δεν πληρώνω,δεν πληρώνομαι
Συγγραφέας: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ στις 9 Φεβρουαρίου 2011
Η κινητοποίηση για τα διόδια μου θύμισε αρχικά την Μελίνα Μερκούρη, με την αποχή από την καταβολή δικαιωμάτων της ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ.Έγινε υπουργός και τα πλήρωσε αναδρομικά.(Τι δουλειά έχει τώρα η αντιδικτατορική αγωνίστρια με τους υποτακτικούς της Τρόϊκας;-έτσι μου’ρθε ! )
Μετά θυμήθηκα τους “Ρομπέν των Σούπερ Μάρκετς” και το ανθρωπιστικό πλιάτσικο που επιδίδονται.
Τέλος διάβασα για την περικοπή των επιδομάτων μας και την νέα αναπροσαρμογή των μισθών μας και φτιάχτηκα.
Είπα λοιπόν να ξαναπιάσω το πληκτρολόγιο και να ξαναγράψω μετά από καιρό, για να ξαναφωνάξω στην έρημο.
Όταν δεν πληρώνω λοιπόν το 2,05 (τιμολόγιο προκλητικής βλακείας στις Αφίδνες) , είμαι κλέφτης και με τραβάνε.
Όταν μου κρατάνε τα δώρα, τα επιδόματα και τελικά το μισθό μου είναι εθνοσωτήρες και δοξάζονται.
Άσε που αν τους είχα κλέψει σαν τον “αρχιλαδά” Χριστοφοράκο με τους υπουργούς τους, τώρα θα ήμουν πλούσιος με πολυκατοικία πλάι στην Ακρόπολη.
Ζητούν τα λεφτά τους οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί , οι δικηγόροι, οι οδηγοί Μετρό και λεωφορείων, οι εκπαιδευτικοί και τρώνε ξύλο ή δακρυγόνα.
Για τον συνταξιούχο φταίει ο γιατρός του ΙΚΑ, για τον γιατρό ο οδηγός του ΜΕΤΡΟ , για τον οδηγό ο φαρμακοποιός, για τον φαρμακοποιό ο καθηγητής, για την Έλλη Στάη όλοι οι άλλοι.
Η πανεθνική κινητοποίηση ενάντια στην ηλιθιότητα των καιρών είναι ουτοπία, ενώ η πραγματικότητα που αποδεχόμαστε είναι στην ουσία η λογική του Πάγκαλου,(μαζί τα φάγαμε, μαζί τα κάναμε) αλλά για τους… άλλους.
Η εξίσωση των ευθυνών της κρίσης είναι και εξίσωση (υπεραπλούστευση) των λογαριασμών της.
Και περιμένω στο παρακμιακό κράτος της Ελλάδας, ποιο είναι εκείνο το φως στην άκρη του τούνελ που θα φέρει την θετική πορεία.
Η φασιστική επιβολή μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, σε ένα ανήμπορο, παχύσαρκο (και) στο μυαλό πληθυσμό, που αγνοεί την ιστορία του σαν έθνος, είναι πραγματικότητα.
Η αποτυχία των οικονομικών μέτρων προδιαγεγραμμένη και ο λόγος της αποτυχίας πάλι ψευδεπίγραφος: οι αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις μας.
Το πολιτικό σύστημα των ενισχυμένων αναλογικών και της οικογενειοκρατίας,της διάσπαρτης Αριστεράς και της χειραγωγημένης δικαιοσύνης, μένει στο απυρόβλητο για να ξαναγεννηθεί από τη νέα τέφρα του.
Σε αυτές τις συνθήκες η μάχη για την παιδεία είναι η Πραγματική Ουτοπία.
Οι κοινωνίες των δούλων, των σκλάβων και των υποτακτικών ποτέ δεν χρειάστηκαν παιδεία.
Ένα ξεροκόμματο πάντα έφτανε.
Το να πληρωνόμαστε είναι και αυτό πια θεοποιημένο…
10 Φεβρουαρίου 2011 στις 12:39 πμ
Πολύ καλό άρθρο!
Μπράβο Παναγιώτη!
10 Φεβρουαρίου 2011 στις 1:28 πμ
http://2.bp.blogspot.com/_n_Nq7Ejenak/S1cT2Y6_Z4I/AAAAAAAAAv0/QS_6Nf7igRM/s400/%CE%BB%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B1.jpg