό και την οικολογία. Τους έπεισε ότι η άμεση επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα είναι μολυσματική, τους έδειξε τη νέα γενιά φορητών συσκευών που θα αντικαθιστούσαν την εμπειρία, τους μίλησε για τον επανασχεδιασμό του σώματος και τους πρότεινε να ξεφορτωθούν τους ρυθμούς του παρόντος περνώντας διά μαγείας στο μέλλον μιας βάναυσης, ηθικής αρχαιότητας, ένα είδος προφητικού υπερσυντέλικου όπου οι δεινόσαυροι δικαιούνται τάχα τη συμπάθεια. Τώρα, οι άντρες και οι γυναίκες, μην έχοντας προλάβει να μεγαλώσουν, παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους, με τα καλλυντικά και τα γκάτζετ, με τις τιμές του χρηματιστηρίου και τα τεστ εγκυμοσύνης, στερούμενοι και στερούμενες οιασδήποτε κριτικής αντίληψης του τι προηγήθηκε και τι έπεται. Κλέβουν την παιδική ηλικία των παιδιών τους ώστε να τη χρησιμοποιήσουν σαν ασπίδα της δικής τους αποτυχημένης ενηλικίωσης και τα συμβουλεύουν να οραματιστούν έναν κόσμο που θα βγει απ’ τον σωλήνα χάρη στο χάπι του οργασμού. Ο χρόνος γίνεται η διαρκής προεξόφληση ενός δανείου που όλοι χρωστούν ενώ κανείς δεν εισέπραξε, το δε σύστημα απευθύνει στους νέους εκκλήσεις να μάθουν να τον αντιμετωπίζουν σαν το βασικό απόβλητο. Ασφυκτιώντας από την έλλειψη αυτού ακριβώς του χρόνου, τα παιδιά ακούν ξανά και ξανά ότι εκείνο που τους λείπει όχι μόνον δεν είναι σημαντικό αλλά πρέπει να το συγκρίνουν με το σκουπίδι που μένει μετά τη χρήση της ζωής ως καταναλωτικού αγαθού. Δοξάζεται και εδώ η ανακύκλωση.

Παραμένει, άρα, αδύνατον να είσαι παιδί στ’ αλήθεια όταν οι πάντες φέρονται σαν παιδιά. Σ’ αυτή την απόσυρση της αλήθειας απ’ το προσκήνιο, δηλαδή της αυθεντικότητας των βιωμάτων, των πεποιθήσεων και της γλώσσας, όπου εξάλλου θεμελιώνεται η επιτυχία της τηλεόρασης, πόσο μάλλον των πιο εξελιγμένων μέσων «επικοινωνίας» και «ενημέρωσης», τα παιδιά θα απαντούσαν (όπως και απάντησαν) με μιαν άνευ προηγουμένου δυσφορία, την οποία είχαν συνηθίσει να κρύβουν στα βάθη της βαρεμάρας και της ανορεξίας. Ούτε καν η αλήθεια της αφέλειας δεν τους επιτρεπόταν, αφού η αφέλεια είχε πάψει να αντιπροσωπεύει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικους? ομολογουμένως, ποτέ η ενήλικη αφέλεια δεν είχε κληθεί να παίξει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στο πεδίο της εξουσίας και της δημοσιότητας.

Λένε πως όλα τα μωρά, λίγο πολύ, μοιάζουν το ένα στο άλλο, όμως σήμερα, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, που θα πει πως η νηπιακή συγγένεια των χαρακτηριστικών του προσώπου υποχωρεί, είναι οι πατεράδες εκείνοι που αρχίζουν να μοιάζουν μεταξύ τους, από την άποψη ότι μένουν ομοιόμορφα αθέατοι. Γρήγορα κατάφεραν να εξασφαλίσουν συνθήκες, επαγγελματικές ή άλλες, που τους απαγόρευαν να διασταυρώνονται με τα παιδιά τους, εκτός κι αν αυτά παρέλαυναν σαν ωραία δείγματα DNA στις σχολικές γιορτές. Την ώρα που οι φιλόσοφοι και οι ψυχαναλυτές θρηνούσαν για την εξαφάνιση του Πατέρα ως κυρίαρχου θεσμικού και ιστορικού υποκειμένου, ο κάθε φυσικός πατέρας ήταν κιόλας εξαφανισμένος, έχοντας αφήσει, ένοχα, στη θέση του την πιστωτική κάρτα. Συνεπώς, το να μιλάμε για μονογονεϊκές οικογένειες, αναφερόμενοι σ’ ένα στατιστικό δεδομένο, αποδεικνύεται παραπλανητικό, άπαξ και οι οικογένειες κατέληξαν ουσιαστικά μονογονεϊκές στο σύνολο τους, με τον πατέρα να περιορίζεται σ’ ένα απρόσωπο σημείο αναφοράς των οικονομικοί διευθετήσεων. Μοναδική του αγωνία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι η εκμετάλλευση των ευκαιριών ώστε να απομακρυνθεί απ’ τον συναισθηματικό πυρήνα της οικογένειας ακόμη περισσότερο, παύοντας να βλέπει εκείνο που ενσαρκώνουν οι διπλανοί του: δηλαδή την αδιάψευστη υπενθύμιση της αποτυχίας του να συνδεθεί σε βάθος.

