|
Επειδή ξέρει τα μονοπάτια μέσα στα βουνά και στα δάση, βοηθάει ένα ξακουστό οπλαρχηγό, τον Καπετάν Αγρά. Στην αρχή βρισκόταν στο βάλτο των Γιαννιτσών. Εκεί γνώρισε τον Καπετάν Αγρά. Ο Αγράς αποφάσισε να φτιάξει καλύβες, για να μένουνε οι αντάρτες του. Όμως υπήρχε και το δύσκολο κομμάτι αυτού του αγώνα. Υπήρχαν οι αρρώστιες που έκαναν πολλά παλικάρια να πεθαίνουν. Ακόμη δεν είχαν κουβέρτες να σκεπάζονται και τροφή να φάνε αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό τον Αποστόλη, ούτε τα άλλα παλικάρια. Τους ενδιέφερε η λευτεριά στον τόπο τους και να μην βρίσκονται κάτω από τη σκλαβιά των Τούρκων. Ήταν 1906. Είχαν περάσει 2 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα. Ο Αποστόλης είχε χάσει τον αγαπημένο του φίλο, τον Γιόβαν. Ήταν Βούλγαρος αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό, απλώς ήθελε να βοηθήσει το φίλο του να ελευθερωθεί. Μια μέρα, στάλθηκε μήνυμα ότι όσοι πολεμούσανε από την αρχή του Αγώνα θα τους έπαιρνε ένα καΐκι να τους πάει στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά ο Αποστόλης δεν ήθελε να φύγει. Ένα παλικάρι τον βρήκε να κάθεται και τον ρώτησε : – Ε! Αποστόλη, γιατί δεν θέλεις να φύγεις να ξεκουραστείς ; – Δεν θέλω να ξεκουραστώ. – Θα ξαναγυρίσεις στην Μακεδονία ! Γιατί ανησυχείς; – Γιατί Μακεδόνας γεννήθηκα και Μακεδόνας θα πεθάνω. |
