(όσοι δεν καταλαβαίνουν, ας την αφήσουν να το διαβάσει μόνη της)

Θέλω να συμπαρασταθώ στην αγωνία σου, αλλά επειδή δεν σε ξέρω θα σου γράψω δυο λόγια από δω.

Καταρχήν ο γιος σου δεν με τρομοκράτησε ποτέ, ίσα ίσα με έκανε να αισθανθώ καλά όταν έβαλε την βόμβα στο χρηματιστήριο.

Πιστεύω ότι αυτούς που ήθελε να τρομοκρατήσει τους έχω και γω απέναντί μου αλλά νομίζω ότι υπάρχει και άλλος, διαφορετικός, πιο πολιτικός τρόπος για να τους αντιμετωπίσουμε.

Όμως ο γιος σου έκανε τις επιλογές του , είναι και αυτές πολιτικές και ανάμεσά τους είναι και οι συνέπειες των πράξεών του σε καθεστώς προεδρευομένης ελληνικής δημοκρατίας. Και αυτό το ήξερε και το επέλεξε.

Διάλεξε την ζωή του αναρχοαυτόνομου αντί αυτή του καλού παιδιού, του οικογενειάρχη ή του μέσου πολίτη αυτής της χώρας.

Θα μπορούσε να είχε γίνει χρηματιστής και να έκλεινε δουλειές αφήνοντας πίσω ανέργους, να ήταν βασανιστής μεταναστών σε υπόγεια της ασφάλειας, παραγωγός ντιβιντι της Τζούλιας, εργολήπτης δημοσίων έργων και να υπερτιμολογεί δρόμους.

Θα μπορούσε να ήταν καθηγητής στο σχολείο σου και να κάνει ιδιαίτερα, εφοριακός ή πολεοδόμος του δημοσίου και να λαδώνεται, βενζινοπώλης με ρυθμισμένη αντλία και να κλέβει τον κόσμο.

Θα μπορούσε να γίνει γιατρουδάκος και να συνταγογραφεί άσκοπα για να πηγαίνει εκδρομές ή και μεγαλογιατρός για να παίρνει χοντρά φακελάκια για να εξοφλεί το δάνειο της Μερσεντές.

Θα μπορούσε να είναι υπουργός Δημοσίων έργων της Χαλκιδικής, του Βατοπεδίου ή της Ζήμενς. Θα μπορούσε να γίνει ακόμα και Δήμαρχος να γίνει και να κυκλοφορεί με τσάμπα τζιπ. Σε άλλους χρόνους αν έβαζε βόμβες θα μπορούσε να γίνει και πρωθυπουργός.

Θα μπορούσε απλά να υπακούει στο κόψιμο του μισθού του, της σύνταξής του, μαζί με την πλειοψηφία ή να καταλαμβάνει τηλεοπτικά, ανώδυνες υπηρεσίες με το ΠΑΜΕ. Θα μπορούσε να ήταν Πασοκτζής συνδικαλιστής στην ΟΛΜΕ και να καλεί το ποίμνιο σε απεργία στις εξετάσεις, για να το ξεφτιλίσει περισσότερο.

Στο φινάλε θα μπορούσε να είναι ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Λαζόπουλος , ο Πρετεντέρης ή ο Αυτιάς και να έκανε επανάσταση βγάζοντας και κανά φράγκο. Άσε που μπορεί να γινόταν στέλεχος και στο ΔΝΤ και να το βλέπαμε κάθε μέρα, με διαφορετική αγωνία στη τηλεόραση.

Σήμερα μάνα του, μπορείς να ησυχάσεις γιατί ο γιος διάλεξε μόνος του κάτι διαφορετικό από το μέσο όρο , κάποιο διαφορετικό πιθανά άκρο. Θα είχε κατάληξη βιοπαλαιστή που αυτοκτόνησε από τα χρέη, αλκοολικού μηχανόβιου που στόκαρε, ναρκομανή από οβερντόους , ή του κάθε μικροαστού που περιμένει καρτερικά ξεπληρώνοντας τις κάρτες του να γίνει ασπρόμαυρη φωτογραφία, που θα στολίζει το κομοδίνο των παιδιών του στο σαλόνι.

Όλοι αυτοί, που ο γιός σου τρομοκρατούσε, φροντίζουν όλα αυτά να δουλεύουν ρολόι.

