χρειάζονται σε κάτι τα σχολεία;
Συγγραφέας: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ στις 28 Δεκεμβρίου 2011
Παιδεία και πράσσειν άλογα!
Όλοι αυτοί δηλαδή , που κυβερνούν, που διοικούν τράπεζες, χρηματιστήρια, που διευθύνουν επιχειρήσεις δεν έχουν τελειώσει κάποιο σχολείο;Και τότε πως τα καταφέραν έτσι;
Νομίζω ότι καλύτερα από όλους πάει η γιαγιά στο χωριό.Δεν έβγαλε το δημοτικό, δεν διαβάζει βιβλία και εφημερίδες, δεν ξέρει καλά καλά να πάρει τηλέφωνο.
85 χρόνια τώρα, μιλάει με τις κότες και ταΐζει με τα υπόλοιπα τα γατιά της.Στο κήπο της βάζει ντομάτες το καλοκαίρι, και λάχανα το χειμώνα, τρώει αυτό που έχει και δεν πετάει ποτέ της το ψωμί.
Η στενοχώρια της είναι τα παιδιά της, που σπουδαγμένα, διαβασμένα και ξενιτεμένα δεν έχουν να πληρώσουν τη δόση για το σπίτι, το αυτοκίνητο και την εθνοκάρτα τους.Δεν καταλαβαίνει τα περί χρέους και δεν τα βγάζει πέρα πια με τις ειδήσεις, οπότε κλείνει την τιβι όταν δεν έχει Σπύρο.Σταμάτησε να ανάβει και το φως, επειδή νομίζει ότι ο τελευταίος λογαριασμός με το χαράτσι, είναι η υπερκατανάλωση από το ηλεκτρικό της καντήλι.
Όποτε τη βλέπω, μου χαρίζει το χαμόγελο και την καλημέρα, σε ανταπόδοση της ολιγόλεπτης συντροφιάς και δυό κουβέντες για το καιρό και το κρύο.
Ψάχνω γύρω στο χωριό να βρω παλιούς μαθητές μου, που αρίστευσαν στα μαθηματικά ,στα αρχαία ,τη Χημεία. Κανείς τους.Πλουτίζοντας νοικάρηδες σε μέρη ξένα, με το μπαράκι για νυχτερινή επιμόρφωση και το κινητό για πληρωμένη επικοινωνία, μεγαλώνουν δυσπιστώντας για το αύριο στις πόλεις, χωρίς οικογένεια και πραγματικούς φίλους.
Βλέπω τους μορφωμένους και καλοπιασμένους συνομήλικους, ψηφοφόρους μια ζωή των λωποδυτών της κοινοβουλευτικής εξάρτησης, να βρίζουν ή να αμύνονται της κοψοχέρικης ιστορίας τους. Που είναι ο μισθός, που είναι το δώρο, που είναι ο λογαριασμός;
Μετά από τόσο σχολείο, δεν ξέρω κανένα να διαβάζει, να γράφει έστω και να .. θυμάται.Η ιστορία είναι κενός τόπος για διδαχές, και η χημεία κενός εφιάλτης για την περιβαλλοντική αχρηστία. Τα μαθηματικά αφορούν τα κομπιούτερ των τραπεζών και τα αρχαία τις ταμπέλες των κεντρικών δρόμων.Τα θρησκευτικά αφορούν τα άδεια μοναστήρια και η φυσική τους επιπλέοντες φελλούς.
Οι αγράμματοι , πλειοψηφία του κόσμου δυναστεύονται από ανήθικους εγγράμματους που ανταλάσσουν την ψυχή τους με μια μερσεντές, ένα λάπτοπ ή μια 40ρα ελσιντι.
Αν η κατανόηση αυτών των πραγμάτων απαιτεί σχολική εκπαίδευση, καταλαβαίνω γιατί η γιαγιά χαμογελά ευτυχισμένη με την άγνοιά της.
Δεν ξέρω πότε φυτεύονται τα λάχανα και οι ντοματιές.
Ούτε κι αν μπορώ να γίνω χαμογελαστός 85ρης.
Τόση μόρφωση στη ζωή μου, τόσα άχρηστα πράγματα, για να εξηγώ το ανεξήγητο.
Και ούτε ένα όπλο δεν έχω πιάσει, ούτε στυλό δεν έχω, μόνο ένα πληκτρολόγιο παρέα, κάπου εκεί ανάμεσα Χριστούγεννα- Πρωτοχρονιά.
