Πάνος Βασιλόπουλος

Έκανα κοπάνα από τα αγγλικά, το φροντιστήριο της Αποστόλου , στο Παγκράτι.Κατεβήκαμε με το λεωφορείο μέχρι την Ακαδημίας και μετά , με τα πόδια μαζί με τους άλλους βρεθήκαμε μπροστά στην Ωραία Πύλη, την μοναδική μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Μπροστά μου ο Γέρος,ο Δασκάλου,  ο  Καφές είχε πάρει στις πλάτες του τον Παπαδόπουλο και φωνάζαμε γελώντας για την σύμπτωση: “Κάτω ο Παπαδόπουλος-Κάτω ο Παπαδόπουλος”.
Δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα,γιατί φαινόταν ότι είμαστε μαθητές, και τα πράγματα είχαν σφίξει.
Σε λίγο ,το βραδάκι, κουβαλάγαν μέσα τους χτυπημένους  μπροστά στα μάτια μας και μεις ουρλιάζαμε πια σαν λυσσασμένοι:”Κάτω η Χούντα”.
Μετά πέσαν τα δακρυγόνα και ανάψαμε φωτιές στα σκουπίδια και τις προκυρήξεις του δρόμου.Ο Γκιζάρης φώναζε βάλτε στα μάτια βαζελίνη , άγνωστη λέξη τότε.
Προσπάθησα να ξεφύγω από το κυνηγητό προς την Στουρνάρη και την 3η Σεπτεμβρίου.Χτυπάγαμε τα κουδούνια των πολυκατοικιών να μας ανοίξουν, αλλά όλοι  φοβισμένοι γαμιόληδες δεν τόλμαγε κανείς.
Τρέχοντας Μάρνη , Λεωφόρο Αλεξάνδρας η κατάσταση ήταν πιο ήρεμη.Κάποιοι αστυνομικοί άκουγαν από το τρανζιστοράκι, μαζί με τον φοβισμένο κόσμο για το μακελειό.
Έφτασα σπίτι  αργά.Η μάνα κι ο πατέρας καρφωμένοι στο ράδιο κλαίγανε.
-Πού ήσουνα; με ρώτησε η μάνα, μήπως κατέβηκες κάτω;

-Αν κατέβαινε θα τον είχανε σκοτώσει , είπε ο πατέρας,μη διανοούμενος την υπέρβασή μου.

“Όχι.Πήγα σινεμά.!” Σαν τον Πέτρο που αρνήθηκε την ύπαρξή του.

Μπήκα στην τουαλέτα και προσπάθησα να πλύνω τα μάτια μου, που από  τα δακρυγόνα κλαίγαν ακόμα περισσότερο.

Την άλλη μέρα στο σχολείο στη Μυρακτής,καθίσαμε κάτω στο προαύλιο , δίπλα στα παιδιά της Έκτης.Η αστυνομία είχε έρθει για τα απουσιολόγια, αλλά η Τσαγκαράκη, λύκαινα μέχρι τότε   ήρωας από τότε και μετά, δεν τους τα έδωσε.

Από τότε κάθε τέτοια μέρα μυρίζω ιδρώτα και δακρυγόνα, γεύομαι δάκρυα   και βλέπω φωτιές.Πλανήθηκα σε αγώνες με πράσινα ζιβάγκο, ενωμένα χέρια της ενωμένης αριστεράς, κνίτικες περιπολίες και αφισσοκολήσεις, συνασπισμένος , Συριζιασμένος και τελικά μόνος.

Προδομένοι από τους τιμητές της επόμενης χρονιάς που ήταν όλοι εκεί , αλλά δεν ένοιωσα κανένα,παρακολούθησα στα ανταλλακτήρια της πολιτικής, της εξόφληση της επιταγής του  Πολυτεχνείου.
Έξω οι Αμερικάνοι, Έξω από το ΝΑΤΟ, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία,Πότε θα κάνει Ξαστεριά…
Όλα αυτά εξαργυρώθηκαν στο ταμείο της ήσυχης και συμβιβασμένης ζωής.

Για πολλούς ο κόσμος συνεχίστηκε, για μένα δεν έμεινε ποτέ ίδιος.
Την σκυτάλη την έχω παραδώσει σε εκείνους τους άγνωστους,άχρωμους, άσημους σαν εμένα, που θα ανατρέψουν τον κόσμο  ενώ οι ίδιοι ακόμα δεν το ξέρουν.

Λυπάμαι τα παιδιά που γελούν στη γιορτή στο σχολείο, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν.Λυπάμαι και τους μεγάλους που δεν έχουν καταλάβει ακόμα τίποτα και μεταφράζουν το μήνυμα με ιστορικούς και όχι με τη ψυχή τους.
Κάθε 17 Νοέμβρη με πιάνουνε λυγμοί, για το χρόνο που χάθηκε μαζί με τον αγώνα, όλων εκείνων των επαναστατημένων περιθωριακών της  Ελλάδας της Χούντας.
Ψωμί Παιδεία Ελευθερία.
Βουτυρόπαιδα, κάπου γύρω σας υπάρχει ένας λόγος, που θα σας τραβήξει πολύ πιο μακριά  στη ζωή σας από κει που φαντάζεστε.

Στον νεκρό πια πατέρα μου του λέω:
“Ναι , ήμουν και γω εκεί!”
Πάνος