Μια και δεν είναι πάντα εύκολο για τον δότη σπέρματος, τον φερόμενο ως πατέρα, να απέχει από το οικογενειακό διαμέρισμα με κάποιο πρόσχημα, εσωτερικεύει την απόσταση και αγκυροβολεί μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, δίνοντας στο παιδί του το παράδειγμα μιας ζωής που λυτρώνεται απ’ τις δυσκολίες του Λόγου μέσω του σημείου φυγής, στις οθόνες. Όχι λιγότερο αλλοτριωμένες, οι μητέρες διασκεδάζουν την απογοήτευση τους καθρεφτιζόμενες στα γυναικεία έντυπα και απολαμβάνοντας τίτλους όπως «Τι απέγιναν οι άντρες;» ή «Συνδυάστε καριέρα και οικογένεια». Όσο για τη στοργή, που κάποτε τις έκανε τόσο αγαπητές, τώρα, αφού προσπάθησαν τολμηρά να γίνουν άντρες οι ίδιες κι αφού το μισοκατάφεραν μιμούμενες τη χειρότερη πλευρά εκείνων, νιώθουν την έλλειψη διαφοράς να παγώνει τα σεντόνια.

Επομένως, δεν έχει νόημα να αναρωτηθούμε   πού κρύβονται οι πατεράδες. Κρύβονται εκεί ακριβώς που τους βλέπεις: στον ορίζοντα των συμβάντων της επαγγελματικής ρουτίνας, προέκταση της οποίας αποτελεί η «ψυχαγωγία» ως τόπος όπου αθροίζονται τα «must» και οι ανακλαστικές συμπεριφορές πέριξ των καταναλωτικών καθηκόντων. Για παράδειγμα, τι πιο επαγγελματικό απ’ τις διακοπές, όπου το κύριο μέλημα είναι η εκμετάλλευση του χρόνου και η ταχεία σάρωση των τοπίων της υπαίθρου εν είδει τηλεοπτικών αποζημιώσεων για τη ζωή σε μια πόλη που κατάντησε αφόρητη; Θα ‘ταν ανόητο να αρνηθούμε ότι τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν μιαν αβέβαιη αλλά ζωηρή και επώδυνη αντίληψη αυτού του δράματος? αν και δυσκολεύονται να την εκφράσουν, τα ταλαιπωρεί δραματικά. Ξέρουν ότι έχουν γεράσει πρόωρα και, στο λυκόφως της πατρότητας απ’ την οποία παραιτήθηκαν οι πατεράδες τους, μαθαίνουν διαισθαντικά ότι ο επαγγελματισμός και το κυνήγι των επιδόσεων έχουν εισβάλει στην ιδιωτική ζωή καθιστώντας την τρόπον τινά δημόσια, για να μην πούμε και για την αλλοτρίωση του βλέμματος που συνεπάγεται το φάσμα των φαινομένων τα οποία παράγονται από την παντοκρατορία της κάμερας. Μοιραία, η ονειρική γεωγραφία του σπιτιού εξουδετερώνεται απ’ τη λογική των ριάλιτι, ενώ κάθε μετακίνηση διά μέσου του σκηνικού της πόλης πείθει ότι είναι κι αυτό, με τη σειρά του, ένας λαβύρινθος από κόμβους και προσβάσιμες διευθύνσεις, σαν το Διαδίκτυο. Ο,τι στήριζε παλιά την εμπράγματη έλξη για το μυστήριο της φύσης, πάγωσε κάτω απ’ την πινακίδα του οικολογικού προστάγματος.

