Πάνος Βασιλόπουλος

Είμαι σε εκείνη τη μικρή μειοψηφία των συναδέλφων, που ενάντια στις Κασσάνδρες , ψήφισα με τη θέλησή μου και χωρίς ανταλλάγματα, να μπεί το σχολείο μου στη διαδικασία της Αυτοαξιολόγησης κλπ.

Όχι  ότι πάθαμε και τίποτα, αλλά τουλάχιστο μου έφυγε και η περιέργεια.

Μετά από 2-3 συνεδριάσεις με τους σχολικούς συμβούλους, προσπαθήσαμε να βάλουμε σε μια τάξη το ποιοί είμαστε , τι θέλουμε και προς τα που πάμε.Ικανοποιητικός ο διάλογος για τα ζητήματα που αφορούσαν το σχολείο, πολλές οι ιδέες και περισσότερες οι διαπιστώσεις, κυκεώνας σωστός η τελική κωδικοποίηση των απόψεων και το “δια ταύτα”.

Σήμερα ήρθε και το “χτύπημα” του “νέου Λυκείου”.Παραμονή της συνεδρίασης για τον “τόμο 4” της αυτοαξιολόγησης που μοιάζει ανεπίκαιρη μέσα στις εξελίξεις, αμέτοχη σε αυτές και αδιάφορη πια για αυτούς που επιβάλουν τέτοιες εξελίξεις με το έτσι θέλω .

Σε ένα κτίριο του 1995 λοιπόν που φτιάξαμε αίθουσα πληροφορικής καταργώντας την αίθουσα διδασκαλίας , εργαστήριο φυσικής, καταργώντας την αίθουσα καλλιτεχνικών,βιβλιοθήκη καταργώντας την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων,αίθουσες σε αποθήκες να χωράνε οι κατευθύνσεις , γραφεία σε αποθήκες να χωράνε τα βιμπι-άει…ζούμε και καθηγητές.

Καταργήσαμε τα γαλλικά αν και έχουμε οργανική θέση γαλλικού, καταργούμε την πληροφορικού μας, αν και έχουμε πολλές δουλειές για αυτή.

Η κατεξοχήν παιδεία θα συνεχίσει να είναι αποκλειστικότητα φιλολόγων και μαθηματικών αυξάνοντας την εξάρτησή τους από τον πειρασμό των ιδιαίτερων και οι υπόλοιπες ειδικότητες κλιμακωτά θα συμπαραστέκουν στην συμπλήρωση του ωρολογίου προγράμματος των επιφανέστερων συναδέλφων.

Τα παιδιά της νέας παιδείας με στόχο τις εξετάσεις χωρίς συγκεκριμένη ύλη (έτσι έδωσα εξετάσεις το 1975, δεν είναι νεωτερισμός Άννα ,απλά σαν συνομήλικη τα ξέχασες) θα αναγκαστούν να ξεσκιστούν στα φροντιστήρια του χάους για να ανταπεξέλθουν.

Το σχολείο είναι η αποκλειστική δουλειά μου, θα πάω και αύριο και θα πηγαίνω κάθε μέρα μέχρι να πάρω σύνταξη (λέμε τώρα…).Επειδή μου αρέσει η αυτομόρφωση θα προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, μέχρι να σκευρώσω τελείως.Παράλληλα θα προσπαθώ να μεταδίδω στους μαθητές που θα με ανέχονται μετά τους άλλους, την γνώση που έχω αποκτήσει και την εκπαίδευση για να αποκτήσουν κριτική σκέψη απέναντι στη Χημεία, στο σχολείο και στις Υπουργούς Παιδείας της ζωής τους.

Το αν πετύχω  ή όχι θα εξαρτάται ολοένα και λιγότερο από τις δυνάμεις μου και περισσότερο:

από το αν ο μαθητής μου θα εμπιστεύεται το φροντιστήριο περισσότερο από το σχολείο,
αν έχει να φάει κάθε μέρα,
αν προτιμάει την τηλεόραση από τη δουλειά,
αν η οικογένειά του τον περιθάλπτει με αγάπη και φροντίδα,
αν το σχολείο είναι ανοιχτό στην κοινωνία και όχι κονκλάβιο ξεπεσμένων αυθεντιών.

Το τελευταίο (και σημαντικότερο) έχει να κάνει με την ποιότητα μιας κοινωνίας, που τώρα σαφώς παρακμάζει από τη κορυφή μέχρι τα νύχια και από την αντίσταση των νυχιών στη παρακμή, με αναζήτηση της μόρφωσης σαν φως στο τούνελ.

Αυτά στην γραφειοκρατική διαδικασία της  τυποποιημένης αυτοαξιολόγησης δεν αντιμετωπίζονται, κάνοντας τελικά τη συνολική συλλογική προσπάθεια να μπάζει από παντού.

Θα μου πείτε τα ‘θελες και τα ΄παθες.
Δεν έπαθα τίποτα, ίσα-ίσα βοήθησα τον κόσμο να ξεπεράσει τις φοβίες του,άκουσα ανθρώπους με ενδιαφέρουσες απόψεις που δεν θα άκουγα ποτέ, διαπίστωσα ότι είμαι καλός στις προβλέψεις, απέφυγα τον συνδικαλιστικό συγκεντρωτισμό που μου τι δίνει γενικά!

Εξάλλου συζητάμε για την παιδεία από το καφενείο μέχρι την παραλία, στο σχολείο η κουβέντα μας πείραξε;

Με πειράζει μόνο το ότι οι “αραιωμένες” γνώμες μας επίσημες-ανεπίσημες δεν άγγιξαν ούτε φαίνονται ικανές να αγγίξουν ποτέ τους νέους τύπους Λυκείων, που είναι τόσο παλιοί.

Με πειράζει που στη διαδικασία η χρηματική κοστολόγηση, γίνεται μόνο για τις επιπλέον ώρες συμβούλων και διευθυντών, θεωρώντας όλους εμάς τους υπόλοιπους “παρελκόμενα” της διαδικασίας.

Με πειράζει που ο ιθύνων νους του νέου σχολείου, δεν έχει ποτέ ασχοληθεί με το πρακτικό ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου καθιστώντας το δυνητικά ανεφάρμοστο.

(Επειδή συμπαραστέκομαι όμως στον Γιαπωνέζο, στον Λίβυο και στον Νιγηριανό καθηγητή Λυκείου  , νομίζω τελικά ότι δεν με πειράζει τίποτα.)

(εκτιμώ απεριόριστα όσους κατάφεραν να διαβάσουν ως εδώ και τους ευχαριστώ-μου τη “δίνουν” αυτοί που το σταμάτησαν στη μέση)

(ο Βρασμός στη φωτογραφία είναι χειρότερος από τον δικό μου)