Πάνος Βασιλόπουλος

Μετά τον Γενάρη του 2015 έχω ακόμα τη πεποίθηση ότι στο Ελληνικό σχολείο έχει ανοιχτεί ένας καινούργιος δρόμος.Παρατώντας τη συγγραφή στο μπλογκ, λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων, δεν βρήκα εκείνη την έμπνευση να συνεχίσω την αρθρογραφία  μέσα από δω.

Το προηγούμενο κείμενο στις 21-6-2015 με αφορμή τις εκλογές για τους Διευθυντές έκλεινε έτσι:

…Εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους η συγκεκριμένη διετία να αποδείξει την ορθότητα των επιλογών μας, να μας δώσει την υγεία, τη δύναμη και τη παιδεία, να συγκροτήσουμε το δημοκρατικό σχολείο που θα μπορεί να κάνει τις πληγές του δύναμη και να δημιουργεί το ισχυρότερο θεμέλιο της μελλοντικής κοινωνίας των ανθρώπων με ιδανικά, ηθική και αξίες.Σε ένα κόσμο που αλλάζει αν το σχολείο δεν μπει οδηγός πάμε χαμένοι. Ακόμα και με …ευρώ!…

Σήμερα ακόμα, δεν μπορώ να κάνω αποτίμηση.Οι εξελίξεις γύρω από τη παιδεία , μέσα στη γενικότερη πολιτική σκηνή, είναι οι αναμενόμενες.

Ένας εκπαιδευτικός κόσμος που χειμάζεται γύρω από την παντελή έλλειψη κάθε αξιολόγησης, συνεχίζει να αντιδρά και να μένει κολλημένος στο αρχαίο καθεστώς.Ο εκπαιδευτικός υπάλληλος συγκρούεται με τον εκπαιδευτικό λειτουργό και υπερισχύει.Από την άλλη το περιεχόμενο της εκπαίδευσης μετά τη νίκη απέναντι στη Τράπεζα Θεμάτων των φροντιστηριακών συμφερόντων, πέρασε στον “ιδεολογικό πόλεμο” ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος, και επανατοποθέτησε μια διαφορετική προοπτική με την υποχρεωτική εκπαίδευση και τη πορεία προς τα ΑΕΙ.

Η ολομέτωπη επίθεση του παλιού είχε καρπούς :Ο Μπαλτάς κρίθηκε σαν απαρχαιωμένος μαρξιστής , ο Φίλης σαν αστοιχείωτος και αντίχριστος και ο Γαβρόγλου με σημαντικές περγαμηνές στη μόρφωση και στη πολιτική , καλείται να συνεχίσει εκείνη τη πορεία που ενοχλεί όλους τους βολεμένους κουφούς.

Ο δρόμος θα είναι μάταιος , αν όλοι αυτοί που βλέπουν το τι ακριβώς γίνεται δεν συμπαρασταθούν.Αν όλοι αυτοί που συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, σαν μαθητές, σαν εκπαιδευτικοί, σαν γονείς, δεν πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν όλους αυτούς που με κάθε πρόσχημα, φρενάρουν την απαραίτητη ζωογόνα αλλαγή.

Η “θυσία” του Φίλη, είναι ένας φάρος για το μέγεθος των συγκρούσεων που χρειάζονται.Οι συγκρούσεις όμως δεν αφορούν μόνο το φέισμπουκ , το τουίτερ και τα τηλεοπτικά παράθυρα.Αφορούν και τον πραγματικό κόσμο του “δε βαριέσαι!”