Εσύ μάνα του ησύχασε , γιατί τα όνειρα των παιδιών μας δεν μπορούμε ούτε για αστείο να μπούμε και να τα δούμε.

Απολαμβάνουμε μόνο τη δική μας πραγματικότητα. Δίνουμε λύσεις παιδαγωγικές, ανθρωπιστικές ,ταιριαστές με την ηθική και το δίκαιο που μας μεγάλωσε.

Υπάρχει όμως και το διαφορετικό που σαν μετάλλαξη καθοδηγεί τον κόσμο από γεννησιμιού του. Ευτυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό.

Με εκτίμηση

Πάνος

Προσφορά:

Αβασάνιστα! Μέντορας διευθυντής υποψήφιος για σύνταξη με το παλαιό καθεστώς ,σε παραμεθόριο,δυσπρόσιτο γυμνάσιο, προσφέρει τις υπηρεσίες του σε νεοδιόριστη καθηγήτρια ιταλικών. Πληροφορίες μετά την ανάληψη υπηρεσίας.

Αβάδιστα! Μέντορας διευθύντρια σε σχολείο ανατολικών προαστίων, περιμένει να καθοδηγήσει νεοπροσληφθέντα κατά προτίμηση οικονομολόγο ή μαθηματικό. Προσφάτως ατυχήσασα, διαθέτει τριάρι με πάρκινγκ και ΙΧ τριών ετών νέας τεχνολογίας (υβριδικό).

Μερακλής! Σε πολύβουο αγαιοπελαγίτικο νησί,περιμένω νέους και νέες συναδέλφους για εκπαιδευτική καθοδήγηση με άριστες προοπτικές. Συνδυασμός με βραδινά μαθήματα σε μπαράκια, ουζερί, ταβέρνες της περιοχής. Πληρώνετε μόνο τους λογαριασμούς.

Ζήτηση:

Ζητείται μέντορας σε περιοχή Πετράλωνα, Φάληρο( ή κοντά κει), οικογενειάρχης και πολύτεκνος από νεοδιόριστη καθηγήτρια οικοκυρικών. Πλύσιμο, μαγείρεμα, σκούπισμα, σιδέρωμα δωρεάν. Φύλαξη παιδιών με τιμές ωρομισθίων.

Νεοδιόριστος καθηγητής Χημείας 47 ετών, στο Ψυχικό ,ευείδης ,ζητά μέντορα βιολόγα, ντόπια και ανύπαντρη. Σκοπός η λειτουργία φροντιστηρίου θετικής κατεύθυνσης και ότι άλλο ήθελε προκύψει.

Νεοδιόριστος γυμναστής στην Κάρυστο ζητάει μέντορα αναλόγων προσόντων για να μοιραστούμε διαμέρισμα , νοίκι , κοινόχρηστα και κόνεξ.

(Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Μέντορας (Μέντωρ) ήταν γνωστά δύο πρόσωπα:

* Ο Μέντωρ ήταν ένα πρόσωπο της Οδύσσειας στο οποίο ο Οδυσσέας εμπιστεύθηκε «τα του οίκου του» όταν έφευγε για τον Τρωικό Πόλεμο. Τη μορφή του Μέντορα έπαιρνε η θεά Αθηνά σε πολλές περιστάσεις, όπως για να συνοδεύσει τον Τηλέμαχο στην Πύλο και στη Σπάρτη σε αναζήτηση του πατέρα του, ή για να προστρέξει σε βοήθεια του Οδυσσέα κατά τη «μνηστηροφονία», δηλαδή την εξόντωση των μνηστήρων της Πηνελόπης.

* Γιος του Ηρακλή από την Θεσπιάδα Ασωπίδα.

Μεταφορική έννοια

Ο Γάλλος συγγραφέας Φρανσουά Φενελόν, στο έργο του Les Aventures de Telemaque («Οι περιπέτειες του Τηλέμαχου», 1699) παρουσιάζει τον Μέντορα-Αθηνά να συνοδεύει τον Τηλέμαχο στο ταξίδι του, να του δίνει κατευθύνσεις με τη φιλική γνώμη του και να τον επαναφέρει τελικώς κοντά στον πατέρα του, τον Οδυσσέα. Με αυτό τον τρόπο, η λέξη «μέντορας» στη γαλλική, από αυτή σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, και ως «μερικό» αντιδάνειο και στη νέα ελληνική, σημαίνει και γενικά τον σύμβουλο και φίλο που δρα ως πνευματικός οδηγός και καθοδηγητής. Στην αγγλική γλώσσα υπάρχουν και τα παράγωγα mentoring, mentorship, mentoree / mentee.

