Πάνος Βασιλόπουλος

..ευχαριστώ τους τεχνικούς  του σχολικού δικτύου , για την αποκατάσταση του προβλήματος, και τους συναδέλφους που συμπαραστάθηκαν.

Πάντως μου μένει αυτή η πίκρα για το θέμα της αξιοπιστίας,της εμπιστοσύνης και της ..αντοχής του σκουλτζιαρ.

Αισθάνομαι πιο ασφαλής με το γκουγκλ αλλά θέλω και απαιτώ, το ίδιο ψηλά στάνταρ με το σχολικό δίκτυο.

Αν είναι και αυτό δημόσια υπηρεσία, σαν τον μέσο όρο των άλλων, καλύτερα να το κλείσουμε από τώρα γιατί υποθηκεύουμε το μέλλον του.

Σε αυτή την τεχνολογία αιχμής πρέπει να  υπάρχει ο μέγιστος επαγγελματισμός και ελάχιστος ερασιτεχνισμός.Αν λειτουργεί πάλι όπως η εκπαίδευση, τουλάχιστο άστε με να κάνω συχνά μπακάπ!

Θα ξαναπάμε από τα μπλογκ στα μπλοκ (σημειώσεων …)

με ένα μυστήριο τρόπο “κατεδαφίστηκε” φωτογραφικά το μπλογκ μου.

συμβαίνει και σε άλλους;

είναι τυχαίο  ή είναι αυτά που λέω;

Μετά από μια σχολική ένταση, αποφάσισα την τελευταία ώρα της Παρασκευής να την αφιερώσω στην συζήτηση. Επηρεασμένος από ένα άρθρο- του αφιονισμένου τελευταία με τα παιδαγωγικά, Ευγένιου Αρανίτση στην «Ε» – , διάβασα στα παιδιά (Β Λυκείου) αποσπάσματα που πίστευα ότι καταλάβαιναν , αρχίζοντας με το εξής:

Τα παιδιά δεν μας μιλάνε όχι διότι δεν τα ακούμε, όπως λέγεται και ξαναλέγεται, αλλά επειδή δεν τους απευθύνουμε καν τον λόγο. Μπορείς βέβαια να εισάγεις σ’ ένα παιδί εντολές ή ιούς: «Έφαγες;» «Διάβασες;»: ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, κι εκεί τελειώνει. Η ελευθερία, το περίσσευμα ανεξαρτησίας, απορροφήθηκε απ’ το καλειδοσκοπικό φάσμα των λεγόμενων «επιλογών». Τα παιδάκια των Ελλήνων, τελευταία στον δυτικό κόσμο, έμειναν δίχως την ελευθερία τού να είναι σκλάβοι….

Ακόμα μερικά «δυνατά» αποσπάσματα από το κείμενο και μετά προσπάθεια να βρούμε τι μας φταίει. Η κατάληξη ήταν ότι τα παιδιά με θεωρούν μέρος του συστήματος που τα εχθρεύεται (άρα αντίπαλό τους)και δεν μπορούν να μου πουν τίποτα.

Το κουδούνι διέκοψε απότομα (με αντανακλαστικά μαθήματος) την συζήτηση, όπως διακόπτει και κάθε επιθυμία για καλή συνέχεια.

Βγαίνοντας απελπισμένος από την τάξη, ένοιωσα ότι τα παιδιά μας είναι υπερασπιστές του συστήματος πια, παρά το καθολικό όχι, χωρίς την δυνατότητα έκφρασης μιας προοπτικής.

Του συστήματος που τα θέλει χωρίς μόρφωση, χωρίς εκπαίδευση, για να τα χρησιμοποιεί σαν διαμαρτυρόμενους αμόρφωτους δούλους ή σαν ειδικευμένους προλετάριους απλά για την αναπαραγωγή του.

Ο εθνικός διάλογος θα σταθεί στο ρετουσάρισμα του περιεχόμενου  της ίδιας εκπαίδευσης και όχι στο περιεχόμενο μιας καλύτερης μελλοντικής κοινωνίας.

Και όπως είναι «μπουρδέλο» τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι αστυνομίες, οι εφορίες , οι πολεοδομίες, τα νοσοκομεία, οι υπηρεσίες, τα υπουργεία, οι κυβερνήσεις, οι φυλακές, οι δρόμοι, οι πόλεις και όλη η χώρα, ο εθνικός διάλογος για την παιδεία θα γίνει και αυτός το «μπουρδέλο πολυτελείας» για να εξωραΐσει ειλημμένες αποφάσεις.