Ε τσι, και προκειμένου να επιβιώσουν, τα παιδιά   και οι έφηβοι αρχίζουν, αργά ή γρήγορα, να συναγωνίζονται τους γονείς, εφόσον οι τελευταίοι δείχνουν να θεωρούν τον ανταγωνισμό σαν τη μοναδική διαθέσιμη γλώσσα. Αυτό διευκολύνει τη φυγή των γονέων. Η αμηχανία που προκαλείται απ’ το πλήθος των ανεκπλήρωτων συναισθηματικών οφειλών απέναντι στα παιδιά, επιφέρει την παράλυση και των πιο στοιχειωδών χειρονομιών θέρμης και γενναιόδωρης προσφοράς. Για να την αντισταθμίσουν, γίνονται υπερκινητικοί. Από τη θέση κάποιου που κινείται πάνω κάτω τηλεφωνώντας και διαπραγματευόμενος επαχθείς συμβιβασμούς, εκπαιδεύουν τον εαυτό τους να κοιτάζει τα παιδιά δίχως να τα βλέπει και δίχως να τα ακούει, ενώ η κακή τους διάθεση παρακάμπτει διαρκώς, μέσω αντιπερισπασμών, τη διάχυτη υποψία ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά αν οι άνθρωποι, αντί να πληκτρολογούν, συζητούσαν.

Εντούτοις, το αναπάντητο αίτημα των παιδιών   για κάτι που μένει εκτός κατανόησης και που καθησυχάζεται προσωρινά με το να «επιλέγουν» καταναλωτικά δολώματα ή εντολές στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου είναι ευδιάκριτο κατά τη διάρκεια όλων των επεισοδίων βίαιης αντίδρασης στην ανία της εκπαίδευσης. Περισσότερα, στο επόμενο?.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα,
βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά,
πολλά λεφτά

Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσαι στην Παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.

Μακριά από κόμματα μην βρεις μπελά,
?Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά?
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ?ναι καλά
ν? αφήσεις τ? όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ? όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ? όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ? συ κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
Πες μας τι έκανες σ? αυτή τη γη;
Πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά;

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομε, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ? όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ? αυτή τη γη

Η κηδεία του Πάνου Τζαβέλα, θα γίνει την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου στις 14:00 στο Νεκροταφείο του Σχιστού

…αυτό εισέπραξα από μια εξαγριωμένη διαδηλώτρια βγάζοντας αυτή τη φωτογραφία.

Με αισθήματα τουρίστα στην πλατεία Συντάγματος, είδα και γώ το Σάββατο την μεγάλη διαδήλωση των Α με κύκλο, και πήρα μυρωδιά μολότωφ στην “Γενική”  γωνία με Ερμού, και δακρυγόνου έξω από το ΑΤΙΚΑ.

Απόρισα γιατί δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου να βγάζει φωτογραφίες όπως σε τόσες και τόσες διαδηλώσεις, με έπιασε δέος από τα κοκκαλιάρικα μαυροντυμένα παιδάκια με τα κασκόλ στα μούτρα σαν νίντζα, και ένιωσα παιδί όταν είδα τους ασπρομάλληδες ανάμεσα στην πορεία.

Είδα ετοιμοπόλεμους αναρχικούς με κράνη, με σακίδια που υπέθεσα τίγκα στις μολότωφ, υποσιτισμένες αναρχικές με αναιμική διάθεση και γύρω τους δεκάδες υπερασπιστές της έννομης τάξης με γκλομπ,ασπίδες και αμφίεση πολέμου.

Είδα το κεντρικό σύνθημα της απελευθέρωσης των αγωνιστών συντρόφων τους και αν και η ψυχή μου τους συμπαραστεκότανε  η λογική μου εναντιωνόταν σε αυτό.

Υποπτεύθηκα μεταμφιεσμένους χαφιέδες και καθοδηγητές της ασφάλειας , όπως η παράδοση των προβοκατόρων επιτάσσει και παρατήρησα το οπλοστάσιο με τους μαρμάρινους κυβόλιθους της πλατείας , ασύνδετους στα πόδια μου.