πηγή βικιπέδια)

Η μητέρα του 15χρονου Αφγανού Χαμιντουλά Νατζαφί ακουμπισμένη στο φέρετρο αποχαιρετά το νεκρό γιο της , που τραυματίστηκε θανάσιμα από έκρηξη βόμβας στην τρομοκρατική ενέργεια της 28ης Μαρτίου στα Πατήσια…

γιατί μπορεί να μη γεννιέσαι Έλληνας, αλλά να σε θάβουν  στην Ελλάδα…

Φέτος θα σουβλίσω 15χρονο αφγανόπουλο (η εκδίκηση για τον Αθανάσιο Διάκο) και με τα βεγγαλικά μου θα τυφλώσω την 10χρονη αδελφή του. Έτσι θα μπορέσω να διαμαρτυρηθώ για το ότι το αρνάκι έφτασε τόσο ψηλά και τα ψιλά που μου έμμειναν δεν μου φτάνουν να το αγοράσω.

Δεν θα πάω στην ανάσταση και θα προτιμήσω να δω το βίντεο της Τζούλιας , και όσοι με πάρουν για ευχές θα ακούσουν το: « δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ , Αλβανέ, Σκοπιανέ!»

«Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,

Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί»…

…έγραφε στον Θούριο ο Ρήγας Φεραίος.

Για αυτό θα κάψω τα ιστορικά από τη βιβλιοθήκη και θα πάρω τα άπαντα του «Μπουμπούκου» που και ωραίος σαν Έλλην (αν και μελαχρινός για Άρειος) και μου τα λέει πιο Ελληνικά από τον ψευτοεπεναστάτη, ψευτογκεμπελίσκο, Ρήγα Φεραίο.

Στο τέλος θα αφοσιωθώ στη καταμέτρηση όλων των κόκκινων νομισμάτων από το τασάκι να τα καταθέσω στο ταμείο της Ελληνικής οικονομικής στήριξης.

Η σύγχρονη Ελλάδα με γεμίζει επιτέλους αισιοδοξία και θυμό.

Όχι άλλη παρελθοντολογία.

Ας κοιτάξουμε μπροστά:

(το 2ο ντιβιντι κυκλοφορεί,ας ξενυχτήσουμε περιμένοντας στην Ομόνοια)

(χωρίς τη βάση του 10 θα γεμίσουν οι παραμεθόριες χασαποταβέρνες από φοιτητές)

(με τον υποβιβασμό της Καβάλας-τα δύο χι ίσον πρωτάθλημα- θα εξαλειφτούν τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα)

( με τη φορολόγηση 95% των κερδών του ΛΟΤΟ θα εξαλειφτεί η βουλιμία μου για τον πλούτο)

(με την απόλυση των συμβασιούχων σκουπιδιαρέων, θα περπατάμε όλοι μαζί με τις σκουπιδοσακούλες μας, μέχρι τα ΧΥΤΑ)

…..

Σήμερα το πρωί στην κατάθεση στεφάνων του σχολείου ένα παιδί διώχτηκε από την παράταξη, γιατί φόραγε το μπουφάν επειδή κρύωνε, και χάλαγε την ομοιομορφία.

Λίγο αργότερα ένα άλλο έφυγε από τη γραμμή, αρνούμενο να πάει  στην τελευταία σειρά, για να είναι ομοιόμορφο σε πεντάδες το τμήμα στη παρέλαση.

Αύριο στην εκκλησία μαθητές, καθηγητές,παπάδες και προεστοί θα ακούσουν  το λόγο από κάποιον- εναλλάξ φουκαρά- δημόσιο υπάλληλο , να τους μιλά για την εθνική παλιγγενεσία,την επανάσταση εναντίον του τούρκικου ζυγού και τέτοια ιστορικά.

Με την Ελλάδα να γλύφει πρωκτούς, σαν της Μέρκελ και της Κλίντον, έχω πάψει να αισθάνομαι ανεξάρτητος.

Έχω πάψει να αισθάνομαι και Έλληνας όταν  οι συντοπίτες μου τα παίζουν στο χρηματιστήριο με κέρδος το πλιάτσικο στο μισθό μου.