Δηλαδή το σπατουλάρισμα της ίδιας κατάστασης, των βολεμένων ενάντια στους σκεπτόμενους.

(πολλά από αυτά  σήμερα τα βλέπω υπερβολικά, αλλά για λόγους συνέπειας, τα δημοσιεύω στο απελπιστικά αντιιντερνετικό μπλογκσκτζιαρ-παιδιά αμάν!να πάμε όλοι στο γκουγκλ;)

…από μια άποψη αν έχουμε να φάμε είμαστε ευτυχείς.

Από την άλλη αν έχουμε να διαλέξουμε τι να φάμε, και έχουμε οικολογική συνείδηση μοιάζει σαν χριστιανός, σαρακοστή, μπροστά σε φιλέτο.

Δηλαδή όσο πιο υγιεινά τρώμε, τόσο λιγότερο επιβαρύνουμε με διοξείδιο του άνθρακα τον πλανήτη, μιας και το “αποτύπωμα” κάθε φαγητού, το διοξείδιο δηλαδή που δημιουργεί σε όλη την διαδικασία παραγωγής του, είναι εντυπωσιακά ..ταξικό.

από τα λαχανικά..σωτηρία του πλανήτη μέχρι την μπριζόλα  …πυρηνική απειλή, η απόσταση είναι χαοτική.

λαχανικά στον ατμό με μακαρόνια για οικολόγους , κοτόπουλο και τυρί για αδιαφοροσυντηριτικούς μέχρι τους μπριζολοφάγους εχθρούς του κόσμου, τρώτε γνωρίζοντας αν σώζετε τον πλανήτη.

(γράφημα από το ΤΙΜΕ)

Ας υποθέσουμε ότι συνήθως ταξιδεύ­ετε με το αεροπλάνο 4 φορές το χρόνο.