Αν κλείναμε τα σχολεία, θα είχαμε λιγότερες έγνοιες και μεις και ο προϋπολογισμός.
Η απαξίωση της παιδείας που μας επιβάλουν, μπορεί να γεννήσει την παιδεία της γιαγιάς.
Καλή , καλύτερη τέλος πάντων, χρονιά σε όλους.
Οι ευχές ακόμα δεν φορολογούνται.
28 Δεκεμβρίου 2011 στις 7:37 μμ
Τίποτα πια δεν αφορά κανέναν. Βυθιζόμαστε σε μια δίνη που κάποιοι τη λένε ύφεση, κάποιοι συνωμοσία και κάποιοι κακοδαιμονία. Η μόρφωση και η καλλιέργεια αντί να σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά σε οδηγούν στην απελπισία, ίσως επειδή είσαι ικανός τελικά να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα κι εμείς δεν είμαστε καν ακροατήριο πια. Είμαστε οι κλόουν, οι ξαρματωμένοι ηθικά και πνευματικά παλιάτσοι που παίζουν το ρόλο τους μέχρι τέλους. Και όχι, το σενάριο δεν το ξέρουμε, οι παλιάτσοι δε χρειάζονται σενάρια. Μια καρπαζιά που και που είναι αρκετή για να συνεχιστεί η παράσταση, άσε που με τις σφαλιάρες που τρώμε σκάει και κανένα χαμόγελο στο πλήθος.
28 Δεκεμβρίου 2011 στις 8:00 μμ
Και κάτι ακόμα: Δεν ξέρω αν έπαιρνα 3000 το μήνα θα ήμουνα και καλύτερος δάσκαλος. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα προσπαθούσα πάντως και με την ποιότητα ζωής που θα μου παρείχε ένας μισθός των 3000 ή των 2000 ευρώ, θεωρώ ότι θα μπορούσα να δώσω περισσότερα από ότι πριν.
Με 1000 ευρώ ξέρω ότι, όσο κι αν υπάρχει καλή θέληση, το μυαλό μου θα είναι διαρκώς συννεφιασμένο από την ομίχλη της επικείμενης προσωπικής οικονομικής χρεωκοπίας.
Υπάρχει ένα όριο συνάδελφοι κάτω από το οποίο τα προβλήματα της προσωπικής ζωής ξεπερνάνε την όποια επαγγελματική ευσυνειδησία και θέλοντας και μη σε περιορίζουν στον ρόλο του μέτριου ή του “διεκπεραιωτή”. Είναι ένας ρόλος άχαρος που τον απέφευγα όλη μου τη ζωή αλλά τώρα σιγά σιγά τον συνηθίζω και τον φοράω σαν δεύτερο δέρμα.
Δεν μπορώ να ακούω τέτοιες κουβέντες λοιπόν “με 3 χιλιάρικα θα κάναμε καλύτερο μάθημα;” προσωπικά πιστεύω ότι και με τα μισά καλύτερος δάσκαλος θα ήμουν.
Βλέπετε δεν είμαι το πρότυπο του ιδανικού δασκάλου που τόσο προβάλλεται από το Υπουργείο, τα ΜΜΕ αλλά και τους συνδικαλιστές μας. Όταν κινδυνεύουν να μου κόψουν το ρεύμα, να μου πάρουν το σπίτι, όταν αναγκάζομαι να πω στο παιδί ότι φέτος δεν έχει μπαλέτο, Γαλλικά ή κολυμβητήριο. Όταν δαγκώνομαι βλέποντας πόσο θα μου κοστίσει ένα δώρο στο βαφτιστήρι μου και ψάχνω για κάτι πιο οικονομικό, όταν όταν όταν
Ντρέπομαι για το κατάντημά μου και θαυμάζω όλους τους συναδέλφους που συνεχίζουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς όπως και πριν. Όσο για αυτούς που και πριν κορόιδευαν τώρα πια έχουν κάθε δικαιολογία να συνεχίσουν και να επαυξήσουν την “κοροϊδία” τους.
Μπορεί το σχόλιό μου να μην έχει θέση τελικά σε αυτό το άρθρο, γι αυτό δεν θα κακοκαρδιστώ αν δε δημοσιευθεί. 🙂