Έχω πάψει να αισθάνομαι και εκπαιδευτικός, όταν η ιστορία των Ελλήνων αντί για διδαχή γίνεται δικαιολογία  και στάχτη στα μάτια.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές του έθνους, δεν καταλαβαίνω γιατί οι εχθροί εξακολουθούν να είναι οι Τούρκοι .

Τους εχθρούς μας τους βλέπουμε να μετράνε τα δικά μας ευρώ , κλέβοντας από το πορτοφόλι μας , ευτυχισμένους.

Και εμείς από τις σημαίες του 21 , του 40 , του 73 κρατάμε μόνο το κοντάρι.Μαζί με την πίστη σε ότι ψηφίζουμε, να μπορεί και να μας υπηρετεί.

Ας αντισταθούμε, πηγαίνοντας στις παρελάσεις με ένα γαρύφαλλο, με ένα μαγιόξυλο, με την ανομοιομορφία του κοινού νου, που δεν θέλει κανέναν καβάλα στο σβέρκο του , καβάλα στα παιδιά του.

Το κρυφό σχολειό των ιδιαίτερων , της λοβιτούρας , της διπλογλωσσίας  , της παραπολιτικής είναι τόσο ψεύτικο όσο και ο πίνακας του Γύζη.

Το φανερό σχολείο είναι αυτό που διδάσκει  τους ανθρώπινους αγώνες, για να ξεπεράσουν τις πανανθρώπινες αγωνίες.

Φέτος για οικονομία, ας παρελάσουν μόνο υπουργοί.

«Η απόκλιση ανάμεσα στην επιστημονική και τη δημόσια ιστορία αποτελεί σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα για την Ελλάδα», λέει στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. «Η δημόσια ιστορία κυριαρχείται από μύθους και αφηγήσεις φορτισμένες συναισθηματικά. Και την ώρα που η επιστημονική ιστορία γίνεται όλο και πιο σοβαρή, λύνει προβλήματα της εθνικής συγκρότησης, η δημόσια ιστορία- σχολικά εγχειρίδια, τηλεόραση, εκλαϊκευτικά βιβλία- αναπαράγει στερεότυπα, συνήθως μέσω ερασιτεχνών λογίων».

● Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.

«Η Ελλάδα ήταν το Βιετνάμ των Ευρωπαίων»

«Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ευρωπαϊκή υποστήριξη προς τον ελληνικό αγώνα, θα πρέπει να δούμε τη στάση εκείνης της γενιάς Ευρωπαίων αστών κάπως σαν τη στάση της δικής μου γενιάς απέναντι στο Βιετνάμ. Το 1965 το Βιετνάμ ήταν το αδύνατο σημείο των Αμερικανών. Για τους Ευρωπαίους αστούς, η στάση των βασιλιάδων της Ιεράς Συμμαχίας (με τους οποίους συγκρούονταν οι αστοί) που το 1814 ενίσχυσαν τον αλλόθρησκο σουλτάνο, ήταν ένα ανάλογο αδύνατο σημείο. Ως αστούς εκείνη την εποχή εννοούμε ανθρώπους που εργάζονται με το μυαλό τους χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους. Σε αντίθεση με τους χειρώνακτες και με τους ευγενείς που δεν δουλεύουν καθόλου. Οι αστοί είδαν ότι υπήρχαν Έλληνες όμοιοί τους και τους στήριξαν».

πηγή : ΤΑ ΝΕΑ

Τα εξιλαστήρια θύματα βρίσκονται πάντα εύκολα. Οι διαπλεκόμενοι της εξουσίας και κατέχοντες όχι.

Λαμπρινή Χ. Θωμά 07/03/2010 | 10:08  

Καλούνται από τους πρώτους να πληρώσουν την νύφη ―συγγνώμη, την κρίση. Είναι εκείνοι που άμεσα χτυπήθηκαν από τα νέα μέτρα για τον 13ο και 14ο μισθό και τα επιδόματα. Δημόσιοι υπάλληλοι. Ο βολικός, εύκολος στόχος: «πάρα πολλοί» και «τεμπέληδες» και «όλες οι θέσεις του δημοσίου είναι περίπου αργομισθίες» και «κάθονται» και «απολαμβάνουν έξτρα παροχές».

Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική, τολμώ να υποστηρίξω, με το δικαίωμα που μου δίνουν δύο γονείς δημόσιοι υπάλληλοι και 25 συναπτά εργάσιμα έτη στον ιδιωτικό τομέα.

Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ανήκουν στα «ρετιρέ» του Δημοσίου. Πληρώνονται έναν κανονικό μισθό ―συχνά μικρότερο από τους μισθούς ατόμων με τα ίδια προσόντα που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα (το επίδομα για το διδακτορικό ήταν 45 ευρώ το μήνα προ ΓΑΠ). Παράλληλα, έχουν μικρότερες προοπτικές εξέλιξης και κάνουν τη δουλειά τους όπως όλοι. Οι περισσότεροι εξ ημών τους αδικούμε. Θυμόμαστε ότι καθυστέρησαν να μας εξυπηρετήσουν στη ΔΕΗ αλλά ξεχνάμε την τεράστια ουρά όσων, όπως και εμείς, πήγαν τελευταία στιγμή να πληρώσουν το λογαριασμό τους. Θυμόμαστε το γιατρό με το φακελάκι, αλλά ξεχνάμε τους άλλους γιατρούς και τις άλλες νοσοκόμες που μας στάθηκαν αφιλοκερδώς σε δύσκολες ώρες, που εργάζονται ηρωικά σε άθλιους χώρους, με ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, σε ένα σύστημα υγείας προβληματικό μεν αλλά άπιαστο όνειρο για το μέσο Αμερικανό πολίτη.
Διαβάστε την συνέχεια »

1. Κερδίζει το μισθό μου ο προϋπολογισμός (και δεν χάνει κανείς τίποτα…)
2. Χαίρονται τα παιδιά , συνεισφέρω στο χαμόγελό τους στις καφετέριες.
3. Γλυτώνω την βενζίνη πηγαινέλα σχολείο.
4. Βγάζω το άχτι μου: Μου πήρατε;;; Πάρτε κι άλλα, έχω!
5. Απολαμβάνω τηλεόραση χωρίς ειδήσεις.
6. Ένας καφές λιγότερος, ένα ευρώ περίσσευμα
7. Γελάω με τους δεξιούς που τόσα χρόνια απεργοσπάστες τώρα τρέχουν.
8. Γελάω με τους ΠΑΣΟΚτζήδες  που πάνε δουλειά γιατί το κόμμα τους τραβά απο το μανίκι.
9. Γελάω με την ενότητα του εργατικού κινήματος (1957 συγκεντρώσεις για 1124 απεργούς)
10. Γελάω με τις πράξεις : 10.000.000 Έλληνες επί 2.000 ευρώ το χρόνο ο καθένας χρειαζόμαστε 18 χρόνια να ξοφλήσουμε το χρέος.
11. Γελάω με το ότι επιτέλους βρήκαμε και υπουργό με σιγουριά ότι το 2015 θα αλλάξει το απαράδεκτο εξεταστικό σύστημα από τη Α λυκείου.(σιγουριά για το υπουργός, τότε…)

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Στις αρχές Φεβρουαρίου, η 12χρονη Αλέξα Γκονζάλες, μαθήτρια σε δημοτικό σχολείο του Κουίνς της Νέας Υόρκης, συνελήφθη μέσα στο σχολικό κτίριο από ένοπλους αστυνομικούς που της φόρεσαν χειροπέδες και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς.

Το έγκλημά της; Εγραψε με μαρκαδόρο πάνω στο θρανίο της «από εδώ πέρασε η Αλέξα». Εκατοντάδες μίλια βορειότερα, τις ίδιες μέρες, ο 15χρονος Μπλέικ Ρόμπινς, μαθητής στο Μέριον της Πενσυλβάνιας, οδηγήθηκε επίσης σιδηροδέσμιος στο αστυνομικό τμήμα επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε εντολή της δασκάλας του.

Δύο «μεμονωμένα» περιστατικά που απασχόλησαν την τοπική ειδησεογραφία, έφτασαν μαζί με μερικά παρόμοια που προστέθηκαν λίγες μέρες αργότερα, ώς τα πρωτοσέλιδα των πανεθνικών αμερικανικών εφημερίδων. Κοινή απορία των δημοσιογράφων που συνέταξαν τα σχετικά ρεπορτάζ: μήπως το παρακάνουμε; Και πιο συγκεκριμένα, μήπως το πνεύμα της διαβόητης «μηδενικής ανοχής» που πνέει στις κακοτοπιές της κοινής ποινικής παραβατικότητας δεν πρέπει να απλωθεί και στις σχολικές αυλές;

Διαβάστε την συνέχεια »

Στοχασμοί εκτός πλαισίου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή  στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
grousis@panteion.gr

Μια από τις πιο αντιδραστικές πτυχές αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της, και γενικότερα της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, είναι ότι αυτές αντιμετωπίζονται λες και ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον οποίο εντάσσονται αποτελεί το τέλος του κόσμου, το τέλος της ιστορίας, και ότι τίποτε άλλο πέρα από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει.