Η οργανωμένη αναρχία μου φαίνεται οξύμωρο.Δεν είμαι σίγουρος αν θα απαντούσα καταφατικά στην αρχική ερώτηση της εξαγριωμένης διαδηλώτριας, αλλά ναι, είναι και αυτό μια απάντηση.

Ένιωσα ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του τόπου σαν θεατής , και γύρισα με ευτυχισμένες αναμνήσεις στο χωριό μου ξεπερνώντας με άνεση πουλιού τα μπλόκα των αγροτών-τρακτερητζήδων.

Αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ Εύβοιας σήμερα στη Χαλκίδα.

157 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι 30 στις καρέκλες του εργατικού κέντρου Χαλκίδας 127 στην Αβάντων για τις εκπτώσεις .

Η αφρόκρεμα του  κινήματος για την εκλογή αντιπροσώπων για το κεντρικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.

5-6 βιαστικές ομιλίες με ελάχιστο πολιτικό περιεχόμενο και πολύ ιστορία. Ακριβώς οι ίδιες που άκουγα σαν φοιτητής με άλλα πρόσωπα και ημερομηνίες.Με καμιά προοπτική.

Η κορωνίδα της δημιουργίας(της κοροϊδίας) έγινε στο τέλος , μετά από μιάμιση ώρα από την έναρξη οπότε  ενώ γινόταν η τοποθέτηση του απερχόμενου πρόεδρου στο πίσω μέρος της ίδιας αίθουσας γινόταν η ψηφοφορία χωρίς να τελειώσει η απολογιστική -χωρίς απαρτία- συνέλευση.Στην ουρά της ψηφοφορίας είχε απαρτία.Βιαζόμαστε βλέπετε.

Το κατάντι του συνδικαλιστικού κινήματος δεν το σώνει ούτε με τις μεγαλοστομίες ούτε με την αδιαφορία.

Πρέπει να χτιστεί από την αρχή και αν του αξίζει να επιζήσει.

Ζητώ συγνώμη γιατί πήγα και ψήφισα.

Ελλάδα 2050…με ένα πρωθυπουργό από τη Νιγηρία ή τον σπουδαγμένο Αλβανό, την ορκωμοσία να κάνει παπάς αίρεσης με παντελόνι,και ο κομματικός αντίπαλος να γίνει υπουργός εξωτερικών.(το τελευταίο το’χουμε…)

Να τραγουδήσει ο Φραγκούλης τον εθνικό ύμνο, και οι πρώην άσπροι πρωθυπουργοί να χαιρετάνε.

Από κάτω Αλβανίδες με Έλληνες , Βούλγαροι με Ελληνίδες, Μαύρες με άσπρους, Άσπροι με κίτρινες αγκαλιά να ακούν και να ελπίζουν ότι έρχεται η αλλαγή.

Σε μας που και μόνο τα χρώματα θα ήταν επανάσταση, διακηρύσσουμε το αρχαίο πνεύμα αθάνατο και την πατρότητα της δημοκρατίας, χωρίς να γελάμε.Χωρίς να ντρεπόμαστε.

Πως τα καταφέρνουμε;

Και μόνο τα νέα αμερικάνικα χρώματα της εξουσίας σήμερα, είναι ένα μεγάλο χτύπημα στον ρατσισμό.

Ας σκεφτούμε την δικιά μας μαυρίλα.

Με την διακοπή-ημίχρονο  της σφαγής στη Γάζα, η καταμέτρηση λέει: …Αθώα Παιδιά: 400 νεκρά, αδιάφορο πόσα τραυματισμένα.Τα τραυματισμένα θα περιμένουν τα επόμενα ισραηλινά πυρά ή την νοσοκομειακή ανεπάρκεια της Γάζας, και δεν θα μετρηθούν γιατί η τηλεόραση θα έχει φύγει.

Το μνημόσυνο στον δικό μας αθώο Αλέξη, περνάει δίπλα στο ιατρικό ανακοινωθέν του ξεχασμένου αθώου Διαμαντή που περιμένει το θαύμα από τα ελληνικά νοσοκομεία.(Ήθελα νάξερα το φακελλάκι σε αυτή την περίπτωση είναι δωρεάν, ή το πληρώνει ο Αβραμόπουλος;)

Η Αθώα καθαρίστρια Κούνεβα δεν είναι παιδί αλλά σίγουρα το βιτριόλι που την ποτίσανε πιτσίλισε και κάποιες συνειδήσεις , γιατί ακόμα επιζεί σε κάποιο θάλαμο και ο εκετελεστής της, την ξαναπεριμένει πλάι σε κάποιο άλλο σφουγγαρόπανο να την αποτελειώσει.