Έρχεται όμως κάποια επαγγελματική υπο­χρέωση και διπλασιάζει τον αριθμό των τα­ξιδιών σας. Η στατιστική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διπλασιάστηκαν ή, με άλλα λόγια, αυξήθηκαν 100% οι πιθανότητες να πεθά­νετε σε αεροπορικό δυστύχημα. Αν τύχει μά­λιστα να κατοικείτε μονίμως στην Αθήνα και να εκλεγείτε καθηγητής, για παράδειγμα, στο πανεπιστήμιο της Αλεξανδρούπολης, το πράγμα παίρνει δραματική χροιά. Ως «ιπτάμενος καθηγητής» που πηγαινοέρχε­ται 3 – 4 φορές την εβδομάδα Αθήνα – Αλε­ξανδρούπολη , έχετε αυξήσει 200 ή 300 φο­ρές τη μακάβρια πιθανότητα, ήτοι 20.000% ή 30.000%! Δεν είναι να ταξιδεύει κανείς. Χει­ρότερο και από κορώνα-γράμματα… Στην πράξη ωστόσο ο κίνδυνος παρα­μένει αμελητέος, είτε 1 είτε 200 φορές ετησίως ταξιδεύει κανείς με το αεροπλά­νο. Οι αεροπορικές εταιρείες αυτό θα το­νίσουν. Τι κάνουν όμως σε περιπτώσεις όπως αυτή οι ιατρικές εταιρείες; Αυτό που ξέρουμε και μαθαίνουμε όλοι κάθε μέρα από τα ανυποψίαστα Μ Μ Ε που εθελοντι­κά συμμετέχουν στις καμπάνιες της τρομολαγνείας: Χρησιμοποιούν πάντα την πο­σοστιαία μεταβολή, αγνοώντας το πραγ­ματικό μέγεθος, με σκοπό να δημιουργή­σουν εντυπώσεις. Άλλωστε, στις εντυπώ­σεις και μόνο βασίζεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της θεοποιημένης «προληπτικής ια­τρικής». Δημιουργείται έτσι μια τεράστια βάση επιχειρηματικής δράσης, ενώ οι άν­θρωποι στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ωφεληθούν, ενώ στη χειρότερη θα μπουν σε μεγάλες περιπέτειες υγείας. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Σε δύο γυναίκες εμφανίστηκε καρκίνος του μα­στού το έτος 2000 και πρόκειται να πεθάνουν και οι δύο από τη νόσο το 2010. Η μία από αυ­τές υποβάλλεται σε ετήσια μαστογραφία και χάρη σε αυτήν ανακάλυψε τον καρκίνο της το 2005. Η άλλη δεν υποβάλλεται σε μαστο­γραφία και ανακαλύπτει τον όγκο πολύ αρ­γότερα, έστω το 2008. Όταν επέλθει το μοι­ραίο, η επιστήμη θα επισημάνει με ενθου­σιασμό ότι η πρώτη γυναίκα έζησε 5 χρόνια μετά τη διάγνωση (με μαστογραφία) και η δεύ­τερη μόνο 2 χρόνια μετά τη διάγνωση (χωρίς μαστογραφία). Τα συμπεράσματα αυτονόη­τα – η μαστογραφία έδωσε 3 χρόνια ζωής. Στην πραγματικότητα, όπως ο καθένας κα­ταλαβαίνει, πρόκειται για χρόνια ταλαιπωρίας, άγχους, φόβου, χημειοθεραπειών, ακτινοβολιών και ακρωτηριασμών. Μα, θα διερωτηθεί κανείς, η θεραπεία στην οποία έχει νωρίτερα υποβληθεί η πρώτη γυναίκα δεν θα συμβάλει στο να ζήσει περισσότερο και καλύτερα; Όχι, είναι η απάντηση. Μελέτες στο πρόσφατο παρελθόν έδειξαν ότι η τελική έκβαση δεν εξαρτάται σημα­ντικά από το χρόνο διάγνωσης. Υπάρχουν όμως και χειρότερα… Ηθοποιοί, τραγουδίστριες, κοσμοπολίτες υπουργοί, διαφη­μιστικές εταιρείες, μοντέλα και τηλεπαρουσιάστριες, καθη­γητές, χρηματοδοτούμενοι σύλλογοι και λοιποί συγκινητικά ενδια­φερόμενοι εκστρατεύουν κάθε τόσο εναντίον του καρκίνου του μα­στού που «αποτελεί σύγχρονη μάστιγα των γυναικών, σε όλο και νε­ότερες ηλικίες». Συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά; Όχι βέβαια. Τι συμ­βαίνει; Ας πούμε ότι σας καλεί κάποιος να μετρήσετε τα αιωρούμε­να σωματίδια στην ατμόσφαιρα γύρω σας. Κοιτάζετε και δεν βλέπε­τε κανένα. Με ένα ειδικό ζευγάρι γυαλιά διακρίνετε περίπου 100. Τα γυαλιά βελτιώνονται και τότε διαπιστώνετε ότι είναι 1.000. Τι άλλαξε; Μπορείτε να ισχυριστείτε σοβαρά ότι από την πρώτη μέχρι την τρίτη παρατήρηση σας ο αριθμός των σωματιδίων… χιλιαπλασιάστηκε; Αυτό ακριβώς κάνει η Ιατρική, καθώς αυξάνονται οι μαστογραφίες και βελτιώνεται η διακριτική τους ικανότητα. Ανακαλύπτει όγκους που απλώς δεν μπορούσε να τους ανακαλύψει πριν. Έτσι, βγάζει το βο­λικό και συμφέρον συμπέρασμα ότι αυξάνονται, γίνονται επιδημία. Αυτό αυξάνει τον πανικό των γυναικών και τον αριθμό των διαγνώσε­ων και, τελικά, αυξάνει τις εισπράξεις και τις ιατρικές πράξεις. Μα, θα ρωτήσει κανείς, έστω κι έτσι, είναι κακό; Δεν είναι πιο χρήσιμο να ανακαλύψουμε έναν όγκο όταν έχει διάμετρο 1 εκ., όταν δηλαδή είναι ακόμα πολύ μικρός και πιο εύκολα αντιμετωπίσιμος; Όχι, είναι η απάντηση. Υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες (20%!) ο όγκος να υποχωρήσει από μόνος του και να εξαφανιστεί, χωρίς η γυναίκα να το αντιληφθεί ποτέ και χωρίς να νοσήσει από αυτόν. Το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλό, υψηλότερο από τα αποτελέσματα που μπορούμε να επιτύχουμε με οποιαδήποτε θε­ραπεία. Αν όμως η γυναίκα υποβάλλεται σε τακτικές μαστογρα­φίες, τότε ο όγκος που επρόκειτο να υποχωρήσει θα γίνει αντιλη­πτός και θα αντιμετωπιστεί σαν καρκίνος, με ό,τι αυτό σημαίνει για την εξέλιξη της υγείας της γυναίκας. Στο επόμενο τεύχος του popular medicine  θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με το πολύ σο­βαρό θέμα της χρησιμότητας της προληπτικής μαστογραφίας.