Αν όμως η ανθρωπότητα πορευόταν στη βάση αυτής της συλλογιστικής, τόσο στο πεδίο των θετικών επιστημών όσο και σ’ εκείνο της κοινωνικής οργάνωσης, τότε ο Ήλιος έπρεπε να γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα· τότε ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες θα ήταν ακόμη μόνον ένα παραμύθι κι όχι μια μάλλον πανεύκολα υλοποιήσιμη δυνατότητα· τότε δεν θα κυριαρχούσαν οι αυτόματες μηχανές και οι κομπιούτερ, αλλά ο μύλος και το άροτρο· τότε η ανθρωπότητα θα παρέπαιε ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα…

Να, όμως, που, αν ακόμη και μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Σπάρτακος ήταν δύσκολο να διανοηθούν έναν κόσμο πέρα από τον υπάρχοντα κατά την εποχή τους και εν προκειμένω ένα κόσμο με καταργημένη τη δουλεία(1), αυτή καταργήθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, και το ίδιο συνέβη αργότερα με τη φεουδαρχία, αλλά και με το απολυταρχικό κράτος, για να φθάσουμε στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.

Σε αντίθεση λοιπόν με το πώς την αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής.

Οπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Γκιόργκ Λούκατς, «μόνον όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να συλλάβει το παρόν ως γίγνεσθαι, αναγνωρίζοντας τις τάσεις η διαλεκτική αντίθεση των οποίων του επιτρέπει να δημιουργήσει το μέλλον, [αυτό] το παρόν, μπορεί να γίνει το παρόν του. Μόνον όποιος έχει την έφεση και τη θέληση να γεννήσει το μέλλον μπορεί να δει τη συγκεκριμένη αλήθεια του παρόντος»,(2) μπορεί να δει ότι «μες στο [τωρινό] σκοτάδι βρίσκεται το [φωτεινό μας] μέλλον.»(3)

Μόνον μέσα από μια τέτοια ουτοπική (υπό την έννοια του μη υπάρχοντος και όχι του ανέφικτου) οπτική γωνία είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις ικανές να μας βγάλουν από τη σημερινή δομική κρίση του συστήματος. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή το παρόν αντιμετωπίζεται ως κάτι το αξεπέραστο και οι εγγενείς αντιθέσεις του, από φορείς προόδου που μπορεί να γίνουν αν επιλυθούν με την υπέρβασή τους, αντιμετωπιστούν με μέτρα που το μόνο που κάνουν είναι να τις αναπαράγουν και μάλιστα με οξυμένη μορφή, τότε είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν θα βγούμε από τη βαρβαρότητα αλλά θα βυθιστούμε ακόμη βαθύτερα σ’ αυτήν.

Ας τολμήσουμε λοιπόν να στοχαστούμε πέρα και έξω από το στενό πλαίσιο του κυρίαρχου παρόντος, πέρα και έξω από τον ανορθολογισμό που αυτό γεννά και οι ιδεολογικοί του εκπρόσωποι μονοδιάστατα αναπαράγουν. Ας τολμήσουμε να φανταστούμε ότι ένας άλλος κόσμος πέρα και έξω από την προϊστορία της ανθρωπότητας που μας καταδυναστεύει είναι εφικτός.

Ας «επιβιβαστούμε /στις ράχες των γλάρων/ με τους αμετάφραστους πόθους μας».(4)

(1) Βλέπε Ρίγκομπερτ Γκίντερ, «Η εξέγερση του Σπάρτακου», «Σύγχρονη Εποχή» 1988, σελίδα 37.

(2) Georg Lukacs, «Histoire et conscience de classe», «Les Editions de minuit», 1960, σελίδα 251.

(3) Από το ποίημα «Για την αυτοκτονία του πρόσφυγα Β. Μπ.» του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

(4) Από το ποίημα «Alles ist Weg» της Νάντιας Γαβαλά.

πηγή Κυριακάτικη Ε:

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=07/03/2010&id=138769