| Κάθομαι δίπλα στη λιμνοθάλασσα και βλέπω για άλλη μια φορά τον ήλιο να δύει αλλά και πάλι τίποτα. Ο ανεφοδιασμός είναι αδύνατος και το φαγητό λιγοστεύει. Παρόλο που η θέα της λιμνοθάλασσας είναι πανέμορφη ο πόλεμος μαίνεται.
– Κώστα, έλα γρήγορα, ο πατέρας σου βρήκε μια γάτα! λέει η μαμά. Τρέχω στο σπίτι χαρούμενος! Επιτέλους μετά από 5 μέρες βρήκαμε φαγητό! Μόλις φάγαμε μου λέει ο μπαμπάς μου, να πάω με τον αδερφό μου τον Αναστάση να φέρουμε νερό από τη δεξαμενή στο κέντρο της πόλης. Όταν φτάσαμε εκεί βλέπουμε μέσα στο νερό ανθρώπινα πτώματα. Μια κυρία που μας είδε να κοιτάμε μέσα στη δεξαμενή με απορία και απογοήτευση, μας είπε πως χθες το βράδυ οι Τούρκοι έριξαν μέσα τα πτώματα για να μας βρωμίσουν το νερό. Γυρίζουμε σπίτι απογοητευμένοι και λέμε στους γονείς μας τι έγινε. Ευτυχώς είχε κρατήσει η μαμά μου νερό για ώρα ανάγκης αλλά όταν τελειώσει και αυτό θα πρέπει να πιούμε το νερό με τα πτώματα. Σήμερα ήρθε στο σπίτι μου ο φίλος μου ο Γιάννης για να παίξουμε. Άκουγα τους γονείς μου να συζητάνε με τους γονείς του Γιάννη. Έλεγαν για μια κυρία που είχε πολύ καιρό να φάει. Πήγε στο νεκροταφείο και ξέθαψε την αδερφή της που είχε πεθάνει και την έφαγε. Στην οικογένεια μου έχουμε ένα σκύλο, τον Μάγκα. Τον έχουμε αρκετά χρόνια και τον αγαπάω πάρα πολύ! Οι γονείς μου, μου εξήγησαν πως είναι πολύ δύσκολο να βρούμε φαγητό και πως ίσως ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να τον φάμε. Στην αρχή δεν μπορούσα να διαχειριστώ πως θα τρώγαμε το σκύλο μας αλλά μετά κατάλαβα πως δεν είχαμε άλλη επιλογή. Ο σκύλος κράτησε για 10 μέρες. Έτρωγα και έκλαιγα. Τα βόλια σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Οι Τούρκοι συνέχεια επιτίθενται στην πόλη μας. Ο φόβος είναι απερίγραπτος. Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου πηγαίνουν σε μάχες στα τείχη και έχουμε πάρα πολύ αγωνία για τον αν θα γυρίσουν ή όχι. Αυτό το πράγμα γίνεται καθημερινά και είναι ένα βάσανο! Ο πατέρας μας ενημέρωσε ότι βγήκε απόφαση από το συμβούλιο των προκρίτων πως τη νύχτα στις 10 Απριλίου, το Σάββατο του Λαζάρου θα πρέπει να φύγουμε από τη πόλη. Μόλις έμαθα τα νέα σκεφτόμουν τι κάναμε υπό κανονικές συνθήκες τέτοια μέρα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα πούμε τα κάλαντα, πως δεν θα τσουγκρίσουμε αυγά και πως δεν θα κάναμε τίποτα από τα έθιμα του Πάσχα. Το μόνο που θα κάναμε είναι τη νηστεία.  Η Έξοδος του Μεσολογγίου (Θεόδωρου Βρυζάκη, πηγή: WIkipedia) Είναι νύχτα 10 Απριλίου. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το σπίτι μας, τα πράγματα μας και όλη μας την περιουσία. Έχουμε μαζευτεί όλοι σε ένα σημείο και ήσυχα για να μην μας ακούσουν οι Τούρκοι ετοιμαζόμαστε για την έξοδο. Οι γονείς μου αγκαλιάζουν εμένα και τα αδέρφια μου σαν να μας αγκαλιάζουν για τελευταία φορά. Έχουν βάλει τους άνδρες μπροστά και στα πλάγια, ενώ στη μέση και πίσω τα γυναικόπαιδα. Μόλις δόθηκε το σήμα αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε έξω. Οι Τούρκοι μας περίμεναν. Ο πατέρας μου και ο αδερφός μάχονται. Εγώ, η αδερφή μου και η μαμά μου προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όλο το τοπίο είναι πάρα πολύ τρομαχτικό. Ο πατέρα μου εμφανίζεται ξαφνικά και μας λέει: – Κάποιος μας πρόδωσε και οι Τούρκοι μας περίμεναν. Πρέπει να τρέξετε προς τα βουνά για να σωθείτε! Εγώ πρέπει να πολεμήσω! Αγκαλιαστήκαμε και τρέξαμε προς τα βουνά. Εκεί μας περίμεναν τα ελληνικά στρατεύματα του Καραϊσκάκη. Μας δώσανε τροφή και μας άναψαν φωτιά για να κοιμηθούμε. Ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει και έχω παιδιά και εγγόνια, οι σκηνές φρίκης που έζησα ήταν τόσο έντονες που νοιώθω πως όλα έγιναν πριν από μια ώρα. Πάντως παρόλο που ο πατέρας μου και ο αδερφός μου σκοτώθηκαν και μου λείπουν ακόμα και τώρα είμαι πολύ περήφανος για αυτούς. Είμαι πολύ περήφανος και για όλους τους Έλληνες που πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Δάφνη Α., ΣΤ1, 2021-2022 |