Μ. Πιτσιλίδης

pitsilidis@gmail.com

αντιγραφή από το popular medicine-φεβρουάριος 2009

μου φαίνεται προκλητικό , τη στιγμή που χιλιάδες κόσμος εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης να χάνει τη δουλειά του, εγώ να απεργήσω ζητώντας αύξηση στο μισθό μου.Όχι ότι μου φτάνει, αλλά προσαρμόζω  τις δαπάνες…

Σαν εκπαιδευτικοί, άνθρωποι του πνεύματος, μου φαίνεται όμως προκλητικότερο το ότι δεν είμαστε στους δρόμους, με ξύλα, πέτρες και ότι πιο πρόσφορο, μαζί με όλη την κοινωνία, διεκδικώντας όχι λεφτά ,αλλά το τέλος της απάτης.

Να μπουν φυλακή οι τραπεζίτες που μας έκλεβαν, οι υπουργοί οικονομικών που δεν καταλάβαιναν τι τους γίνεται, οι κυβερνήσεις που μας εξαπατούσαν με τάχα καλύτερες μέρες.

Να δούμε το ότι λεφτά για την παιδεία και όχι για τους εξοπλισμούς πιθανά να έφτιαχναν εξυπνότερους και πιο προνοητικούς οικονομολόγους.

Να δούμε ότι αντί να πληρώνουν οι φταίχτες πληρώνουν πάλι οι αθώοι, ενώ οι ηλίθιοι παρακολουθούν γκάλοπ για την σωτηρία της ψυχής.

Να δούμε ότι δεν έχει απολύτως καμιά αξία να απεργούμε ενάντια σε μια ανίκανη κυβέρνηση απλά για να την διαδεχθεί μια ανικανότερη.

Δεν μπορώ να καταλάβω την πολιτική καθοδήγηση της ΟΛΜΕ να μου λέει “ζήτα λεφτά” την στιγμή που οι διπλανοί μου δεν έχουν ολοένα και περισσότεροι καν δουλειά.Οι παρωπίδες τους απέναντι στο τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα και η χειραγώγησή τους από πολιτικούς πατρόνες, μας ξεφτιλίζουν σαν κλάδο με τέτοια αιτήματα.

Όχι δεν θέλουμε παραπάνω λεφτά.Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, να έχουμε γύρω μας εργαζόμενους αντί ανέργους, να έχουμε στη φυλακή υπουργούς αντί χρεοφειλέτες, να έχουμε αστυνόμους που να δέρνουν τραπεζίτες και υπουργούς οικονομικών αντί μαθητές.Να φλομώσει το υπουργικό συμβούλιο στο δακρυγόνο, να κλείσουν τα πανεπιστήμια που τα παιδιά μας δίνουν εξετάσεις χωρίς παραδόσεις και βιβλία.

Τι να τη κάνω την αυξημένη σύνταξη και το εφάπαξ, όταν προορισμός τους είναι η τσέπη του καρδιοχειρούργου ή του ογκολόγου που θα απαλύνει τη δόση της μερσεντές του με το φακελάκι μου.

Τι να το κάνω  το 5% για την παιδεία όταν το μοιραστώ μαζί με όλους τους συναδέλφους μου που με το ιδιαίτερο αγωνίζονται για την δημόσια εκπαίδευση.

Δεν πιστεύω ότι  ο διοικητής της Τράπεζας έχει περισσότερες ανάγκες από μένα.Ούτε κι ο βιομήχανος.Ας πάρουν λοιπόν όλοι σαν τον μισθό μου και τότε θα βρούμε λύση για την κρίση.Επειδή όμως τέτοιες υποχωρήσεις αυτοί δεν κάνουν, ας περάσουμε στην αντεπίθεση να καταλάβουν το δίκιο.

Η εκπαίδευση είναι το όπλο ενάντια στη βλακεία.Και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν εκτός από το να το διδάσκουν και να το χρησιμοποιούν.

Σκέφτομαι ότι τα όρια του παραδεκτού και του διδακτέου είναι περιορισμένα.

Η σύγχρονη παιδεία θα ανέλυε ή θα λογόκρινε ένα στίχο που τα παιδιά θα καταλάβαιναν περισσότερο από τους δασκάλους;

Πρέπει οι κορυφαίες αλήθειες να είναι αποκλειστικό προνόμιο του Παλαμά και του Σεφέρη ή και οι περιθωριακοί αξίζουν μια θέση στον μαυροπίνακα;

Παράτα τα

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ? αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ? αμφιθέατρα
Να ?ρθης στη παραλία να κάνουμ? έρωτα.

Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ? αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;

Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να ?σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ? τα κοινόβια.

Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ? ερμηνευτής
Αρνήσου να ?σαι χάφτης και καθοδηγητής.

Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.

Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ? αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ? άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.

