Πάνος Βασιλόπουλος

Η πιο δύσκολη χρονιά, από τότε που οι ενεργοί θυμόμαστε την εκπαίδευση, ξεκινάει αύριο.

Το ότι δεν γνωρίζει πια κανείς το τι του ξημερώνει, ξεπερνάει κάθε παραδοσιακή αισιοδοξία και κάνει τα ευχολόγια να φαίνονται ανέκδοτα.

Η παλινωδίες της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου παιδείας κλπ. όλο το καλοκαίρι, με μηχανογραφικά , αποτελέσματα , αποσπάσεις , διορισμούς,διευθυντές, συμβούλους,βιβλία κλπ μαζί με  το οικονομικό κλίμα που καταβαραθρώνει και τους ασχολούμενους με την εκπαίδευση, οδηγούν στη χρονιά της αποκλειστικής κουβέντας:τι άραγε μας επιφυλάσσει η επόμενη ώρα;

Τα παιδιά των σχολείων, σε ένα αγώνα προμήθειας σχολικών βιβλίων πριν το σχολείο όσοι έχουν λεφτά, μέσον ή μεγάλο αδερφό προηγούνται όπως πάντα.

Οι σχολικές επιτροπές είτε άφραγκες, είτε στα πλοκάμια του Καλλικράτη, περιμένουν να χρηματοδοτήσουν φωτοτυπικά και φωτοτυπίες.

Η  παραπαιδεία ,ακόμα κι αυτή, σηκώνει ψηλά τα χέρια αντιμετωπίζοντας την αφραγκία των γονιών, και την αποκάλυψη της μαύρης προοπτικής για ανώτατη εκπαίδευση.

Το Δημόσιο Σχολείο, σαν κρυφό και φτωχό σχολείο πια, θα αντιμετωπίση λίγο πριν τα στερνά του, την ανήθικη (ειδικά σε τέτοιους καιρούς) εμπορευματοποίηση και εκπόρνευση από τους καθηγητές-ιδιαιτερατζήδες, την μισθολογική ανασφάλεια των υπόλοιπων ρομαντικών, την πλήρη απαξίωση που φέρνει η αναταραχή και την αμφισβήτηση δικαίων και αδίκων.

Έτσι η θρησκευτική συνδρομή στην έναρξη της σχολικής χρονιάς αύριο ξεκινάει με ένα δίλλημα:

Θα προσφέρει πιο πολλά ο αγιασμός για να ξορκίσει το κακό , ή το μνημόσυνο για να τιμήσουμε επιτέλους αυτά που έχουμε χάσει;

(καλό κουράγιο σε όλους, και ψηλά το κεφάλι!)