Τέλος ο αθώος Παναγόπουλος προβληματίζει μαζί με τα παραπάνω, τα Ελληνικά μίντια. με το αν χωράνε τα λύτρα σε φορτηγό ή θα χρησιμοποιήσουν οι απαγωγείς πάνω από 5 ΙΧ να τα μεταφέρουν.

Τα μεγέθη αθωότητας είναι όμοια αλλά …δυσανάλογα.

Η Αστυνόμοι (έχουν περισσότεροι μανάδες καθαρίστριες παρά μπαμπάδες εφοπλιστές ), νοιάζονται και για τις δυο υποθέσεις το ίδιο;

Ο Ομπάμα κάνει αθώα είσοδο  στον ματοβαμμένο Λευκό Οίκο επιβάλλοντας στο Ισραήλ να μη σκοτώνει παιδιά εκείνη την λαμπρή ημέρα, αλλά η αμερικάνικη πολιτική  έως τότε δεν μπορούσε να το κάνει.(;)

Το ξύλο, το αλύπητο που ρίχνουν πια τα ΜΑΤ  το ρίχνουν στον “επαναστατικό αγώνα”;

Νομίζω τελικά ότι οι αθώοι αν και πρωταγωνιστές είναι πάντα σε δεύτερη μοίρα.

Καληνύχτα (με αθωότητα) και όνειρα γλυκά.

1.Αύξηση του μισθού μου ώστε να μου καλύπτει τις αυξανόμενες ανάγκες μου.

2.Λιγότερες ώρες διδασκαλίας γιατί με αυτές που κάνω νοιώθω πλήξη.

3.Αύξηση σχολικών διακοπών για εξοικονόμηση ενέργειας στα σχολεία.Μεγάλο το έξοδο ιδιαίτερα τον χειμώνα όταν λειτουργούν.

4. Τέλεια σχολικά συγγράμματα έτσι ώστε να τα διαβάζουν τα παιδιά να τα καταλαβαίνουν όλα και να μη με ενοχλούν με ερωτήσεις.

5.Τέλεια σχολικά συγγράμματα έτσι ώστε να μην είναι απαραίτητο να λέω τίποτα προφορικά, γιατί μεγάλωσα και βραχνιάζω όταν μιλάω.

6.Δωρεάν γρήγορο ίντερνετ σε αντικατάσταση του δωρεάν αργού που καταργήθηκε.

7.Να επιτραπεί το κάπνισμα στα σχολεία έτσι ώστε οι καθηγητές που ξεμένουν να μπορούν να κάνουν τράκα από τους μαθητές.

8.Να επιτραπεί η χρήση του κινητού και η βιντεοσκόπηση από τους μαθητές του σχολικού μαθήματος αντί να κρατάνε βασανιστικές και χρονοβόρες σημειώσεις.(think earth-save paper)

9.Λίγο πιο ελλαστικό ωράριο -τι πα να πει δηλαδή 8:30-2:30, αν κανείς άλλος δεν είναι σχολείο;

10.Να μπορώ να ζητάω ότι θέλω όποτε το θέλω και να το έχω, χωρίς να είμαι αναγκασμένος να κάνω δαπανηρές απεργίες.

11.(Επειδή δεν μου αρέσουν οι δεκάλογοι) να εκλέγεται ο υπουργός παιδείας από την εκπαιδευτική κοινότητα, να εκλέγεται ξεχωριστός υπουργός θρησκείας από τον κλήρο  και η θητεία του να διαρκεί όσο μου κάνει τη χάρη.(Κάτω η πρωθυπουργική αυθαιρεσία ο ΥΠΕΠ  στα σχολεία ο ΥΠΕΘ στην εκκλησία)

Η διεθνής ερευνητική αποστολή που απέπλευσε για το νότιο Ατλαντικό, όπου θα δοκίμαζε την πρακτική της λίπανσης των νερών ως μέτρο κατά της κλιματικής αλλαγής, τελικά ανεστάλη με εντολή του γερμανικού υπουργείο Επιστήμης έως ότου ολοκληρωθεί νέα περιβαλλοντική μελέτη….