για λογοτεχνικό προβληματισμό στίχοι του Νικόλα Άσιμου

Μετά από μια έντονη συνεδρίαση με τον σύλλογο γονέων, ο σύλλογος του σχολείου μου ανακοίνωσε ότι δεν έχει διαθέσιμους καθηγητές συνοδούς και πενταήμερη φέτος δεν γίνεται.

Ανάμεσα στα προβλήματα που οδήγησαν την άρνηση των καθηγητών να συνοδεύσουν πέρα από τα προσωπικά, ήταν και τα εξής:

Η ανεξέλεγκτη κατάσταση στα παραδοσιακά κέντρα υποδοχής ?Ρόδο, Κρήτη, Κέρκυρα- που αφορά συμπεριφορές και ασφάλεια των μαθητών.

Η εμπορευματοποίηση των 5ήμερων εκδρομών μέσα από το κύκλωμα τουριστικών πρακτόρων, ξενοδόχων, εστιατόρων και πλήθος εμπλεκομένων που οδηγεί σε πρωτοφανείς πιέσεις για συγκεκριμένα πακέτα και προγράμματα εκδρομών.

H εμπειρία συνοδών καθηγητών προηγούμενων ετών που δεν θέλουν να υποστούν ξανά τον ρόλο του εκπαιδευτικού κομπάρσου στο θέατρο του παραλόγου.

Αναλυτικά οι εμπειρίες δικές μου (4 φορές) και πολλών συναδέλφων χρειάζονται ολόκληρο το σκουλτζιαρ για να περιγραφούν. Ο αντίλογος πάλι, ο λυπησιάρης, λέει γιατί να μη πάνε τα παιδιά να γνωρίσουν και αυτά, τις χαρές της ανέμελης, ασύδοτης, άναρχης ζωής κάτω από το προκάλυμμα μιας εκπαιδευτικής εκδρομής.

Για άλλη μια φορά, πέντε ολονυχτίες αξημέρωτες, σε πισίνες γεμάτες πάθος, αλκοόλ τσιγάρο και γιατί όχι και όλα όσα η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος και ο παπάς απαγορεύουν, να γίνουν πίσω από το Αχίλλειο, την Κνωσό ή τις Πεταλούδες.

Ό έρωτας, η διασκέδαση, το πάθος, η ανεμελιά είναι ιδιαίτερες απαιτήσεις και προτεραιότητες για τα παιδιά, απόλυτα σεβαστές από τον καθένα. Γιατί όμως όλα αυτά πρέπει να συγκαλύπτονται από ένα υπουργείο που κάνει ότι δεν ξέρει τι γίνεται και παίζει στα κρυφά τον ρόλο κάποιας «τσατσάς» ή επιεικέστερα προαγωγού.

Ο μεθυσμένος λυκειάρχης του Πύργου ήταν το φετινό γνωστό θύμα της βιομηχανίας των 5νθήμερων εκδρομών. Οι επόμενοι συνοδοί συνάδελφοι, περισσότεροι νέοι και παρορμητικοί, γύρω στο Πάσχα θα δουν πόσο τα πράγματα είναι πιο «μπροστά» από τα δικά τους μαθητικά χρόνια.

Θα ήταν μια λύση η εκδρομή να γινόταν αποκλειστικά με τους απόφοιτους μετά το απολυτήριό τους σαν δώρο αποφοίτησης και ανάμνηση της σχολικής τους παρέας. Άλλη λύση, να αποφάσιζε ο σύλλογος καθηγητών μαζί με γονείς και μαθητές χρόνο, προορισμό και περιεχόμενο, αποφεύγοντας την εγκληματική ομαδική συνάθροιση, επιδίωξη των τουριστικών συμφερόντων.

Όμως η ενταγμένη στην εκπαιδευτική διαδικασία 5ήμερη από χαρά έχει γίνει εδώ και χρόνια εφιάλτης για όσους (εκπαιδευτικούς) καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, ενώ πιστεύω η πλειοψηφία των καθηγητών απλά ξεφορτώνεται την πίεση αναθέτοντάς την σε αυτούς που δεν?ξέρουν.

(Και το ΥΠΕΠΘ νίβει τας χείρας του, ποιώντας την νήσσα, μέχρι ο διάλογος για την παιδεία να αποδώσει.)

……………Κάθε πέντε ώρες, ίσως και πιο συχνά, πεθαίνει το τελευταίο άτομο ενός τουλάχιστον σπάνιου ζωικού είδους. Σ? αυτά τα χαμένα είδη, όπου να ?ναι, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε το παιδί……..

διαβάστε όλο το άρθρο του Ε.Αρανίτση (από την Ελευθεροτυπία 11-1-2009)