Το τελευταίο πείραμα, με την ονομασία Lohaflex, τελικά ανεστάλη έπειτα από διαμαρτυρίες περιβαλλοντικών οργανώσεων, οι οποίες υποστήριξαν ότι παραβιάζεται το πρόσφατο διεθνές μορατόριουμ στις δοκιμές λίπανσης των ωκεανών. Η Γερμανία είχε μάλιστα πρωτοστατήσει στην επιβολή της απαγόρευσης, στο πλαίσιο της Συνθήκης του ΟΗΕ για τη Βιολογική Ποικιλότητα.

Το γερμανικό Ινστιτούτο Αλφρεντ Βένεγκερ για την Πολική και Θαλάσσια Έρευνα, στο οποίο ανήκει το Polastern, ελπίζει να έχει ολοκληρώσει τη νέα περιβαλλοντική μελέτη εντός δέκα ημερών. Υποστηρίζει πάντως ότι το πείραμα δεν θα παραβίασε τη διεθνή συμφωνία.

«Είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι το Lohaflex μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι […] με τις δραστηριότητες απόρριψης βιομηχανικών αποβλήτων, με τις οποίες δεν έχει τίποτα κοινό» σχολίασε στο Nature.com ο ωκεανογράφος Ούλριχ Μπάθμαν του Ινσιτούτου…

πηγή www.in.gr

Ερευνητικό σκάφος με πολυεθνική επιστημονική ομάδα αναχώρησε για το νότιο Ατλαντικό, όπου θα πετάξει στο νερό 20 τόνους λιπάσματος για φύκια, με την ελπίδα ότι η δραστική αυτή τεχνική θα βοηθήσει στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο άλλοι επιστήμονες αντιδρούν και χαρακτηρίζουν το πείραμα παράνομο και επικίνδυνο.Όπως αναφέρει το Nature.com, το γερμανικό ερευνητικό πλοίο Polarstern αναχώρησε από το Κέιπ Τάουν φορτωμένο με 20 τόνους θειικού σιδήρου, ενός σημαντικού θρεπτικού στοιχείου που υπάρχει σε περιορισμένες μόνο ποσότητες στα παγωμένα, φτωχά νερά του νότιου Ατλαντικού.

Οι ερευνητές της αποστολής Lohafex (από την ινδική λέξη «λόχα» που σημαίνει σίδηρος) ελπίζουν ότι το λίπασμα θα οδηγήσει σε εκρηκτική αύξηση του φυτοπλαγκτού, το οποίο απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και μετριάζει έτσι το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Η λίπανση των ωκεανών, σε μια γιγάντια επιχείρηση «γεωμηχανικής», έχει προταθεί ως εύκολη λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Προηγούμενα πειράματα μικρότερης κλίμακας προσέφεραν ενδείξεις ότι η λίπανση ολόκληρου του Νότιου Ωκεανού γύρω από την Ανταρκτική θα οδηγούσε στην απορρόφηση ενός δισ. τόνων CO2 ετησίως.

Ωστόσο οι πιθανές περιβαλλοντικές επιπτώσεις μιας τέτοιας επέμβασης παραμένουν άγνωστες, και πολλοί επιστήμονες θεωρούν την ιδέα δυνητικά επικίνδυνη.

Οι 191 χώρες που έχουν επικυρώσει τη Συνθήκη του ΟΗΕ για τη Βιολογική Ποικιλότητα ψήφισαν πέρυσι να επιβάλουν μορατόριουμ στη λίπανση των ωκεανών με την εξαίρεση πειραμάτων μικρής κλίμακας σε παράκτια νερά.

Περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως το Αφρικανικό Κέντρο για τη Βιοασφάλεια στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, θεωρούν ότι η αποστολή Lohafex παραβιάζει τη διεθνή συμφωνία.

Όμως το υπουργείο Περιβάλλοντος της χώρας αρνήθηκε να απαγορεύσει τον απόπλου στο ερευνητικό σκάφος και η αποστολή βρίσκεται ήδη εν πλω για να λιπάνει 300 τετραγωνικά μέτρα θάλασσας ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ανταρκτική.

πηγή in.gr